KÓŁKO JĘZYKA WŁOSKIEGO

Plan pracy koła języka i kultury włoskiej Głównym celem koła języka i kultury włoskiej jest przybliżenie uczniom gimnazjum kultury, obyczajów oraz języka kolebki cywilizacji europejskiej jaką są Włochy.

Uczniowie poprzez poznanie nowożytnego języka zachodniego, którego nie ma w programie obowiązkowych zajęć szkolnych mają możliwość poszerzenia swojej wiedzy dotyczącej Europy Zachodniej. W dobie swobodnego przemieszczania się po świecie, rozwoju turystyki i kosmopolityzmu społecznego i politycznego bardzo przydatna wydaje się wiedza na temat obcych kultur, a znajomość języka obcego jest niewątpliwie narzędziem służącym do ich poznania.

Zagadnienia prowadzonych zajęć dotyczą zarówno sfery językowej Włoch (czytanie, pisanie, rozumienie tekstu pisanego i ze słuchu, znajomość i stosowanie zasad gramatyki włoskiej w zakresie podstawowym) jak i sfery mniej formalnej tj. bardziej ogólnych pojęć związanych z krajem włoskim. W zajęciach mogą uczestniczyć wszyscy chętni uczniowie Publicznego Gimnazjum w Tyczynie.

Karnawał w Wenecji Od średniowiecza kulminacja karnawału przypadała w Wenecji między tłustym czwartkiem a wtorkiem przed Popielcem. Podobnie jest i dziś, choć trochę się ten kalendarz wydłuża. Pojedynczy przebierańcy wylegają na ulice już od drugiego dnia świąt Bożego Narodzenia. Przybywa ich w noc sylwestrową i Nowy Rok, a jeszcze więcej pojawia się od Trzech Króli. W szczycie karnawału tłok jest nieopisany. Zdarzają się dni, kiedy policja musi sterować ruchem pieszych i wyznaczać jednokierunkowe ulice... Główną sceną, na której odbywa się rewia kostiumów, jest plac Świętego Marka, przyrównywany zresztą do wytwornej sali balowej albo najpiękniejszego salonu Europy. Kulisami są klejnoty architektury, w tym fantazyjnie eklektyczna bazylika św. Marka, w której idealnie łączą się elementy greckie, bizantyjskie, toskańskie i weneckie oraz gotycki pałac dożów, uznawany za najbardziej kwiecisty budynek publiczny wszech czasów (w środku dzieła najwybitniejszych wenecjan, m.in. Carpacia, Belliniego, Tycjana, Veronese'a, Bassano, Tiepola).

Małą sceną jest piazetta (placyk) św Małą sceną jest piazetta (placyk) św. Marka przylegająca do głównego placu i otwierająca go na port. Stąd po drugiej stronie kanału św. Marka, na wyspie San Giorgio, widać białą fasadę kościoła San Giorgio Maggiore, doskonałe dzieło architekta Andrea Palladio z końca XVI w. Trudno wyobrazić sobie piękniejsze dekoracje. Placyk św. Marka wieńczą przy nabrzeżu kanału dwie kolumny przywiezione z Konstantynopola w XII w. Na szczycie jednej z nich stoi posąg św. Teodora (był patronem Wenecji, zanim sprowadzono tu relikwie ewangelisty Marka), a na drugiej godło miasta - skrzydlaty lew (jak ktoś zauważył, symbolizuje on wielką odwagę oraz fantazję mieszkańców).

W szczycie karnawału postacie w maskach spotkamy wszędzie (zwyczaj każe, by skinąć im głową). Wychodzą z cienia w słabo oświetlonych, zamglonych zaułkach, odgrywają swoje pozy przy mostkach, przysiadają się niespodziewanie przy barze lub w kawiarni. Dlatego warto wybrać się o zmierzchu lub wieczorem na spacer poza ścisłe centrum. Co prawda, wiąże się z tym niebezpieczeństwo zgubienia się w labiryncie uliczek, pasaży i kanałów, jest to jednak normalne, prawie nieuniknione (opowieści o tym powtarzają się w niezliczonych relacjach, również literackich; Herbert pisał nawet: "Tylko takie miasta są coś warte, w których można się zgubić"). Szczególnie łatwo pobłądzić, gdy miasto jest zalane wodą albo zasnute mgłą, co w karnawale zdarza się nierzadko. Dlatego trzeba mieć dobry plan miasta i bez skrępowania pytać o drogę - wenecjanie są do tego przyzwyczajeni, wyrozumiali i uprzejmi.

Kaplica Sykstyńska Kaplica Sykstyńska to papieska kaplica w Pałacu Watykańskim. Budowana w latach 1475- 1483 z fundacji papieża Sykstusa IV (stąd jej nazwa). Jest to prostokątne pomieszczenie o długości 40,93 m, szerokości 13,41 i wysokości 20,70 m. Przykrywa je sklepienie kolebkowe z lunetami. Dzieli je ażurowa balustrada wykonana przez Mino da Fiesole. Po prawej stronie pomieszczenia (patrząc w kierunku ołtarza) znajduje się kantoria z organami. Kaplica Sykstyńska słynęła z doskonałego, męskiego chóru, w którym śpiewali również mężczyźni obdarzeni wysokim kontraltem (stąd brały się nie zawsze prawdziwe informacje o śpiewie kastratów).

Kaplica Sykstyńska od początku była przeznaczona na ważniejsze uroczystości kościelne. Dawniej często odprawiano w niej msze św. Odbywają się tu konklawe, czyli wybory nowego papieża. Specjalny piec wstawiany na czas wyborów ma wyprowadzony ponad dach komin. Kolor wydobywającego dymu informuje zgromadzonych na Placu św. Piotra o wynikach głosowania: czarny - nie udało się jeszcze wybrać nowego papieża, biały - decyzja o wyborze została podjęta.

Freski na ścianach bocznych Ściany i sufit Kaplicy zdobią freski. Najstarsze umieszczone są na podłużnych ścianach. Zostały wykonane w latach 1481 - 1483 przez artystów z Toskanii i Umbrii. Często określane są nazwą "Stara Sykstyna", dla odróżnienia od fresków namalowanych przez Michała Anioła nazywanych "Nową Sykstyną". Ścianę po lewej stronie zdobi 6 scen z Starego Testamentu a prawej umieszczono 6 scen z Nowego Testamentu.

Sklepienie Prace nad ozdobieniem sufitu papież Juliusz II zlecił w Michałowi Aniołowi po tym jak zrezygnował z zamówienia u niego monumentalnego grobowca, co doprowadziło między zleceniodawcą i artystą do konfliktu. Obrażony Michał Anioł wyjechał do Florencji. Pojednanie nastąpiło dopiero w 1507 roku w Bolonii, papież jednak nie odnowił kontraktu na grobowiec, tylko zlecił artyście wykonanie fresków na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej. Michał Anioł, który uważał się za rzeźbiarza widział w tym spisek swoich konkurentów. Jednak mimo niechęci rozpoczął prace 10 maja 1508. Malowidła zdobiące sufit opowiadają historię ludzkości od stworzenia świata, przez grzech pierworodny aż do biblijnego potopu. Według często powtarzanej legendy artysta pracował sam w niesprzyjających warunkach, niewygodnej pozycji i słabym oświetleniu. Jednak badania przeprowadzone podczas ostatniej konserwacji fresków wykazały, że miał on kilku pomocników. Historia informuje o kilku zatargach pomiędzy zniecierpliwionym papieżem a zapracowanym artystą. Rusztowania zostały zdjęte pod koniec października 1512 r.

Po więcej zapraszam wszystkich chętnych na kółko języka włoskiego  mgr Ewelina Greszczuk