Ratownictwo z powietrza w Tatrach Opracowanie: dr Artur Woźny

Zarys historii ratownictwa śmigłowcowego 1962 pierwszy śmigłowiec SM-1 na wyposażeniu Zespołu Lotnictwa Sanitarnego z Krakowa, pilot Tadeusz Augustyniak, lekarz naczelny GOPR dr med. Adam Janik pierwsza udana akcja ratownicza – 16 kwietnia 1963 r.1973 r. – nowocześniejszy śmigłowiec dwusilnikowy Mi-2 1 marzec 1975 r. – początek okresu próbnego dyżuru śmigłowca w Zakopanem Opracowanie: dr Artur Woźny

od 1980 r. zabezpieczeniem strony medycznej dyżuru śmigłowca zajęli się lekarze zakopiańskiego szpitala 1991 r. – ze struktur GOPR wyłączyła się Grupa Tatrzańska, wracają do nazwy TOPR 2000 r. – powstał Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Lotnicze Pogotowie Ratunkowe Zarys historii ratownictwa śmigłowcowego Opracowanie: dr Artur Woźny

Podstawy prawne działalności TOPR Ustawa o bezpieczeństwie i ratownictwie Rozporządzenie w sprawie stopni trudności narciarskich tras zjazdowych, biegowych i nartostrad oraz sposobu ich oznaczania Rozporządzenie w sprawie dopuszczalnego obciążenia narciarskiej trasy zjazdowej Rozporządzenie w sprawie określenia wzorów znaków nakazu, zakazu, informacyjnych i ostrzegawczych stosowanych do oznakowania w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich Rozporządzenie w sprawie określenia stopni zagrożenia lawinowego oraz odpowiadających im zaleceń dla ruchu osób Opracowanie: dr Artur Woźny

Celem TOPR jest: Prowadzenie ratownictwa górskiego i narciarskiego, oraz w szczególnych sytuacjach innych działań ratowniczych poza obszarem gór. Działanie na rzecz ochrony naturalnego środowiska górskiego. Wspieranie prawne, rzeczowe i finansowe aktualnych i byłych członków i pracowników TOPR oraz ich osób najbliższych, nadto osób rzeczowo i osobiście wspierających działalność TOPR i ich najbliższych, w przypadkach zdarzeń losowych powodujących utratę życia, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia, lub ciężkie warunki materialne. Opracowanie: dr Artur Woźny

pilot Ipilot IIratownik I (pokładowy)ratownik II (dołowy)ratownik III (lekarz lub ratownik medyczny) Podstawowa załoga śmigłowca PZL W-3A „Sokół” Opracowanie: dr Artur Woźny

Środki transportu dla poszkodowanego Opracowanie: dr Artur Woźny

Nosze „PIGUILLEM”, tzw. francuskie możliwość transportu pionowego,łatwość obsługi,niewielkie gabaryty po złożeniu, przystosowane do wygodnego transportu pieszego oraz do podczepienia na zaczepie zbiorczym, możliwość desantu na linie z noszami przypiętymi do uprzęży, duża wytrzymałość mechaniczna Opracowanie: dr Artur Woźny

Nosze wannowe kompatybilne ze środkami transportu używanymi w pogotowiach miejskich możliwość umieszczenia w nich materaca podciśnieniowego lub deski ortopedycznej przystosowane do transportu pod śmigłowcem po dopięciu zawiesia duże gabaryty brak możliwości złożenia trudności z wprowadzeniem noszy podczas ewakuacji za pomocą dźwigu pokładowego złe własności aerodynamiczne Opracowanie: dr Artur Woźny

Trójkąt ewakuacyjny (pitagor) środek wyłącznie do transportu pionowego (lżej rannych) lub ewakuacji osób nie posiadających wyposażenia wysokościowego szybki w obsłudze bezpieczny Opracowanie: dr Artur Woźny

Akcje z użyciem śmigłowca Opracowanie: dr Artur Woźny

Akcje bez użycia sprzętu technicznego Polegają najczęściej na locie w rejon działania i ewentualne przyziemienie. Skład ratowników dodatkowo zabieranych na pokład zależy od celu misji. Przykładem mogą być loty poszukiwawcze lub loty transportowe ze stałych lub na stałe lądowiska. Opracowanie: dr Artur Woźny

Akcje z użyciem sprzętu technicznego o standardowym poziomie trudności Należą tutaj wszystkie akcje z zwisu w terenie łatwym, ale uniemożliwiającym lądowanie. Przykłady: akcje z desantem z zawisu dostępnymi technikami (skok, zjazd, opuszczenie), akcje ewakuacji za pomocą dźwigu pokładowego bądź techniką HEC na linach o długości do 30 m. Opracowanie: dr Artur Woźny

Akcje z użyciem sprzętu technicznego o podwyższonym poziomie trudności Wszystkie akcje z zawisu w terenie trudnym oraz akcje ścianowe. Akcje te wymagają budowy stanowisk, użycia ich podczas desantu oraz ewakuacji dostępnymi technikami, a także zastosowania techniki HEC na linach powyżej 30 m. Opracowanie: dr Artur Woźny