Organizacje charytatywne Caritas Unicef Onz Who Unesco Amnesty international

Caritas Organizacja została reaktywowana 10 października 1990 roku. Działa w oparciu o ustawę z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego. Odwołuje się do tradycji pracy charytatywnej Caritas sprzed 1950. Posiada własną osobowość prawną i działa w oparciu o przepisy prawa kościelnego i państwowego. Od 2004 roku posiada status organizacji pożytku publicznego (nr KRS 0000198645) Caritas Polska koordynuje pracę 44 Caritas diecezjalnych i archidiecezjalnych w Polsce. Proces centralizacji katolickiego ruchu dobroczynnego przypada na przełom XIX i XX wieku. Pierwszy Office central des institutiones charitables powstał w 1890 w Paryżu i był dziełem L. Levebre. Jego zadanie było skromne i polegało na utrzymywaniu kontaktu między poszczególnymi dziełami dobroczynnymi oraz popularyzację działalności charytatywnej w społeczeństwie.

W Niemczech centralizacja poszła dalej. W 1897 ks W Niemczech centralizacja poszła dalej. W 1897 ks. Lorenz Werthmann założył związek dzieł dobroczynnych pod nazwą Caritasverband. Siedzibą centrali stał się Fryburg Bryzgowijski. Za przykładem Niemiec poszła Austria, gdzie w 1900 stworzono Zentralstelle der katholischen Vereine fuer freiwillige Wohltaetigkeit. Z okazji kongresu eucharystycznego w Amsterdamie w 1924 powstał projekt utworzenia międzynarodowej organizacji charytatywnej pod nazwą Caritas Catholica. Zarząd tej organizacji ukonstytuował się na konferencji w Lucernie w 1926, na siedzibę związku wybrano Bazyleę. Polskę reprezentował w nim Związek Poznański w osobach ks. Walentego Dymka i ks. Janiaka. Po II wojnie dyrektor rzymskiego oddzialu pomagal w wyjazdach do Argentyny niemieckich zbrodniarzy wojennych. Współpracuje na arenie międzynarodowej z Caritas Internationalis i Caritas Europa. Udziela pomocy doraźnej i długofalowej, materialnej i finansowej osobom bezrobotnym, bezdomnym, chorym, starszym, dzieciom z rodzin ubogich a także imigrantom i uchodźcom. Caritas udziela również pomocy humanitarnej ofiarom wojen, kataklizmów i nieszczęść naturalnych poza granicami Polski.

Początki działalności Caritas w Polsce to głównie dystrybucja darów materialnych otrzymywanych z zagranicy. Szybko jednak zmieniła swoją strategię i zajęła się udzielaniem pomocy charytatywnej dzięki środkom pozyskiwanym od ludzi dobrej woli i instytucji. Caritas utworzyła profesjonalne placówki opiekuńczo-wychowawcze: Stacje Opieki Caritas, ośrodki rehabilitacyjne, Zakłady Pielęgnacyjno-Opiekuńcze, Domy Pomocy Społecznej, Warsztaty Terapii Zajęciowej, Domy Samotnej Matki, kuchnie dla ubogich, świetlice dziennego pobytu dla dzieci i osób w podeszłym wieku, itp. W Polsce najważniejsze ośrodki mieszczą się: Hospicjum Św. Br. Alberta w Dąbrowie Tarnowskiej, Dom Pomocy Społecznej Św. Br. Alberta w Dąbrowie Tarnowskiej, Ośrodek Opiekuńczo-Rehabilitacyjny dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej w Jadownikach Mokrych, Zakład Opiekuńczo-Leczniczy w Grybowie, Stacja Opieki Caritas w Tarnowie, Dom dla Bezdomnych Mężczyzn w Tarnowie.

Na ziemiach polskich związki towarzystw dobroczynnych powstały również na przełomie stuleci: w 1895 we Lwowie powstał Związek Katolickich Towarzystw i Zakładów Dobroczynnych, który koordynował pracę stowarzyszeń św. Wincentego a’Paulo oraz innych towarzystw i dzieł charytatywnych. W 1907 ks. Stanisław Adamski wraz z ks. Piotrem Wawrzyniakiem zwołał w Poznaniu zebranie organizacyjne Związku Polsko-Katolickich Towarzystw Dobroczynnych. Poznański Związek Caritas wzorujący się w swej organizacji i formach pracy na niemieckim Caritasverband odegrał pionierską rolę w stosunku do inicjatyw, które po odrodzeniu Polski zostały podjęte we wszystkich diecezjach w Polsce. Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych prawie we wszystkich diecezjach w Polsce powstały lokalne związki Caritas. W 1937 powstał projekt stworzenia centrali diecezjalnych związków, na przeszkodzie w realizacji tego projektu stanęła II wojna światowa.

Unicef Powstała z inicjatywy Polaka dr Ludwika Rajchmana 11 grudnia 1946 w wyniku uchwały Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych. Głównym celem UNICEF jest pomoc dzieciom w zakresie wyżywienia, ochrony zdrowia, ochrony przed przemocą i wykorzystywaniem oraz edukacji. Zakres działania organizacji jest globalny. Po 1954, kiedy to UNICEF na stałe został włączony do ONZ, jego zakres działania znacznie się poszerzył. Zajęto się nie tylko opieką lekarską i pomocą w sytuacjach kryzysowych, ale i zapewnieniem elementarnego wykształcenia wszystkim dzieciom w krajach rozwijających się. Za swoją działalność UNICEF otrzymał w 1965 Pokojową Nagrodę Nobla.

Siedziba główna UNICEFu znajduje się w Nowym Jorku, a pracami tej organizacji kieruje rezydujący tam dyrektor wykonawczy. Polski Komitet UNICEF znajduje się w Warszawie, powstał w 1962 roku. Komitetów Narodowych jest obecnie 37. Działają w krajach zamożnych – takich jak Polska. Działalność UNICEFu jest bardzo ceniona na całym świecie – wyrazem tego uznania może być Pokojowa Nagroda Nobla jaką ta organizacja otrzymała w 1965 roku. UNICEF obecny jest w Polsce od 1962 roku, kiedy powstał pierwszy w Europie Wschodniej Komitet Narodowy. Przez kilkadziesiąt lat UNICEF finansował programy pomocy dzieciom w Polsce z zakresu zdrowia i edukacji. Od 2002 roku UNICEF Polska, podobnie jak oddziały organizacji w  krajach wysokorozwiniętych, skupia swoją działalność w Polsce na promowaniu i ochronie praw dziecka oraz zbieraniu funduszy na rzecz pomocy najbardziej potrzebującym dzieciom na świecie. Główna siedziba UNICEF znajduje się w Nowym Jorku. Polski Komitet Narodowy UNICEF mieści się w Warszawie. Co roku na Boże Narodzenie UNICEF wydaje specjalne kartki pocztowe, z których dochód przeznacza na swoją działalność. Oprócz tego przez cały rok prowadzona jest sprzedaż produktów charytatywnych.

Onz Idea powołania nowej organizacji, powstała jeszcze w czasie trwania II wojny światowej, na konferencji w Teheranie w 1943. Jej głównym pomysłodawcą był prezydent USA Franklin Delano Roosevelt, a jej nazwę zaproponował premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill (określenie "narody zjednoczone" w trakcie wojny stosowano nieraz dla Aliantów). Od sierpnia do października 1944 roku przedstawiciele Francji, Chin, Wielkiej Brytanii, USA oraz ZSRR przebywali w Dumbarton Oaks w Waszyngtonie, gdzie przedyskutowano zakres, cele i sposoby działania nowej organizacji.

ONZ stawia sobie za cel zapewnienie pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, rozwój współpracy między narodami oraz popieranie przestrzegania praw człowieka. Idea powołania nowej organizacji, powstała jeszcze w czasie trwania II wojny światowej, na konferencji w Teheranie w 1943. Jej głównym pomysłodawcą był prezydent USA Franklin Delano Roosevelt, a jej nazwę zaproponował premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill (określenie "narody zjednoczone" w trakcie wojny stosowano nieraz dla Aliantów). W grudniu 1945 Kongres Stanów Zjednoczonych wystosował propozycję, aby siedziba ONZ mieściła się w Nowym Jorku, co zostało zaakceptowane. Budynek siedziby głównej otwarto 9 stycznia 1951 roku na terenach podarowanych ONZ przez Johna Rockefellera Jr., gdzie mieści się do dziś. Część instytucji funkcjonuje jednak w innych miastach świata, m.in. w Genewie, Hadze, Nairobi i Wiedniu. 25 kwietnia 1945 roku zwołano pierwszą konferencję ONZ w San Francisco, w której uczestniczyło 50 państw z całego świata – pierwszych członków organizacji. Za członka ONZ od założenia uznawana jest też Polska, której przedstawiciele z powodów politycznych nie mogli uczestniczyć w konferencji w San Francisco. Podczas konferencji, 26 czerwca, podpisano Kartę Narodów Zjednoczonych, akt prawny regulujący działalność ONZ.

Cele ONZ Utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa za pomocą zbiorowych i pokojowych wysiłków. Rozwijanie przyjaznych stosunków między narodami na zasadach samostanowienia i równouprawnienia. Rozwiązywanie konkretnych problemów międzynarodowych (gospodarczych, społecznych, kulturalnych, humanitarnych, czy dotyczących praw człowieka) na zasadzie współpracy międzynarodowej oraz uznania równości ras, płci, języków i wyznań. Stanowienie ośrodka uzgadniania działań narodów w imię wspólnych celów.

Who W 1946 r. ONZ zwołała Międzynarodową Konferencję Zdrowia w Nowym Jorku, gdzie 61 krajów ratyfikowało konwencję WHO. W roku 1948 w liczbie już 88 członków ratyfikowano powstanie WHO. Do WHO należą obecnie 193 kraje. Głównym obchodem, organizowanym przez WHO co roku w dniu 7 kwietnia, jest Światowy Dzień Zdrowia. Zadaniem WHO jest działanie na rzecz zwiększenia współpracy między państwami w dziedzinie ochrony zdrowia i zwalczania epidemii chorób zakaźnych, a także ustalanie norm dotyczących składu lekarstw i jakości żywności. Organizacja dąży również do zapewnienia opieki medycznej ludności świata oraz zmniejszenia śmiertelności niemowląt.

Do największych sukcesów tej organizacji należy zwalczanie epidemii groźnych chorób, takich jak: gruźlica, malaria, cholera czy dżuma poprzez masowe szczepienie. WHO walczy także z AIDS. Oprócz biura stałego mieszczącego się w Genewie, WHO posiada regionalne biura: dla Afryki – Brazzaville, dla obu Ameryk – Waszyngton, dla płd.-wsch. Azji – New Delhi, dla Europy w Kopenhadze, dla regionu śródziemnomorskiego – Aleksandria, dla regionu zach. Pacyfiku – Manila. Polska jest krajem członkowskim WHO od początku jej działalności (7 kwietnia 1948). Jest również członkiem Biura Regionalnego Światowej Organizacji Zdrowia dla Europy (WHO EURO) z siedzibą w Kopenhadze. Polskie biuro zostało utworzone w lipcu 1992 roku.

Obok koordynowania międzynarodowych działań w celu monitorowania wybuchów epidemii chorób takich, jak SARS, malaria i AIDS, WHO sponsoruje programy mające na celu zapobieganie i leczenie tych chorób. WHO wspiera rozwój i rozprowadzanie bezpiecznych i efektywnych szczepionek i leków. Po przeszło dwóch wiekach walki z ospą organizacja zadeklarowała w 1980 roku, że choroba została zwalczona – pierwsza choroba w historii wyeliminowana dzięki ludzkiemu wysiłkowi. Celem WHO jest wyeliminowanie choroby Heine-Medina w przeciągu kolejnych kilku lat. Organizacja właśnie przekazała pierwszy oficjalny światowy zestaw narzędzi dla Zimbabwe (od 3 października 2006) czyniąc je tym samym międzynarodowym standardem. Dodatkowo obok swojej pracy przy eliminacji chorób, WHO także realizuje wiele kampanii związanych ze zdrowiem – dla przykładu, kampania, aby podnieść konsumpcję owoców i warzyw na świecie oraz zniechęcić do stosowania tabaki. W lutym 2007 specjaliści spotykali się w siedzibie głównej WHO w Genewie i donieśli, że ich praca nad szczepionką przeciwko grypie pandemicznej wykazała zachęcające pozytywne rezultaty. Przeprowadzono więcej niż 40 badań klinicznych wśród osób starszych i dzieci. Wszystkie szczepionki jak dotąd wydają się być bezpieczne i całkowicie tolerowane we wszystkich grupach, które poddano badaniu.

WHO także prowadzi badania mające na celu ustalić, czy pole elektromagnetyczne otaczające telefony komórkowe ma negatywny wpływ na zdrowie. Niektóre z tych badań mogą być kontrowersyjne, jak pokazał w kwietniu 2003 roku wspólny raport WHO i FAO, który zaleca, aby cukier stanowił nie więcej niż 10% dziennego spożycia. Raport ten doprowadził do lobbingu przemysłu cukierniczego przeciwko zaleceniom, na co WHO odpowiedziało załączając do raportu oświadczenie „Konsylium uznaje, iż cel bezcukrowej populacji lub dziennego spożycia mniej niż 10% cukru jest kontrowersyjny”, ale także pozostało przy swoich rekomendacjach opierając się na własnych analizach badań naukowych.

Unesco UNESCO została utworzona 16 listopada 1945 w Londynie. Pierwszym dyrektorem generalnym został Julian Huxley, biolog i pisarz. Organizacja miała wdrażać "solidarność intelektualną i moralną ludzkości", aby zapobiec trzeciej wojnie światowej. Trudna sytuacja międzynarodowa (zimna wojna, dekolonizacja) oraz bardzo szeroki mandat wpłynęły negatywnie na efektywność organizacji. Niektóre państwa prowadziły też w łonie UNESCO kampanie "antyimperialistyczne". Z tego względu w grudniu 1984 wycofały się z organizacji USA, a w rok później także Wielka Brytania, wyniku czego utraciła ona trzecią część swego budżetu.

W wyniku przeprowadzonych reform, UNESCO powróciła do jednego ze swych podstawowych zadań, tj. promocji wolności słowa na świecie. W 1997 UNESCO przyznała po raz pierwszy światową nagrodę wolności prasy (World Press Freedom Prize), otrzymał ją chiński dziennikarz, Gao Yu. Także w 1997 Wielka Brytania powróciła na łono organizacji. W 2003, doceniając przeprowadzone reformy w funkcjonowaniu struktur organizacji, USA porzuciły status obserwatora i ponownie zostały członkiem UNESCO Najważniejsze Ośrodki UNESCO w Polsce znajdują się w: Warszawie, Toruniu, Wieliczce, Zamościu, Oświęcimiu, Łodzi, a po za Polską w Belgii , Niemczech , Czechach ,Bułgarii , Turcji, na Cyprze. Unesco w Polsce działa od 1945r. W tym samym czasie organizacja została założona w 43 innych państwach.

Amnesty international Stowarzyszenie Amnesty international Polska powstało w 1989, a w czerwcu 1990r. zostało zarejestrowane w Sądzie Wojewódzkim w Gdańsku. Amnesty international jest organizacją niezależną od wszelkich rządów, religii czy ekonomicznych grup interesu. Członkowie Amnesty international wierzą w skuteczną działalność na rzecz konkretnych osób. Działalność organizacji ma zasięg globalny. Jest zorganizowana w taki sposób, aby umożliwić zwykłym ludziom wypowiedzenie się na rzecz osób zagrożonych naruszeniem praw człowieka. Podstawową formą tej działalności jest prowadzenie kampanii.

Pilne Akcje Pilne Akcje to ogólnoświatowe akcje ogłaszane przez Amnesty International, polegające na wysyłaniu listów - apeli w sprawie osób, których podstawowe prawa są zagrożone lub łamane. Dotyczą one m.in. osób zagrożonych egzekucją lub torturami, aresztantów pozbawionych kontaktu z prawnikiem, rodziną albo opieki medycznej oraz więźniów sumienia. Podstawą każdej Pilnej Akcji jest krótki tekst składający się z opisu przypadku, wskazówek dotyczących treści apelu oraz adresów, na które należy go wysłać. Język listu może być dowolny, przy czym jeżeli nie jest to angielski ani język urzędowy danego kraju, sugerowane jest podkreślenie nazwiska osoby, w sprawie której się pisze. Z danych Amnesty International wynika, że dzięki Pilnym Akcjom udało się w ciągu ostatnich 30 lat uratować 16600 osób[5].

Metody działania Cele te są realizowane przez następujące działania: Wysyłanie kilkuosobowych grup badaczy dla oceny sytuacji poszczególnych represjonowanych osób i ew. pomocy tym osobom na miejscu. Zasadą jest tutaj wysyłanie osób z innego kraju niż kraj, w którym dochodzi do represji. Amnesty International nie przyjmuje i nie wymaga od swoich członków informacji na temat własnego kraju, aby nie być posądzonym o szpiegostwo. Organizowanie dużych ogólnoświatowych akcji medialnych nakierowanych na jeden konkretny problem, w jednym konkretnym kraju, który wydaje się mieć szczególne znaczenie w danym momencie. Organizowanie ogólnoświatowych kampanii medialnych dotyczących jednego ogólnego problemu, np. w obronie praw uchodźców lub przeciw torturom. Prowadzenie tzw. Pilnych Akcji. Tworzenie i publikowanie dorocznych raportów ze stanu przestrzegania praw człowieka na całym świecie (zwykle ukazują się one pod koniec maja).

Dziękujemy za uwagę Przygotowując prezentację korzystałyśmy z wyszukiwarki google i wikipedii.