ISLAM
Islam (arab. ; al-islam) – religia monoteistyczna, druga na świecie pod względem liczby wyznawców po chrześcijaństwie. Słowo islam w języku arabskim oznacza poddanie się Bogu. Apologeci i misjonarze muzułmańscy wywodzą często słowo islam od słowa salam – pokój. Był początkowo religią ludów arabskich, jednak szybko rozprzestrzenił się na inne narody. Początkowym celem islamu i nauczania proroka Mahometa było połączenie wszystkich ludów arabskich w jedną wielką rodzinę muzułmańską (arab. muslim ajadani), jednak z czasem rozprzestrzenił się na cały świat. Obecnie liczba muzułmanów na świecie wynosi ok. 1,2 mld. Za ostatniego proroka islam uznaje Mahometa (Muhammada, wielu muzułmanów uważa, iż imienia proroka nie tłumaczy się na inne języki), a za ostatnią objawioną księgę – Koran. Przed Mahometem Allah miał zesłać wielu innych proroków, wśród nich Adama, Abrahama (arab. Ibrahim), Mojżesza (arab. Musa) i Jezusa (arab. Isa). Jednak zawarte w Koranie objawienie ma stanowić ostateczne i niezmienne przesłanie Boga do ludzi. Islam jest uważany przez wyznawców za trzecią (po judaizmie i chrześcijaństwie) i ostateczną religię objawioną. Jest obecnie drugą (po bahaizmie) najszybciej rozwijającą się pod względem liczby wiernych dużą religią światową.
sunnicki (90%), szyicki (8%) i charydżacki (ok. 2%) Islam powstał w tym samym kręgu cywilizacyjnym co judaizm czy chrześcijaństwo. W dużej mierze z tych religii się wywodzi. Obecnie islam dzieli się na 3 główne odłamy: sunnicki (90%), szyicki (8%) i charydżacki (ok. 2%)
Historia islamu sięga VII w. n Historia islamu sięga VII w.n.e kiedy to Mahomet- przedsiębiorczy kupiec z Mekki, uznał się za proroka i wzywał do głoszenia wiary w jednego Boga- Allaha. Nawoływanie do zmiany sposobu życia i naprawy obyczajów spotkało się z wrogim przyjęciem wyższych warstw społecznych miasta, co przyczyniło się do ucieczki Mahometa do konkurującego z Mekką Jatrebu. Miasto to przychylnym okiem spoglądało na jego nauczanie, a z czasem przyjęło nawet nazwę Medyna- tj. „Miasto Proroka”.
Cywilizacja islamu osiągnęła szczyt rozwoju między X a XII w Cywilizacja islamu osiągnęła szczyt rozwoju między X a XII w. wyprzedzała wtedy znacznie cywilizację chrześcijańskiej Europy. Jednak już w X w. nastąpiło polityczne osłabienie kalifatu Abbasydów – wyodrębnił się umajjadzki kalifat Kordowy. Następnie kalifami ogłosili się władcy Egiptu. Naruszona została polityczna jedność świata muzułmańskiego. Stopniowo rosło znaczenie i samodzielność lokalnych dynastii, wyodrębniały się niezależne państwa na wschodzie i w Maghrebie. Od końca XI do XIII w. trwały wyprawy krzyżowe. Muzułmanie odparli najazdy chrześcijan, odzyskali Jerozolimę, ale koszt tego zwycięstwa był wysoki. Jednocześnie na Półwyspie Iberyjskim trwała rekonkwista. Muzułmanów stopniowo wypierano z Hiszpanii, a przełomowe znaczenie miało zwycięstwo chrześcijan w bitwie pod Las Navas de Tolosa (1212). W XIII w. kalifat Abbasydów został zniszczony przez najazd Mongołów. Od XIII w. świat islamu objęła stagnacja gospodarcza, natomiast Europa chrześcijańska przeżywała w tym stuleciu wzmożony rozwój. Stosunek sił między dwoma sąsiadującymi cywilizacjami uległ odwróceniu. Jednakże w XIV-XV w. rozpoczęła się kolejna fala podbojów muzułmańskich, które prowadzili Turcy Osmańscy. Swoje imperium utworzyli oni kosztem Bizancjum, Bułgarii i Serbii. Państwom Europy łacińskiej – poza Węgrami – ich ekspansja wówczas jeszcze nie zagroziła.
KORAN
Niebawem naukę Mahometa spisano w świętej księdze islamu – KORANIE. Tam zamieszczone są zasady dogmatyczne oraz zasady etyki z zakazami i nakazami. KORAN nakazuje prowadzić tzw. dżihad, czyli świętą wojnę. Jest to wojna z niewiernymi, która jednak nie zawsze musi przybierać formę walki zbrojnej, czasami może być to walka duchowa
Koran Powstał w latach 610-632 Koran Powstał w latach 610-632. Według muzułmanów został objawiony Mahometowi przez Archanioła Gabriela. Sama obecność Koranu jest źródłem szczególnej łaski, dlatego wielu muzułmanów nosi przy sobie miniaturowe egzemplarze Koranu (tzw. mushaf). Czytanie i recytacja Koranu są dla wyznawców tej religii najlepszą formą dhikru (pogłębiania duchowej świadomości). Nauczenie się całej księgi na pamięć jest uważane za czyn szczególnie nagradzany przez Allaha, a osoba, która tego dokonała, określana jest jako hafiz. Większość muzułmanów traktuje swoją świętą księgę z najwyższą czcią. Zwyczajem jest rytualna ablucja przed lekturą Koranu. Zużytych egzemplarzy Koranu nie można traktować jak makulatury – muszą być one zakopane w ziemi lub spalone. Słowo Koran odnosi się tylko do tekstu arabskiego. Tłumaczenia w innych językach są dla muzułmanów tylko interpretacją, ponieważ nigdy nie ma pewności, czy tłumacz (istota ludzka) zrozumiał właściwie myśl Allaha. Dlatego recytacja Koranu podczas modlitwy w języku innym niż arabski jest zabroniona. Koran składa się z 114 sur (rozdziałów), które z kolei dzielą się na aje (wersety). Sury dzielą się na 90 sur mekkańskich powstałych w tzw. okresie mekkańskim, i 24 sury medyńskie (okres medyński). Są one ułożone w przybliżeniu według długości (od najdłuższej do najkrótszej), tak więc sury mekkańskie i medyńskie przeplatają się ze sobą (wyjątek stanowi sura otwierająca - Al-Fatihah). Wszystkie sury rozpoczynają się formułą basmali (bi-ismi Allahi ar-Rahmani ar-Rahim – w imię Boga (Allaha) miłosiernego, litościwego), z wyjątkiem Sury IX "Skrucha" (ar. at-tawba). Basmalli nie traktuje się jako osobnego wersetu, z wyjątkiem Sury I "Otwierająca" (ar. al-fatiha), gdzie uważa się basmallę za integralną część sury. Dawniej Koran dzielono również na siedem części zwanych sub lub manzal. Pozwalało to na wyrecytowanie całego tekstu w ciągu tygodnia. Jeszcze innym podziałem Koranu jest podział na 30 równych części zwanych dżuz. Każda z trzydziestu części dzieli się na dwie partie – hizb, zaś jeden hizb składa się z czterech ćwiartek – rub. Podział ten ułatwia recytację (np. w miesiącu Ramadan można recytować 1 część każdego dnia). Ponadto, jest to ułatwienie przy uczeniu się Koranu na pamięć.
Meczet (arab. مسجد masdżid; l. mn Meczet (arab. مسجد masdżid; l.mn. مساجد masadżid) to miejsce kultu muzułmańskiego. Słowo meczet oznacza dowolny budynek, w którym oddaje się cześć Allahowi, niezależnie od jego architektury. Podstawowym celem istnienia meczetów jest umożliwienie muzułmanom wspólnej rytualnej modlitwy (salat). Oczywiście, meczety mogą być wykorzystywane także w innych celach – jako miejsca spotkań, czy ośrodki edukacyjne. Pierwsze meczety, takie jak Meczet Kuba i Masdżid an-Nabawi, powstały w VII wieku i stanowiły po prostu wyznaczone miejsca pod gołym niebem. Dziś, większość meczetów posiada wyrafinowane kopuły i minarety. Meczety w Polsce: Meczet w Gdańsku Meczet w Bohonikach Meczet w Kruszynianach Meczet w Warszawie Meczet w Białymstoku (w budowie)
Minaret
wnętrze meczetu Addawa
Meczet Hassana II
Wnętrze meczetu Karadjoz- Bega w Mostarze
Kobiety w ISLAMIE Wiele kontrowersji wzbudza pozycja kobiety w islamie. Koran nakazuje traktowanie kobiet z należytym szacunkiem i sugeruje, że Allah traktuje je na równi z mężczyznami, co jednak nie zabrania im bicia kobiet w niektórych sytuacjach. Dla kultury Zachodu osobliwy pozostaje także fakt ograniczenia swobody w wyborze ubioru. Co prawda skromność ta obowiązuje obie płci, ale niezaprzeczalnie można stwierdzić, że w przypadku kobiet jest to przestrzegane bardziej rygorystycznie.
Celem życia wyznawców islamu jest zbawienie Celem życia wyznawców islamu jest zbawienie. Aby je osiągnąć należy wierzyć w Allaha i w to, że Mahomet był jego prorokiem oraz wypełniać obowiązki religijne. Do tych obowiązków należą: - wyznanie wiary (warunek potrzebny do uznania za pełnoprawnego muzułmanina, akt włączenia do wspólnoty) - modlitwa (odprawiana 5 razy dziennie z twarzą zwróconą w kierunku Mekki) - post (podczas dziewiątego miesiąca roku muzułmańskiego- ramadanu) - udzielanie jałmużny (obowiązek oddawania biednym określonej części swojego majątku) - pielgrzymka do Mekki (przynajmniej raz w życiu)