Ernest Hemingway ( 1899-1961) Izabela Otrząsek, Natalia Kapała, Aleksandra Zawada, Szymon Rosner, Monika Drożdż.

BIOGRAFIA – MŁODOŚĆ Jego pierwsze utwory literackie powstawały już w szkole, gdzie był redaktorem szkolnej gazetki. Później, po ukończeniu szkoły został dziennikarzem gazety "Star" z Kansas City . W 1914 roku, w wieku 15 lat, uciekł z domu, ale szybko wrócił ze względu na prośby rodziców, by ukończył szkołę. Już w latach 20. należał do Awangardy Literackiej. W roku 1918 rozpoczął swoje podróże.

I Wojna Światowa Wbrew woli ojca chciał się zaciągnąć do armii amerykańskiej, jednak nie został przyjęty ze względu na stan zdrowia, zaciągnął się więc do Czerwonego Krzyża i poprzez Paryż znalazł się na froncie włoskim. 8 lipca 1918 roku wynosząc poszkodowanego żołnierza z linii frontu został ciężko ranny. W czasie I wojny światowej zaczął pić. Kwestią sporną jest, czy można go nazwać alkoholikiem. Z jednej strony pił codziennie, co sam opisuje w swoich powieściach, z drugiej strony nie wpływało to na jego życie. Kiedy był na urlopie z powodu rany, zachorował na alkoholowe zapalenie wątroby.

NA EMIGRACJI Powrócił do Ameryki w 1920 i zaczął pracować dla gazety Toronto Star jako dziennikarz i korespondent zagraniczny. Pierwsze poważne próby literackie ukazały się w latach 1920-1923; w tym czasie dziennikarstwo stanowiło jedyne źródło jego dochodów -poza sporadyczną pomocą zamożnych przyjaciół. Był wówczas korespondentem dziennika "Toronto Star" w Europie, m.in. w Paryżu, Szwajcarii, Niemczech, Włoszech, Turcji (europejskiej części) i Hiszpanii. Uczestniczył jako dziennikarz m.in. w międzynarodowej konferencji ekonomicznej w Genui oraz w konferencji lozańskiej w 1922 roku. W 1922 roku udało mu się przeprowadzić wywiad z Mussolinim, wówczas jeszcze nie premierem, tylko przywódcą partii faszystowskiej.

Hiszpańska wojna domowa i II wojna światowa W latach 1937-1938 był czterokrotnie w wojennej Hiszpanii w charakterze korespondenta z ramienia agencji NANA (North American Newspaper Alliance W 1941 roku przebywał jako korespondent w Hongkongu, Chinach i Birmie. Następne trzy lata spędził głównie w Hawanie, dokąd przeniósł się z Key West. W porozumieniu z ambasadą amerykańską w Hawanie zorganizował cywilną akcję kontrwywiadowczą przeciwko szpiegom hitlerowskim oraz przeprowadzał regularne rejsy patrolowe na swej uzbrojonej potajemnie łodzi "Pilar" w poszukiwaniu niemieckich okrętów podwodnych, jednak żadna z tych amatorskich akcji nie przyniosła godnego uwagi rezultatu. Od maja 1944 roku do marca 1945 roku przebywał w Europie jako kierownik europejskiego biura "Collier‘s Weekly " w Londynie. 6 czerwca jako korespondent brał udział w inwazji na ląd francuski. W tym samym miesiącu wziął jednak udział w jednym z lotów bombowców typu Mitchell na wyrzutnie V1 po drugiej stronie kanału w Drancourt. W lipcu przeniósł się do Normandii i związał się jako dziennikarz z 22 pułkiem piechoty pod dow . pułkownika Charlesa Lanhama, wchodzącym w skład 4 dywizji piechoty, dowodzonej przez gen. Raymonda Bartona. Przeprowadzał głośne akcje wywiadowcze i partyzanckie w Rambouillet i przy wkraczaniu do Paryża 18-25 sierpnia 1944 roku. Przy wkraczaniu do Paryża Hemingway z pułkownikiem Bruce'em przejechali jeepem jako pierwsi Amerykanie przez opustoszałe Pola Elizejskie. Brał udział w pierwszej wojnie światowej oraz w wojnie domowej w Hiszpanii po stronie republikanów. W czasie tej ostatniej poznał i zaprzyjaźnił się m.in. z gen. Karolem Świerczewskim . Jego pobyt w Hiszpanii zaowocował wydaniem w 1940 roku jednej z jego najbardziej znanych powieści Komu bije dzwon .

ŻYCIE OSOBISTE Ernest Hemingway ożenił się 4 razy (co było krytykowane przez jego czytelników), z czego trzy razy się rozwiódł. Jego żony to: Elizabeth Hadley Richardson (1921-1927) Pauline Marie Pfeiffer (1927-1940) Martha Gellhorn (1940-1945) Mary Welsh (1946-1961) 1. 2. 4. 3.

JEGO POTOMSTWO Miał trzech synów, jednego z pierwszą żoną Hadley Richardson (Jack Hemingway) i dwóch z drugą żoną Pauline Pffeifer (Patrick i Gregory Hemingway). Jego średni syn, Patrick został podróżnikiem, wydał też jego dzieło To co prawdziwe o świcie, pisząc je od podstaw na podstawie notatek ojca. Dwie córki jego pierwszego syna, Jacka (1923-2000), Mariel (ur. 1961) i Margaux (1954-1996) zostały aktorkami. W jego rodzinie samobójstwo popełnili, poza nim samym też ojciec Clarence, rodzeństwo Ursula i Leicester, wnuczka Margaux i była żona Martha. Nigdy nie był zwolennikiem żadnego konkretnego ustroju. Wychowany na katolika . Stał się ateistą Dał się światu poznać jako człowiek wielu pasji. Były to m.in. myślistwo, pływanie, jeździectwo, połów ryb i pływanie jachtem zwanym "Pilar", czytanie. Był też fanem corridy, znanym w środowisku torrerów.

DZIEŁA: Większość dzieł Hemingwaya przetłumaczył na język polski Bronisław Zieliński , przyjaciel autora. W chwili śmierci zostawił nieukończoną powieść Ruchome święto . Trzy opowiadania i dziesięć poematów (1923) Słońce też wschodzi (The Sun Also Rises, wydawane także jako Fiesta, 1926, wyd. pol. 1958) Wzgórza jak białe słonie (Hills Like White Elephants,1927) Pożegnanie z bronią (A Farewell to Arms, 1929, wyd. pol. 1931) Śmierć po południu (Death in the Afternoon, 1932, wyd. pol. 1971) Zielone wzgórza Afryki (The Green Hills of Africa, 1935, wyd. pol. 1959) Śniegi Kilimandżaro (The Snows of Kilimanjaro, 1936, wyd. pol. 1956) Mieć i nie mieć (To Have and To Have Not, 1937) 49 opowiadań (The First Fourty-Nine Stories,1938 wyd. pol. 1964) Komu bije dzwon (For Whom the Bell Tolls, 1940, wyd. pol. 1957) Piąta kolumna (The Fifth Column, 1938) – opowiadania Za rzekę, w cień drzew (Across the River and Into the Trees, 1950) Stary człowiek i morze (The Old Man and the sea., 1952, wyd. pol. 1956) Ruchome święto (A Moveable Feast, 1964, wyd. pol. 1966) Sygnowano: Ernest Hemingway. Artykuły i reportaże 1920–1956 (By-line Ernest Hemingway – selected articles and dispathes of four decades,1967, wyd. pol. 1975) Wyspy na Golfsztromie (Islands in the Stream, 1970) The Nick Adams Stories (1972) Niebezpieczne lato (The Dangerous Summer, 1985) Rajski ogród (The Garden of Eden, 1986 To co prawdziwe o świcie (True at First Light, 1999)

OSTATNIE LATA W latach 50. często wyruszał na safari do Kenii. W 1954 roku przeżył dwie katastrofy lotnicze wracając z jednej wypraw. Popełnił samobójstwo w 1961. Wcześniejsza próba samobójcza miała miejsce rok wcześniej, ale wówczas w ostatniej chwili zabrano mu broń.

Ernest Hemingway ,,STARY CZŁOWIEK I MORZE” Książka ta opowiada o starym człowieku zajmującym się łowieniem ryb. Akcja dzieje się w wieku XX na Kubie, w małej wioseczce Golfstrom. Santiago (bo tak miał na imię starzec) nie złowił nic od 84 dni. Czasem przy łowach towarzyszył mu chłopiec - Manolin . Niestety jego rodzice nie pozwolili mu więcej wypływać ze starcem określając go jako "salao", czyli pechowym w najgorszej formie. Santiago był chudy i suchy. Na szyi miał bruzdy, ręce obolałe z głębokimi ranami. Jedyną jego młodą stroną były oczy, barwy morskiej, wesołe i niezłomne.

POŁÓW NA MORZU Pewnego dnia postanowił, że nie może pozwolić sobie na brak połowów; dlatego otrzymawszy od Manolina jedzenie, wyruszył w głębokie wody (dawniej na płyciźnie nie mógł nic złowić, dlatego postanowił wypłynąć dalej). Na początku żadna ryba nie dała się schwytać. Dopiero po pewnym czasie stary poczuł bardzo silny opór na linie. Nie wiedział jaka wielka była ta ryba. Nie wiedział, że złowił 4-metrowego marlina! Szarpał się z nią parę dni i nie mógł jej wyciągnąć na łódź od razu , ponieważ była ona za mała na tak ogromną rybę. W końcu udaje się okiełznać marlina i przywiązuje go do łodzi. Niestety sącząca sie krew zbawia rekiny, które zaczęły podjadać rybę. Stary musiał sam sobie z nimi radzić. Cały czas podczas tej walki rozmawiał do siebie. Żałował, że nie ma przy nim chłopca ... lecz niestety rekinów było zbyt dużo i stary sobie z nimi nie poradził. Kiedy dopłynął do brzegu cała ryba była objedzona - została tylko głowa. Santiago popłakał się ze złości. Tak bardzo chciał coś złowić, tak bardzo chciał pokazać, że nie jest "salao", lecz nie udało się ... Ale ludzie go jednak podziwiali. Mieli do niego szacunek, za to że uwierzył w siebie i postanowił złowić tak wielką rybę. Chodź połowy się nie udały stary był szczęśliwy.

POWRÓT NA LĄD Kiedy dopłynął do brzegu cała ryba była objedzona - została tylko głowa. Santiago popłakał się ze złości. Tak bardzo chciał coś złowić, tak bardzo chciał pokazać, że nie jest "salao", lecz nie udało się ... Ale ludzie go jednak podziwiali. Mieli do niego szacunek, za to że uwierzył w siebie i postanowił złowić tak wielką rybę. Chodź połowy się nie udały stary był szczęśliwy .

BIBLIOGRAFIA GOOGLE-GRAFIKA WIKIPEDIA-INFORMACJE BIOGRAFIA24.PL ŚCIĄGA.PL

DZIĘKUJEMY ZA OBEJRZENIE  KONIEC DZIĘKUJEMY ZA OBEJRZENIE 