Pedagogika społeczna

Rys historyczny przedstawiciele

WPŁYW NA ROZWÓJ PEDAGOGIKI SPOŁECZNEJ MIAŁY: PRZEOBRAŻENIA GOSPODARCZE PRZEOBRAŻENIA SPOŁECZNE PRZEOBRAŻENIA KULTUROWE

XIX WIEK

KONSEKWENCJE POWSTANIE INSTYTUCJI OPIEKUŃCZYCH, KTÓRYCH ZADANIEM JEST KOMPENSACJA BRAKÓW, ZAPOBIEGANIE PATOLOGII I DEGRADACJI ROZWIJANIE RUCHÓW REWOLUCYJNYCH, KTÓRE BUDZIŁY POTRZEBĘ AKTYWNOŚCI SPOŁECZNEJ

C.D POTRZEBA ZDOBYWANIA WIEDZY KONIECZNOŚĆ DOKSZTAŁCANIA POWSTANIE PLACÓWEK OŚWIATY POZASZKOLNEJ I OSWIATY DOROSŁYCH ZMNIEJSZENIE CZASU PRACY POTRZEBA WYKORZYSTANIA CZASU WOLNEGO -REKREACJI

PREKURSORZY HELENA RADLIŃSKA ALEKSANDER KAMIŃSKI RYSZARD WROCZYŃSKI STANISŁAW KOWALSKI

WIELOLETNIE REFLEKSJE CIĄGŁE PRÓBY DEFINIOWANIA JEDNAK GŁÓWNY SENS TEORETYCZNO -PRAKTYCZNY PED SPOŁ. ODDAJĄ KLASYCY MIMO UPŁYWU CZASU I ZMIENNOŚCI WARUNKÓW OBECNIE POSZERZA SIĘ NAWET ROZWARSWIENIE SPOŁECZNE

ROZWÓJ PEDAGOGIKI SPOŁECZNEJ ŚCIŚLE ZWIĄZANY Z POTRZBAMI SPOŁECZNYMI PONIEWAŻ PED. SPOŁ. ZAJMUJE SIĘ WPŁYWEM ŚRODOWISKA NA PROCESY WYCHOWAWCZE I OPIEKUŃCZE, ROZPATRUJE ŻYCIE CZŁOWIEKA W CAŁYM JEGO PRZEBIEGU OD URODZENIA AŻ DO ŚMIERCI

Pedagogika społeczna Interesuje się człowiekiem i jego środowiskiem, które jest źródłem pozytywnych i negatywnych oddziaływań; może być przyczyną sukcesów jak i trudności wychowawczych

środowisko Środowisko życia obejmuje wszystkie możliwe konfiguracje elementów, w którym funkcjonuje jednostka ludzka. wg Butrymowicz: środowisko to te elementy struktury przyrodniczej, społecznej i kulturowej, które działają na jednostkę.

prekursorzy R. Wroczyński twierdzi, że: pedagogika społeczna opierajac się na badaniach empirycznych analizuje wpływy wychowawcze, których źródłem jest środowisko oraz ustala zasady organizowania środowiska z punktu widzenia potrzeb wychowania.

prekursorzy A. Kamiński twierdzi, ze pedagogika jest nauka praktyczną, bada rzeczywistość społeczną, instytucje i procesy wychowawcze po to aby rozwijać ich ożliwości celowego przekształcania, projektowania i tworzenia nowej rzeczywistości a także po to aby ulepszać wychowanie.

prekursorzy wg H. Radlińskiej pedagogika społeczna jest nauką praktyczną, zainteresowaną wzajemnymi stosunkami między jednostkami, grupą a środowiskiem a także wpływem warunków bytu i kregów kulturowych na człowieka w róznych azach jego życia.

“Przewodnik do kształcenia nauczycieli niemieckich” początek pocz. XIX w. Adolf Diesterweig “Przewodnik do kształcenia nauczycieli niemieckich” rzecznik dobrego przygotowania nauczycieli interesował się srodowiskiem ponieważ w nim upatrywał przyczyn pomyślności i trudności działań nauczycieli

CZŁOWIEK - ISTOTA SPOŁECZNA “Człowiek jest z natury istotą społeczną; jednostka, która z natury, a nie przez przypadek żyje poza społecznością, jest albo kimś niegodnym naszej uwagi, albo istotą nadludzką. Społeczność jest w naturze czymś, co ma pierwszeństwo przed jednostką. Każdy kto albo nie potrafi żyć we wspólnocie, albo jest tak samowystarczalny, że jej nie potrzebuje, i dlatego nie uczestniczy w życiu społeczności, jest albo zwierzęciem, albo bogiem” Arystoteles, Polityka ok. 328 r. przed Chrystusem

warto przeczytać Elliot Aronson “Człowiek istota społeczna” Społeczny ? To znaczy? Pierwszy sformuował podstawowe zasady społecznego oddziaływania -- Arystoteles człowiek to istota społeczna -- inni ludzie mają wpływ na nasze postepowanie i na nasze decyzje warto przeczytać Elliot Aronson “Człowiek istota społeczna”

XIX Przedstawiciele myśli ped. zachęcają do traktowania człowieka jako istoty społecznej, do dostrzegania znaczenia środowiska społecznego i grupy społecznej dla własciwego wychowania człowieka

Pedagogika społeczna w tym czasie zaczyna wyłaniać się jako teoria zmierzająca do uogólnienia wychowawczego aspektu warunków społecznych, srodowiskowych ludzkiego życia oraz praktyki instytucji społecznych powołanych do ich ulepszania. Równocześnie z działaniami teoretycznymi rozwija się praktyka instytucji rekreacyjnych, kulturowo oświatowych i opiekuńczych.

psychologią społeczną Pedagogika społeczna Silne związki z: historią wychowania socjologią polityką społeczną psychologią społeczną

Okresy kształtowania się pedagogiki społecznej wg St. Kawuli Okres praktyczny- nowatorskie działania praktyczne bez głębokiej refleksji naukowej XVIII/XIX wiek przedstawiciele Friedrich Adolf Diestreweig, Jan Henryk Pestalozzi, Robert Owen

rozważania teoretyczne nad zagadnieniem ped.społ C.d. Okres spekulatywny zwiazany z teorią bez blizszego powiązania z badaniami empirycznymi pocz. XX w. Przedstawiciele PaulNatorp, Paul Bergemann rozważania teoretyczne nad zagadnieniem ped.społ

C.d Początki badań empirycznych i uogólnień teoretycznych Przedstawiciele Helena Radlińska(1879-1954) Mary Richmond

Po II Wojnie Światowej ilościowy wzrost badań empirycznych C.d Po II Wojnie Światowej ilościowy wzrost badań empirycznych Drugi etap koniec XX wieku do dziś syntezowanie badań empirycznych, nakreślanie nowych obszrów badań, pierwsze opracowania syntetyczne np.. T Pilch I Lepalczyk

Zadania pedagogiki wg St. Wołoszyna I opisywać i uogólniać doświadczenie pedagogiczne bezpośrednie – zdobyte w pracy pedagogicznej pośrednie – zawarte w materiałach – źródłach i dokumentach, aktach prawnych lub w innym piśmiennictwie II dążyć do wyjaśniania wzajemnych związków zachodzących między procesami wychowawczymi oraz ich powiązań z innymi zjawiskami społecznymi i psychofizycznymi III formułować zasady, reguły praktycznego postępowania działalności pedagogicznej w zakresie doboru treści

Pedagogika społeczna charakteryzuje się wszystkimi osobowościami jakie przypisuje się pedagogice jako nauce o wychowaniu. Pedagogika społeczna stanowi rodzaj filozofii w rozpatrywaniu czynników i kontekstów (głównie środowiskowych i kulturowych) warunkujących przebieg oraz efektywność procesów edukacyjno – wychowawczych grup lub jednostek. Swoistość pedagogiki społecznej i jej przydatność do rozwiązywania współczesnych problemów zawarta jest w jej 4 głównych cechach -glokalność - lokalność -kompensacja -dynamika -wartościowanie (ocenianie) działań ludzkich

Prekursorzy pedagogiki społecznej chcieli poprzez działania kulturalno – oświatowe, socjalne i działania polegające na korygowaniu, kompensowaniu, wyrównywaniu warunków i okoliczności – ulepszać życie jednostek i całych grup ludzkich.

Dla pedagogów społecznych przedmiotem badań nie są poszczególne dziedziny rzeczywistości lecz głównie środowiskowe uwarunkowania tych dziedzin naszej rzeczywistości oraz zachodzące w nich relacje. Pedagogika społeczna skupia się na problematyce środowiskowych uwarunkowań procesów wychowawczych oraz na analizie czynników umożliwiających zaspakajanie potrzeb rozwojowych człowieka w różnych formach jego życia i różnorodnych sytuacjach życiowych. Z tych względów pedagogika społeczna koncentruje się na środowisku życia jednostek i grup oraz instytucjach celowo powołanych w społeczeństwie do realizacji zadań wychowawczych.

Pedagogika społeczna jest równocześnie teorią i praktyką środowiska gdyż traktuje instytucje społeczne (formalne i nieformalne) jako środowisko ludzkiego życia, usiłuje dostrzegać w nich lub sugerować im intencjonalność pracy wychowawczej, aktywizować jego zasoby.

Pedagogika społeczna - zadania I Dokonywanie opisu i oceny postępowania społeczno - wychowawczego w środowisku, głównie przez analizę faktów. II Projektowanie działalności społeczno – pedagogicznej, kulturowej, socjalnej – np.: wypracowaniu wzorców w rzeczywistości pożądanej np..: funkcjonowania placówek opiekuńczych i wychowawczych.

PEDAGOGIKA SPOŁECZNA W ZWIĄZKU Z INNYMI NAUKAMI SPOŁECZNYMI I HUMANISTYCZNYMI Co to jest nauka ? wg T. Kotarbińskiego def. z 19. X. 1957 roku Nauką jest wszelka całość, godna tego by być przedmiotem nauczania intelektualnego w szkolnictwie wyższym i dopiero w szkolnictwie wyższym, w charakterze odrębnej specjalności. Zgodnie z analizą istoty nauk, nauki praktyczne sa to te , ktre za przedmiot swej wiedzy przyjmują pojmowane w szerokim sensie projektowanie rzeczywistości

wg T. Kotarbińskiego nauki można dzielić na nauki praktyczne krytyczne i normatywne nauka praktycznymi można nazwać wszelka specjalność inzynierską gdyz uprawia głównie projektowanie po analizie głebokiej dochodzimy do konkluzji o nierozłacznosci klasyfikacji tj krytycznośc i normatywność to jedynie atrybuty nauk paktycznych II konkluzja im bardziej doskonali się dana dyscyplina praktyczna tym stosunkowo wiecej pracy w niej zajmuje dociekanie prawd z innych dziedzin, które to prawdy są potrzebne do zuzytkowania ich dla głównych celów dyscypliny praktycznej