Zwierzęta Prerii – mustangi i pieski preriowe Autorki: Ewa Komar Natalia Podsendek 

Pieski Preriowe Nieświszczuk, zwany też pieskiem preriowym – rodzaj ssaka z rodziny wiewiórkowatych. Nieświszczuki zostały po raz pierwszy naukowo opisane w 1805 r. podczas ekspedycji Lewisa i Clarka Udomowiony piesek preriowy zbiera materiały do budowy legowiska.

Rozmieszczenie geograficzne i opis Występują w Ameryce Północnej i Środkowej. W Stanach Zjednoczonych nieświszczuki głównie występują na zachód od rzeki Missisipi, choć można je spotkać w kilku rejonach na wschodzie. Zostały wytępione w pewnych rejonach Wielkich Równin, gdzie farmerzy uważają je za szkodniki. Są to nieduże, o zwartej budowie, kopiące obszerne nory gryzonie z krótką szczęką. Nazywane są "pieskami", ponieważ w chwili zagrożenia lub zainteresowania wydają odgłosy podobne do szczekania. Osiągają długość ciała 30 cm oraz długość ogona 10 cm. Waga ok. 1 kg. Są roślinożerne. Na wolności mieszkają w koloniach, nazywanych ,,miastami’’.

Zagrożenie gatunku i udomawianie W wielu rejonach rolniczych powodują poważne straty finansowe - przeciętne "miasto" - kolonia skupiająca 25000 nieświszczuków zjada tyle pożywienia, co 100 krów lub 800 owiec, przez co od wielu lat są ofiarą zarówno masowego trucia i zatapiania całych kolonii jak i niekontrolowanego odstrzału zwierząt. Szacuje się, że w porównaniu z rokiem 1800 pod koniec lat 90. XX wieku w USA przetrwało tylko 5% populacji zwierząt. Zbyt duże odstrzały oraz masowe trucie nieświszczuków prowadzą do bliskiego wymarcia  tchórza czarnonogiego, który poluje na te zwierzęta. Z uwagi na ukształtowane podczas życia w koloniach duże umiejętności społeczne oraz czytelną mowę ciała, od początku lat 90. XX wieku coraz częściej są udomawiane - najpierw w USA, a potem również w Europie. Udomawianie tych gryzoni przyczynia się do coraz większego nacisku opinii publicznej na wprowadzenie prawnej ochrony nieświszczuków. W USA stwierdzono też, iż coraz częściej nieświszczuki potrafią się adoptować do życia w wielkich miastach, budując mniejsze kolonie na niezabudowanych obszarach miast. Również w USA farmerzy coraz częściej zachowują "miasta" nieświszczuków, traktując je jako atrakcję turystyczną, pokazywaną odpłatnie przyjezdnym. W Polsce nieświszczuki można zobaczyć w Nowym Zoo w Poznaniu.

Mustangi Mustang – rasa zdziczałych koni, wywodzących się od koni przywiezionych do Ameryki Północnej  z Hiszpanii w XVI w. przez hiszpańskich konkwistadorów. Część przywiezionych przez nich koni, w różnych okolicznościach dostała się na wolność i wtórnie zdziczała, tworząc na prerii nową rasę. Mustangi żyją w niewielkich stadach. W XVIII w. bardzo liczna rasa występująca w USA (około 5 mln osobników). Obecnie prawie wytępiony, nieliczne osobniki (około 10 000) znajdują się pod ochroną od 1971 r. Pomimo tego nadal padają ofiarą farmerów i hodowców bydła. Słowo mustang pochodzi od hiszpańskiego mestengo, co oznacza bez właściciela.

Stada Mustangi, aby ochronić się przed swoimi naturalnymi wrogami m.in. wilkami, kojotami, pumami, tworzą niewielkie stada, składające się z dorosłego ogiera (6-letniego), różnej liczby dorosłych klaczy (liczba waha się od 2 do 18 osobników) oraz źrebiąt. Łącząc się w stada szybciej znajdują pożywienie. 3- letni ogier jest wydalany ze stada. Każde stado posiada własne terytorium, którego broni i na którym poszukuje pożywienia. Mustangi tolerują inne stada na skraju swojego terytorium, a z czasem w obronie przed wrogiem łącza się z nimi. Każde stado posiada klacz-przewodniczkę, która w razie niebezpieczeństwa prowadzi stado w bezpieczne miejsce, podczas gdy ogier pozostaje, aby stawić mu czoło. Często dochodzi do walk między młodymi ogierami, a przewodnikiem stada o klacze.

Wygląd i pożywienie Mustang, który jest spokrewniony ze wszystkimi rasami koni, niewiele się od nich różni. Przeciętna wysokość w kłębie 142 cm, lepiej zbudowane, wytrzymalsze i mają silniejsze uzębienie niż konie domowe. Krzyżówki z innymi rasami koni spowodowały, że mustangi nie mają określonej maści. Średnia długość życia mustanga wynosi około 20 lat. Tak jak cała rodzina koniowatych, tak i mustang odżywia się jedynie roślinami (trawa i liście). Mustangi żyjące na amerykańskich preriach przystosowały się do panujących tam warunków. Nauczyły się m.in. rozbijać lód w zamarzniętych przeręblach, a także wytrzymywać wiele dni bez pożywienia i wody. Mustangi w duży sposób przyczyniają się do rozsiewania roślin, ponieważ ich niestrawione nasiona wydalane są wraz z odchodami.