ONE SĄ DRAPIEŻNE ŻYWIĄ SIĘ LUDZM I INYMI RYBABAMI Piraniowate, piranie, piraje (Serrasalmidae)– rodzina złożona z kilkunastu rodzajów ryb kąsaczokształtnych (Characiformes) klasyfikowanych w randze podrodziny Serrasalminae lub rodziny Serrasalmidae, obejmująca gatunki słodkowodnych, w większości drapieżnych ryb, zamieszkujących wody Ameryki Południowej, głównie dorzecza największej rzeki tego kontynentu – Amazonki. Stanowiska niektórych gatunków znane są również z obszarów zlewiska Orinoko i La Plata. Piraniowate są szeroko rozprzestrzenione, zajmują różnorodne siedliska. Osobniki wypuszczone na wolność mogą się rozmnażać nawet w polskich wodach.[2] Z powodu bardzo ostrych zębów, grupowego atakowania ofiary i dużej żarłoczności, w powszechnej opinii piranie uważane są za najgroźniejsze drapieżniki wód słodkich Ameryki Południowej. Piranie opiekują się swoim potomstwem. Są poławiane jako ryby jadalne, ich mięso jest dostępne w sprzedaży w lokalnych marketach. Do bardziej znanych gatunków należy pirania Natterera (Pygocentrus nattereri), czasami opisywana pod nazwą pirania czerwona (Serrasalmus altus)[3], Pygocentrus piraya oraz pirania kropkowana (Serrasalmus rhombeus). Oprócz właściwych piranii do piraniowatych zaliczane są ryby określane nazwą pacú, roślinożerne płaskoboki (Metynnis), płaszczynki (Mylossoma) oraz żywiący się łuskami ryb łuskożer krasnobrzuchy (Catoprion mento). Zęby piranii Natterera Spis treści [ukryj] 1 Cechy charakterystyczne 2 Taksonomia 3 Klasyfikacja 4 Zachowanie 5 Zagrożenie dla ludzi 6 Hodowla w akwarium 7 Zobacz też 8 Przypisy 9 Bibliografia ONE SĄ DRAPIEŻNE ŻYWIĄ SIĘ LUDZM I INYMI RYBABAMI

Wędkarstwo jak wiele innych dziedzin działalności człowieka, ulega nieustannym przeobrażeniom. Powstają kolejne generacje sprzętu wędkarskiego, nowe techniki łowienia wypierają tradycyjne dotychczas stosowane sposoby, przynęty i zanęty stają się coraz bardziej skuteczne. Mimo tych wszystkich zmian, każdą z technik stosowanych przez wędkarzy na śródlądowych łowiskach w Polsce można zaklasyfikować do jednego z trzech, znanych od dawna, podstawowych rodzajów wędkarstwa: spinningowego, muchowego lub jeszcze nie tak dawno w latach 70-tych, każdy bez wahania odpowiedziałby: "gruntowego". Jednak określenie to zostało ostatnio wyparte (przede wszystkim w publikacjach prasowych) przez termin "spławikowe". Stało się to prawdopodobnie za sprawą doskonale propagujących sport wędkarski zawodów, nazywanych kiedyś gruntowymi, lecz obecnie przemianowanych na spławikowe, ponieważ w Polsce jedynym dopuszczonym na zawodach sprzętem była i jest nadal wędka ze spławikiem. Wędkarstwo spławikowe jest jednak tylko częścią wędkarstwa gruntowego. Nie ma powodu, aby spośród wielu technik wyróżniać i eksponować akurat łowienie na spławik, traktując je jako najbardziej sportowe. Jest przecież tyle innych, równie ciekawych i skutecznych sposobów wędkowania. (Trichogaster lalius) - słodkowodna ryba akwariowa z rodziny guramiowatych. Bywa hodowana w akwarium domowym. W roku 1874 gatunek ten został sprowadzony do Paryża przez francuskiego ichtiologa Pierre Carbonniera. W roku 1903 sprowadzono go do Hamburga

Największa ryba słodkowodna Europy Największa ryba słodkowodna Europy. Osiąga długość ponad 2 m i masę ciała ponad 100 kg (maksymalnie 5 m i wagę 306 kg)[4]. Ciało długie pozbawione łusek, głowa duża, otwór gębowy duży silnie uzębiony. Nad górną szczęką znajdują się dwa długie, a pod dolną cztery krótkie wąsy. Płetwa grzbietowa jest silnie zredukowana, posiada tylko 3-5 promieni, natomiast płetwa odbytowa jest bardzo długa i sięga prawie do zaokrąglonej płetwy ogonowej. Ogon bardzo długi, stanowi 3/5 długości ciała. Oczy małe, nozdrza zakończone krótkimi mięsistymi rurkami. Ubarwienie zależy od środowiska. Grzbiet jest ciemny lub prawie czarny, czasem z zielonkawym, niebieskawym lub brązowawym odcieniem. Boki ciemnożółtawobiałe z wyraźnym szarobrązowym marmurkowym wzorem, brzuch szarobiały z ciemnymi nieregularnymi plamami. Czasami występują czerwonookie osobniki albinotyczne. Odżywianie

Amur Amur biały – ryba z rodziny karpiowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Ctenopharyngodon. Hodowany w akwakulturze, poławiany w wędkarstwie. Chiny oraz dorzecze Amuru. Jego pierwotny zasięg jest trudny do ustalenia. Hodowany od X wieku.

okoń Okoń, okoń europejski – gatunek ryby z rodziny okoniowatych. Europa z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, północnej Szkocji, zachodniej Skandynawii, południowych i środkowych Włoch i zachodniej części Bałkanów oraz Azja aż do Kołymy.

Hodowany w gospodarstwach stawowych Hodowany w gospodarstwach stawowych. Występuje w niemal całej Europie prócz Islandii, północnej Szkocji, północnej Skandynawii, Dalmacji, Grecji, Krymu. W Azji spotykany na Syberii. Spotykany w wodach słonawych, np. w przybrzeżnej strefie Bałtyku. Występuje w praktycznie każdym rodzaju wód stojących i płynących, jednak najchętniej żyje w ciepłych, płytkich, silnie zarośniętych wodach stojących (tzw. jeziora linowo- szczupakowe). Bardzo odporny na niską zawartość tlenu. Jest gatunkiem ciepłolubnym, aktywniejszym nocą. Zimę spędza zagrzebany w mule. Charakterystyka

tradycyjna nazwa zmiennocieplnych kręgowców wodnych oddychających skrzelami i poruszających się za pomocą płetw. Obejmuje bezżuchwowe krągłouste (Cyclostomata) oraz mające szczęki ryby właściwe (Pisces). Stanowią najliczniejszą i najbardziej zróżnicowaną grupę współcześnie żyjących kręgowców (ponad połowę). Różnią się od siebie pod względem budowy zewnętrznej i wewnętrznej, ubarwienia oraz przystosowania do warunków środowiska. Ponad 32 tysiące współcześnie żyjących gatunków opisano naukowo, a co roku naukowcy opisują 100– 150 nowych gatunków morskich i nieco więcej słodkowodnych[1]. Szacuje się, że nie odkryto jeszcze co najmniej 5000 gatunków, głównie ryb głębinowych ze strefy klimatu tropikalnego[1]. W Polsce występuje około 120 gatunków.

jesiosrt Wzdłuż europejskich brzegów Oceanu Atlantyckiego, Morze Śródziemne i Morze Czarne. W jeziorach Ładoga i Onega tworzy formę wyłącznie słodkowodną. Jego obecność w Morzu Bałtyckim, została zakwestionowana w wyniku badań molekularnych, przeprowadzonych na osobniku złowionym w 1996 r. w Estonii. Badania te wskazują, że populacja jesiotrów bałtyckich wywodzi się od jesiotra ostronosego (Acipenser oxyrinchus).

okoń

Pirania

Okoń morski

Węgorz europejski Budowa zewnętrzna Wężowate ciało pokryte śluzowatą skórą, w której bardzo głęboko osadzone są drobniutkie, podłużnie owalne łuski. Płetwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa połączone są ze sobą i pozbawione twardych promieni. Nasada płetwy grzbietowej zaczyna się daleko poza zakończeniem płetw piersiowych. Brak płetw brzusznych. Węgorz żółty: grzbiet oliwkowobrązowy lub szarobrązowy. Strona brzuszna żółtawa. Węgorz srebrzysty (po osiągnięciu dojrzałości płciowej): grzbiet ciemny, szarozielony, boki i brzuch srebrzyste, o silnym połysku. Samce uzyskują długość do 51 cm i ciężar 150 g, samice do 150 cm i 6 kg. Występowanie Zlewisko północnej części Oceanu Atlantyckiego od dorzecza Peczory i Morza Białego, Islandii i Wysp Owczych po Azory, Wyspy Kanaryjskie i zachodnie wybrzeże Afryki; zlewiska Morza Północnego, Bałtyckiego, Śródziemnego (do Grecji) i Adriatyckiego. Współcześnie dzięki zabiegom zarybieniowym szeroko rozprzestrzeniony (np.: w dorzeczu Dunaju). Tryb życia Katadromiczna ryba wędrowna (to znaczy ciągnąca na tarło z wód słodkich do morza). Po 4-10 latach od wstąpienia do rzek i jezior w sierpniu lub wrześniu węgorz srebrzysty rozpoczyna wędrówkę do morza. Jego tarliska znajdują się w głębinach Morza Sargassowego. Tarło odbywa się wczesną wiosną po upływie półtora roku od początku wędrówki; po tarle wszystkie węgorze giną. Prawdopodobnie ikra swobodnie unosi się w wodzie. Przezroczyste, kształtem przypominające liść wierzbowy larwy unoszone są przez Prąd Zatokowy (Golfstrom) na wschód. Najmłodsze, które znaleziono, mierzyły 6 mm długości i unosiły się na głębokości 300 metrów. Mają one drobne, spiczaste zęby, którymi mogą chwytać pokarm, W miarę upływu czasu stają się grubsze i dłuższe i coraz mniej przypominają liść wierzby. W trzecim roku życia, przy długości około 7 cm jako węgorze szkliste docierają do europejskich wybrzeży. Mają teraz stożkowate zęby. Już jako węgorze wstępujące posuwają się wzdłuż brzegu w górę, pod prąd rzek. Wędrują zazwyczaj nocą. W tym czasie zaczynają się wybarwiać. Po pięciu latach życia wzrost samców ulega zahamowaniu. Trzymają się one w pobliżu wybrzeża, w przyujściowych odcinkach rzek i słonawych wodach. W odróżnieniu od nich samice wędrują daleko w górę rzek i cały czas rosną. Karłowate cykloidalne łuski tworzą się dopiero po kilku latach słodkowodnego życia. U dojrzewających ryb grzbiet przybiera czarne za barwienie, zaś boki są srebrzystobiałe. Ryby te nazywają się teraz węgorzami srebrzystymi. W końcu rozpoczynają długą, wynoszącą wiele tysięcy kilometrów wędrówkę do Morza Sargassowego, w czasie której w ich organizmie (mięśniach, przewodzie pokarmowym) następują głębokie zmiany. Odżywianie Larwy w stadium "wierzbowego liścia" odżywiają się planktonem. Węgorze wstępujące - larwami owadów, drobnymi mięczakami, ślimakami i robakami. W zależności od rodzaju pobieranego pokarmu rozróżnia się węgorze wąskogłowe - których pokarm stanowią robaki, drobne ryby i stawonogi, larwy owadów, małe mięczaki - oraz węgorze szerokogłowe odżywiające się rakami i rybami.

ukleja