Lin (Tinca tinca) inne nazwy: pszenicznik, oczeretniak oraz kaliniak

Prezentacja na temat: "Lin (Tinca tinca) inne nazwy: pszenicznik, oczeretniak oraz kaliniak"— Zapis prezentacji:

1 Lin (Tinca tinca) inne nazwy: pszenicznik, oczeretniak oraz kaliniak

2 Klasyfikacja:

3 Występowanie: Rozprzestrzeniony szeroko w całej Europie aż po Syberię, z wyjątkiem północnej Skandynawii, Szkocji, Islandii oraz Dalmacji, Grecji czy Krymu Spotykany jest również w wodach słonawych, np. w przybrzeżnej strefie Bałtyku Najchętniej przebywa w wodach stojących oraz wolno płynących rzekach. Występuje głównie w szybko nagrzewających się jeziorach i stawach o płytkim, mulistym dnie gęsto porośniętym roślinnością. (tzw. jeziora linowo-szczupakowe) Spotkać go można w dolnym biegu rzek, stawach, starorzeczach, sadzawkach i jeziorach zaporowych Ma niewielkie wymagania pod względem zawartości tlenu w wodzie, a ponadto toleruje zakwaszone środowisko torfowiskowe. Ze względu na smaczne mięso hodowany jest również w gospodarstwach stawowych.

4 Morfologia, czyli postać i budowa
Osiąga długość cm i masę ciała 1-2 kg., zdarzają się również osobniki o długości ok. 60 cm i wadze do 7 kg. Ciało lina jest krępe i wygrzbiecone (największa wysokość ciała przypada na okolice przed płetwą grzbietową) Tułów i mała głowa lina są bocznie spłaszczone. Oczy są stosunkowo małe, okrągłe i bocznie położone. Tęczówka oka jest czerwona Otwór gębowy poziomy, zaopatrzony z każdej strony kącika w miękki i krótki wąsik Zęby gardłowe jednorzędowe

5 Grzbiet jest ciemny, szarozielony, boki oliwkowozielone, zielone lub żółtozielone ze złotym połyskiem, brzuch kremowo-biały lub żółty. Osobniki żyjące w silnie zarośniętych wodach mają ubarwienie ciemniejsze, zaś te żyjące w płytkich, przejrzystych wodach są znacznie jaśniejsze i mają czerwonawe okolice warg. W sadzawkach parkowych, stawach ogrodowych i w akwariach trzymane są często tzw. złote liny. Są to czerwone lub pomarańczowo-żółte odmiany z plamkami na grzbiecie. Na całym ciele lina występuje drobna łuska pokryta obficie śluzem. Płetwy są ciemnoszare lub czerwono-fioletowe, dość duże i wszystkie zaokrąglone. Płetwa ogonowa jest lekko wcięta w części środkowej. Jest jedną z niewielu ryb europejskich, u których występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Płetwy brzuszne u samca (powyżej drugiego roku życia) są znacznie większe niż u samicy (przygięte do ciała sięgają za odbyt, u samicy zaś w ogóle do niego nie dochodzą) i mają grubsze promienie. Krótki trzon ogonowy zakończony jest płetwą nieznacznie tylko wciętą. Linia boczna jest pełna, biegnąca pośrodku ciała z lekkim jej wzniesieniem przy głowie.

6 Tarło Odbywa się na ciepłych, silnie zarośniętych płyciznach od końca maja do lipca, przy temperaturze wody od 19 do 20°C. Podłoże do tarła to liście lub łodygi roślin. Z chwilą zbliżania się pory tarła dojrzałe do rozrodu osobniki zaczynają grupować się w stada. Tarło jest rozciągnięte w czasie i trwa zazwyczaj od 1,5 do 2 miesięcy. Kleista ikra składana jest porcjami w odstępach ok. 2 tygodni Samica składa od 300 nawet do 900 tys. jaj o średnicy około 1 mm, przylepiając je do roślin wodnych. Młode wylęgają się po 3-8 dniach. Mierzą wówczas od 4 do 5mm i nadal przylepione są do rośliny (pozostaje kleisty gruczoł na głowie), aż do czasu wchłonięcia zawartości woreczka żółciowego i wykształcenia się skrzeli. Zabezpieczone są one w ten sposób przed opadnięciem w muliste podłoże. Po tym czasie gruczoły na głowie ulegają zanikowi. Młode pozostają w miejscu wylęgu przez ok dni. Dojrzałość płciową liny osiągają dość późno, bo po ok.. 3–4 latach. W okresie roku największe przyrosty długości i masy ciała uzyskuje lin od maja do czerwca. W następnych miesiącach u osobników dojrzałych płciowo, ze względu na okres rozrodu, następuje jego zahamowanie. Maksymalnie duży okaz lina złowiono na wędkę w Szwecji, masa jego ciała wynosiła 10 kg .

7 Odżywianie Pierwszym pokarmem larw, a następnie narybku lina, są pierwotniaki, czasem wrotki, glony i drobne skorupiaki planktonowe. Intensywność żerowania larw i narybku lina jest 3-krotnie wyższa w dzień niż w nocy. W miarę wzrostu coraz częściej pojawiają się w pokarmie larwy owadów jak również drobne zwierzęta denne, takie jak: ślimaki, małżoraczki oraz wyższe skorupiaki i skąposzczety. Nieznaczny udział w pokarmie stanowią rośliny i ich na pół przegniłe części, których udział w okresie lata może wzrosnąć do % masy. U starszych roczników lina w masie pokarmu wzrasta udział mięczaków i stanowić może do 54% Skład pokarmu zależy od jego dostępności, jak i od rodzaju zbiornika. Lin dorosły żeruje w mulistych partiach dna, ryjąc głęboko w mule, w związku z czym w jego przewodzie pokarmowym znajduje się zawsze dużo mułu, piasku i szczątków obumarłych organizmów żywych. Lin żeruje przy dnie czemu często towarzyszy uwalnianie bąbli gazu z dna. Dorosły lin pobiera pokarm przede wszystkim w nocy. Jest to ryba ostrożna, bardzo płochliwa, żyjąca samotnie. Pokarm ukryty w mulistym dnie lin wybiera z głębszych partii niż karp, dla którego odsłania niedostępne żerowiska. Najwyższa intensywność żerowania dorosłego lina przypada na wiosnę, a najniższa na koniec lata. W temperaturze 8°C lin przestaje żerować, a przy 4°C zapada w sen. Zimę spędza stadnie tuż nad dnem lub zagrzebany w mule na głębokiej wodzie. W tym czasie pozostaje bez ruchu i nie przyjmuje pokarmu.

8 Ochrona Lin nie posiada okresu ochronnego
W Polsce wymiar ochronny lina wynosi 25 cm Limit dobowy to 4 szt. (razem z sieją i węgorzem)

9 film

10 Źródła: http://pl.wikipedia.org/wiki/Lin_%28ryba%29
Prezentacja: Żabka