Takarazuka

Co to jest TAKARAZUKA? TEATR TAKARAZUKA ( 宝塚歌劇 ・ TAKARAZUKA REVUE) to japońska rewia żeńska. Nietuzinkowy współczesny japoński teatr rozrywki czerpiący inspiracje zarówno z teatru japońskiego jak i zachodniego. Takarazuka łączy w sobie elementy zarówno operetki, musicalu, rewii jak i teatru klasycznego.

Historia ● Oficjalnie za datę powstania Takarazuki uważa się rok 1914, do którego odwołują się wszelkie obchody rocznicowe. ● Pierwsza trupa teatralna, na bazie której powołano Takarazukę do życia, powstała już w 1913 roku. ● Repertuar opierał się głównie na tradycyjnych japońskich tańcach i amatorskich występach wokalnych

● W 1913 roku na terenie Takarazuka Shinonsen ( 宝塚新温泉 Nowe Gorące Źródła w Takarazuka) powstał żeński chór nazwany Takarazuka Shōkatai ( 宝塚唱歌隊 Chór Takarazuka). ● Pierwsze oficjalne spektakle wystawiono w 1914 roku. ● W 1919 roku wybudowano pirwszą oficjalna siedzibę Teatru Takarazuka-Shinkagekijō ( 新歌劇場 Nowy Teatr Muzyczny),\ ● Założono też specjalną szkołę muzyczną Takarazuka Ongaku Kageki Gakkō ( 宝塚音楽歌劇学校 Szkoła Teatru Muzycznego Takarazuka), która szkoliła nowe aktorki teatru, stając się równocześnie jedyną drogą na scenę Teatru Takarazuka.

● W roku 1921 został pierwszy podział na trupy (~ 組 ~gumi), będący wynikiem drastycznego wzrostu liczby aktorek ● Do dziś upamiętnianym wydarzeniem roku 1927, było wystawienie na scenie Teatru Takarazuka pierwszej japońskiej rewii zatytułowanej Mon Paris ( 「モン・パリ 」 ‘Mój Paryż’), autorstwa Kishidy Tatsuyi ( 岸田辰彌 ) ● W 1931 roku po raz pierwszy podczas spektaklu użyto ‘srebrnego pomostu’ ( 銀橋 ginkyō), czyli przepierzenia oddzielającego gniazdo orkiestry od publiczności. ● W 1932, masowe zainteresowanie Teatrem Takarazuka, także poza granicami przylegającego do Osaki miasteczka, doprowadziło do wybudowania drugiej oficjalnej siedziby mieszczącej się w Tokio

● Na mocy cesarskiego rozkazu wydanego w marcu 1944 roku, Teatr Takarazuka został zamknięty ● W latach zwierzchnictwo nad Takarazuką przejęły wojska alianckie ● Powtórne otwarcie Teatru Takarazuka dla japońskiej publiczności nastąpiło dopiero 22 kwietnia 1946 roku ● W lutym 1958 roku po raz pierwszy na spektaklu Takarazuki gościli przedstawiciele japońskiej rodziny cesarskiej (cesarzowa oraz cesarzowa matka).

● W 1962 roku, w związku z nadchodzącym odejściem z teatru ówczesnej, wyjątkowo popularnej gwiazdy Akashi Teruko ( 明石照子 ), do podstawowego spektaklu dodano specjalne występy grupowe i solowe, a całość nazwano Sayōnara Show ( サヨウナラ・ショー ), czyli ‘spektaklem pożegnalnym’. ● W 1978 roku przy Teatrze Takarazuki wybudowano Bow Hall ( バウ ・ホール Bau Hōru), czyli mniejszą scenę przypominającą te z klasycznych teatrów europejskich - m.in. pozbawioną wielu nowoczesnych i zmechanizowanych elementów sceny głównej. ● 10 września 1984 roku Studio Muzyczne Takarazuki wydało pierwsze nagrania video ze spektaklem rewiowym. ● 1 stycznia 1993 roku inauguracja kolejnego sezonu miała miejsce już w nowym budynku, tzw. Nowy Wielki Teatr Takarazuka ( 新宝塚大 劇場 Shin-Takarazuka Daigekijō).

● W 2002 roku otworzono niezależny, prywatny kanał telewizyjny - Sky Stage. ● Obecnie najważniejszym i najbardziej wyczekiwanym wydarzeniem związanym z teatrem Takarazuka są obchody 100 rocznicy teatru, które przypadną na rok 2014.

SCENA ● Eksponaty duże, takie jak Wielkie Schody czy elementy ruchome i podwieszane na linach, w Takarazuce są wszechobecne. ● Wcześniej wspomniane 'srebrne pomosty' przez lata rozbudowano na tyle, by można po nich swobodnie chodzić, a nawet tańczyć. Miało to zwiększyć możliwości sceny oraz zapewnić bliższy kontakt widza z aktorką.

Scena Wielkiego Teatru Takarazuka w Hyogo

Aktorki Aktorki Takarazuka, czyli tzw. Takarazinki, dzielą się na otokoyaku, czyli odtwórczynie męskich ról i musumeyaku, czy odtwórczynie ról żeńskich. Podział ten następuje już na początku na podstawie kryteriów fizycznych: wzrostu, budowy ciała, kształtu twarzy, tembru głosu oraz osobowości. Wszystkie reprezentują bardzo wysoki poziom artystyczny, wynikający ze stosunkowo długo i rygorystycznego treningu.

● Kształcenie na takarazinkę zaczyna się w Takarazuka Ongaku Gakkō, czyli Szkole Muzycznej Takarazuka, w której płatne są zarówno egzaminy wstępne, jak i dwuletnia nauka. ● Co roku do egzaminów tych przystępuje ponad tysiąc kandydatek, z których przyjętych zostaje jedynie około ● Ową grupę kilkudziesięciu wybranek czeka trud dwuletniej nauki na ‘kursie przygotowawczym’ ( 予科 yoka), oraz ‘kursie właściwym’ ( 本 科 honka). ● Ważnym momentem jest przejście z kursu podstawowego do kursu właściwego, ze względu na podejmowaną wówczas decyzję, czy dana uczennica będzie przyszłą ‘aktorką ról żeńskich’ ( 娘役 musumeyaku), czy też ‘aktorką ról męskich’ ( 男役 otokoyaku). ● Po ukończeniu szkoły młode aktorki przydzielone zostają przez zarząd teatru do poszczególnych trup. Są to kolejno: Hana (Kwiat), Tsuki (Księżyc), Yuki (Śnieg), Hoshi (Gwiazda) i Sora, tłumaczone jako Niebo lub Kosmos

otokoyaku Klasyczna odtwórczyni męskich ról ma około 170 sm wzrostu, jest bardzo szczupła i niemalże pozbawiona kobiecych krągłości Nosi krótkie włosy, oczy podkreśla makijażem. Jej gesty są kanciaste, ostre, zdecydowane, bez wahania podnosi głos..

Najbardziej znane aktorki otokoyaku ● Todoroki Yū ● z przedstawienia Oklahoma!

● Yuzuki Reon ● z przedstawienia Ocean's 11

musumeyaku Klasyczna odtwórczyni żeńskich ról ma poniżęj 170 sm wzrostu, jest bardzo szczupła, ale nie pozbawiona kobiecych krągłości Nosi długie włosy. Makijaż podkreśla jej kobiecość. Jej gesty są subtelne i delikatne..

Najbardziej znane aktorki musumeyaku ● Misaki Rion ● z przedstawienia Fantom

● Yumesaki Nene ● z przedstawienia Romeo i Julia

Przedstawienia Na scenach Tetru Takarazuku wystawia się musicale, sztuki, adaptacje klasycznych filmów tak zachodnich jak i azjatyckich. Ostatnio do repertuaru trup teatralnych dołączyły również adaptacje gier i dzieł współczesnych.

Adaptacje dzieł zachodnich ● Pasja: Jose i Carmen ● Adaptacja Carmen ● Tu w wykonaniu trupy Kosmos, z 1999 roku

● Fantom ● Adaptacja Upiora w Operze ● Tu w wykonaniu trupy Kwiat, z 2011 roku

Adaptacje dzieł japońskich ● Opowieść o Księciu Genjim ● Adaptacja klasycznej powieści pod tym samym tytułem ● Tu w wykoniu trupy Księżyc, z 1989 roku

Adaptacje dzieł współczesnych ● Phoenix Wright ● Adpatacja gry pod tym samym tytułem ● Tu w wykonaniu trupy Kosmos, z 2009 roku

Bibliografia Robertson, Jennifer. “Takarazuka: Sexual Politics and Popular Culture in Modern Japan.” Berkeley: University of California Press, Kawatake, Toshio. “A History of Japanese Theater II: Bunraku and Kabuki”. Kokusai Bunka Shinkokai. Tokyo Leonie R. Stickland Gender Gymnastics: Performing and Consuming Japan's Takarazuka Revue, Melbourne, Australia: Trans Pacific Press,