Polityka państw w odniesieniu do międzynarodowego ruchu osobowego

Rodzaje międzynarodowego ruchu osobowego

Międzynarodowy ruch osobowy polega na przenoszeniu się ludzi nie tylko w przestrzeni geograficznej, ale przede wszystkim międzypaństwowej, co jest połączone z przekraczaniem granic państw. Międzynarodowy ruch osobowy obejmuje przenoszenie się osób na stale lub okresowo i dotyczy opuszczania terytorium danego państwa przez jego własnych obywateli, jak i przyjęcia obywateli innych krajów na terytorium danego państwa.

Stosując kryterium czasowe, międzynarodowy ruch osobowy można podzielić na dwie duże grupy. Do pierwszej zalicza się wyjazdy tych osób, które kierując się różnymi powodami opuszczają kraj, w którym dotychczas mieszkali, w celu stałego lub nieokreślonego czasu osiedlenia się w innym kraju. Ten rodzaj wyjazdów określony został emigracją Drugą grupę wyjeżdżających stanowią osoby, które udają się za granicę na określony czas, od kilku godzin do kilku nawet miesięcy, ale nie przekraczający w zasadzie roku czasu. Ten rodzaj zagranicznych wyjazdów określany jest jako ruch wyłącznie czasowy.

Ruch wyłącznie czasowy dzieli się na: –mały ruch graniczny –sezonowe migracje pracownicze –międzynarodowy ruch turystyczny Mały ruch graniczny to podróże osób zamieszkałych w przygranicznych obszarach danego państwa udających się do strefy przygranicznej kraju sąsiadującego w różnych celach, w tym również dla wypoczynku Sezonowe migracje pracownicze obejmują pracowników rolnych lub przemysłowych, którzy wyjeżdżają z kraju swego stałego pobytu na krótki okres, który nie przekracza kilku miesięcy, udając się za granicę dla podjęcia pracy sezonowej w celu zarobienia i przywiezienia do kraju pieniędzy Podstawowym kryterium międzynarodowego ruchu turystycznego, jest obok ograniczeń czasowych pobytu za granicą, wydawanie pieniędzy przywiezionych do kraju świadczącego usługi turystyczne

Podróż obejmuje cały okres, w czasie którego dana osoba uczestniczy w ruchu turystycznym Pobyt obejmuje tylko część ruchu turystycznego Każdemu pobytowi turystycznemu odpowiada tylko jedno pochodzenia (początek podróży), które jest zarazem rzeczywistym miejscem stałego pobytu odwiedzającego; każda podróż turystyczna może mieć kilka miejsc docelowych, ale tylko jedno główne miejsce docelowe; każda podróż turystyczna ma tylko jeden główny cel, bez którego podróż ta w ogóle nie miałaby miejsca

Międzynarodowy odwiedzający beznoclegowy dzieli się na: podróże tam i z powrotem (okrężne) zaczynające się w miejscu stałego zamieszkania podróże tam i z powrotem (okrężne) zaczynające się w miejscu, w którym dana osoba korzystała przynajmniej z jednego noclegu postoje stanowiące część podróży tranzytowej

Formalności graniczne

Paszport

Formalności graniczne obejmują zespół czynności, aktów i decyzji, których wypełnienie, załatwienie i podjęcie warunkuje powstanie prawnej możliwości przekroczenia granicy państwa ojczystego, czy też państwa miejsca stałego zamieszkania oraz państwa zamierzonego czasowego pobytu, czy osiedlenia się, a nawet państwa zwykłego przejazdu tranzytem.

Formalności graniczne są to: mniej lub bardziej rygorystyczne (uciążliwe) warunki związane z uzyskaniem prawa wyjazdu i wjazdu; ograniczenia poruszania się podróżnych w czasie i w przestrzeni; przestrzegania przepisów dotyczących wwozu i wywozu walut; poddanie się na granicy odprawie celnej i wniesienia stosownych opłat za przewożone przedmioty; stosowanie się do ograniczeń związanych z ochroną zdrowia i zapobiegania szerzeniu się chorób epidemiologicznych.

Paszport jest podstawowym dokumentem uprawniającym do odbywania podróży międzynarodowej.

Paszport jest to dokument stwierdzający tożsamość i obywatelstwo jego posiadacza i uprawnia go do przekraczania granic państwowych oraz przebywania na terytorium innego państwa (państw) niż państwo macierzyste.

Według Ehrlicha Paszport zagraniczny jest to poświadczenie tożsamości i przynależności państwowej, stanowiące zarazem, wyraźną, lub domniemaną prośbę pod adresem tych państw, do których posiadacz paszportu może się według brzmienia paszportu udać, aby jako obywatela państwa wystawiającego paszport traktowały go w sposób wynikający bądź z ogólnych norm prawa międzynarodowego odnośnie do traktowania obywateli drugiego kraju, bądź ze specjalnych norm traktatowych obowiązujących między obu państwami

Paszport z 1934 roku

Wkładka paszportowa z PRL

Wkładka paszportowa – rodzaj dokumentu podróży, wydawanego obywatelom polskim w latach 60. i 70. XX wieku, uprawniającego do podróżowania po niektórych krajach tzw. „demokracji ludowej”. We wkładce paszportowej nie było zdjęcia jej posiadacza – ważna była tylko łącznie z polskim dowodem osobistym. Po częściowej liberalizacji w połowie lat 70. zasad przekraczania granic w obrębie „demoludów” (na podstawie dowodu osobistego z wstemplowaną odpowiednią adnotacją uprawniającą do przekraczania granicy) wyszły z użycia „wkładki paszportowe wielokrotne” w formie książeczek, natomiast do podróżowania do Jugosławii (wówczas traktowanej odmiennie od pozostałych europejskich krajów bloku wschodniego) niezbędne były inne wkładki paszportowe, ważne tylko do jednokrotnego wyjazdu z Polski i powrót do kraju.

Paszport sprzed 1990 roku

Paszport sprzed 2001 roku

Paszport wydawany w latach

Paszport wydawany od 2007 roku

Najnowszy wzór paszportu

Paszport biometryczny Paszport biometryczny – dokument tożsamości odczytywany przy pomocy urządzeń optycznych i elektronicznych, zawiera dane biometryczne. Dokument pozwala zidentyfikować tożsamość na podstawie cech ciała, takich jak linie papilarne czy wzór siatkówki oka. Informacje są przechowywane na chipie EEPROM o pojemności minimum 32 KB według standardu ISO 14443, a także w kartotekach lub bazach danych urzędów – najczęściej w sposób zdecentralizowany, według miejsca zameldowania.

W Polsce paszporty biometryczne weszły w życie 28 sierpnia 2006 roku. Książeczki polskich paszportów biometrycznych produkuje Polska Wytwórnia Papierów Wartościowych S.A. Dane obywateli nanoszone są w Centrum Personalizacji Dokumentów MSWiA. Polskie paszporty biometryczne zawierają wizerunek twarzy i odciski palców zapisane w formie elektronicznej. (Paszporty wydane do 29 czerwca 2009 roku zawierają tylko wizerunek twarzy).

Paszport europejski Paszport europejski - paszport potwierdzający obywatelstwo jednego z państw Unii Europejskiej. Na posiedzeniu w Rzymie 1 grudnia 1985 r. Rada Europejska postanowiła wprowadzić paszport europejski, jednakowy dla obywateli wszystkich państw członkowskich i zastępujący dotychczas używane paszporty wydawane przez poszczególne kraje. Dokument ten ma okładkę w kolorze burgundzkiego wina, na niej znajduje się napis "Unia Europejska" oraz nazwa państwa, którego obywatelem jest posiadacz paszportu. Może być używany podczas podróży po całym świecie.

Rodzaje paszportów w międzynarodowym ruchu osobowym zwykłe konsularne (książeczkowe i blankietowe) urzędowe (dyplomatyczne i służbowe) zbiorowe Wg kryterium liczby dopuszczalnych przekroczeń granicy: jednorazowe wielokrotne

Paszporty zbiorowe uprawniające do przekroczenia granicy określonej liczbie, wymienionych na specjalnym imiennym druku, osób udających się wspólnie na wyjazd zagraniczny. Paszporty zbiorowe zostały wprowadzone w państwach należących do Rady Europy na podstawie umowy z 1961 r. Warunki podróży grup młodzieżowych do lat 21 w celach turystycznych między państwami członkowskimi tej organizacji. Paszporty konsularne blankietowe wydawane są obywatelom danego państwa w celu umożliwienia im powrotu do rodzinnego kraju, jeżeli utracili paszport wydany w kraju.

W krótkoterminowej turystyce związanej z małym ruchem granicznym z reguły zamiast paszportów stosowane są specjalne zezwolenia na przekraczanie granicy tzw. „karty graniczne” lub przepustki wydawane przez miejscowe władze administracyjne w trybie uproszczonym bez ponoszenia opłat jakie związane są z otrzymaniem paszportu.

W Polsce w ustawie o paszportach ustalone zostały następujące rodzaje paszportów; - paszport - paszport dyplomatyczny - paszport służbowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych - paszport blankietowy

Wiza

Wiza jest to potwierdzenie w paszporcie lub w innym międzynarodowym dokumencie podróży przez misję dyplomatyczną lub urząd konsularny, że posiadacz dokumentu jest upoważniony do przekroczenia granicy państwa, w którego imieniu adnotacji dokonano. Adnotacja zawiera stwierdzenie zezwolenia na przekroczenie granicy państwa zezwalającego w określonym terminie oraz określa czas przebywania na jego terytorium.

Wg Libery Wiza oznacza udzielenie przez państwo cudzoziemcowi, to znaczy obcemu obywatelowi, lub osobie nie posiadającej żadnego obywatelstwa, zgody na wjazd na jego terytorium na określony przeciąg czasu lub na stałe, albo też na przejazd w określonym czasie przez jego terytorium w celu udania się do państwa trzeciego.

Rodzaje wiz: Wizy wjazdowe zwykle, zezwalające na wjazd na terytorium państwa i na pobyt na określony przeciąg czasu, bez określania celu pobytu Zwykle turystyczne wizy pobytowe, upoważniające do wjazdu na terytorium państwa i do pobytu przez określony czas bez prawa podjęcia pracy zarobkowej Wizy upoważniające do jednorazowego wjazdu i wielokrotnego wjazdu

Wizy tranzytowe, zwane przejazdowymi, dające prawo do jednorazowego lub wielokrotnego przejazdu przez terytorium państwa, najczęściej bez prawa zatrzymywania się, z reguły nie przekraczające 3 dni. Wizę tranzytową wydaje się tylko wówczas, gdy cudzoziemiec posiada wizę do państwa docelowego Turystyczne wizy tranzytowe o terminie ważności do 7 dni, a ostatnio nawet do 14 dni, które uprawniają posiadacza do zatrzymania się w kraju tranzytowym w zakreślonych w wizie granicach czasowych

Wizy wyjazdowe, dawniej szeroko stosowane przez kraje socjalistyczne. Oznaczały dodatkowe specjalne zezwolenie wpisywane przez władze państwa ojczystego do paszportu uprawniające do przekroczenia granicy własnego państwa. Wizy wyjazdowe stosowano również wobec cudzoziemców wyjeżdżających z państwa ich czasowego pobytu

Podstawowym celem odprawy celnej jest ochrona rynku wewnętrznego danego państwa przed wprowadzeniem towarów pochodzenia zagranicznego, których ceny są konkurencyjne wobec produktów krajowych. Drugim celem odprawy celnej jest pobieranie cła, które stanowi poważne źródło dochodów państwa.

Sprawy dewizowe: - ograniczenia w wywozie walut - deklaracja przywozu przez turystę zagranicznego obcych walut i obowiązek ich wymiany w określonych przez państwo bankach - system voucherowy Odprawa sanitarna: - świadectwa szczepień

Dziękuję za uwagę