Techniki autoprezentacji i wystąpień publicznych Wykład II: Główne koncepcje autoprezentacji Na podstawie: A. Szmajke, „ Autoprezentacja: maski - pozy – miny”, Wyd. Ursa, Olsztyn 1999

Życie społeczne jako spektakl: Erving Goffman Każda interakcja społeczna ma zawsze charakter spektaklu obliczonego na sprawianie odpowiedniego wrażenia na widzach.

Dlaczego? Chęć uzyskania kontroli na przebiegiem zdarzeń społecznych. Dążenie do kontrolowania reakcji, jakie pojawiają się u innych osób. 1. Szukamy informacji o innych. 2. Podejmujemy działania, które mają wpływać na zachowania innych.

Autoprezentacja Nie musi być aktem świadomym i wyrozumowanym.

Ważne pojęcia Interakcja: wzajemny wpływ jednostek, znajdujących się w swojej bezpośredniej, fizycznej obecności, na swe postępowanie. Występ: zachowanie służące wpływaniu na uczestników interakcji. Rola: wzór działania ujawniający się w czasie występu.

Ważne pojęcia Fasada: standardowe środki wyrazu, które stosuje jednostka podczas występu. Dekoracja: meble, sprzęty i inne elementy wykorzystywane przez jednostkę w czasie występu. Fasada osobista: strój, płeć, wiek, postura, wygląd, mimika, sposób mówienia, gesty, itp. Na fasadę osobistą składają się powierzchowność i sposób bycia.

Uczony Kapłan Zwycięski wódz Poseł Powierzchowność Sposób bycia Dowcipny uczony vs poważny uczony Natchniony kapłan vs ciepły księżulo Ciepły ojciec żołnierzy vs wódz twardy, niewzruszony Poseł swój-chłop vs mąż stanu pouczający prostaczków

Poseł i poseł

Idealizacja Jednostka stara się przedstawić obserwatorom wyidealizowany obraz swojej osoby i działalności. Dobry gospodarz dla Polski, troskliwy o Polaków w kraju i na emigracji.

Kulisy

Scena i kulisy

Publiczne autowizerunki: Edward E. Jones i Thane S. Pittman Strategiczna autoprezentacja: zmiany zachowania sterowanie dążeniem do zwiększenia własnej mocy społecznej, realizowane poprzez ujawnianie - lub odpowiednie kształtowanie procesów atrybucji u obserwatorów – dyspozycji aktora.

Publiczne autowizerunki: Edward E. Jones i Thane S. Pittman Zmiany zachowania to niewerbalna ekspresja i komunikaty werbalne. Zachowania te nabierają znaczenia w kontekście sytuacji społecznej. Polegają na selektywnym ujawnianiu lub pomijaniu dyspozycji.

Publiczne autowizerunki: Jones i Pittman Kreowanie określonego wizerunku własnej osoby jest instrumentem zwiększającym szanse uzyskania korzystnego bilansu nagród i kosztów podczas interakcji.

Minimalne natężenie autoprezentacji w sytuacjach: silnego zaangażowania zadaniowego; silnych stanów emocjonalnych; rutynowych; sesje terapeutyczne, grupy wsparcia, intymne relacje.

Strategie autoprezentacyjne Jonesa i Pittmana Ingracjacja Zastraszanie (intymidacja) Autopromocja Kreowanie wizerunku osoby doskonałej moralnie Demonstrowanie braku kompetencji i zależności od innych

INGRACJACJA czyli wizerunek „osoby atrakcyjnej” Cel: sprawienie na audytorium wrażenia osoby sympatycznej i atrakcyjnej, przebywanie z którą jest nagrodą dla partnera.

ZASTRASZANIE – wizerunek człowieka niebezpiecznego Cel: dążenie do tego, by partner interakcji przypisał takiej osobie właściwość „bycia niebezpiecznym”.

Zastraszanie – taktyka groźby

Zastraszanie – taktyki „Źle toleruję stres…..” „Zabiję się” „Łatwo wpadam w złość” „Nie można mnie wziąć na litość” Rodzina, wojsko, szkoła, praca, itp.

AUTOPROMOCJA – wizerunek człowieka kompetentnego Sposób opisywania siebie zmierzający do stworzenia wizerunku osoby kompetentnej i sprawnej (inteligentna, sprawna fizycznie, mistrz gry w billarda, etc.)

AUTOPROMOCJA – wizerunek człowieka kompetentnego Uczniowie wobec nauczycieli Kandydaci do pracy wobec pracodawców Sportowcy chcący wejść do drużyny …… Paradoks autopromotora

ŚWIECENIE WŁASNYM PRZYKŁADEM – wizerunek człowieka moralnego Cel: dążenie do tego, by inni darzyli takie osoby szacunkiem i podziwem. Osoba prawa i wartościowa moralnie. Wartości: uczciwość, zdyscyplinowanie, obowiązkowość, dobroczynność, poświęcenie. Osoby walczące w imię szczytnej ideologii.

WIZERUNEK CZŁOWIEKA BEZRADNEGO Demonstrowanie własnej słabości, polegające na akcentowaniu swojej zależności i bezradności, by skłonić otoczenie do okazania pomocy.

Autoprezentacja naturalna – koncepcja Barry R. Schlenkera Dwa paradygmaty: stanowisko ograniczone i ekspansywne. Autoprezentacja: celowa aktywność polegająca na kontrolowaniu informacji o pewnych osobach, obiektach, ideach czy zdarzeniach.

Autoprezentacja naturalna – koncepcja Barry R. Schlenkera Autoprezentacja jest cechą zachowań społecznych, umożliwiającą utrzymanie skutecznych relacji z innymi.

Autoprezentacja naturalna – koncepcja Barry R. Schlenkera Trzy założenia regulowania informacji ujawnianych innym Jednostka jest aktywnym podmiotem swoich działań. Komunikacja interpersonalna to proces celowy. Audytorium (widownia) to integralny składnik procesu samoregulacji.

Tożsamość wg Schlenkera zestaw ról społecznych pozycja społeczna zawód funkcje pełnione w grupach wygląd zewnętrzny przyjaciele, krewni, dążenia, motywy, osiągnięcia cechy charakteru

Jaka jest Twoja strategia autoprezentacyjna?