Religijne przedmioty na przestrzeni wieków Witam. Oto moja wystawa „Religijne przedmioty na przestrzeni wieków”. Wybrałam ten temat, ponieważ wydaje mi się bardzo interesujący. Podczas wizyt w muzeach właśnie takie eksponaty przyciągały moją uwagę najczęściej i wydawały mi się mieć najbogatszą oraz najciekawszą historię. Tworząc tę wystawę nie chciałam ograniczać się tylko do jednego wyznania, więc uwzględniłam w niej judaizm, prawosławie i chrześcijaństwo. Serdecznie zapraszam do obejrzenia.

Madonna Bolesna Ta gotycka rzeźba Maryi powstała około XV w. w odpowiedzi na zapotrzebowanie, jakie niósł ze sobą ówczesny kult Matki Boskiej. Podkreślał on jak ważną rolę odgrywa ta postać w Kościele. To dzieło nie miało zadań edukacyjnych, jedynie emocjonalne. Kobieta dłonie złożone ma na piersi, do modlitwy. Twarz jest lekko zarysowana; w kształcie owalu.

Ikona „Ukrzyżowanie” Powstała około 1631r.; pochodzi z cerkwi w Szczawniku. Przedstawia ukrzyżowanego Chrystusa. Przy krzyżu przedstawieni zostali św. Jan, Matka Boska, Maria Magdalena oraz Maria Kleofasowa. Chrystus wisi na prawosławnym krzyżu a tytuły zostały napisane cyrylicą oraz w języku greckim.

Ołtarzyk polowy Powstał w XVII wieku. Wojska Sobieskiego wracające do Polski po zwycięstwie nad Turkami, kilku wojaków zatrzymało się w Bieczu. Chcąc podziękować za pokonanie pogan i wyjście cało z wojny, zostawili w tamtejszym kościele ten ołtarzyk. W środkowej części: Ukrzyżowanie Po lewej: Dobry Pasterz Po prawej: Pieta z Matką Boską przebitą siedmioma mieczami boleści Rzyk .

Kapliczka „Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Chrystusowi” Kapliczka pochodzi z Łącka, w 1959 roku została podarowana muzeum. Reprezentuje typ kapliczki słupowej z drewnianą skrzynką obitą blachą o dekoracyjnym brzegu, która osadzona jest na okorowanym pniu.

Różaniec wykonany przez siostrę Łucję z Fatimy Wszystko zostało wykonane przez siostrę Łucję będącą, obok Hiacynty i Franciszka, jedną z trójki dzieci, którym w 1917 roku w Fatimie ukazała się Matka Boska. Wraz z etui siostra Łucja podarowała papieżowi Janowi Pawłowi II własnoręcznie wykonany różaniec.

Szkaplerz Karola Wojtyły (XX w.) Ten kto nosi szkaplerz, który także może być zastąpiony medalikiem, otrzymuje obietnicę tego, że w pierwszą sobotę po śmierci zostanie wybawiony z czyśćca. Katolicy wierzą, że noszenie szkaplerza i modlitwa zapewniają także szczególną opiekę Maryi. Powinien być zdejmowany tylko do kąpieli. Jeśli ulegnie zniszczeniu, trzeba go spalić i przyjąć nowy; nie można go wyrzucić.

Sutanna oraz piuska papieża Jana Pawła II Biała sutanna zapinana na małe guziki i czerwone buty są nieodłącznym elementem stroju papieża. Biel symbolizuje czystość duszy i ciała. Sutanna, która należała do Jana Pawła II, jest szczególna ze względu na to, że na jednej z wewnętrznych kieszonek wyszyto adnotację „6–10 VI 1979 r. Kraków” — datę, która pokrywa się z datą pierwszej pielgrzymki do Polski (2–10 VI 1979 roku).

Kielich z pateną Kielich z pateną stanowi dar dla Jana Pawła II od prezydenta Senegalu, Abdou Dioufana, podarowany Ojcu Świętemu podczas pielgrzymki do Senegalu w dniach 19–23 lutego 1992 roku.

Rękopis „Diwrej Dawid” (Słowa Dawida) Dawida ben Jakuba Ten rękopis powstał około 1690r. i dotyczy obliczania kalendarza żydowskiego. Jako że umiejętność obliczania kalendarza jest Żydom niezbędnie potrzebna, gdyż opiera się na nim ich życie religijne, postanowił zebrać w swym dziele całą dostępną mu wiedzę o kalendarzu i przekazać ją przyszłym pokoleniom.

Czepiec żydówki Powstał w II połowie XVIII wieku. Jest wyjątkowo rzadkim eksponatem. Powstał na terenie naszego kraju ze sprowadzanej koronki. Czepce były najpopularniejszym i najbardziej dekoracyjnym nakryciem głowy. Noszone przez zamężne, pobożne żydówki, które po ślubie ścinały włosy i zakrywały głowy.

Żydowski talerz cynowy (początek XIX) Prezentowany eksponat to kuty talerz cynowy, który mógł być używany w czasie szabatu lub, co bardziej prawdopodobne, w czasie święta Purim obchodzonego w miesiącu Adar, którego symbolem jest ryba, wykorzystana tu jako motyw zdobniczy. Dekoracja talerza w postaci grawerowanego wizerunku ryb ma związek z obowiązującym w religii żydowskiej rozdziałem potraw mięsnych od mlecznych. Do ich przygotowania i serwowania używano oddzielnych naczyń, stąd być może ich oznaczenia.

Korona na Torę (1819r.) Korona na Torę, określana jako keter to ozdoba wieńcząca przechowywany w pozycji pionowej zwój Tory, należy do elementów klej kodesz, czyli sprzętów i ozdób zwoju.

Lampka chanukowa (I poł. XIX w.) Chanukija, czyli lampka oliwna służąca do palenia symbolicznych świateł na pamiątkę odnowienia kultu w Świątyni w Jerozolimie po zwycięskim powstaniu Machabeuszy w 165 roku p.n.e.

Pucharek kiduszowy (XIX w.) Kidusz tłumaczy się z języka hebrajskiego jako „uświęcenie”. Ceremonię tę odprawia się na rozpoczęcie szabatu lub innych świąt, odmawiając specjalne błogosławieństwo nad pucharem czerwonego, słodkiego wina (ewentualnie soku z czerwonych winogron). 

Żydowska obrączka ślubna Żydowskie obrączki ślubne były skromne, bez szlachetnych kamieni. Panna młoda nie powinna była bowiem mieć wrażenia, że otrzymuje przedmiot dużej wartości, ponadto w ten sposób zacierane były między małżonkami różnice majątkowe. Obrączkę wkładano nie na palec serdeczny, lecz wskazujący prawej ręki, ponieważ palec ten uważany jest za najważniejszy. W trakcie zakładania obrączki na palec pan młody wypowiadał formułę zaślubin: „Tą obrączką zostajesz mi poświęcona zgodnie z prawem Mojżeszowym i Izraela”.