ŚWIADECTWA CHRZEŚCIJAŃSKIE I NIECHRZEŚCIJANSKIE JEZUS ŚWIADECTWA CHRZEŚCIJAŃSKIE I NIECHRZEŚCIJANSKIE

PODZIAŁ ŚWIADECTW DWA ŹRÓDŁA NIECHRZEŚCIJAŃSKIE (świadectwa pogańskich historyków lub urzędników) CHRZEŚCIJAŃSKIE (ewangelie i listy apostolskie)

Takie pierwsze głoszenie ewangelii nazywa się KERYGMATEM JEDNA EWANGELIA Ewangelia to DOBRA NOWINA o tym, że Bóg wybawił ludzi od grzechów i śmierci wiecznej za pośrednictwem swego Syna, który umarł i zmartwychwstał Takie pierwsze głoszenie ewangelii nazywa się KERYGMATEM

CZTERECH ŚWIADKÓW W pierwszym wieku chrześcijaństwa powstawały ewangelie – pisma katechetyczne, ukazujące zbawcze dzieło Chrystusa, Jego słowa i czyny. Zapisywano zeznania bezpośrednich świadków wydarzeń z życia Jezusa.

CZTERECH ŚWIADKÓW Mt – Mateusza Mk – Marka Łk – Łukasza J – Jana Do pism kanonicznych (uznanych za natchnione) zaliczono tylko 4 ewangelie: Mt – Mateusza Mk – Marka Łk – Łukasza J – Jana W rzeczywistości było ich o wiele więcej, uznano je za apokryfy, gdyż nie znaleziono w nich natchnienia bożego.

RĘKOPISY Z QUMRAN Zwoje znad Morza Martwego (Rękopisy z Qumran) to zbiór dokumentów (ok. 800 rękopisów) spisanych po hebrajsku, aramejsku i grecku, znalezionych w latach 1947-1956 w jedenastu grotach niedaleko ruin Qumran w Izraelu.

RĘKOPISY Z QUMRAN Teksty te należały najprawdopodobniej do esseńczyków (albo jakiegoś ich odłamu), którzy zamieszkiwali Qumran w latach 125 p.n.e. – 68 n.e. Znalezione rękopisy zawierają przede wszystkim teksty biblijne (całe księgi lub ustępy Starego Testamentu) oraz te nawiązujące bezpośrednio do Biblii ( parafrazy, tłumaczenia na grekę, apokryfy).

RĘKOPISY Z QUMRAN Odkrycie zwojów znad Morza Martwego wywołało wiele kontrowersji w kręgu naukowców, co do kwestii wieku znaleziska. Przeprowadzone badania archeologiczne pozwalały datować rękopisy na okres od II w. p.n.e. do I w. n.e. Dzięki badaniom paleograficznym zwojów wiedzieliśmy natomiast, że najstarsze z nich powstawały nawet od połowy III w. p.n.e., na długo przed zasiedleniem Qumran.

RĘKOPISY Z QUMRAN

RĘKOPISY Z QUMRAN

RĘKOPISY Z QUMRAN

JÓZEF FLAWIUSZ „W tym czasie żył Jezus, człowiek mądry, jeżeli w ogóle można go nazwać człowiekiem. Czynił bowiem rzeczy niezwykłe i był nauczycielem ludzi, którzy z radością przyjmowali prawdę. Poszło za nim wielu Żydów jako też pogan. On to był Chrystusem. A gdy wskutek doniesienia najznakomitszych u nas mężów Piłat zasądził go na śmierć krzyżową, jego dawni wyznawcy nie przestali go miłować. Albowiem trzeciego dnia ukazał im się znów jako żywy, jak to o nim oraz wiele innych zdumiewających rzeczy przepowiadali boscy prorocy. I odtąd aż po dzień dzisiejszy istnieje społeczność chrześcijan, którzy od niego otrzymali swą nazwę”. Dawne dzieje Izraela, rok 93

TACYT „Atoli ani pod wpływem zabiegów ludzkich, ani darowizn księcia, ani ofiar błagalnych na rzecz bogów nie ustępowała hańbiąca pogłoska, lecz wierzono, że pożar był nakazany. Aby ją więc usunąć, podstawił Ni mu winowajców i dotknął najbardziej wyszukanymi kaźniami tych, których znienawidzono dla ich sromot, a których gmin chrześcijanami nazywał.

TACYT Początek tej nazwie dał Chrystus, który za panowania Tyberiusza skazany był na śmierć przez prokuratora Poncjusza Piłata, a przytłumiony na razie zgubny zabobon znowu wybuchnął, nie tylko w Judei, gdzie się to zło wylęgło, lecz także w stolicy, dokąd wszystko, co potworne albo sromotne, zewsząd napływa i licznych znajduje zwolenników.

TACYT Schwytano więc naprzód tych, którzy tę wiarę publicznie wyznawali, potem na podstawie ich zeznań ogromne mnóstwo innych, i udowodniono im nie tyle zbrodnię podpalania, ile nienawiść ku rodzajowi ludzkiemu. A śmierci ich przydano to urągowisko, że okryci skórami dzikich zwierząt ginęli rozszarpywani przez psy albo przybici do krzyżów [albo przeznaczeni na pastwę płomieni i] gdy zabrakło dnia, palili się służąc za nocne pochodnie.

TACYT Na to widowisko ofiarował Neron swój park i wydał igrzysko w cyrku, gdzie w prze braniu woźnicy z tłumem się mieszał lub na wozie stawał. Stąd, chociaż ci ludzie byli winni i zasługiwali na najsurowsze kary, budziła się ku nim litość, jako że nie dla pożytku państwa, lecz dla zadośćuczynienia okrucieństwu jednego człowieka byli traceni”. Roczniki, rok 117

PLINIUSZ MŁODSZY Do rzymskich świadectw zalicza się list Epistula X96, w którym Pliniusz Młodszy pyta cesarza Trajana (98- 117) ok. 110 roku po Chrystusie o sposób postępowania z chrześcijanami. Opinia publiczna zarzuca chrześcijanom różne przestępstwa, ale oni, jego zdaniem, nic złego nie czynią. Za jedyną ich winę albo za błąd można chyba uważać, że chrześcijanie zwykli rano przed wschodem słońca schodzić się, by Chrystusowi jako Bogu śpiewać hymny pochwalne i odmawiać wspólne modlitwy. Pliniusz nie wątpi w istnienie Chrystusa jako człowieka, jest zdziwiony uznaniem go przez chrześcijan za istotę boską i oddawaniem mu boskiego hołdu (zgodnie z prawem rzymskim o czci boskiej dla człowieka mógł decydować tylko senat).

TALMUD Świadectwa o Jezusie Chrystusie zawarte w Talmudzie są niezwykle cenne, gdyż talmudyści byli wrogo nastawieni do chrześcijan. Zatem jest to świadectwo wrogów. Talmud jest to zbiór tradycji żydowskich. Był on dziełem uczonych żydowskich, był też zbiorem praw, ale również księgą życia.

TALMUD Z Talmudu dowiadujemy się: „W wigilię Paschy został zabity Jezus. Herod ogłosił: On zostanie wyprowadzony za mur na ukamienowanie, ponieważ zajmował się magią i zwiódł Izraela, czyniąc go apostatą. Jeśli kto ma coś na jego obronę, niech wystąpi. Ponieważ nikt nic nie powiedział na jego obronę, dlatego zabito go w wigilię Paschy”.