Św. Mateusz Ewangelia według św. Mateusza ma 28 rozdziałów. Zdaniem uczonych mogła ona powstać między 70 a 80 r. Każdy z ewangelistów ma swój symbol. Symbolem św. Mateusza jest Człowiek, ponieważ Ewangelia rozpoczyna się od rodowodu Jezusa.

Imię Mateusz nie należy do często spotykanych Ewangeliści: Marek i Łukasz, nazywają Mateusza najpierw "Lewi, syn Alfeusza, dopiero później w innych miejscach wymieniane jest imię Mateusz. Prawdopodobnie Chrystus powołując Lewiego nadał mu imię Mateusz. Imię Mateusz nie należy do często spotykanych w Piśmie świętym. Pochodzi ono z hebrajskiego Mattaj lub Mattanja, co po polsku oznacza "Dar Boga" (Teodor, Deusdedit, Bogdan).

Mateusz był Galilejczykiem. Jego pracą było pobieranie ceł i podatków w Kafarnaum, jednym z większych handlowych miasteczek nad jeziorem Genezaret. Pobierał tam opłaty za przejazdy przez jezioro i przewóz towarów.

O młodzieńczym życiu Mateusza nie wiemy nic O młodzieńczym życiu Mateusza nie wiemy nic. Spotykamy się z nim po raz pierwszy dopiero w Kafarnaum, kiedy Chrystus zastał go w komorze celnej i powołał na swojego Apostoła. Być może Mateusz słuchał wcześniej mów pokutnych Jana Chrzciciela. Na wezwanie Chrystusa zostawił wszystko i poszedł za Nim. Nawrócony, zaprosił do swego domu Jezusa, Jego uczniów i swoich przyjaciół celników i współpracowników. Odtąd Mateusz pozostał już w gronie Dwunastu Apostołów.

Św. Marek Ewangelia według św. Marka jest najkrótszą Ewangelią. Ma 16 rozdziałów i powstała jako pierwsza w latach 60-70. Symbolem św. Marka jest Lew, ponieważ Ewangelia rozpoczyna się od pustyni.

Św. Marek Ewangelista jest pochodzenia żydowskiego Św. Marek Ewangelista jest pochodzenia żydowskiego. Jego matka, Maria, była zamożną kobietą jerozolimską. Posiadała obszerny dom, w którym gromadzili się pierwsi chrześcijanie. Istnieje przekonanie, że w tym właśnie domu odbyła się Ostatnia Wieczerza Chrystusa z Apostołami. Dlatego żaden z Ewangelistów nie znał tego domu tak doskonale jak Marek.

Księgi Nowego Testamentu nazywają go Markiem, Janem a także Janem Markiem. Tradycyjnie wszystkie te osoby są utożsamiane ze św. Markiem, który wraz ze św. Barnabą towarzyszył św. Pawłowi w jego pierwszej podróży misyjnej, z której jednak zawrócił w Berdze. Wyruszył później z Barnabą na Cypr. Wiemy o jego pobycie w Rzymie wraz ze św. Piotrem i św. Pawłem, kiedy to prawdopodobnie między rokiem 60 a 70 spisał swoją Ewangelię.

Św. Marek to Patron Wenecji Św. Marek to Patron Wenecji. Istnieją podania, według których Wenecjanie w IX wieku przewieźli relikwie św. Marka z Aleksandrii do swojego miasta. Ku jego czci wybudowali tam wspaniały kościół. Jest to bazylika katedralna patriarchy Wenecji, wciąż podziwiana przez turystów z całego świata.

Nieznany jest koniec życia świętego Marka Nieznany jest koniec życia świętego Marka. Niezbyt pewna tradycja przekazuje, że zginął śmiercią męczeńską za panowania cesarza Trajana przez włóczenie go po ulicach Aleksandrii. Kościół zachodni wspomina świętego Marka 25 kwietnia.

Św. Łukasz Przyjmuje się, że Ewangelia św. Łukasza powstała ok. 70 r. Ma ona 24 rozdziały i została zadedykowana Teofilowi. Ewangelista Łukasz jest przedstawiany z bykiem lub wołem, ponieważ rozpoczyna się Ewangelia od zjawienia się archanioła Gabriela w świątyni jerozolimskiej kapłanowi Zachariaszowi.

Pochodził, według tradycji, z Antiochii Syryjskiej. Był poganinem, nie Żydem. Potwierdził to m. in. św. Paweł Apostoł, który pod koniec Listu do Kolosan wyliczył swych przyjaciół w dwóch grupach, najpierw tych, którzy wywodzą się z Narodu Wybranego, a następnie wywodzących się z pogaństwa. Łukasz został wymieniony w drugiej grupie. Obok jego imienia znajdujemy dopisek: "lekarz umiłowany". Paweł wspomniał o Łukaszu jeszcze w dwóch swoich pismach: w Drugim Liście do Tymoteusza (2 Tm 4,11) oraz w Liście do Filemona (Flm 24).

Nie wiadomo, co działo się z Łukaszem po śmierci św. Pawła Nie wiadomo, co działo się z Łukaszem po śmierci św. Pawła. Jako miejsca jego pobytu wymienia się Achaję, Macedonię, Włochy, Francję. Być może został mianowany biskupem w jednym z miast Grecji. Pewien autor prologu do jego Ewangelii, żyjący w II wieku, pisze, że św. Łukasz „zmarł pełen Ducha Świętego” w Beocji (Grecja) w wieku 84 lat.

Pierwotnie Łukasz miał być pochowany w Tebach. W IV wieku jego relikwie miały zostać przeniesione do Konstantynopola i umieszczone w Bazylice Dwunastu Apostołów, a następnie w wyniku nieznanych okoliczności do Padwy. Odnalezione na przełomie XI/XII wieku na terenie cmentarnym znajdującym się w miejscu obecnego Prato della Valle relikwie św. Łukasza są otaczane czcią w klasztorze i kościele pod wezwaniem św. Justyny. 

Relikwie św. Łukasza nie są kompletne. W 1354 roku cesarz Karol IV Luksemburczyk, król czeski, zażądał wydania czaszki św. Łukasza i relikwia ta znajduje się do dnia dzisiejszego w katedrze św. Wita w Pradze.

Św. Jan Czwartą Ewangelię przypisuje się św. Janowi. Jej powstanie datuje się na ok.100r. Ma ona 21 rozdziałów. Symbolem św. Jana jest orzeł.

Św. Jan Apostoł i Ewangelista. Był synem Zebedeusza i Salome, młodszym bratem Jakuba Starszego (Mt 4,21). Pracował jako rybak. Jan był uczniem Jana Chrzciciela. Razem ze św. Andrzejem poszedł za Jezusem (J 1,38-40) i był jego umiłowanym uczniem.

Przebywał przez wiele lat w Jerozolimie (Gal 2,9), potem w Samarii, następnie w Efezie. W tym mieście miał się opiekować Najświętszą Panną Maryją aż do jej "Zaśnięcia". W Efezie napisał Ewangelię i trzy listy apostolskie.

Przez cesarza Domicjana został zesłany na wyspę Patmos, tam napisał Apokalipsę. Za panowania Nerwy powrócił do Efezu. Tutaj, jako jedyny z apostołów, zmarł śmiercią naturalną.

Świętemu Janowi jest poświęcona jest katedra papieży - bazylika Zbawiciela na Lateranie, "matka wszystkich kościołów".