Starożytny Izrael
Królestwo Izraela Izrael położony jest w Azji zachodniej na wschodnim brzegu Morza Śródziemnego. Dzieje Hebrajczyków, nazywanych także Żydami lub Izraelitami, nie są do końca znane. Wiadomo tylko że byli oni koczownikami zajmującymi się pasterstwem.
Syria Kanaan
Dawid i Salomon Okres świętości państwa Izraelitów przypada na czasy panowania królów Dawida i Salomona. Dawid ostatecznie zjednoczył wszystkie pleniona izraelskie i zaczął podbój sąsiednich terytoriów. Po zdobyciu Jerozolimy, uczynił ją stolicą kraju. Synem Dawida był Salomon, który po śmierci ojca, przejął władzę. Skupił się na umocnieniu państwa przez co zbudował wielką świątynię poświęconą Jahwe – Bogu Izraelitów
Śmierć Salomona i podzielenie królestwa na Judę i Izrael Podbicie Jerozolimy przez Babilończyków w VI w. p.n.e. Niewola Babilońska Nowy władca król Persów Cyrusa II Wielkiego
„Walki” o Palestynę W IV w p.n.e. Palestynę przejęła Grecja, a 300 lat później, pod rządy Rzymian. Izraelici wzniecali bunty by wywalczyć odbudowę własnego państwa, które za każdym razem kończył się klęską i pochłaniały wiele ofiar. Największy z nich przekształcił się w zaciętą wojnę. Mimo prześladowań w II w. n.e. wybuchł jeszcze jeden bunt, który zakończył się wypędzeniem większości Żydów do Palestyny. Abraham – Zgodnie z przekazami biblijnymi Abraham był ojcem narodu żydowskiego.
Wyznawcy jednego Boga Mieszkańcy Egiptu i Mezopotamii byli politeistami. Żydzi wierzyli tylko w jednego Boga - Jahwe – uznawali go za stwórcę świata. Wyznawali judaizm – religia monoteistyczna. Wierzono, że kamienne tablice z ich tekstem zostały przekazane Mojżeszowi na górze Synaj. Według Żydów miał symbolizować przymierze z Jahwe. Obecnie wyznawcy judaizmu, chrześcijaństwa i islamu wierzą, że księgi biblijne są Pismem Świętym, powstałym pod natchnieniem pochodzącym od samego Boga. Chrześcijaninie Biblię dzielą na dwie części : Stary i Nowy Testament Dekalog – zbiór dziesięciu przykazań Menora – siedmioramienny świecznik (kształt – biblijne drzewo życia), symbol judaizmu, jest w herbie Izraela Tora – pięcioksiąg Mojżesza Biblia – święta księga Żydów
Świątynia jerozolimska W Jerozolimie Żydzi wznieśli jedyną świątynie poświęconą Bogu Jahwe. Według Biblii miejsce, w którym miała stanąć, wskazał król Dawid, a jej budowę rozpoczął w 966 r. p.n.e. Salomon. Po raz pierwszy świątynię jerozolimską zburzyli Babilończycy w 586 r. p.n.e. Wkrótce została odbudowana, jednak w 70 r. n.e. ostatecznie zniszczyli ją Rzymianie. Salomon żył około 990-930 r. p.n.e. Był królem Izraela. Według tradycji biblijnej słynął z wielkiej mądrości. Unikał wojen z sąsiednim krajem, a konflikty próbował rozwiązać pokojowo. Lata, w których panował to okres największej potęgi starożytnego państwa żydowskiego. Wybudował liczne pałace, a swój dwór uczynił ośrodkiem sztuki i literatury. Wzniósł również świątynię jerozolimską.
Budowa świątyni Sanktuarium Kolumny Ołtarz Wrota świątyni „Morze” było oddzielone od reszty świątyni bogato zdobionymi wrotami. W pomieszczeniu tym przechowywano Arkę Przymierza, czyli skrzynię, w której znajdowały się tablice z dekalogiem oraz inne święte przedmioty związane z religią żydowską. Budowa świątyni Kolumny znajdujące się przed wejściem do świątyni zostały odlane z brązu. Ołtarz służył do składania ofiar przynoszonych przez wiernych. Palono na nim żywność oraz inne dary. Wrota świątyni wykonano z drewna cedrowego sprowadzanego z Fenicji. „Morze” to olbrzymie naczynie z brązu ustawione niedaleko ołtarza. Miało symbolizować rozległe wody morza. Wnętrze budowli zostało wyłożone deskami pokrytymi złotem. Oświetlenie zapewniały siedmioramienne świeczniki.