Trudno oddzielić człowieka od otaczającej go przyrody, od której w znacznym stopniu zależy jakość jego życia. Czysta woda i czyste powietrze to podstawowe warunki naszego dobrego samopoczucia. Zapewne dlatego tak chętnie w każdej wolnej chwili z aglomeracji miejskich jedziemy do lasu, nad jezioro czy nad rzekę.

Przez długie lata patrzyliśmy na las przez pryzmat jego funkcji gospodarczych, widząc w nim dostarczyciela drewna. Drewno należy do tych tworów przyrody, które mają swój niepowtarzalny urok. Jest niezastąpionym surowcem- trwałym, pachnącym, plastycznym w obróbce, pięknym w swoim rysunku i barwie. Najistotniejsza funkcja i największa wartość lasu przejawia się w jego wpływie na funkcjonowanie przyrody jako całości.

Długo trwałe i intensywne opady, szczególnie w terenach górskich i terenach narażonych na erozje, wyrządziłyby wiele szkód, gdyby nie lasy porastające wzgórza, zbocza i wąwozy. Lawiny śnieżne i lawiny błotne stałyby się poważnym zagrożeniem, gdyby zboczy górskich nie chroniły drzewa. Trudno przecenić rolę lasów w prawidłowej gospodarce wodnej. Las zatrzymuje i akumuluje nadmiar wody, spowalniając jej spływ po wiosennych roztopach czy po długotrwałych opadach.

Historia lasów Nadleśnictwa Jabłonna wpisana jest w historię naszego regionu. Tutejsze lasy to pozostałość dawnej Puszczy Mazowieckiej porastającej te tereny do XII wieku. W miarę zwiększania się zaludnienia powierzchnia ich ulegała zmniejszeniu na rzecz pól, łąk i obszarów zabudowanych. Od czasów powstania towarowej gospodarki leśnej (przełom XV i XVI wieku) rozpoczyna się eksploatacja lasów połączona z handlem drewnem. Dodatkowo intensywnej eksploatacji tych terenów sprzyja położenie wzdłuż rzek spławianych - Wisła, Narew i Bug.

Od XIX wieku na terenach obecnego nadleśnictwa postępuje uprzemysłowienie, rozwój komunikacji oraz dalszy wzrost eksportu drewna, co w efekcie doprowadza do obniżenia lesistości tego terenu do ok. 20%. Sprzyja temu także uwłaszczenie chłopów i przejęcie przez nich znacznych terenów leśnych, które z czasem wylesiano i zamieniano na pastwiska i pola uprawne. Obszary obejmujące kompleksy leśne obecnego Obrębu Pomiechówek należały w okresie zaborów do wysokich rangą urzędników carskich i wojskowych z Twierdzy Modlin - były to majoraty.

W okresie I wojny światowej lasy w okolicach Warszawy ulegają dalszej dewastacji. Szkody wojenne połączone z gradacjami szkodliwych owadów doprowadziły do dalszego spadku lesistości do poziomu kilkunastu procent. Okres międzywojenny to czas postępowych ustaw leśnych, które przyczyniły się do: - zwiększenia lesistości, - wzrostu udziału powierzchni lasów państwowych, - objęcie pracami urządzeniowymi całej powierzchni lasów państwowych i ok. 60% lasów prywatnych, - wzrostu produkcyjności lasów, - likwidacji służebności serwitutowej.

Zwierzęta występujące w nadleśnictwie Jabłonna. Sarna - Ogólną budowę ciała sarny można określić jako, wysmukłą. Głowa jest krótka, z profilu o zarysie zbliżonym do trójkąta. Pysk (gęba) zakończony jest dużymi, nieowłosionymi czarnymi nozdrzami (chrapami). Oczy (świece) z długimi rzęsami na górnej powiece, są brunatno czarne z podłużną, poziomo ustawioną źrenicą. Uszy (łyżki) mają kształt podłużnie owalny, a długość ich sięga 2/3 długości głowy. Szyja jest stosunkowo cienka, dłuższa od głowy. Tułów jest dosyć krępy. Ogon jest szczątkowy, prawie niezauważalny. Nogi (cewki) są wysokie i cienkie. Żmija zygzakowata - Grzbiet o zabarwieniu brązowym, srebrzystoszarym, żółtawym, oliwkowozielonym, niebieskoszarym, pomarańczowym, czerwonobrązowym lub miedzianoczerwonym. Na grzbiecie ciemniejszy od barwy podstawowej zygzak, tzw. "wstęga kainowa". Zygzak nie zawsze jest widoczny. Pionowa źrenica. Płaska głowa o trójkątnym zarysie, wyraźnie oddzielona od reszty ciała. Ciało zwęża się w kierunku głowy. Łuski na głowie tworzą wzór przypominający literę X, Y lub V.

Dzik - gatunek dużego, lądowego ssaka łożyskowego z rodziny świniowatych jest jedynym przedstawicielem dziko żyjących świniowatych w Europie. Jest przodkiem świni domowej. Dzik jest popularnym zwierzęciem łownym i jako taki doczekał się w języku myśliwych wielu szczegółowych określeń, pozwalających w krótkich słowach opisać zwierzę i jego zachowanie. Z czasem część tej terminologii weszła do języka codziennego, a także języka zoologów. W Polsce dzik jest pospolitym przedstawicielem tzw. zwierzyny czarnej, podlega sezonowej ochronie. Samica dzika nazywana jest lochą, samiec odyńcem, a młode warchlakiem, warchlak o charakterystycznym paskowym umaszczeniu – pasiakiem. Bażant - to jeden z największych polnych grzebiących ptaków Europy. Podobnie jak inne bażantowate ma charakterystycznie potężne nogi (dłuższe niż u kuropatwy), które pozwalają na szybkie i wytrwałe poruszanie się po ziemi. Występują tam ostrogi, a stopy zakończone są trzema palcami. Pazury są silne, ale tępo zakończone, w przeciwieństwie do ptaków drapieżnych. Służą bowiem do rozgrzebywania gleby i przyziemnej roślinności. Dziób ma specyficzny kształt – dość potężny, na zewnątrz lekko wypukły, a koniec górnej szczęki zachodzi nieco na dolną. Umożliwia to chwytanie i uśmiercanie ofiar.

Miłosz Godlewski Aleksander Sobczuk Maksymilian Sobczuk klasa V d Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi nr 154 im. Pawła Edmunda Strzeleckiego w Warszawie Kategoria: inne