HISTORIA FIZYKII
Rozwój fizyki jako nauki zapocz ą tkowany zosta ł w XVII w. W XVIII w. sformu ł owano mechanik ę klasyczn ą i podstawy elektromagnetyz mu.
Wiek XIX to dynamiczny rozwój optyki, termodynamiki i elektromagnetyzmu. Wiek XIX zako ń czy ł si ę odkryciem zjawisk zwi ą zanych z promieniotwórczo ś ci ą.
W 1. po ł. XX w. sformu ł owano kwantow ą mechanik ę i elektrodynamik ę kwantow ą
Druga po ł owa XX w. zaznaczy ł a si ę gwa ł townym rozwojem fizyki cz ą stek elementarnych, fizyki cia ł a sta ł ego oraz astrofizyki.
Wspó ł czesna fizyka d ąż y do stworzenia teorii (unifikacja) ujmuj ą cej wszystkie znane oddzia ł ywania fizyczne: grawitacj ę, oddzia ł ywania elektromagnetyczn o-s ł abe (ma ł a unifikacja) i oddzia ł ywania j ą drowe silne.
Pierwsz ą pracowni ę fizyczn ą za ł o ż y ł 1597 na Akademii Krakowskiej S. Pud ł owski W. Magni przeprowadzi ł do ś wiadczenie z pró ż ni ą, równie ż w XVII w. dzia ł a ł W. Kocha ń ski (autor rozpraw z dziedziny mechaniki).
W XVIII w. ws ł awili si ę J. Ś niadecki i J. Ja ś kiewicz stoj ą cy na czele za ł o ż onego w ł a ś nie kollegium fizycznego Uniwersytetu Jagiello ń skiego.
Najwybitniejszymi fizykami polskimi XIX w. byli M. Smoluchowski, K. Olszewski i Z. Wróblewski. Natomiast w 1. po ł owie XX w.: M. Sk ł odowska-Curie oraz: J. Wierusz- Kowalski, W. Natanson, S. Pie ń kowski, Cz. Bia ł obrzeski i W. Rubinowicz.