Temat: Wędkarstwo moje hobby

Kliknięie w gwiazdkę spowoduje przejscie do spisu tresci Spis treści Pojęcie wędkarstwa Metoda spinningowa Metoda muchowa Metoda spławikowo-gruntowa Metoda podlodowa Metoda trollingowa Gatunki ryb w Polsce: Amur biały & Boleń Brzana & Brzanka Certa & Głowacica Jazgarz & Jaź Karp & Karp Sazan pełnołuski Kiełb & Kleń Krąp & Leszcz Lin & Lipień Łosoś & Miętus Okoń & Płoć Pstrąg Potokowy & Tęczowy Sandacz & Sieja Sielawa & Sum Szczupak & Świnka Troć & Ukleja Węgorz Wzdręga Przynety naturalne: Dżdżownice Larwy much- mady Larwy ochotki Larwy chruścika Larwy jętki Pijawki Małe rybki Przynęty sztuczne Błystki obrotowe Błystki wahadłowe Błystki podlodowe i mormyszki Woblery Rippery i twistery

Pojęcie wędkarstwa Wędkarstwo jest pewnym rodzajem sportu lub hobby które polega na łowieniu ryb na wędkę. Można je podzielić na wędkarstwo morskie, wędkarstwo muchowe, wędkarstwo podlodowe, wędkarstwo spinningowe, wędkarstwo spławikowo-gruntowe oraz trolling. Każda metoda różni się między sobą metodą, techniką i wędką. Wędkarz powinien posługiwać się sprzętem spełniającymi określone parametry oraz posiadać kartę wędkarską.

Metoda spinningowa to wędkowanie aktywne, wędkarz szuka ryby przeważnie drapieżnej. Spinningista szuka trasy wędrówki ryby za żarłem, miejsc zasadzek ryby na drobnicę oraz kryjówek i miejsca odpoczynku ryby. Używane przez wędkarza wędziska są krótsze a kołowrotki spinningowe które bezustannie pracują są wykonane z trwałych materiałów, odpornych na korozję. Linki są wykonane z wysokiej klasy żyłki syntetycznej albo plecionki.

Metoda muchowa to wędkowanie na muchę. Obecnie stosuje się wiele rodzajów imitacji much i owadów. Takie wędkowanie wymaga specjalistycznego sprzętu, np. odrębnie budowanych wędzisk, specjalnych kołowrotków oraz specjalnej linki.

Metoda spławikowo-gruntowa to metoda dla której charakterystyczny jest sygnalizator brań, przykładowo spławik oraz statyczna pozycja wędkarza w czasie łowienia. Stosuje się przynęty pochodzenia naturalnego, często żywe. Coraz modniejsze są w tej metodzie elektroniczne sygnalizatory brania.

Metoda podlodowa to metoda łowienia na zamarzniętych akwenach. Przeręble w lodzie wykonuje się za pomocą specjalnego sprzętu, wędki są małe, stosuje się wiele sztucznych przynęt jak również przynęt naturalnych.

Metoda trollingowa podobna jest do metody spinningowej, ale zamiast przeciągania wabiącej przynęty w miejscach gdzie spodziewa się że występuje ryba, rolę nawijacza spełnia urządzenie pływające, np. ponton albo kajak. Czyli najprościej mówiąc wypuszcza się za burtę odpowiednio długi odcinek linki a następnie przynęta jest ciągnięta z odpowiednią szybkością za środkiem pływającym.

Amur biały Występowanie: jeziora, rzadko rzeki ryba z rodziny karpiowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Ctenopharyngodon. Hodowany w akwakulturze, poławiany w wędkarstwie. Boleń Występowanie: rzeki wielkie nizinne, rzeki średnie nizinne ryba z rodziny karpiowatych. Boleń bywa również nazywany rapem lub rapą.

Brzana Występowanie: rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne w przeciwieństwie do wielu karpiowatych, ma wydłużone, wrzecionowate i niewygrzbiecone ciało. Ubarwienie ryby jest urozmaicone - grzbiet jest ciemniejszy od boków - oliwkowozielony lub ciemnoszary, natomiast brzuch ciemnokremowy. Brzanka Występowanie: rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne Ciało krępe, wygrzbiecone o prawie prostej linii brzucha. Pysk ryjkowato wydłużony. Na grzbiecie i bokach duże, nieregularne, czarniawobrązowe plamy.

Certa Występowanie: rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne, jeziora ciało certa ma wyraźnie wrzecionowate, wydłużone i ścieśnione po bokach, wskazuje na jej duże możliwości pływackie. Certa wyróżnia się charakterystycznym, nie pokrytym łuskami pasem ciągnącym się na linii grzbietu od końca głowy, aż do nasady płetwy grzbietowej Głowacica Występowanie: rzeki górskie należy do dużych ryb z wydłużonym, wrzecionowatym ciałem i okrągłym w przekroju. Na bokach występują liczne, nieregularnie rozmieszczone małe, ciemne plamki.

Jazgarz Występowanie: rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne, jeziora Ryba z rodziny okoniowatych, w zasadzie jest to najmniejszy gatunek z tej rodziny. Ciało śliskie, koloru brązowozielonego z dużą ilością ciemnych plam ułożonych w podłużne linie. Długość 10-15cm. Jaź Występowanie: rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne, jeziora posiada wydłużone i spłaszczone bocznie ciało, linia boczna jest lekko wygięta ku dołowi, płetwa ogonowa głęboko wcięta, głowa mała z wysuwaną paszczą skierowaną ukośnie ku górze. Płetwy grzbietowa i odbytowa mają niebieskawoszary odcień, natomiast pozostałe płetwy są czerwonawe.

Jelec Występowanie: rzeki, jeziora, słabo zasolone zatoki morskie Budowa wysmukła, boczne spłaszczenie oraz zaostrzony pysk oraz zdecydowanie większe łuski bez czarnej obwódki, to podstawowe cechy które różnią go od klenia. Barwa jelca – grzbiet czarno- niebieski z metalicznym połyskiem, boki i spód ciała są biało-żółte, z kolei płetwy blade, zwykle żółtawe lub lekko pomarańczowe. Karaś Występowanie: jeziora, zb. zaporowe, stawy i wyrobiska srebrny złoty Występuje w dwóch odmianach - rodzimej zwanej też pospolitą oraz srebrnej zwanej czasem japońską. Ciało karasia jest silnie wygrzbiecone, krępe i bocznie ścieśnione. Karaś ma ubarwienie brunatnozłociste z zielonkawym połyskiem, brzuch żółtawy lub biały.

Karp Karp Sazan pełnołuski Występowanie: w naturalnych warunkach karp przebywa w wodach stojących lub wolno płynących. Sprawdzonymi siedliskami karpia są stawy, jeziora nizinne, zbiorniki zaporowe, stawy i wyrobiska posiada wydłużone ciało, bardzo lekko bocznie ścieśnione, linia boczna jest słabo zaznaczona; głowa duża z wysuwaną paszczą wyposażona w cztery małe, krótkie wąsiki. Karp przybiera ciemnobrunatne i żółtobrunatne barwy w zależności od warunków środowiskowych. Otwór gębowy z dwoma małymi wąsikami przy górnej wardze oraz dwoma mniejszymi w kącikach warg.

Kiełb Występowanie: rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne, jeziora Kiełb krótkowąsy, kiełb (Gobio gobio) – słodkowodna ryba z rodziny kapiowatych. Inne nazwy: graban, koblik, wiok, rudzik, forela, kobel, kowbel, płonica, gobiuk, piaskorób, zmarzlica, rusik. Kleń Występowanie: jeziora, rzeki górskie, rzeki średnie nizinne. ciało wydłużone i walcowate, lekko spłaszczone bocznie. Łuski są duże, z szarą lub czarną obwódką i tworzą na całym ciele wzór siatki. Ubarwienie grzbietu jest szarobrązowe z zielonym odcieniem, boki są jaśniejsze, często złote, a brzuch biały. Płetwy grzbietowa i ogonowa są szarozielone z odrobiną czerwieni, a płetwy odbytowa i brzuszne pomarańczowoczarne.

Krąp Wystepowanie: w rzekach jak i jeziorach nizinnych, zbiornikach zaporowych, rzekach średnich nizinnych, rzekach wielkich nizinnych. zewnętrznie bardzo przypomina młodego leszcza - ciało bardzo mocno bocznie ścieśnione, wysokie w stosunku do długości. Pysk jest tępy z wysuwaną paszczą skierowaną ukośnie ku dołowi. Leszcz Występowanie: jeziorach, zb. zaporowych, rzekach, nie występuje jedynie w rzekach górskich oraz zimnych potokach. Ulubione miejscówki tej ryby to słabo zasolone wody strefy przyujściowej o słabym nurcie i mulistym dnie. ma bardzo mocno bocznie ścieśnione ciało, wysokie w stosunku do długości; płetwa ogonowa głęboko, chorągiewkowato wcięta; głowa mała z wysuwaną paszczą skierowaną ukośnie ku dołowi. Kolor grzbietu jest ołowiany, bądź czarny z charakterystycznym zielonym połyskiem.

Lin Występowanie: jeziora, zb. zaporowe, stawy i wyrobiska. ma ciało pokryte drobnymi łuskami jest zwarte i mocno zbudowane o szerokim trzonie ogonowym. Otwór gębowy jest poziomy, a w jego kącikach znajduje się po jednym krótkim i miękkim wąsiku. Grzbiet ma najczęściej ma kolor ciemnozielony lub ciemnobrązowy, boki są jaśniejsze i mosiężnie połyskujące, natomiast strona brzuszna żółtawobiała. Lipień Występowanie: rzeki górskie. ma lekko spłaszczone ciało i małą głowę. Otwór gębowy jest niewielki, z drobnymi zębami. Lipień posiada duże łuski, mocno. Lipień zwraca uwagę oryginalnym ubarwieniem – u młodych osobników jest ono srebrzysto-jasnozielone z niebieskawymi plamami na bokach, starsze osobniki wyróżniają się szarozielonym grzbietem, zielonkawymi bokami i białym brzuchem.

Łosoś Występowanie: łosoś żyje w dwóch środowiskach: początkowo rzeki górskie, rzeki wielkie nizinne; docelowo: morze. łosoś ma ciało wydłużone o smukłym trzonie ogonowym ze stosunkowo małą, spiczastą głową i szerokim wycięciem gębowym, sięgającym tylnej krawędzi oka. Dorosłe osobniki posiadają nieregularne, czarne plamy na górnej połowie ciała. Boki są szarosrebrzyste. Miętus Występowanie: miętus to jedyny przedstawiciel rodziny dorszowatych w słodkich zbiornikach. silnie wyciągnięte, bardzo miękkie ciało o walcowatym kształcie. To, co wyróżnia miętusa, to pojedynczy wąs na środku brody oraz ustawienie płetw brzusznych przed piersiowymi. Głowa ryby jest szeroka i mocno spłaszczona z dużym otworem gębowym. Charakterystyczne jest ubarwienie ryby – brąz, oliwka i zieleń z wyraźnym, marmurkowym wzorem występuje na grzbiecie, z kolei boki są jaśniejsze – żółtawe, a brzuch białawy.

Okoń Występowanie: stawy i wyrobiska, jeziora, zb. zaporowe, rzeki górskie, rzeki nizinne, płytkie wody przybrzeżne Bałtyku. ma ciało wyraźnie wygrzbiecone i pokrywają je drobne, ostre łuski, zachodzące na siebie dachówkowato i bardzo głęboko osadzone. Kości pokrywy skrzelowej posiadają ostry kolec, którym możemy boleśnie się ukłuć. Grzbiet okonia jest najczęściej ciemnoturkusowy, boki zielonożółte, układa się na nich prostopadle od pięciu do dziewięciu charakterystycznych ciemnych smug. Płoć Występowanie: stawy, wyrobiska, jeziora, zb. zaporowe, rzeki nizinne. ma ciało mniej lub bardziej wygrzbiecone i ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Brzuch jest lekko zaokrąglony na odcinku pomiędzy płetwami brzusznymi, a płetwą odbytową. Początek Najbardziej charakterystycznym znakiem płoci są czerwonawe oczy. Pysk jest wąski, ustawiony prawie w poziomie.

Pstrąg Występowanie: oba gatunki żyją w rzekach górskich oraz górnych odcinkach rzek średnich nizinnych. W Polsce najczęściej można je spotkać w południowej i północnej części kraju, wodach: Beskidów, Tatr, Sudetów, Dolnego Śląska, Rudawy, Przemszy, Jury Krakowsko-Częstochowskiej oraz Pomorza Zachodniego i Środkowego, Warmi i Mazur. pstrąg ma ciało o kształcie torpedowatym - ułatwiającym życie w wartkim prądzie rzeki, w zależności od charakteru wody mniej lub bardziej wygrzbiecone i bocznie spłaszczone, z szerokim trzonem ogonowym. Pstrąg ma bardzo zmienne ubarwienie - najczęściej od zielonkawego do brązowawego, zależy od miejsca jego przebywania. Młode osobniki mają duże, wyraźnie niebieskoszare plamy na bokach, natomiast dorosłe liczne, czarne i czerwone kropki oraz żółtobiały lub żółty brzuch. Pstrąg tęczowy ma wydłużone, bocznie nieco spłaszczone ciało o szerokim trzonie ogonowym. Głowa o tępo zakończonym, szeroko wyciętym pysku, podobnie jak ciało i płetwy, usiana jest wieloma, czarnymi plamami i kropkami. Potokowy Tęczowy

Sandacz Występowanie: stawy i wszelkiego rodzaju wyrobiska, jeziora, zbiorniki zaporowe, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne, przybrzeżne strefy Morza Bałtyckiego. wyróżnia się zdecydowanie wydłużonym ciałem i małą głową, grzbiet ma zielono-szary kolor, a brzuch jest biały. Jedyną wspólną z popularnym garbusem cechą sandacza, są ciemne, poprzeczne smugi, które występują u tej ryby na bokach ciała. Sandacz wyróżnia się także dwiema stykającymi się ze sobą płetwami grzbietowymi, które rzadko są od siebie oddalone. Sieja Występowanie: sieja występuje w jeziorach, zb. zaporowych, stawach i wyrobiskach oraz płytkich wodach przybrzeżnych Bałtyku ciało ma wydłużone, smukłe, linia boczna przebiegająca w lini prostej od głowy do ogona; na grzebiecie przed płetwą ogonową posiada charakterystyczną dla wszystkich łososiowatych małą płetwę tłuszczową. Głowa jest niewielka z paszczą skierowaną ku dołowi. Grzbiet ma kolor niebieskawozielony do ciemnozielonego. Boki i brzuch są białe lub srebrzyście lśniące.

Sielawa Występowanie: jeziora, zb. zaporowe, stawy i wyrobiska. posiada smukłe, śledziowate, bocznie spłaszczone ciało o stosunkowo małej głowie i ostrym pysku. Wąsko wycięty otwór gębowy sięga jedynie do przedniej krawędzi oka i jest skierowany skośnie ku górze. Szczęka dolna lekko wysunięta do przodu. Sielawa ma ciemny grzbiet - od brązowego przez ciemnoszary do niebieskawego, boki i brzuch srebrzyste, a płetwy zakończone ciemną krawędzią. Sum Występowanie: jeziora, zb. zaporowe, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne. charakteryzuje się przede wszystkim dużą, szeroką i spłaszczoną głową z obszerną paszczą uzbrojoną na brzegach w gęste, liczne i drobne ząbki. Jednak najbardziej zwracają uwagę wąsy: dwa najdłuższe, ruchome, wyrastają na szczęce górnej i sięgają aż do płetw piersiowych, cztery krótsze znajdują się na żuchwie.

Szczupak Występowanie: stawy i wyrobiska, jeziora, zb. zaporowe, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne. kiedy płynie, wygląda jak wodna strzała. Tułów wydłużony, mocno przewężony przed nasadą płetwy ogonowej, głowa z przodu spłaszczona, płetwa grzbietowa przesunięta w tył, aż nad płetwę odbytową. Szczupak ma ciało mało elastyczne, dlatego pływa i atakuje przeważnie w linii prostej, czasami szerokim łukiem. Świnka Występowanie: rzeki górskie, rzeki średnich nizinne oraz rzeki wielkie nizinne. ma ciało wydłużone, ma owalny przekrój; płetwa ogonowa lekko wcięta w księżycowaty kształt, głowa średnich rozmiarów z paszczą umieszczoną w dolnej części i dość głęboko cofnięta w kształcie charakterystycznego ryjka. Świnka charakteryzuje się twardymi chrząstkowatymi wargami – dolna o ostrej krawędzi, pełni rolę skrobaczki.

Troć Występowanie: troć żyje w dwóch środowiskach: początkowo rzeki górskie, rzeki wielkie nizinne; docelowo: morze. jest wędrowną formą pstrąga potokowego. Jeśli chodzi o ubarwienie, to troć ma grzbiet szarawy lub brązowawy, boki jaśniejsze, a brzuch srebrzysty. Głowa boki i grzbiet są pokryte licznymi, czarnymi plamkami, które w czasie tarła mają żółtą obwódkę. Płetwa tłuszczowa jest czerwono obrzeżona. Ukleja Występowanie: stawy i wyrobiska, jeziora, zb. zaporowe, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne. posiada wydłużone, ścieśnione bocznie ciało; linia boczna jest wyraźna i lekko zakrzywiona do dołu; głowa mała z paszczą skierowaną ku górze. Grzbiet ma stalowozielony kolor, boki są srebrzystobiałe, połyskujące, a płetwy grzbietowa i ogonowa szare lub bezbarwne.

Węgorz Występowanie: stawy i wyrobiska, jeziora, zb. zaporowe, rzeki górskie, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne, płytkie wody przybrzeżne Bałtyku, otwarte morze. długi wężowaty tułów, za otworem odbytowym spłaszczony bocznie, końcowy pysk uzbrojony w kilka rzędów ostrych zębów. Grzbiet jest ciemny, brązowy lub zielony, boki jaśniejsze, brzuch brudnobiały. Występują dwa typy węgorzy: szerokogłowe i wąskogłowe, jednak nie jest do końca wyjaśnione, co jest przyczyną powstawania tych różnic i na jakim etapie rozwoju one powstają. Węgorz jest krótkowidzem, stąd funkcję jednego z głównych informatorów o otaczającym go środowisku przejął węch.

Wzdręga Występowanie: wzdręga występuje w Europie Zachodniej, Środkowej, północnych Włoszech i na Bałkanach. W Polsce można ją spotkać w jeziorach, rzekach wielkich nizinnych, gdzie preferuje spokojne wody o mulistym podłożu. Wzdręga jest rybą typowo stadną, która lubi przybrzeżną strefę porośniętą roślinnością. zewnętrzną budową przypomina płoć, charakterystyczną różnicą jest kolor płetw - jasnoczerwony. Ciało brzany jest wygrzbiecone i ścieśnione po bokach. Otwór gębowy jest wąski, skośnie skierowany ku górze. Grzbiet oraz wierzchnia część głowy są zielonoszare do zielonobrązowych, a boki jaśniejsze o mosiężnym połysku. Płetwy brzuszne, odbytowa i grzbietowa w charakterystycznym, mocnym, pomarańczowym do krwistoczerwonego odcieniu. U nasady w kolorze od brązowawego do szarego.

Dżdżownice Dżdżownice - tradycyjna przynęta, na którą biorą prawie wszystkie ryby. Łowiąc ryby można używać dżdżownic kompostowych, czyli czerwonych robaków wydobywanych z kompostu. Można je także kupić w sklepach wędkarskich. Drugim rodzajem dżdżownic używanych przy wędkowaniu są rosówki, które żyją w glebie. Wskazane jest pozyskiwanie tej przynęty po deszczu lub w nocy. Nakłada się je na ciemny haczyk co najmniej o numerze 6 przebijając kilkakrotnie. Z kolei do czerwonych robaków odpowiednie są haczyki o nr-ach

Larwy much- mady są to larwy muchy mięsnej, która ma kolor czarno- granatowy. Larwy z kolei mają kolor biały lub kremowy i rozwijają się w świeżym mięsie w ciemności - na przynętę odpowiednie są tylko te, które są we wczesnym stadium rozwoju. Do białych robaków najlepiej wybrać również jasne haczyki.

Larwy ochotki popularne zwłaszcza przy łowieniu mniejszych ryb. Można je pozyskać z dennego mułu małych sadzawek. Stosuje się łącznie z haczykiem obowiązkowo ciemnym o numerze 20. Larwę częściowo nawleka się na haczyk przebijając ją uprzednio za czarną główką. Nierzadko stosuje się je łowiąc na tzw. kanapkę, czyli łączy się z innymi przynętami.

Larwy chruścika występuje w kawałkach drewna leżących w wodzie oraz pod kamieniami leżącymi na dnie. Nabija się ją na haczyk w połowie długości. Szybko przyciąga okonie, płocie, krąpie i leszcze.

Larwy jętki jest bardzo delikatna. Można ją znaleźć pod kamieniami lub w przybrzeżnym mule. Zakłada się na haczyk przebijając w miejscu, gdzie jest ostatni segment, co pozwala zachować jej żywotności i dodatkowo do prowokowania ryb wykorzystać jej ruchliwość.

Pijawki długo zachowują żywotność na haczyku. Pozyskuje się spod kamieni i płytkich grzęzawisk. Stosuje się z haczykiem 14 lub większym. Skuteczność potwierdzona w łowieniu węgorzy, sumów, okoni i linów.

Małe rybki rybki, nie dłuższe niż 10 cm. Stosuje się karasia, ukleja, płocie, wzdręgi, okonie, kiełbie lub jazgarze - w zależności od ich występowania w danym akwenie. Obowiązkowo stosujemy haczyk o długim trzonku i zaczepiamy za oczodoły lub pyszczek. Skuteczne są przede wszystkim na drapieżniki (jak np. sandacz czy węgorz).

Błystki obrotowe wykonane są z kilku elementów umieszczonych na wspólnej osi z drutu. Błystka obrotowa składa się najczęściej z paletki (skrzydełka), korpusu (ciężarka) i kotwicy (rzadziej - haczyka). Głównym elementem jest paletka, która podczas ściągania wykonuje ruchy wirowe wokół osi błystki, co ma sprowokować drapieżnika do ataku.

Błystki wahadłowe zwane przez wędkarzy blachami, wykonywane są z kawałka specjalnie wyprofilowanej blachy o wydłużonym kształcie, w której na obu końcach są wywiercone otwory - jeden do umocowania haczyka lub kotwicy, drugi do mocowania żyłki poprzez koluszko i krętlik. Profilowanie błystki wahadłowej ma na celu wprowadzenie jej w ruch wahadłowy (przypominający ruch ryby) w czasie ściągania, co ma sprowokować atak drapieżnika.

Błystki podlodowe i mormyszki Błystki podlodowe - są odmianą błystki wahadłowej, bardzo podobne do błystek morskich, służące do łowiena pod lodem. Mormyszka - sztuczna przynęta do połowów pod lodem, naśladująca pierwotnie kiełża, obecnie w wielu fantazyjnych kształtach. Mormyszka wykonana jest z ołowiu z wtopionym na stałe haczykiem i przelotowym otworem służącym do mocowania mormyszki do żyłki.

Woblery przynęta, stosowana w metodzie spinningowej. Wykonana z balsy, pianki lub tworzywa sztucznego, w kształcie rybki, z wbudowanym ciężarkiem stabilizującym, uzbrojona w jedną lub dwie kotwiczki i wyposażona w ster głębokości w postaci poprzecznej łopatki umieszczonej w przedniej części. Najpopularniejszymi typami woblerów są woblery pływające, tonące i powierzchniowe Wobler jest bardzo skuteczną przynętą na wszystkie drapieżniki.

Rippery i twistery to jedne z lepszych przynęt. Są jak, na przynęty spinningowe stosunkowo tanie. Zbudowane są z gumy. Przynęta gumowa musi być uzbrojona w tzw. główkę jigową. Hak może wychodzić z góry lub z dołu. Charakterystyczną częścią jest ogonek. Ogonek jest płaski, zawinięty do góry lub w dół. Gumki są dostępne w wielu kolorach, odcieniach, rozmiarach, z przeróżnymi dodatkami takimi jak brokat, czy naklejki.