Bezpieczeństwo wewnętrzne w UE 1 Rola organizacji międzynarodowych w kształtowaniu bezpieczeństwa europejskiego. Maciej Milczanowski 1

Kryteria zaliczenia Rzeszów Przedmiot kończy się zaliczeniem z oceną. Ocena końcowa wystawiana jest zgodnie z systemem punktowym wg Systemu ECTS. Próg uzyskania zaliczenia to 50% - poniżej progu student nie uzyskuje zaliczenia. Suma punktów możliwych do zdobycia podczas zajęć wynosi 100 w tym: 10 punktów obecności: 0 lub 1 nieobecność – 10 punktów; 2 nieobecności – 5 punktów, 3 i więcej nieobecności – 0 punktów. 30 punktów – aktywność 60 punktów – kolokwium (zaliczenie pisemne – test z pytaniami otwartymi; min. 30 punktów na zaliczenie) Ocena końcowa zostanie ustalona na podstawie sumarycznej ilości punktów: 0 - 49 pkt.: ocena 2,0 50 - 60 pkt.: ocena 3,0 61 - 70 pkt.: ocena 3,5 71 - 80 pkt.: ocena 4,0 81 - 90 pkt.: ocena 4,5 91-100 pkt.: ocena 5,0 Rzeszów 2

TEMATY ZAJĘĆ Rola organizacji międzynarodowych w kształtowaniu bezpieczeństwa europejskiego. Zagrożenia bezpieczeństwa europejskiego. Zarządzania kryzysami w ramach Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony. Unia Europejska wobec tzw. "Arabskiej Wiosny". Polska polityka bezpieczeństwa w ramach współpracy międzynarodowej.

Stany Zjednoczone Europa Wizja i instrumenty polityki Nadrzędność polityki, potęga wojskowa (hard power) Nadrzędność ekonomii, prawo, potęga cywilna (soft power) Sposób prowadzenia polityki Unilateralizm, przymus, narzucane stanowiska, łatwość decyzji, orientacja na rezultat Multilateralizm, perswazja, dyplomacja, konsultacje, orientacja na proces, adaptacja do problemu Legitymizacja działań za granicą Ze strony społeczeństwa amerykańskiego Ze strony instytucji międzynarodowych Stosunek do prawa międzynarodowego Podwójne standardy, Amerykanie ponad prawem Równość wszystkich wobec prawa Definicja zagrożeń dla bezpieczeństwa Zagrożenia dla przetrwania: terroryzm, rozprzestrzenianie broni masowego rażenia Zagrożenia dla jakości życia: konflikty etniczne, migracja, przestępczość zorganizowana Kierunek zagrożenia Państwa zbójeckie Państwa upadłe Zapobieganie zagrożeniom Powstrzymywanie, utrzymanie hegemonii Angażowanie, wciąganie do współpracy, misja cywilizacyjna

KONIECZNOŚĆ WSPÓŁPRACY WOJNY BAŁKAŃSKIE, WOJNA W KOSOWIE ORAZ ZAMACHY TERRORYSTYCZNE Z NOWEGO JORKU, MADRYTU I LONDYNU UŚWIADAMIAJĄ NIEUSTANNIE BEZWZGLĘDNĄ POTRZEBĘ WSPÓŁPRACY.

KONIECZNOŚĆ WSPÓŁPRACY PRZECIWDZIAŁANIE GLOBALNYM ZAGROŻENIOM MUSI BYĆ ELEMENTEM RACJI PAŃSTWA, ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE STANOWIĄ W TYM WZGLĘDZIE Z JEDNEJ STRONY PŁASZCZYZNĘ KSZTAŁTOWANIA WSPÓLNYCH DZIAŁAŃ PAŃSTW, A Z DRUGIEJ PŁASZCZYZNĘ KOORDYNACJI INDYWIDUALNYCH ODPOWIEDZI POSZCZEGÓLNYCH PAŃSTW NA GLOBALNE ZAGROŻENIA.

WPŁYW NA POLITYKĘ BEZPIECZEŃSTWA POLITYCY, PRZYWÓDCY PAŃSTW. ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE I PONADNARODOWE. PRZYWÓDCY RELIGIJNI. GRUPY NACISKU I LOBBINGOWE

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE – POLITYKA BEZPIECZEŃSTWA ONZ UE NATO OBWE RADA EUROPY

Organizacja Narodów Zjednoczonych

Utworzenie ONZ Główne cele: Na Konferencji Narodów Zjednoczonych w San Francisco – 26 czerwca 1945 podpisano Kartę Narodów Zjednoczonych. 24 października 1945 Karta weszła w życie. Główne cele: utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, rozwijanie przyjaznych stosunków między narodami, oparte na poszanowaniu zasady równouprawnienia i samostanowienia narodów, wkład w rozwój praw człowieka, doprowadzenie do współdziałania międzynarodowego w rozwiązywaniu zagadnień o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturowym lub humanitarnym.

Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości Sekretarz generalny Sekretariat Rada Bezpieczeństwa Siły Zbrojne ONZ Stały komitet sztabowy Operacje pokojowe Komitety stałe i inne organy pomocnicze ONZ – struktura Zgromadzenie Ogólne Komitety stałe i inne organy pomocnicze Rada Gospodarcza i Społeczna Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości Agencje (UNICEF, UNHCR etc.)‏ Komisje regionalne Komisje funkcjonalne Komitety stałe Rada Powiernicza

STALI CZŁONKOWIE RADY BEZPIECZEŃSTWA USA Rosja / ZSRR Wielka Brytania Francja Chiny POSTULATY POSZERZENIA Niemcy Japonia

UPRAWNIENIA I FUNKCJE RADY BEZPIECZEŃSTWA POKOJOWE ROZSTRZYGANIE SPORÓW PODEJMOWANIE MISJI POKOJOWYCH KOORDYNOWANIE POKOJOWYCH POROZUMIEŃ REGIONALNYCH

Stosowanie prawa weta przez członków stałych RB ONZ w latach 1945-95

Rada Bezpieczeństwa ONZ tylko dwa razy uznała działalność państwa za agresję. 1950 - po agresji komunistycznej Korei Północnej na Koreę Południową. Związek Radziecki nie zastosował weta tylko dlatego, że bojkotował obrady RB ONZ w związku z zasiadaniem w niej przedstawiciela Tajwanu, zamiast komunistycznych Chin. 1990 po aneksji Kuwejtu przez Irak rządzony przez Saddama Husajna. Tu USA wykorzystały sprzyjające okoliczności: ZSRR był w fazie „demontażu”, Chiny natomiast miały stosunek obojętny do kwestii Iraku. Ponadto po wydarzeniach na placu Niebiańskiego Spokoju Chiny pozostawały w międzynarodowej izolacji dlatego, nie chcąc pogarszać sytuacji nie zagłosowały przeciw. W obu tych przypadkach RB ONZ zadecydowała o zbrojnej interwencji na rzecz napadniętego państwa i ukarania agresora. Więcej takich przypadków nie było.

PRZYKŁADY ZAANGAŻOWANIA ONZ KRYZYS SUESKI WOJNA DOMOWA W KONGU ZAANGAŻOWANIE W KONFLIKT IZRAELSKO – PALESTYŃSKI. MISJA NA WZGÓRZACH GOLAN. POŁUDNIOWY LIBAN. PÓŁWYSEM SYNAJ.

NATO

NATO TRAKTAT USTANAWIAJĄCY NATO – 4 KWIETNIA 1949 W WASZYNGTONIE.

NATO Artykuł 1 traktatu Wszelkie spory międzynarodowe, w które mogłyby zostać uwikłane za pomocą środków pokojowych, rozwiązać w taki sposób, aby pokój międzynarodowy, bezpieczeństwo i sprawiedliwość nie zostały narażone na niebezpieczeństwo, jak również powstrzymać się w swych stosunkach międzynarodowych od gróźb lub stosowania przemocy w jakikolwiek sposób niezgodny z celami Narodów Zjednoczonych.

OBWE

ORGANIZACJA BEZPIECZEŃSTWA I WSPÓŁPRACY W EUROPIE ORGANIZACJA EUROPEJSKA, KTÓREJ ZADANIEM JEST ZAPOBIEGANIE POWSTAWANIU KONFLIKTÓW W EUROPIE. ZOSTAŁA UTWORZONA W 1994 W WYNIKU PRZEKSZTAŁCENIA KBWE (KONFERENCJI BEZPIECZEŃSTWA I WSPÓŁPRACY W EUROPIE).

KONFERENCJA BEZPIECZEŃSTWA I WSPÓŁPRACY W EUROPIE (KBWE) Próba budowy ogólnoeuropejskiego systemu bezpieczeństwa. Proponowano wzajemne zobowiązania stron do nieagresji, nie używania siły i uregulowania kwestii spornych za pomocą pokojowych środków rozstrzygania tych sporów. W razie ataku na jedną ze stron układu, inne państwa zobowiązane miały być do zastosowania przymusu wobec agresora. Podstawę prawną tego porozumienia miał stanowić rozdział VII Karty Narodów Zjednoczonych o układach i organizacjach regionalnych.

CELE KBWE DOTYCZYŁY POPRAWY STOSUNKÓW MIĘDZY PAŃSTWAMI; TWORZENIA MIĘDZYNARODOWYCH WARUNKÓW POKOJOWYCH; PRZECIWDZIAŁANIA ZAGROŻENIOM BEZPIECZEŃSTWA MIĘDZYNARODOWEGO.

ZOBOWIĄZANIA SYGNATARIUSZY KBWE suwerenna równość powstrzymanie się od groźby użycia siły lub użycia siły nienaruszalność granic integralność terytorialna państw pokojowe załatwianie sporów nieingerencja w sprawy wewnętrzne poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności łącznie z wolnością myśli, sumienia, religii i przekonań równouprawnienie i prawo narodów do samostanowienia współpraca między państwami wykonywanie w dobrej wierze zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego.

EFEKTY KONFERENCJI HELSINKI – GENEWA 1973-75: AKT KOŃCOWY KBWE OKREŚLENIE CELÓW I ZASAD. BELGRAD 1977-78: BRAK POROZUMIENIA W KAŻDEJ Z OMAWIANYCH KWESTII, DUŻE RÓŻNICE W SPRAWIE PRAW CZŁOWIEKA. MADRYT 1980-83 (OKRES WOJNY W AFGANISTANIE I STANU WOJENNEGO W POLSCE): JEDYNY EFEKT USTALENIE TERMINU KOLEJNEJ KONFERENCJI. WIEDEŃ, XI 1986 – I 1989: DWA OBSZARY DYSKUSJI – MILITARNY (DALSZA WSPÓŁPRACA W SPRAWIE ŚRODKÓW BUDOWANIA ZAUFANIA) I PRAWA CZŁOWIEKA (UZGODNIENIE KOLEJNYCH TERMINÓW KONFERENCJI).

EFEKTY KONFERENCJI KOPENHAGA 1990: PRAWA CZŁOWIEKA – MNIEJSZOŚCI NARODOWE – EUROPEJSKA KARTA MNIEJSZOŚCI. PARYŻ 1990: II SZCZYT KBWE – PARYSKA KARTA NOWEJ EUROPY, TRAKTAT O KONWENCJONALNYCH SIŁACH ZBROJNYCH CFE, UTWORZENIE PIERWSZYCH INSTYTUCJI KBWE. HELSINKI 1992: DOKUMENTY DOT. PRAW CZŁOWIEKA, ZWALCZANIE KONFLIKTÓW. BUDAPESZT 1994: UTWORZENIE OBWE. LISBONA 1996: LISBOŃSKA DEKLARACJA O WSPÓLNYM I CAŁOŚCIOWYM MODELU BEZPIECZEŃSTWA DLA EUROPY XXI WIEKU – BEZPIECZEŃSTWO MA CHARAKTER KOOPERATYWNY, NIEPODZIELNY, KSZTAŁTOWANE PRZEZ SOJUSZE MIĘDZYNARODOWE.

RADA EUROPY

RADA EUROPY MIĘDZYRZĄDOWA ORGANIZACJA SKUPIAJĄCA PRAWIE WSZYSTKIE PAŃSTWA EUROPY, ZAJMUJĄCA SIĘ PRZEDE WSZYSTKIM OCHRONĄ PRAW CZŁOWIEKA, OCHRONĄ DEMOKRACJI I WSPÓŁPRACĄ PAŃSTW CZŁONKOWSKICH W DZIEDZINIE KULTURY.

RADA EUROPY POWSTAŁA 5 MAJA 1949 ROKU W WYNIKU PODPISANIA PRZEZ 10 PAŃSTW (BELGIĘ, DANIĘ, FRANCJĘ, HOLANDIĘ, IRLANDIĘ, LUKSEMBURG, NORWEGIĘ, SZWECJĘ, WIELKĄ BRYTANIĘ I WŁOCHY) TRAKTATU LONDYŃSKIEGO. OBECNIE LICZY 47 CZŁONKÓW. JEJ SIEDZIBĄ JEST STRASBURG. RADA EUROPY JEST CZĘSTO MYLONA Z INSTYTUCJAMI UNII EUROPEJSKIEJ: RADĄ EUROPEJSKĄ I RADĄ UNII EUROPEJSKIEJ.

Państwa członkowskie oraz obserwatorzy Rady Europy. Legenda: ciemnozielony - członkowie pierwotni      jasno zielony - członkowie wtórni      żółty - obserwatorzy w Zgromadzeniu Parlamentarnym      pomarańczowy - obserwatorzy w Komitecie Ministrów      czerwony - Białoruś, jedyne państwo europejskie wykluczone z Rady Europy

USTANOWIENIE SYSTEMU OCHRONY PRAW CZŁOWIEKA OPARTEGO NA EUROPEJSKIEJ KONWENCJI PRAW CZŁOWIEKA (1950) MOŻNA UZNAĆ ZA NAJBARDZIEJ IMPONUJĄCE OSIĄGNIĘCIE TEJ ORGANIZACJI. BEZPOŚREDNIO Z PRAWAMI CZŁOWIEKA POWIĄZANA JEST POLITYKA OCHRONY MNIEJSZOŚCI NARODOWYCH, ETNICZNYCH, JĘZYKOWYCH, RELIGIJNYCH, KULTURALNYCH, CZY SEKSUALNYCH; POLITYKA JĘZYKOWA ORAZ OCHRONA PRAW MIGRANTÓW.

REGIONALNE ORGANIZACJE

TRÓJKĄT WEIMARSKI Komitet Wspierania Współpracy Francusko-Niemiecko-Polskiej – organizacja powołana przez ministrów spraw zagranicznych trzech państw europejskich: Polskę, Niemcy i Francję w 1991 roku w celu rozwoju współpracy między tymi państwami i promocji odradzającej się Polski na arenie międzynarodowej.

CELE WSPÓŁPRACY TRÓJKĄTA WEIMARSKIEGO Współpraca została zainicjowana 28 sierpnia 1991 r. w Weimarze przez ministrów spraw zagranicznych Polski - Krzysztofa Skubiszewskiego, Francji - Rolanda Dumas i Niemiec - Hansa-Dietricha Genschera jako coroczne forum trójstronnych konsultacji politycznych. Na przestrzeni ostatnich 17 lat trójstronną współpracę z powodzeniem rozszerzono na resorty obrony narodowej (od 1994 r.) i finansów (od 2001 r.) oraz płaszczyznę parlamentarną (od 1992 r.), a także podniesiono na najwyższy szczebel szefów państw i rządów (od 1998 r.).

CEL NADRZĘDNY Przezwyciężenie podziału Europy i wprowadzenie młodych demokracji państw Europy Środkowowschodniej, w tym głównie Polski, do wspólnoty państw europejskich, a tym samym kontynuowanie dzieła budowy silnej, pozbawionej linii podziałów Europy. Uznając, że „Polacy, Francuzi i Niemcy są w sposób szczególny odpowiedzialni za sprawę wypracowania w Europie takich form dobrego sąsiedztwa, które sprawdzą się w przyszłości"

Gdy wraz z akcesją Polski do NATO i UE cel ten został zrealizowany, koniecznością stała się redefinicja zadań współpracy weimarskiej. W rozszerzonej UE Trójkąt Weimarski pełni rolę forum konsultacji i wypracowywania wspólnych stanowisk w kluczowych sprawach polityki europejskiej. Ostatnie spotkanie szefów dyplomacji Trójkąta Weimarskiego odbyło się 17.06.2008 r. w Paryżu z udziałem ministrów R.Sikorskiego, B.Kouchnera i F-W. Steinmeiera. - rozmowy koncentrowały się wokół problematyki unijnej (traktat konstytucyjny, partnerstwo wschodnie).

Bardzo dobre doświadczenia wyniesione z misji w Demokratycznej Republice Konga, Libanie i Afganistanie skłoniły Polskę, Francję i Niemcy do intensyfikacji współpracy wojskowej, której przykładem jest projekt utworzenia do 2013 r. wspólnej Grupy Bojowej UE.

GRUPA WYSZEHRADZKA (TZW. V4), Nieformalne określenie stosowane od 1991 r. w stosunku do państw środkowoeuropejskich: Czech, Słowacji, Polski i Węgier (do 1993r. Trójkąt Wyszehradzki). Głównym celem Grupy była współpraca z Unią Europejską i NATO w kwestii przystąpienia ich do struktur tych organizacji. Jedyną instytucją Grupy jest Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki (International Visegrad Fund).

Poza kwestiami europejskimi, współpraca w ramach V4 koncentruje się przede wszystkim na wzmacnianiu stabilności w Europie Środkowej, wymianie informacji, promocji wspólnoty kulturowej, a także kooperacji w zakresie kultury, nauki, edukacji oraz wymiany młodzieży. Priorytetowymi obszarami współpracy są rozbudowa infrastruktury transportowej oraz umacnianie bezpieczeństwa energetycznego w regionie. Istnieje również mechanizm współpracy z krajami trzecimi w formule „V4+”.

6 marca 2013 r. Polska, Czechy, Słowacja i Węgry podpisały list intencyjny w sprawie wspólnego utworzenia grupy bojowej Unii Europejskiej, która ma pełnić dyżur w pierwszej połowie 2016 r. Polska zgodziła się wziąć na siebie rolę państwa ramowego i głównego organizatora pod warunkiem, że pozostałe kraje wniosą do wspólnej jednostki istotny wkład militarny. Dotychczasowe negocjacje wskazują, że partnerzy poważnie traktują możliwość zacieśnienia współpracy. Polska prawdopodobnie wystawi główny batalion bojowy, jednostki wsparcia oraz dowództwo operacyjne – w sumie 950 żołnierzy. Czechy wystawią ich 750, a Węgry i Słowacja po 400.

PARTNERSTWO WSCHODNIE Armenia Azerbejdżan Białoruś Gruzja Mołdawia Ukraina

PARTNERSTWO WSCHODNIE Program określający wymiar wschodni polityki Unii Europejskiej w ramach Europejskiej Polityki Sąsiedztwa. Projekt Partnerstwa został zapoczątkowany działaniami dyplomacji polskiej, wspieranymi przez Szwecję. Program zainaugurowano w Pradze w 2009 roku, podczas prezydencji czeskiej.

GŁÓWNE PRIORYTETY Zbliżenie wschodnich sąsiadów do UE. Jest to w istocie plan rozwoju relacji między Unią a państwami Europy Wschodniej i Kaukazu Południowego, plan, który daje im możliwość stopniowego włączania się do polityk i programów unijnych oraz integracji ze wspólnym rynkiem. Współpraca UE z jej wschodnimi sąsiadami ma prowadzić do przekazywania dobrych unijnych praktyk w dziedzinie handlu, gospodarki i polityki, a jej tempo uzależnione będzie od zmian zachodzących w tych państwach oraz oczekiwań partnerów.

CELE PARTNERSTWA Preferencje handlowe. Ułatwienia wizowe i programy pomocowe. W zamiarach polskiego rządu w dłuższej perspektywie Partnerstwo Wschodnie ma przygotować objęte nim państwa do akcesji. Inicjatywa spotkała się z poparciem przewodniczącego Komisji Europejskiej oraz przywódców pozostałych państw Unii w czasie czerwcowego szczytu Rady Europejskiej w 2008

3 grudnia 2008 projekt partnerstwa został przyjęty przez Komisję Europejską, która zaproponowała jednocześnie m.in.: utworzenie strefy wolnego handlu, podpisanie układów o stowarzyszeniu, ułatwienia wizowe dla obywateli państw uczestniczących w Partnerstwie, zwiększenie finansowania programu do 600 mln euro, w tym 250 mln pochodzić ma z instrumentu finansowego Europejskiej Polityki Sąsiedztwa ENPI, zaś kolejne 350 mln to środki dodatkowe. 20 marca 2009 w czasie szczytu w Brukseli unijni przywódcy zatwierdzili projekt Komisji Europejskie

USA: Eksperci chwalą Partnerstwo Wschodnie i obwiniają Janukowycza "Wygląda na to, że prezydent (Ukrainy) Wiktor Janukowycz już nie zmieni zdania (w sprawie umowy z UE - PAP), ale nie jest to porażka Unii Europejskiej. Partnerstwo Wschodnie ma sens i dostarcza wystarczających zachęt dla krajów (PW) do kontynuowania politycznej i gospodarczej integracji z UE" - powiedział PAP ekspert amerykańskiej Rady Stosunków Międzynarodowych (CFR) Charles Kupchan.

"W ramach Partnerstwa Wschodniego realizowane lub omawiane są projekty, w tym energetyczne, wyraźnie nie odpowiadające interesom gospodarczym FR. Dlatego niemiecka kanclerz słusznie zauważyła, że strona rosyjska interpretuje udział w Partnerstwie Wschodnim i zawieranie umów o stowarzyszeniu z UE jako akty skierowane przeciwko Rosji" - powiedział rosyjski politolog Iwan Preobrażenski.

Mimo braku umowy stowarzyszeniowej z Ukrainą, Partnerstwo Wschodnie to sukces. Tak dotychczasowe osiągnięcia polityki wschodniej Unii Europejskiej podsumowuje minister Radosław Sikorski. Szef MSZ porównał współpracę w ramach Partnerstwa Wschodniego oraz Sąsiedztwa Południowego i stwierdził, że na tym tle wyniki Partnerstwa Wschodniego są "bardziej niż spektakularne". Do tej pory Unia rozpoczęła rozmowy na temat wolnego handlu tylko z Marokiem. Jeśli porównać z iloma krajami Afryki Północnej Unia Europejska prowadzi rozmowy na temat zniesienia wiz, to wyniki Partnerstwa Wschodniego są jeszcze bardziej okazałe - podkreślał minister. "Szczyt wileński trwa nadal na placach Kijowa i innych ukraińskich miast" - mówił minister Sikorski.

UNIA DLA ŚRÓDZIEMNOMORZA (PARTNERSTWO EUROŚRÓDZIEMNOMORSKIE)

Unia dla Śródziemnomorza - (ang. Union for the Mediterranean, fr Unia dla Śródziemnomorza - (ang. Union for the Mediterranean, fr. Union pour la Méditerranée), została oficjalnie powołana do życia podczas konferencji w Paryżu 13-14 lipca 2008.

Ideą Unii jest nawiązanie partnerskiej współpracy z państwami basenu Morza Śródziemnego dzięki czemu ma nastąpić zmniejszenie napięć a w konsekwencji terroryzmu.

Celem jest ożywienie Procesu Barcelońskiego Celem jest ożywienie Procesu Barcelońskiego. Dotychczasowy dorobek współpracy eurośródziemnomorskiej ma być wzbogacony o realizację konkretnych projektów, przyczyniających się do większej integracji regionu. W trakcie spotkania w Paryżu przyjęto sześć pierwszych, które dotyczą: oczyszczania Morza Śródziemnego, wykorzystania energii słonecznej, poprawy infrastruktury transportowej, ochrony ludności cywilnej przed katastrofami naturalnymi, utworzenia Uniwersytetu Eurośródziemnomorskiego oraz rozbudowy mechanizmów kredytowania dla małych i średnich przedsiębiorstw.

Uczestnicy zdecydowali również, że w ramach UMŚ nastąpi rozbudowa instytucji. Co dwa lata będą odbywały się spotkania na szczeblu głów państw i szefów rządów. Wprowadzono instytucję wspólnej prezydencji, sprawowanej jednocześnie przez państwo odpowiedzialne za przewodniczenie Radzie UE oraz – ze strony partnerów śródziemnomorskich – przez kraj wybrany w drodze konsensusu na okres dwóch lat (obecnie Egipt). Podjęto także decyzję o utworzeniu dwóch instytucji pomocniczych: sekretariatu zajmującego się przygotowywaniem propozycji projektów oraz stałego komitetu wspólnego, odpowiedzialnego za wspieranie wspólnej prezydencji w przygotowywaniu spotkań na najwyższym szczeblu.

Jest porozumienie "szóstki" z Iranem ws. programu nuklearnego

Po czterech dniach intensywnych negocjacji w Genewie grupa sześciu mocarstw osiągnęła czasowe porozumienie z Iranem w kwestiach nuklearnych. Irańczycy zobowiązali się ograniczyć swój program atomowy, w zamian otrzymają pomoc gospodarczą. Genewskie porozumienie skrytykował Izrael. Premier Benjamin Netanjahu nazwał je "historyczną pomyłką". Szefowa dyplomacji UE Catherine Ashton poinformowała, że przejściowe porozumienie da czas i możliwości na wypracowanie szerszej umowy, mogącej zakończyć trwający od 10 lat spór.

"Wysoko postawieni amerykańscy i izraelscy urzędnicy uważają, że niezgoda między Netanjahu a prezydentem USA Barackiem Obamą jest nie do przeskoczenia" - pisał Rawid w "Haarecu". Netanjahu chciałby nakładać kolejne sankcje na Iran, aż ten "zdemontuje każdą ostatnią wirówkę". Biały Dom uważa, że podejście na zasadzie "wszystko albo nic" jest "niebezpieczne" i spowodowałoby, że "Iran odrzuciłby negocjacje" - dodaje Rawid.

Iran nuclear deal takes Catherine Ashton from 'zero' to hero

Secret US-Iran talks cleared way for historic nuclear deal US and Iranian officials have been meeting secretly in Oman for the past year with the help of Sultan Qaboos, it has emerged.