Podstawowym pytaniem w dzisiejszych czasach, w których ekosystem leśny i polny jest zagrożony przez działania ludzi jest to, kto w tych działaniach jest przyjacielem lasu? Aby się tego dowiedzieć zasięgnąłem opinii innych. Odpowiedzi były różne, a o to niektóre z nich: 1. Przyjacielem lasu jest człowiek, a przede wszystkim leśniczy (6/10 osób) 2. Przyjaciółmi lasu są same zwierzęta ( 3/10 osób) 3. Nie ma przyjaciół lasu (1/10 osób)

Najczęstszą odpowiedzią, która się pojawiała, było stwierdzenie, że najlepszym przyjacielem lasu jest sam leśniczy. Zobaczmy więc czym się on zajmuje i w jaki sposób pomaga ekosystemowi leśnemu.

Leśniczy osoba, która zajmuje się zarządzaniem lasami, ochroną lasów, prowadzeniem gospodarki leśnej, a także zwalczaniem przestępstw oraz wykroczeń leśnych. Obowiązki jego związane są z daną porą roku, na przykład wiosną - nadzór nad sadzeniem lasu, jaki gatunek oraz ile sztuk ma być posadzonych. Latem zaś i jesienią kontroluje czy wszystko, co zostało posadzone przyjęło się, a jeżeli nie to w ich miejsca trzeba posadzić nowe. Samą jesienią po zebraniu odpowiedniej ilości szkodników prognozuje ile będzie na następny rok. Wyznacza chore i obumarłe drzewa, które należy usunąć. Jego obowiązkiem jest kontrola wycinki, sprzedaży i wywozu drewna. Przez cały rok, a szczególnie zimą, leśniczy pomaga dokarmiać zwierzynę leśną oraz chroni ją przed kłusownikami.

Drugim ważnym punktem była odpowiedź, że najlepszymi przyjaciółmi lasu są sami jego mieszkańcy, czyli zwierzęta. Można uznać, że mieszkając we własnym domu, którym jest las, dbają o niego w pewien ciekawy sposób. Każde zwierzę przyczynia się w sposób indywidualny do rozwoju i zachowania równowagi między florą i fauną. Postaram się przedstawić poniżej kilka gatunków zwierząt, które uznaje się za pożyteczne. Należy do tej grupy między innym dzik, dzięcioł, sójka itp.

 Dzik jest zwierzyn ą, która w swej sylwetce zachowa ł a surowo ść i dziko ść zwierz ę cia pierwotnego. Podobny jest on do ś wini domowej, ró ż ni ą go jednak od niej: wy ż szy, silniej rozwini ę ty przód, zad troch ę ni ż szy, wyra ź nie opadni ę ty. Gwizd ( ryj) ma d ł ugi, s ł uchy stoj ą ce, mocno obro ś ni ę te, ogon do 30 cm (d ł u ż szy u ody ń ca ni ż lochy), prosty, nie skr ę cony jak u ś wini domowej, zako ń czony chwostem (p ę dzlem). Suknia dzika w zasadzie jest czarna, ale bywa rudawa, brunatna, br ą zowo siwa, a czasami nawet ł aciata. Intensywno ść barwy sukni zale ż na jest od pory roku i od miejscowych warunków. W zimie suknia jest ciemniejsza, w lecie ja ś niejsza. Skóra dzika pokryta jest d ł ug ą szczecin ą oraz g ę st ą, krótk ą sier ś ci ą we ł nist ą. Dziki s ą zwierzyn ą le ś n ą, chocia ż nierzadko przebywaj ą czasowo poza lasem. Najodpowiedniejsze warunki dla dzików stwarzaj ą wi ę ksze lasy li ś ciaste (d ą b, buk), mieszane lub iglaste przeplatane m ł odnikami iglastymi. Mokrad ł a, bagna i podmok ł e łą ki s ą ulubione przez dziki. Enklawy łą k ś ródle ś nych i pola uprawne w pobli ż u lasu stanowi ą dla dzików istotny warunek do bytowania. Optymalne warunki dla dzików s ą na podmok ł ych chaszczach i w zaro ś lach bagiennych.

Podstawowym sposobem żerowania dzika jest rycie, czyli buchtowanie. W skład diety dzika wchodzą larwy i poczwarki owadów szkodników, bytujące w glebie. Szukając żeru dzik miesza ściółkę leśną z glebą, przyspieszając rozkład butwiejących liści oraz proces tworzenia próchnicy.

 Nieco mniejsza od sroki sójka charakteryzuje si ę b łę kitnymi w czarne pr ąż ki i bia ł ymi lusterkami na zaokr ą glonych skrzyd ł ach oraz bia ł awym kuprem. B łę kit tworz ą pióra pokrywowe, które w rzeczywisto ś ci b łę kitne nie s ą ; ich kolor bierze si ę st ą d, ż e wi ą zka ś wiat ł a rozszczepia si ę w specjalnej strukturze pióra i odbite zostaje ś wiat ł o niebieskie. Wierzch cia ł a sójki jest br ą zowawy, z pastelowym odcieniem ró ż u. Czo ł o jest bia ł e, z czarnym kreskowaniem, od dzioba odchodz ą czarne w ą sy. Jest to bez w ą tpienia naj ł adniej ubarwiony ptak z rodziny krukowatych. Jak wi ę kszo ść ptaków krukowatych sójka jest wszystko ż erna. Latem jej diet ę stanowi ą ró ż ne ma ł e zwierz ę ta, takie jak ś limaki, owady, a tak ż e jaja i piskl ę ta innych ptaków. Tak samo jak sroka sójka mo ż e stanowi ć ś miertelne zagro ż enie dla ptaków l ę gn ą cych si ę w pó ł otwartych budkach l ę gowych, nieos ł oni ę tych w prawid ł owy sposób. Jesieni ą sójki jedz ą ró ż ne orzechy, w tym ż o łę dzie, które chowaj ą na zim ę w ró ż nych miejscach. W ten sposób rozsiewaj ą d ę by nawet na du ż e odleg ł o ś ci, co czyni z nich tak ż e bardzo po ż ytecznie zwierz ę. Czasem sójki zalatuj ą do naszych karmników. Ch ę tnie korzystaj ą wówczas z pokarmów t ł uszczowych i orzechów. Nierzadko s ą z ł odziejami s ł oniny wystawionej dla sikorek.

Późnym latem i jesienią żywi się głównie żołędziami, owocami drzew, orzechami i innymi nasionami drzew, które w obfitszych latach gromadzi w większych ilościach w różnych miejscach w ziemi, ściółce leśnej, w dziuplach, szczelinach drzew, między korzeniami, pod płatami kory lub mchu. Przyczynia się w ten sposób do rozsiewania dębu, który jest gatunkiem ciężkonasiennym. Często bowiem sójki zapominają o swych spiżarniach lub nie potrafią ich odnaleźć pod pokrywą śniegu.

KONIEC Pracę wykonał: Kamil Ochmański Klasa VI Zespół Szkół w Zwierzyńcu Szkoła Filialna w Wywłoczce Autorem zdjęć jest Kamil Ochmański