Zagrożone gatunki ryb

Dennik

Budowa zewnętrzna Dennik jest bocznie spłaszczony, ma otwór gębowy końcowy i nagą skórę, płetwy piersiowe bardzo szerokie, a brzuszne zrośnięte w przyssawkę. Ciało bywa zwykle brunatno żółte, a niekiedy występują na nim ciemniejsze smugi. Osobniki stare są ciemniejsze od młodych i często nakrapiane w odcieniu czerwonym lub niebieskim. Maksymalna długość dennika wynosi 30 cm, zwykle jednak nie przekracza 15 cm długości.

Występowanie Dennik zamieszkuje przydenne strefy wód północnego Atlantyku i mórz przyległych. W Bałtyku bywa rzadko spotykany, najliczniej w jego wschodniej części

Tryb życia Tarło odbywa w miesiącach zimowych, składając ikrę w sporych grudkach. Larwy wylęgają się po 6-8 tygodniach i wiodą początkowo pelagiczny tryb życia. Z prądami morskimi bywają przenoszone na znaczne nieraz odległości.

Uwagi Zakaz połowu - prawem chroniona: Mocą Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 26 września 2001r w sprawie określenia listy gatunków  zwierząt rodzimych dziko występujących, objętych ochroną gatunkową - został objęty ścisłą ochroną.

Głowacz białopłetwy

Budowa Zewnętrzna Kijankowate, bezłuskie ciało o szerokiej, spłaszczonej głowie. Szeroki, końcowy otwór gębowy. Oczy wysoko umieszczone. Pokrywy skrzelowe z silnym, wygiętym kolcem. Wąskie szczeliny skrzelowe. Błony podskrzelowe zrośnięte z przegrodą międzyskrzelową. Pośrodku boków, aż po nasadę płetwy ogonowej, biegnie linia boczna. Mieści się na niej 30-35 małych płytek kostnych. Dwie płetwy grzbietowe. Pierwsza z 5-9 kolcami, druga z 13-19 promieniami miękkimi. W płetwie odbytowej 10-15 promieni miękkich. Duże płetwy piersiowe o zgrubiałych, wystających poza fałd płetwy, dolnych promieniach. Płetwy brzuszne położone piersiowo. Ich wewnętrzne promienie są tylko trochę krótsze od promieni zewnętrznych. Płetwa ogonowa zaokrąglona. Brak pęcherza pławnego. U samców występuje wyraźna brodawka płciowa. Grzbiet i boki szaro ubarwione, z wyraźnymi ciemnymi cieniami. Brzuch biały. Płetwy - grzbietowa, ogonowa i piersiowe - jasne z ciemnymi prążkami. U dużych osobników zewnętrzne promienie płetw brzusznych są ciemno ubarwione. Długość ciała wynosi zazwyczaj 10-15 cm, maksymalnie 18 cm.

Występowanie Płytkie, dobrze natlenione, rwące potoki (kraina pstrąga) oraz strefa przybrzeżna przejrzystych jezior (w Alpach do wysokości 2200 m n.p.m.). Występuje na piaszczystym lub żwirowo-kamienistym podłożu. Szeroko rozprzestrzeniony w zachodniej, środkowej i wschodniej Europie; od Walii i Anglii przez dorzecze Wisły, Pomorze, południową Szwecję, Peczorę, wybrzeże Bałtyku, Łotwę, Estonię, dorzecza Rodanu, Renu i Padu oraz leżące na tym obszarze jeziora. Występuje w górnym Tybrze i w Dalmacji. (Krim, Wardar). Brak go w Norwegii, Jutlandii, Szkocji, Irlandii, południowej Hiszpanii, na Sycylii, Peloponezie, Kaukazie i na północ od rzeki Newy. W Bałtyku spotykany w strefie słonawych wód. Geograficzną rasą jest Cottus Gobio koshewinikowi, który żyje w Newie, Dźwinie, Dnieprze, Wołdze i Uralu. 

Tryb Życia W ciągu dnia ukryty pomiędzy kamieniami, korzeniami drzew i gałęziami. W razie niebezpieczeństwa umyka zygzakowatymi, krótkimi skokami, znikając błyskawicznie w kryjówce. Na poszukiwanie pokarmu wyrusza dopiero po nastaniu ciemności. Tarło od lutego do maja. Samiec przygotowuje gniazdo (mały dołek, pod kamieniem); następnie opiekuje się ikrą. Po godowym tańcu samica przykleja do spodniej strony kamienia 1000-2000 pomarańczowych jaj (średnica 2-2,5 mm), które są następnie zapładniane przez samca. Okres inkubacji ikry wynosi 3-6 tygodni. W chwili wylęgu larwy mierzą 6-7 mm długości. Przez pierwszych 10-12 dni odżywiają się zawartością dużego, okrągłego woreczka żółtkowego. Młode ryby rosną bardzo szybko i już w końcu drugiego roku życia uzyskują dojrzałość płciową. W populacji głowacza białopłetwego samce zawsze przeważają pod względem liczebności.

Odżywianie Małe zwierzęta denne (wioślarki, larwy owadów), ikra i wylęg ryb (zwłaszcza pstrągów, stąd w gospodarce rybackiej traktowany jest jako groźny szkodnik).

Ciekawostki Czy wiesz, że... inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy głowacza to... baba, babka, babczuk, pałogłowiec, gałos, głoc, guc i zgar.

Uwagi Głowacz białopłetwy żyje często w tych samych wodach, co śliz. Jest on bardzo wrażliwy na zmiany składu chemicznego wody, dlatego prawie zupełnie zniknął z niżej leżących (bardziej zanieczyszczonych) odcinków rzek. Zakaz połowu - prawem chroniony: Mocą Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 26 września 2001r w sprawie określenia listy gatunków  zwierząt rodzimych dziko występujących objętych ochroną gatunkowa - został objęty ścisłą ochroną.  Wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt.

Wykonali Sebastian Kuper

Źródła www.wikipedia.pl www.fishing.pl www.google.pl