Realizacja podstawy programowej poprzez różne formy aktywności cz. 4 Aleksandra Klimza klimza@womczest.edu.pl

Podstawowe kierunki realizacji polityki oświatowej państwa w roku szkolnym 2013/2014: 1.Wspieranie rozwoju dziecka młodszego w związku z obniżeniem wieku realizacji obowiązku szkolnego. 2.Podniesienie jakości kształcenia w szkołach ponadgimnazjalnych. 3.Działania szkoły na rzecz zdrowia i bezpieczeństwa uczniów. 4.Kształcenie uczniów niepełnosprawnych w szkołach ogólnodostępnych.

Drama w edukacji wczesnoszkolnej „ W istocie wszystko to, co wiemy lub potrafimy, jest wynikiem jakiejś naszej aktywności i zarazem warunkiem dalszego jej trwania. Nie ulega więc wątpliwości, że aktywność uczniów stanowi główny czynnik efektywnego uczenia”. A. Jurkowski

Właściwości psychiczne dziecka wieku wczesnoszkolnego wymagają takiej organizacji zajęć, wśród których na pierwsze miejsce wysuwa się żywiołowość, skłonność do ruchu, zabawy, ekspresji. W obowiązującej podstawie programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego dla szkół podstawowych widoczny nacisk położony jest m.in. na rozwijanie umiejętności wypowiadania się dzieci poprzez uczestnictwo w dramie, małych formach teatralnych, czy odgrywanie ról. *Drama jest metodą propagującą swobodną twórczość dziecka. *Pozwala w bezpieczny sposób rozwijać wyobraźnię, fantazję, wrażliwość emocjonalną. *Służy osiąganiu nadrzędnego celu, jakim jest rozwijanie dziecka i prowadzenie go do sukcesu. Drama jest wyjątkową okazją do osiągnięcia sukcesu przez każde dziecko, daje poczucie własnej wartości i godności. *Pomaga w realizacji programu dydaktycznego przez doskonalenie pamięci mechanicznej i logicznej, korygowanie wad wymowy, wzbogacanie słownictwa biernego i czynnego dziecka.

„Przygotowanie ludzi do twórczej aktywności to główne zadania współczesnej szkoły i systemu edukacji. Kształcenie twórczych ludzi powinno rozpocząć się wcześnie, od pierwszych lat pobytu w szkole, a nawet już od przedszkola” J. Jargiło

Techniki Dramy *bycie w roli, granie – dziecko jest sobą w nowej nie znanej sytuacji lub stara się być w sytuacji jakiejś określonej postaci; *rozmowa – polega na stawianiu pytań i udzielaniu na nie odpowiedzi; uczy rozmowy o doznaniach, słownego uzewnętrzniania uczuć, buduje zaufanie, angażuje intelektualnie i emocjonalnie. *informacja zwrotna – pomaga w uświadomieniu wzajemnego oddziaływania nauczyciela i ucznia, przyczynia się do tworzenia dobrego klimatu, nauczyciel wykorzystuje tu intonację, nieartykułowane dźwięki, pomruki, sygnalizując między innymi swą akceptację, zainteresowanie przebiegiem improwizowanych zdarzeń lub wypowiedzi uczestników. *rzeźba-pomnik – polega na przyjęciu określonej pozy i zastygnięciu w bezruchu w najbardziej dramatycznym momencie granej scenki, po chwilowym zastygnięciu akcja zaczyna toczyć się dalej, aż do następnego zatrzymania.

*etiudy pantomimiczne – polega na przedstawieniu ciałem, gestem i miną określonego problemu; *tworzenie żywych obrazów – myślą przewodnią tej techniki jest wyrażanie pewnych tematów i eliminacja słów, są to obrazy utworzone z ludzi, mogą nimi być zjawiska abstrakcyjne, na przykład: radość, smutek, konflikty w szkole, grupie rówieśniczej; *inscenizacja – forma oparta na wyraźnym podziale widzów i aktorów, nie jest typową dramą, opiera się na wyuczonym tekście, dzieci-aktorzy uczą się tekstu na podstawie scenariusza, na scenie działają pod kierunkiem reżysera - którym najczęściej jest nauczyciel; *ćwiczenia głosowe – naśladowanie głosów zwierząt, roślin i odgłosów wydawanych przez przedmioty;

Korzyści z dramy *podczas aktywności uczniowie uczą się najlepiej i najwięcej, w sposób trwały i przyjemny; *bardziej angażują się w przebieg zajęć, chętniej dzielą się swoimi pomysłami, trafnymi spostrzeżeniami; *stają się śmielsi, odważniejsi; *uczą się od siebie nawzajem; *rozwijają umiejętność współpracy i współdziałania w grupie;

Bibliografia: Jargiło J., Zajęcia twórcze w nauczaniu zintegrowanym. Warszawa 2001. Jurkowski A.,Rozwój i wychowanie dzieci w młodszym wieku szkolnym. Warszawa 1986. Pankowska K., Edukacja przez drame. Warszawa 1997. Way B., Drama w wychowaniu dzieci i młodzieży. Warszawa 1990.

Dziękuję za uwagę Aleksandra Klimza klimza@womczest.edu.pl