System Zielonej Karty i System IV Dyrektywy Łukasz Krówka Sebastian Krawczyk

Ważne daty: 25 sierpnia 1949 r. na mocy Rekomendacji Organizacji Narodów Zjednoczonych powstaje System Zielonej Karty 1 stycznia 1953 r. rozpoczęcie funkcjonowania 1958 r. przystąpienie Polski do SZK 1958 r. Jelczańskie Zakłady Samochodowe podpisały umowę licencyjną na produkcję Skody 706 RTO - autobusu pod nazwą Jelcz.

W jakim celu powstał SZK? Zapewnienie, aby poszkodowani w wypadkach komunikacyjnych mogli otrzymać należne im odszkodowanie z tytułu szkód spowodowanych przez kierowcę pojazdu zarejestrowanego za granicą. Ułatwienie dla zmotoryzowanych, aby nie byli zmuszeni do nabywania komunikacyjnego ubezpieczenia OC na granicy każdego z odwiedzanych przez nich krajów. Zadowolony kierowca, przekraczający bez obaw granicę.

Definicja Systemu Zielonej Karty Aby wyjaśnić definicję Systemu Zielonej Karty należy, omówić sieć Biur Narodowych, na której oparty jest ten system. Biura Narodowe są to organizacje non profit. Funkcjonują one z własną, niezależną strukturą finansową, opartą na wspólnym zobowiązaniu ubezpieczycieli ( zakładów ubezpieczeń OC działających na krajowym rynku ubezpieczeń) – członków Biura. System Zielonej Karty jest to dwustronna umowa pomiędzy Biurami poszczególnych państw, o jednolitym charakterze wzajemnego honorowania certyfikatów ubezpieczeniowych (Zielony Kart), zapewniających pokrycie ubezpieczeniowe wymagane przez prawo kraju odwiedzanego.

Międzynarodowy certyfikat ubezpieczeniowy, czyli Zieloną Kartę wystawia Biuro, które ma wyłączne uprawnienia do wystawiania tego rodzaju dokumentu ubezpieczeniowego. Upoważnia ono swoich członków (ubezpieczycieli) do wydawania Zielonych Kart na życzenie klienta, przejmując tym samym obowiązek gwaranta za wszystkie wydane karty. Zielona karta

Jak są wypłacane świadczenia? Gdzie jest moje trzysta baniek? Scena z filmu „Chłopaki nie płaczą”.

Biuro Narodowe każdego z państw członkowskich pełni dwie funkcje: Biuro płacące ( Paying Bureou)- wydaje za pośrednictwem swoich członków Zielone Karty Biuro Gestyjne (Handling Bureau) – zaspokaja zgodnie z przepisami własnego prawa roszczenia poszkodowanych na terenie swojego kraju. Po zlikwidowaniu szkody Biuru Gestyjnemu przysługuje roszczenie o zwrot wydatków do Biura Płacącego, które wydało Zieloną Kartę, natomiast Biuro Płacące kieruje swoje roszczenie do zakładu ubezpieczeń, który zawarł umowę z właścicielem samochodu.

Podstawy funkcjonowania Podstawowymi dokumentami regulującymi praktyczne zasady funkcjonowania Systemu Zielonej Karty to: Konstytucja Rady Biur Regulamin Wewnętrzny Rady Biur

Regulamin Wewnętrzny – zastąpił w 2003 r Regulamin Wewnętrzny – zastąpił w 2003 r. dotychczas obowiązującą Jednolitą Umowę między Biurami Narodowymi i określa: podstawowe zasady funkcjonowania SZK regulując wewnętrzne stosunki między Biurami Narodowymi zasady wzajemnych rozliczeń, akceptacji dokumentów ubezpieczeniowych, postępowań w przypadku stwierdzenia fałszerstwa odpowiedzialność za skutki wypadków spowodowanych pojazdami zagranicznymi Konstytucja Rady Biur: określa wewnętrzną strukturę systemu, sposób zarządzania oraz finansowanie, władze systemu i zasady ich wyboru, zasady przyjmowania nowych członków, możliwe do zastosowania sankcje

Warunki przystąpienia do SZK Obowiązkowe ubezpieczenia pojazdów mechanicznych w kraju starającym się o przystąpienie. Powołanie Biura Narodowego. Położenie geograficzne: Europa, basem Morza Śródziemnego lub sąsiadowanie z krajem reprezentowanym w systemie.

Porozumienie Wielostronne Porozumienie Wielostronne funkcjonuje w ramach Systemu Zielonej Karty i powoduje, że kierowcy pojazdów zarejestrowanych w państwach, których Biura Narodowe są członkami tego porozumienia mogą poruszać się po terytoriach tych państw bez konieczności posiadania Zielonej Karty. W ich przypadku wymagane jest posiadanie ważnego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartego w kraju, w którym pojazd został zarejestrowany o czym świadczy ważna tablica rejestracyjna pojazdu. Do Porozumienia Wielostronnego należy 32 spośród 48 członków Systemu Zielonej Karty, w tym Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Obecnie System Zielonej Karty zrzesza 47 Biur Narodowych.

Państwa nieobjęte Porozumieniem Wielostronnym (Wymagana Zielona Karta) Albania Macedonia  Azerbejdżan  Maroko Białoruś Mołdawia Bośnia i Hercegowina Rosja  Czarnogóra Turcja  Iran Tunezja  Izrael Ukraina

System IV Dyrektywy

Czym jest dyrektywa? Jest aktem prawnym Unii Europejskiej, na mocy którego prawodawcy państw członkowskich Unii zostają zobowiązani do wprowadzenia określonych regulacji prawnych, służących osiągnięciu wskazanego w dyrektywie celu, pozostawiając jednocześnie swobodę formy i środków implementacyjnych krajowym organom. W praktyce stanowią podstawę do wdrożenia w życie rozwiązań w nich przewidzianych do prawa wewnętrznego każdego z krajów.

IV Dyrektywa Komunikacyjna Jest jedną z pięciu Dyrektyw Komunikacyjnych wprowadzonych 16 maja 2000 roku, której głównym zadaniem było ujednolicenie i uproszczenie zasad likwidacji szkód w przypadku zdarzeń powstałych poza krajem zamieszkania osób poszkodowanych oraz przyspieszenie okresu przedstawiania poszkodowanym przez zakład ubezpieczeń odpowiedzi na zgłoszone przez nich roszczenia. Obejmuje swoim zasięgiem Europejski Obszar Gospodarczy (czyli kraje UE, Islandię, Lichtenstein i Norwegię) oraz Szwajcarię.

IV Dyrektywa Komunikacyjna Komplikacje związane z dochodzeniem swoich roszczeń: Bariery językowe Nieznajomość obcego prawa Odległość Konieczność korzystania z pomocy prawnej w obcym kraju Nieznajomość zwyczajów i procedur Nieuzasadnione, długie oczekiwanie Konieczność prowadzenia kosztownych i często długotrwałych procesów sądowych

IV Dyrektywa Komunikacyjna Osiągnięcie zamierzonego celu wprowadzenia dyrektywy miało zostać osiągnięte przez przyjęcie: Czterech rozwiązań prawnych i organizacyjnych Jednolitych terminów realizacji roszczeń Sankcji na wypadek niespełnienia norm dyrektywy Powiązania systemów ubezpieczeniowych

Rozwiązania prawno-organizacyjne Reprezentant do spraw roszczeń Actio directa Centrum informacyjne Reprezentant do spraw roszczeń Organ odszkodowawczy Możliwość bezpośredniego roszczenia do ubezpieczyciela OC osoby odpowiedzialnej za wypadek komunikacyjny Instytucje ubezpieczeniowe, które organizują i prowadzą bazę danych, a w określonych prawem zakresach udzielają informacji (UFG) oraz te, które bezpośrednio wykonują funkcję informacyjną, udostępniając poszkodowanym informacje o pokryciu ubezpieczeniowym i reprezentantach ds. roszczeń (PBUK) Przedstawiciel zakładu ubezpieczeń , reprezentujący go wobec osób poszkodowanych – pośrednik między poszkodowanym a zagranicznym zakładem ubezpieczeń Występuje, gdy: Nie został wyznaczony reprezentant ds. roszczeń, Zakład ubezpieczeń lub jego reprezentant ds. roszczeń nie przedstawił poszkodowanemu odpowiedzi na jego roszczenia, W terminie 2 mies. od wypadku nie można ustalić zakładu ubezpieczeniowego odpowiedzialnego za szkodę, Nie można zidentyfikować pojazdu.

Jednolite terminy realizacji roszczeń Trzy miesiące na przedstawienie poszkodowanemu uzasadnionej odpowiedzi na zgłoszone przez niego roszczenia, Dwa miesiące od zawiadomienia przez organ odszkodowawczy o zgłoszeniu roszczeń na podjęcie stosownych czynności likwidacyjnych i przekazanie poszkodowanemu uzasadnionej odpowiedzi na zgłoszone przez niego roszczenia.

Rodzaje sankcji: 1. Sankcje finansowe: System automatycznego naliczania odsetek, Administracyjne kary finansowe, Wypłata świadczeń przez organ odszkodowawczy w ciężar zakładu ubezpieczeń. 2. Sankcje administracyjne: System kar administracyjnych, Uzależnienie wydania lub cofnięcia zezwolenia na działalność grupie 10 od wyznaczenia reprezentantów ds. roszczeń w każdym z krajów członkowskich.

Dziękujemy za uwagę! 