UCZEŃ NIEPEŁNOSPRAWNY W SZKOLE OGÓLNODOSTĘPNEJ

Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego może otrzymać uczeń, który wymaga stosowania specjalnych metod i form pracy oraz organizacji nauki. Kształcenie specjalne może być prowadzone w formie nauki w szkołach ogólnodostępnych, w szkołach lub oddziałach integracyjnych oraz w szkołach lub oddziałach specjalnych i w ośrodkach, o których mowa w Ustawie z dnia 07 września 1991r. art. 2, pkt 5

Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego przysługuje dzieciom i młodzieży: z upośledzeniem umysłowym (w stopniu lekkim, umiarkowanym i znacznym), z autyzmem lub cechami autyzmu, niedowidzącym i niewidomym, niedosłyszącym i niesłyszącym, z zaburzonym zachowaniem (z zaburzeniami emocjonalnymi), z choroba przewlekłą i zaburzeniami psychicznymi, z niepełnosprawnością ruchową, z niedostosowaniem społecznym lub zagrożonym niedostosowaniem, uzależnionym lub zagrożonym uzależnieniem z uwagi na niepełnosprawność sprzężoną

Decyzja, co do wyboru odpowiedniej placówki zawsze należy do rodziców. Rodzice ucznia składają u dyrektora szkoły wniosek o zorganizowanie kształcenia specjalnego wraz z załączonym, ważnym orzeczeniem PPP o potrzebie kształcenia specjalnego. Dyrektor szkoły organizując kształcenie specjalne ma obowiązek zapewnić uczniowi: a/ dostosowanie wymagań do jego indywidualnych potrzeb psychofizycznych i edukacyjnych, b/ zajęcia rewalidacyjne prowadzone przez specjalistów, c/ odpowiednie pomoce dydaktyczne, d/ likwidacje barier architektonicznych, e/ możliwość wydłużenia etapu edukacyjnego, f/ pomoc psychologiczno-pedagogiczną rodzicom i nauczycielom.

W systemie polskiej oświaty uczeń niepełnosprawny to uczeń, który posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane przez zespół orzekający poradni psychologiczno pedagogicznej.

Ustawa o systemie oświaty System oświaty zapewnia w szczególności: możliwość pobierania nauki we wszystkich typach szkół przez uczniów niepełnosprawnych, zgodnie z ich indywidualnymi potrzebami rozwojowymi i edukacyjnymi oraz predyspozycjami opiekę nad uczniami niepełnosprawnymi przez umożliwianie realizowania zindywidualizowanego procesu kształcenia, form i programów nauczania oraz zajęć rewalidacyjnych *ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)

Kształcenie specjalne uczniów niepełnosprawnych może być organizowane we wszystkich typach szkół: w szkołach podstawowych w gimnazjach w szkołach ponadgimnazjalnych oraz we wszystkich rodzajach przedszkoli i szkół: ogólnodostępnych ogólnodostępnych z oddziałami integracyjnymi ogólnodostępnych z oddziałami specjalnymi integracyjnych specjalnych

Uczniowi niepełnosprawnemu każda szkoła (ogólnodostępna, integracyjna i specjalna) zapewnia: obowiązkowe i dodatkowe zajęcia edukacyjne zajęcia rewalidacyjne pomoc psychologiczno-pedagogiczną w tym w szczególności: realizację zaleceń zawartych w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego odpowiednie warunki do nauki, sprzęt specjalistyczny i środki dydaktyczne realizację programu nauczania oraz programu wychowawczego i profilaktyki z wykorzystaniem odpowiednich form i metod pracy integrację ze środowiskiem rówieśniczym przygotowanie uczniów do samodzielności w życiu dorosłym pomoc rodzicom uczniów niepełnosprawnych w zakresie doskonalenia umiejętności niezbędnych we wspieraniu rozwoju ich dzieci

W szkolnym planie nauczania należy dodatkowo uwzględnić dla uczniów niepełnosprawnych, zajęcia rewalidacyjne – co najmniej 2 godziny tygodniowo.* Rodzaj tych zajęć, a także forma ich realizacji, powinny odpowiadać indywidualnym potrzebom rozwojowym i edukacyjnym ucznia niepełnosprawnego oraz być dostosowane do jego możliwości psychofizycznych. *rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 7 lutego 2012 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. z 22 lutego 2012 r., poz. 204)

Dziecko niepełnosprawne może mieć odroczony obowiązek szkolny do 10 roku życia. Jest to decyzja administracyjna –podejmuje ją dyrektor na podstawie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego w porozumieniu z rodzicami dziecka.

Uczniowi niepełnosprawnemu można wydłużyć każdy etap edukacyjny przynajmniej o 1 rok: Uczeń niepełnosprawny może uczęszczać do: szkoły podstawowej - do 18 roku życia, gimnazjum - do 21 roku życia, szkoły ponadgimnazjalnej - do 24 roku życia.

Wydłużenie etapu edukacyjnego może mieć miejsce z konkretnego powodu: na wniosek nauczyciela gdy uczeń nie zdążył zrealizować przewidzianego dla niego programu, choć miał takie możliwości, po uzgodnieniu z rodzicami dziecka, uchwałą rady pedagogicznej. Uczeń w tej sytuacji nie otrzymuje promocji z tytułu wydłużenia (taka adnotacja na świadectwie i w arkuszu ocen, stopnie za okres pracy). Uczeń dalej pracuje zgodnie z opracowanym dla niego programem na okres „wydłużenia” edukacji.

Uczniów niepełnosprawnych (z wyjątkiem upośledzonych w stopniu umiarkowanym i znacznym) obowiązują te same przedmioty nauczania co ich pełnosprawnych rówieśników - realizują je zgodnie ze swoimi możliwościami, predyspozycjami oraz zgodnie z dostosowanymi treściami programowymi. Uczniów niepełnosprawnych nie możemy zwolnić z żadnych innych zajęć oprócz: a/ z drugiego języka obcego (uczeń niesłyszący lub z dużym niedosłuchem), b/ z informatyki i technologii informatycznej, c/ z zajęć wychowania fizycznego. Dyrektor może zwolnić ucznia z tych zajęć na podstawie właściwej dokumentacji od lekarza lub z PP-P. Jeżeli uczeń niepełnosprawny fizycznie, nawet na wózku inwalidzkim, nie ma wystawionego przez lekarza zaświadczenia o konieczności zwolnienia z w-fu – to ćwiczy. W takich przypadkach wolno, w porozumieniu z rodzicami i lekarzem prowadzącym: wybierać pewne ćwiczenia, zamienić tradycyjny w-f na zajęcia rehabilitacyjne i inne.

Podręczniki Takie same, jakie mają uczniowie pełnosprawni