SPOSOBY KOMUNIKOWANIA SIĘ W RODZINIE DZIECKA NIESŁYSZĄCEGO Milena Kamińska

Słyszący rodzice - niesłyszące dziecko Jeżeli po zdiagnozowaniu u dziecka głuchoty rodzicom udzieli się odpowiednich wskazówek i przekaże wiadomości na temat głuchoty i realiów życia niesłyszących, rodzice akceptują dziecko jako „równorzędny podmiot mówiący”. Rodzice dostrzegają fakt znajdowania się dziecka w odmiennej sytuacji i konieczność rozwoju umiejętności komunikowania się za pomocą języka migowego. Rodzicom trudno jest pogodzić się z faktem, że pomimo ich wysiłku i prób komunikacji słownej; dziecko nie rozwija się tak, jak oni uważają, że byłoby prawidłowo. Wzrok ma istotne znaczenie w komunikowaniu się matki z dzieckiem; dla dziecka bardziej zrozumiałe jest to co odbiera wzrokiem a nie słuchem(1r.ż)   Język migowy daje rodzicom możliwość porozumiewania się z dzieckiem. Dzięki kontaktom z dzieckiem rodzina otrzymuje wsparcie, co dodatkowo ją motywuje do podejmowania dalszych prób komunikowania się z dzieckiem. Język migowy dał słyszącym rodzicom możliwość lepszego poznania dziecka niesłyszącego oraz poczucie spełniania się w byciu rodzicem owego dziecka. Nawiązanie znajomości z dorosłymi niesłyszącymi, daje rodzicom możliwość stworzenia wizji przyszłego życia ich niesłyszącego dziecka. Dodatkowo rodzice dostrzegają istotę funkcji języka migowego, dzięki któremu niesłyszący mogą się swobodnie kontaktować i spełniać.

Rodzice dziecku niesłyszącemu powinni stawiać wymagania podobne do wymagań stawianych słyszącemu, powinni zdawać sobie sprawę, że rozwój dziecka możliwy jest tylko na drodze przezwyciężania trudności płynących z kalectwa, powinni dążyć do przełamania izolacji niesłyszącego od otaczającego je świata, do budzenia, rozwijania i utrwalania zainteresowań oraz kształcenia form postępowania i osiągnięcia pełnego rozwoju. Dokonać tego nie mogą sami, do pracy wychowawczej muszą włączyć się stopniowo wszystkie możliwe czynniki, jak wpływ osób dorosłych z otoczenia dziecka, wpływ kolegów i całego środowiska. Przełamanie i wyrwanie dziecka z izolacji jest głównym zadaniem rodziców. Dzieci niesłyszące muszą poznawać, uczyć się rozumieć wszelkie przejawy życia zachodzące w danym środowisku, gdyż jest to konieczne dla ich rozwoju. Spotyka się rodziny izolujące dzieci niesłyszące od wpływu środowiska-otoczenia, ogranicza to ich rozwój, wyrządza się im krzywdę. Strata szczególnie wartościowych dla rozwoju mowy pierwszych lat życia dziecka niesłyszącego, nie da się powetować nawet wielkim wysiłkiem ze strony dziecka i szkoły w latach nauki.

Głusi rodzice – Głuche dziecko Niesłyszący rodzice w pełni akceptują pojawienie się w rodzinie niesłyszącego dziecka. Rodzice zdający sobie sprawę, iż „gestowe” porozumiewanie się ma równe prawa co inne języki, doświadczają również poczucia posiadania równych praw w byciu rodzicem. Pragną oni również nauczyć dziecko porozumiewania się tym samym językiem co oni. Rodzice chcą by ich dziecko potrafiło porozumiewać się w różnoraki sposób – należało do społeczności głuchych, jak i słyszących. Dziecko zaczyna przejawiać pierwsze oznaki komunikacji bardzo wcześnie (matka mu w tym towarzyszy, komunikacją słowno- werbalną) Niesłyszące matki kierują do dzieci jasne wypowiedzi. Uwzględniając budowę zdań, stosują one zdania odpowiednio zbudowane, łącznie ze złożona konstrukcją zdań. Dla lepszego odbioru przekazu niesłyszące matki mówią wolniej.  

Sposoby komunikacji: Metoda migowa Daktylografia - mowa palcowa Fonogesty Metoda kombinowana Metoda totalnej komunikacji

Niesłyszące dzieci niesłyszących rodziców są w lepszym położeniu, niż niesłyszące dzieci słyszących rodziców, ponieważ ich rodzice maja świadomość jego oczekiwań dotyczących porozumiewania się i języka. Nie napotykają problemu jakim jest brak komunikacji, a dodatkowo od okresu wczesnego dzieciństwa uczą się posługiwania dwoma językami.