Zwierzęta żyjące na ANKTARTYDZIE i w ARKTYCE :

ANKTARKTYDA: - Albatros - Pingwin - Foki Narwal - Orka - Lampart morski

Informacje: Albatros Występowanie: Oceany na półkuli południowej, rejony od Antarktydy do strefy międzyzwrotnikowej. Nieliczne spotykane na północnym Atlantyku. Cechy charakterystyczne: Ubarwienie piór czarne na skrzydłach, tułów i głowa białe. Dziób długi, zaokrąglony, hakowaty. Długość 70-140 cm. Rozpiętość skrzydeł ok. 350 cm. Dzięki swojej budowie potrafią dobrze szybować, pływać, nurkować. Odżywianie: Zazwyczaj mątwy. Rozmnażanie: Znoszą jedno jajo, które wysiadują przez okres 2-3 miesięcy

Pingwin Ubarwienie czarne na grzbiecie, białe na brzuchu. Pingwiny mają dzioby o różnych kształtach i wymiarach. Kończyny dolne przesunięte do tyłu, są krótkie, ale mocne, zakończone palcami spiętymi błoną pławną. Z tyłu krótki ogon, wykorzystywany wraz z nogami do utrzymywania kierunku w wodzie. Skrzydła są wąskie, używane do napędzania ciała w czasie pływania. Na lądzie poruszają się w pozycji pionowej. W wodzie mogą pływać z prędkością 20 km/h. Nurkują na głębokość 0,5 km i mogą przebywać pod wodą 20 minut. Występowanie, siedliska: Zimne morza na półkuli południowej, okolice Antarktydy, Nowej Zelandii, a także Galapagos. Cechy charakterystyczne Długość      20-140 cm Tryb życia: Żyją w koloniach, w ilości nawet do miliona osobników, są monogamiczne. Odżywianie: Ryby, głowonogi, skorupiaki. Rozmnażanie: Gniazda budowane z piór, kamyków i zielonych roślin zakładane są na terenach otwartych, czasami w norach i szczelinach skał. Składają 1-2 jaj, które wysiadują osłaniając za pomocą fałdu brzusznego. Przez okres 33-63 dni trwa okres inkubacji, wtedy pingwiny nie pobierają pożywienia. Młode osobniki grupują się ze sobą na okres od 2,5 do 13 miesięcy. Ochrona: Kilka gatunków pingwina jest obecnie wpisanych do międzynarodowej Czerwonej Księgi gatunków zagrożonych

Foki . Występowanie, siedliska: Chłodne morza obydwu półkul. Głównie przybrzeżne wody. Cechy charakterystyczne: Ciało podłużne, kończyny tylne wyciągnięte do tyłu, wykorzystywane tylko w wodzie, głowa zaokrąglona u góry, wydłużona. Brak usznych małżowin. Foka posiada po kilka wąsów z obu stron nosa. Przednie kończyny umożliwiają powolne poruszanie się na lądzie. W wodzie foki są bardzo szybkie i zwinne. Wytrzymują pod powierzchnią wody do 40 min. Śpią na lądzie i w wodzie wynurzając się dla zaczerpnięcia powietrza bez przerywania snu. Tryb życia: Foki żyją zarówno w wodzie jak i na lądzie. Przed długi czas wylegują się na słońcu jeśli to możliwe. Żyją w koloniach, niektóre gatunki samotnie. Rozmnażanie: Gody rozpoczynają się po okresie karmienia, w różnych porach roku, zależnie od gatunku. w czasie trwania godów samce toczą ze sobą walki o dostęp do terytoriów zasobnych w samice.

Narwal Występowanie: Wody arktyczne Cechy charakterystyczne: Posiada spiralny, skręcony cios o długości do 3m, umiejscowiony w górnej szczęce. Jest on bardzo unerwiony, co pozwala na odbieranie wielu informacji o zmieniającym się otoczeniu. Wykorzystywany jest także przy rytualnych zachowaniach w celu demonstracji siły.  Płetwy boczne są silnie zredukowane. Płetwa ogonowa duża, rozwidlona w poziomie. Na skórze posiada plamy i prążki, na spodzie w małej ilości, im wyżej grzbietu tym gęściej występujące.  Długość bez ciosu samca: ok. 6,3 m; samicy: do 5m Waga ok. 1,6 t. Odżywianie: Skorupiaki, głowonogi, ryby.   Rozmnażanie: Ciąża trwa ok. 13 miesięcy, następnie przychodzi na świat 1 młody osobnik, o długości ok. 1,5 m.

Orka Występowanie, siedliska: Morza i Oceany na całym świecie, preferuje wody chłodniejsze. Cechy charakterystyczne Długość     6-8 m, maks. do 10 m Waga          5-8 ton Ubarwienie grzbietu czarne, spodu białe. Za okiem i za płetwą grzbietową biała plama. Płetwa grzbietowa silnie rozwinięta, płetwy piersiowe długie, zaokrąglone. Dziób krótki, zaokrąglony. Tryb życia: Orki są zwierzętami stadnymi, żyją w grupach 5-40 sztuk złożonych z 3 pokoleń. W grupie przewodniczką jest najstarsza samica. Polowania: Orki wykorzystują różne sposoby w czasie polowań, w zależności od rodzaju zdobyczy. Przy polowaniach na ławice ryb używają specjalnych dźwięków, które reorganizują ławicę, ustawiają ją w specjalny kształt, po czym orka atakuje silnym uderzeniem ogona zabijając większość ryb z ławicy, które następnie zjada. Inne podpływają  pod brzeg i porywają z niego młode foki lub inne tego typu zwierzęta. Orki polujące na duże walenie przytrzymują ofiarę pod wodą do momentu jej uduszenia, jednak nieraz silniejsze potencjalne ofiary odrzucają za pomocą ogona orkę na wysokość kilku metrów. Te które polują na delfiny lub morświny, skradają się dyskretnie do ofiar i atakują je z zaskoczeniem. Odżywianie: Zwierzęta morskie, foki, delfiny, walenie Rozmnażanie: Ciąża trwa przez okres jednego roku. Młody osobnik po przyjściu na świat ma długość 2m. Samica karmi młodego przez ok. 2 miesiące.

Lampart morski Występowanie: Antarktyda. Cechy charakterystyczne: Ubarwienie szaro-niebieskawe. Szczęka osadzona ostrymi kłami, siekaczami i zębami trzonowymi.  Potrafi szybko i zwinnie poruszać się w wodzie. Długość do 3,5 m. Waga do 450 kg. Odżywianie: Ryby, inne gatunki fok, małe pingwiny. Tryb życia: Lampart morski jest drapieżnikiem, poluje na inne ssaki, głównie foki, wykorzystuje przy tym swoje silne i ostre uzębienie.

ARKTYKA: - Niedźwiedź polarny - Piesiec - Sowa śnieżna - Zając polarny

INFORMACJE: Niedźwiedź polarny , niedźwiedź biały – gatunek dużego ssaka drapieżnego z rodziny niedźwiedziowatych, zamieszkującego Arktykę. Jest drapieżnikiem szczytowym w zasięgu swojego występowania. Grube futro i warstwa tłuszczu chronią go przed zimnem. Włosy tworzące sierść niedźwiedzia są półprzezroczyste; sierść jako całość ma zazwyczaj kolor biały lub kremowy, przez co umożliwia zwierzęciu dobry kamuflaż. Skóra ma barwę czarną . Niedźwiedź polarny ma krótki ogon i małe uszy, co pomaga mu redukować utratę ciepła. Stosunkowo mała głowa i długie, zwężające się ku tyłowi ciało nadają mu opływowy kształt przydatny do pływania. Jest ssakiem prowadzącym niemal morski tryb życia, potrzebującym do przetrwania jedynie kawałka pływającego lodu i żywności znajdowanej w wodzie, oraz miejsca do urodzenia i odchowania młodych.

Piesiec lis polarny, piesak – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych, występujący na obszarach na północ od kręgu polarnego. Lisy te można spotkać zarówno nad morzem, w dolinach, jak i wysoko na grzbietach górskich. Są to zwierzęta terytorialne. Najczęściej występuje w ubarwieniu letnim brązowo-szarym, a zimą śnieżnobiałym lub stalowoniebieskim, choć spotyka się też lisy czarne przez cały rok. Żywi się ptakami (szczególnie ich pisklętami), małymi ssakami (np. lemingami), jajami, rybami i padliną. Przez zimę do wiosny często podążają za niedźwiedziami polarnymi, podobnie jak szakale za lwami, licząc na pozostałości z ich zdobyczy. Nory lęgowe kopie w ziemi, na zboczach, pomiędzy kamieniami. Ciąża trwa 49-57 dni. W maju lub czerwcu samica rodzi 2-8, maks. 12 szczeniąt, ważących 40-80 g. Śmiertelność młodych jest duża i dochodzi do 50%, praktycznie lisica odchowuje 3-4 szczenięta. Matka żywi je mlekiem przez 8-10 tygodni.

Sowa Śnieżna Gniazduje w tundrze Eurazji i Ameryki Północnej. Zimuje na całym Półwyspie Skandynawskim, w środkowej Azji oraz tajdze i północnej części Wielkich Równin Ameryki Północnej. W Polsce nielicznie zimują najczęściej młode osobniki, głównie na północy kraju . Spotykana w październiku - lutym. Wygląd zewnętrzny Duży ptak, praktycznie wielkości puchacza. Wyraźna biała szlara, wokół dzioba długie miękkie pióra. Nogi i palce obficie opierzone. Dymorfizm płciowy w upierzeniu: samiec - nieomal czysto biały, niewiele brązowych plamek, najliczniejszych na lotkach i sterówkach oraz barkówkach i pokrywach skrzydłowych. Samica większa, a plamki zlewają się w poprzeczne pręgi. Młode z jeszcze większą ilością barwy brązowej. Wymiary : długość ciała : 53 – 66 cm rozpiętość skrzydeł : 142 – 166 cm masa ciała : 1, 1 – 2 kg Głos Samce sowy śnieżnej wydają monotonne krooh, krooh, krooh..., najczęściej siedząc na gałęzi

Zając polarny – gatunek ssaka z rodziny zającowatych, występującego w strefie tundry i tajgi. Wraz ze zmianą pory roku, przystosowuje się do środowiska. Przy pierwszych śniegach zmienia futro na białe. Prawdziwe zające arktyczne mają nieskazitelną białą sierść przez cały rok. Jego środowiskiem naturalnym są polarne i górzyste siedliska. Kiedyś uznawano go za podgatunek bielaka, ale obecnie uważa się go za osobny gatunek. Zając polarny występuje w tundrowych regionach Grenlandii i części Kanady położonymi najdalej na północ, jak również na Alasce. Na dalekiej północy zające są białe przez cały rok. W innych częściach, latem mają mroźny niebiesko-szary kolor, ale ogon pozostaje biały. Długość ciała wynosi średnio 40-50 cm, natomiast waga to około 5 kg. Zając polarny żywi się głównie zdrewniałymi roślinami. Je także pąki, jagody, liście i trawę. Ma doskonały węch i może kopać w poszukiwaniu gałązek wierzbowych poniżej śniegu.

KONIEC Dziękuję za uwagę Źródło Internet Autor Karolina Lepsy