W Polsce występują tylko dwa gatunki bocianów: biały - powszechnie znany i czarny - o wiele rzadszy i prowadzący bardziej skryty tryb życia

Bocian czarny jest tej samej wielkości co jego biały kuzyn. Ma też czerwone dziób i nogi. Głowa i wierzch ciała jest lśniąco czarna, ale brzuch białawy. Bocian czarny nie gnieździ się w pobliżu człowieka. Unika ludzi, a możemy go spotkać w odludnych lasach w pobliżu wód i podmokłych terenów. Gniazdo zakłada na okazałym drzewie, kilkanaście metrów nad ziemią. Buduje je w pobliżu pnia lub na największych konarach dębów i buków. Bocian ten występuje właściwie w całej Polsce. Gnieździ się też w górskich lasach. Żeruje nad strumieniami przepływającymi przez lasy, na mało uczęszczanych podmokłych łąkach, nad rzekami i stawami. Jego pożywieniem są głównie ryby, żaby i raki.

Upierzenie białe z wyjątkiem czarnych lotek. Nogi i dziób czerwone. Szyja długa, w locie wyciągnięta do przodu. Skóra wokół oczu czarna, tęczówka ciemnobrązowa lub szara. Z uwagi na słabo rozwinięte mięśnie piersiowe częściej posługuje się lotem szybowcowym, czyli wykorzystując powierzchnię swoich skrzydeł i wznoszące, ciepłe prądy powietrzne. Siłą własnych mięśni lata niechętnie i tylko na niewielkie odległości. Sposób lotu : do wzbicia się w powietrze musi oddać parę podskoków. Odlatuje stadami w sierpniu i wrześniu, a wraca w marcu i kwietniu. Głównie można usłyszeć jego klekot gdy wróci na gniazdo lub w czasie godów, kiedy wygina szyję tak, że głowę kładzie na plecach. Umie też pogwizdywać. http: //supermozg.gazeta.pl

Gniazdo duże, koliste z warstwowo ułożonych gałęzi, poprzetykanych skośnie witkami. Wyściółka dość obfita ze słomy, torfu, łajna, niekiedy z dodatkiem papieru lub szmat, zbieranych z pól i ludzkich wysypisk. Średnica zewnętrzna 1,0–1,5 m; wysokość 0,5–1,5 m. Buduje je zarówno samiec, jak i samica. Umiejscowione zwykle na drzewie w bezpośredniej bliskości siedzib ludzkich lub na różnych budowlach ludzkich dachach budynku mieszkalnego lub gospodarczego, w ruinach wysokich budynków, na nieczynnych kominach fabrycznych, pylonach, słupach telegraficznych, stogach.

W XX wieku coraz częściej na specjalnych platformach umieszczanych przez człowieka na słupach linii telefonicznych lub energetycznych, w niektórych rejonach jest to najczęstszy sposób lokowania gniazd. W Polsce ponad 60% populacji gniazduje na słupach energetycznych.

Bocian biały jest mało wyspecjalizowanym drapieżnikiem, polującym na wszystkie stworzenia, które jest wstanie połknąć. Dlatego żerujące bociany możemy spotkać w bardzo wielu środowiskach. Jednak najważniejszą stołówka i najchętniej odwiedzana przez bociany są wilgotne łąki w dolinach rzecznych. Zamieszkują je duże ilości rozmaitych zwierząt, dzięki czemu zapewniają one bocianom pożywienie przez cały sezon lęgowy. Do diety bociana zaliczamy m.in.: -bezkręgowce (dżdżownice, pijawki, ślimaki, małże, skorupiaki,chrząszcze, pasikoniki, świerszcze larwy owadów) -drobne ryby -płazy (żaby, traszki) -gady (jaszczurki, węże) -pisklęta ptaków -drobne ssaki (myszy, norniki, krety ryjówki)

Pierwotnie był gatunkiem bardziej związanym z terenami leśnymi. Obecnie zamieszkuje tereny trawiaste, tereny uprawne (często blisko zbiorników wodnych), tereny bagienne, wilgotne lub okresowo zalewane łąki, pastwiska, okolice jezior. Lubi rozproszone drzewa, na których może gniazdować lub nocować. ms.ptaki.sputnik.javatech.com.pl

Bocian biały nie jest gatunkiem globalnie zagrożonym wyginięciem, chociaż od stu lat znacznie zmniejszył swą liczebność w wielu obszarach północnej i zachodniej Europy, Szwecji i Włoch, a w innych jest wręcz zagrożony wyginięciem (w Danii gniazduje obecnie tylko 5 par tych ptaków). Bocian biały jest w Polsce gatunkiem średnio licznym, występującym na terenie całego kraju. Jego liczebność ocenia się na tys. par lęgowych. Jest on nieodłącznym symbolem polskiej wsi i jednym ze zwiastunów wiosny. /

Polskie bociany co roku pokonują trasę długości 10 tys. km w drodze na zimowiska w Afryce, by po odpoczynku trwającym około miesiąca ruszać w drogę powrotną do Polski. Bociania podróż trwa około 3 tygodni. Bociany w czasie wędrówki do ciepłych krajów w ciągu jednego dnia mogą pokonać nawet 200 km.

W styczniu bociany przebywają na zimowiskach, gdzie spotykają się ze swymi „kuzynami”: marabutem afrykańskim, żabiru afrykańskim czy bocianem białoszyim.

W lutym bociany rozpoczynają wiosenną wędrówkę kierując się w stronę lęgowisk, dziennie pokonują średnio 250 km. Odpoczywają w miejscach obfitujących w pokarm. /

Pod koniec marca (ok )przylatują pierwsze bociany, ostatnich możemy się spodziewać w drugiej połowie kwietnia. Przyloty w znacznym stopniu uzależnione są od warunków pogodowych. Bociany wcześnie powracające narażone są na ataki mrozu, ale mają możliwość zajęcia najlepiej usytuowanych gniazd, albo przystępują do budowy nowych. Często pierwszy przybywa samiec, a około 7 dni później samica. Na początku sezonu lęgowego możemy obserwować zaciekłe walki bocianów o gniazda.

Kwiecień to miesiąc, w którym niemal wszystkie gniazda są już zasiedlone. Rozpoczynają się lęgi. Samica składa (najczęściej w odstępach dwudniowych) od 2 do5 jaj. Okres inkubacji trwa dni. Jaja wysiadują oboje rodzice. Wysiadywanie rozpoczyna się od złożenia drugiego jaja.

W maju wykluwają się pisklęta. Młody przychodzący na świat jako pierwszy jest zwykle większy i silniejszy od kolejnych swoich braci i sióstr. Trwa okres intensywnego karmienia i wychowywania młodych. Zdarza się, że rodzice wyrzucają z gniazda osobniki słabe i chore. W ten sposób działa mechanizm naturalnej selekcji, dzięki któremu przeżywają najsilniejsze.

Bociany należą do gniazdowników, czyli ptaków, których pisklęta wykluwają się ślepe, niedołężne i pozostają przez dłuższy czas w gnieździe pod opieką rodziców. W czerwcu młode bociany szybko rosną. W wieku 3-4 tygodni potrafią już stać na gnieździe i zaczynają machać skrzydłami.

W lipcu młode osiągają rozmiary dorosłych osobników, uczą się sztuki latania i w drugiej połowie miesiąca potrafią już wykonać samodzielne loty. W ciągu dnia żerują z rodzicami, na noc wracają do gniazda. Różnią się od rodziców nieco bledszymi i krótszymi dziobami. W czasie swych pierwszych lotów narażone są na liczne niebezpieczeństwa. Rozbijanie się młodych o budynki, drzewa, a zwłaszcza przewody energetyczne stanowi ważną przyczynę śmierci i kalectwa uczących się latać bocianów.

W sierpniu bociany zbierają się w stada, tworząc tzw. sejmiki i intensywnie żerują gromadząc siły przed wędrówką. Wszystkie bocianie rodziny szykują się do jesiennej wędrówki na zimowiska. W tym okresie można zobaczyć stada bocianie liczące kilkadziesiąt i więcej osobników.

We wrześniu bociany przekraczają cieśninę Bosfor, lecą nad Turcją, dalej wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego (przez Syrię, Liban, Izrael ). W Izraelu odpoczywają 7- 10dni do nabrania sił do dalszej wędrówki. Pod koniec miesiąca docierają do Egiptu i podążają na południe wzdłuż doliny Nilu.

W październiku lecą przez Sudan, Etiopię, Ugandę. Część ptaków pozostaje tu na całą zimę, większość podąża dalej na południe.

W listopadzie wędrują przez Kenię, Tanzanię, Malawi, Zambię. Część kończy tu swoją wędrówkę, pozostałe lecą na południe kontynentu.

W grudniu bociany lecą przez Botswanę i Zimbabwe ( część z nich zimuje w tych krajach), docierają do Republiki Południowej Afryki.

Na takie święto zasługują polskie bociany, których gnieździ się u nas najwięcej na całym świecie. Dzień Bociana stanowi okazję do zwrócenia uwagi na szczególne miejsce jakie ptak ten zajmuje w polskiej kulturze i krajobrazie, na jego zagrożenia i potrzebę ochrony.

Opracowanie i wykonanie:  Ciesielczyk Dorota  Kaszubska Oliwia  Lichtańska Karolina  Solowski Michał  Szeląg Jan