Historia propagandy (wczesne cywilizacje) O. Thomson, Historia propagandy, Książka i Wiedza 2001.
Propaganda: wykorzystanie umiejętności upowszechniania informacji i wiedzy pewnej grupy społecznej do ukształtowania stanowiska i uzyskania oczekiwanych działań innej grupy. Walter Lippmann Noam Chomsky
Oddziaływanie propagandy poprzez: poezję, literaturę, rzeźbę, obrazy, utwory muzyczne, dzieła architektury.
Typy propagandy racjonalna; częściowo racjonalna, częściowo emocjonalna; emocjonalna.
P. racjonalna Dominuje zasada opierania się na faktach i kryterium racjonalności oraz logiki. Taktyka opiera się na wyborze faktów odpowiadających celowi, a pomijaniu tych, które termu nie służą.
P. recjonalno-emocjonalna Częściowo racjonalne podejście do zagadnienia, korzystanie z aluzji i podobnych im technik mających na celu wzmocnienie słabej argumentacji. Zaczyna się od stosunkowo niezbyt istotnych faktów, które rozdmuchiwano, prowadząc do powstawania uprzedzeń.
P. emocjonalna Opiera się wyłącznie na emocjach i ma charakter subiektywny. Ważnym elementem są obietnice i przemówienia obliczone na wywołanie silnych emocji – nienawiści, strachu, wiary, uprzedzeń rasowych.
Żydzi Całkowite lekceważenie mediów wizualnych przy jednoczesnym mistrzowskim opanowaniu języka i struktury przekazu.
Jedyne wizualne symbole: Arka Przymierza sześcio- lub siedmioramienny świecznik
Pięcioksiąg (Tora –pięć pierwszych ksiąg Starego Testamentu) – jedno z najgelnialniejszych dzieł propagandowych, odczytywany publicznie, szczególnie w trakcie obrzędów. Docenili znaczenie poezji i muzyki.
Koncepcja odczytywania dawnych i zapowiadanych katastrof jako kary za nieposłuszeństwo stała się techniką stosowaną przez całe stulecia. W dodatku proroctwa miały na ogół formę rytmicznej poezji.
Egipt Egipcjanie rozwinęli na wyjątkową skalę talent propagandowy i począwszy od trzeciego tysiąclecia p.n.e. przez trzy kolejne milenia potrafili utrzymać ścisłą kontrolę nad zachowaniami społecznymi dość licznej ludności.
Płaskorzeźby w kamieniu i cegle od 3100 r. p.n.e. ukazywały zwycięstwa królów oraz jeńców prowadzonych do niewoli na postronkach przeciągniętych przez nosy. Faraon Ramzes II zabija jeńców po bitwie z ludami morza, relief z Medinet Habu
Za panowania Jahmesa (panował p.n.e.) rozwinął się kult boga słońca – Amona. Identyfikacja boga z faraonem, publiczne głoszenie, że bóg podejmuje najważniejsze decyzje wspólnie z władcą, rozwinięcie kampanii propagandy wizualnej ukazującej symbole boskie razem z symbolami faraona
We wszystkich wielkich miastach Egiptu umieszczano na ścianach rysunki lub płaskorzeźby, co spełniało ogromną rolę propagandową.
Przebieg syryjskiej kampanii Ramzesa II Wielkiego (panował p.n.e.) wyryty został na murach świątyń w całym Egipcie, a obok zamieszczono tekst epickiego poematu opiewającego zwycięstwo faraona. Jego posągi były większe od dotychczasowych.
Charakterystycznymi elementami egipskiej propagandy była znaczna liczba czytelnych symboli. Wyobrażenia zwierząt używano chętnie jako metafor do ukazania woli i siły boskiej. Horus to jedno z głównych bóstw egipskich, przedstawiane pod postacią sokoła,
Dominującym tematem egipskiej propagandy było umacnianie aktualnie panującej dynastii.
Mezopotamia Stałym elementem propagandy Sumerów były napisy sławiące aktualnie panujących, a potępiające dawne dynastie, umieszczane w miejscach publicznych. Pismo klinowe przejęli Babilończycy po podbiciu Mezopotamii w II w. p.n.e. Używali go jej dawni mieszkańcy Sumerowie
Technika kreowania opinii wielkiego bohatera i zwycięzcy – czyny Gilgamesza, legendarnego króla miasta Uruk. Teksty ryto w kamieniu, a więc miały charakter kamiennych plakatów.
Asyryjczycy Ambicje utworzenia imperium miał król Assurnazirpal II (panował p.n.e.), który uczynił państwo Asyryjczyków potęgą. Jego pałac otaczały posągi uskrzydlonych byków i lwów.
Sargon II ( p.n.e.) kazał ściany pałacu pokryć malowidłami ukazującymi zwycięstwa króla, podkreślającymi jego związek z bogami i przedstawiającymi wymordowanych lub wziętych do niewoli wrogów.
Sanherib wzniósł nowy pałac w Niniwie. Przed pałacem ciągnęła się trzykilometrowa aleja, wzdłuż której ustawiono kamienne płyty pokryte płaskorzeźbami sławiącymi podboje króla. Niniwa, rekonstrukcja bramy dawnej stolicy Asyrii (Irak)
Chiny Propaganda opierała się głównie na: mitach, pomnikach, rytuałach. Sławiono przodków i korzystano z propagandy strachu (dostojnicy odwiedzający cesarza musieli uklęknąć i trzykrotnie skłonić głowę do samej ziemi; należało to powtórzyć trzy razy).
Szczególną siłę oddziaływania miała literatura propagandowa. Pierwszym i najbardziej wpływowym dziełem był Pięcioksiąg Konfucjusza ( p.n.e.)
Autor doskonale zdawał sobie sprawę z wagi procesu kształtowania człowieka i władzy. Twierdził: „Edukacja rozpoczyna się od poematu, kontynuowana jest tekstami napisanymi, a wzmacniana muzyką.”
Inny chiński system filozoficzny, taoizm, wykształcił symbolikę, która, ze względu na powszechność użycia, reprezentowała społeczną jedność.