ODCINEK: SZOMBIERKI ODCINEK: SZOMBIERKI OPRACOWANIE: Eliza Ćwięczek Magdalena Szewczyk Łukasz Richter

W 1898 r. na życzenie hrabiny Joanny Gryzik - Schaffgotsh (spadkobierczyni K. Goduli) rozpoczęto budowę Kościoła poświęconego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Kościół jest zbudowany na planie krzyża łacińskiego, wolnostojący, bazyli- kowy, trzynawowy, a całość łączy cechy stylu neoromańskiego z architekturą neogotycką.

Na życzenie hrabiny, w krypcie kościoła złożono prochy ówczesnego właściciela Szombierek Karola Goduli. Spoczywają one przed głównym ołtarzem.

W latach po przeciwnej stronie ulicy wznosił się zamek właściciela Szombierek Karola Goduli. Piękny parterowy pałac w stylu włoskim nigdy nie był zamieszkały przez właściciela, który do końca swego życia mieszkał w chłopskim domku na terenie Rudy Śląskiej. Pałac urządzony z rozmachem przetrwał dwie wojny, a w 1945 r. został splądrowany i spalony przez wyzwalającą Bytom armię sowiecką. Budynek przedszkola Widok z wieży Kościoła NSPJ na zamek K. Goduli. Szkoła Podstawowa nr 45

Tramwaje zawitały w Szombierkach 29 września 1898 r. wraz z otwarciem szlaku Bytom - Szombierki - Bobrek - Biskupice - Zabrze. 5 lutego 1899 linia została zelektryfikowana. Linia była wąskotorowa, rozstaw toru wynosił 785mm. Trasa do czasu przekucia na rozstaw normalny w 1930 roku była jednotorowa z mijankami. Tramwaj np. w 1914 r. kursował co 30 minut, a czas przejazdu z Bytomia do Zabrza wynosił 53 minuty. Pocztówka: Szombierki - linia tramwajowa, kierunek Zabrze. dawniej dziś

Neogotycka Kaplica Św. Józefa została zbudowana w 1863 r. jako wotum po epidemii cholery, która wybuchła w 1854 r. Jest ona wolnostojąca i dodatkowo orientowana, jednonawowa z sygnaturką, murowana i w całości otynkowana. Wewnątrz budowli znajduje się jedna empora chóru muzycznego z organami. Dodatkowo kaplica posiada niewielką, wydzieloną zakrystię. Całość jest nakryta sklepieniem krzyżowym.

Budowę Elektrociepłowni Szombierki rozpoczęto po zakończeniu I wojny światowej. Inwestorem była niemiecka spółka Schaffgotsh Bergwerksgesellschaft GmbH należąca wówczas do spadkobierczyni majątku poKarolu Goduli i jej męża Hansa Ulryka Schaffgotscha. Obiekt zlokalizowano pomiędzy torami tworzącymi wspólnie kształt trójkąta. Cały kompleks budynków zaprojektowali sławni architekci: Georg i Emil Zillmann'owie. W obiekcie znajdują się także lampy projektu Petra Berensa.

WIERSZ „FAZANIEC” Martin Langer Alejka topoli Porankiem prześwietlana Wiatr kołysze jej liście Harmonia wyrównana Z uciechą w sercu Prowadzony ręką dziadka Spotkania na skraju Przyjazna zagadka Dotarliśmy do parku Żółto błyszczy zieleń Latem nasycony Radością zakwitnąłem Czołgając się odkrywczo Między zarośniętymi krzakami Szukając tych zwierząt O których żeśmy opowiadali Śpiew ptaków towarzyszy Naszym rozmowom w szumie wiatru Żartujemy coraz głośniej A dziadkowi jak dziecku wesoło Moje pierwsze wspomnienia o Bobrku To te jak my przez Fazaniec idziemy Zostaną one mi jako drogie skarby Kwiaty, które na zawsze zakwitły Eine Pappelallee Durchflutet vom Morgenlicht Der Wind wedelt ihre Blätter Harmonien im Gleichgewicht Vorfreude im Herzen Geführt durch Groβvaters Hand Freundliche Gesichter Begegnungen am Rand Im Park angekommen Gelblich schimmerndes Grün Sommerlust aufgenommen Alle Freunden können jetzt blühen Auf Entdeckungszug kriechend Zwischen Busch und Strauch Auf der Suche nach Tieren Von denen Groβvater sprach Der Gesang der Vögel Begleitet unsre Stimmen im Wind Scherze werden gemacht Und Groβvater wird zum fröhlichen Kind Meine ersten Erinnerungen an Bobrek Gehen zurück wie wir durch Fasaniec ziehen Sie bleiben für mich kostbare Schätze Sind wie Blumen die niemals verblühen

W 1826 roku K. Godula, kupując Szombierki i Orzegów, został właścicielem lasów na tym terenie. 20 lat później powiększył swoje terytoria o Bobrek i las bobrecki. W tym miejscu założono dużą hodowlę bażantów – jedną z większych w okolicy – o nazwie Fazaniec (stąd miano parku, niem. Fasan = pol. bażant), która działała do 1928 roku. Można tu było spotkać nie tylko zająca, kuropatwę czy lisa, ale również większą zwierzynę łowną. Później przemieniono te tereny w Park Ludowy: uporządkowano alejki spacerowe, postawiono ławki, stoliki do gier w karty i szachy, wiaty, zorganizowano place zabaw dla dzieci, a w północnej części terenu powstał basen leśny, chętnie odwiedzany latem przez dorosłych i dzieci. Organizowano tu festyny i zabawy ludowe. W 1933 roku park stał się własnością gminy i można stwierdzić, że Szombierki były od tego momentu ośrodkiem przemysłowym z dużym i pięknym parkiem.

W 1987 roku park został wpisany do rejestru zabytków województwa katowickiego (obecnie śląskiego). Jego powierzchnia wynosi 18,1ha. Walorem przyrodniczym parku są przede wszystkim drzewa, więc nie należy przesadnie ingerować w sposób ich rośnięcia. Dominują tu dęby, jawory, lipy, klony zwyczajne, jesiony wyniosłe, graby oraz olchy czarne. Sztucznie wprowadzono buki, topole, robinie akacjowe, brzozy brodawkowate. Inne, nie mniej interesujące drzewa stały się siedliskiem ptaków.

Wśród koron drzew zobaczyć możemy: kosa, szpaka, drozda, rudzika, kukułkę, sójkę, sikorkę bogatkę, strzyżyka, dzięcioła pstrego, turkawkę sierpówkę, kawkę oraz wiele innych. Między drzewami schronienie znalazły m.in. wiewiórki, natomiast na żabę zwyczajną, ropuchę szarą jak i zaskrońca musimy uważać u podnóża drzew. Naszą wycieczkę kończymy pod dębem szypułkowym, na którym widnieje tabliczka „pomnik przyrody”.

Budowę kościoła w Bobrku rozpoczęto 28 marca 1900 r. Parafia powstała 20 marca 1906 r. Pierwszym proboszczem był ks. Józef Kubis. Budowę kościoła w Bobrku rozpoczęto 28 marca 1900 r. Parafia powstała 20 marca 1906 r. Pierwszym proboszczem był ks. Józef Kubis. Projekt kościoła został wykonany w stylu neoromańskim przez architekta Ludwika Schneidera z Opola. Projekt kościoła został wykonany w stylu neoromańskim przez architekta Ludwika Schneidera z Opola. W kościele zachowało się pierwotne wyposażenie w stylu neoromańskim, pochodzące z początków XX w. W kościele zachowało się pierwotne wyposażenie w stylu neoromańskim, pochodzące z początków XX w. Ołtarz główny pod wezwaniem Świętej Rodziny, wykonany przez artystę J. Schneidera, zaliczany jest do współczesnych dzieł sztuki Ołtarz główny pod wezwaniem Świętej Rodziny, wykonany przez artystę J. Schneidera, zaliczany jest do współczesnych dzieł sztuki

ŹRÓDŁA Informacje i zdjęcia zostały zaczerpnięte ze stron Internetowych oraz od mieszkańców Szombierek. Dziękujemy wszystkim za pomoc nam udzieloną.