Pobieranie prezentacji. Proszę czekać

Pobieranie prezentacji. Proszę czekać

Dane INFORMACYJNE Nazwa szkoły:

Podobne prezentacje


Prezentacja na temat: "Dane INFORMACYJNE Nazwa szkoły:"— Zapis prezentacji:

1

2 Dane INFORMACYJNE Nazwa szkoły:
Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych w Białogardzie ID grupy: 97/22_p_1g Opiekun: Dariusz Wierzbicki Kompetencja: przedsiębiorczość Temat projektowy: Narzędzia Pracy Grupowej Semestr/rok szkolny: Semestr III, rok szkolny 2010/2011

3 Nazwa szkoły: Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych w Pogorzeli ID grupy: 97/63_P_G1 Opiekun: Agnieszka Dutkiewicz- Kostka Kompetencja: przedsiębiorczość Temat projektowy: Narzędzia Pracy Grupowej Semestr/rok szkolny: Semestr III, rok szkolny 2010/2011

4 Narzędzia pracy grupowej.

5 METODA PRACY GRUPOWEJ Metody pracy grupowej w pracy socjalnej zostały powszechnie wprowadzone w połowie lat szcześćdziesiątych w związku z rozwojem podejść systemowych w terapii rodzin i grup, jednakże prekursorką pracy socjalnej z grupą była Clara A. Kaiser, która już w 1923r. opracowała listę zasad pracy z tego rodzaju grupą. Można sądzić, że od rozwoju metody grupowej przyczyniło się także aplikowanie podejścia funkcjonalnego w pracy z przypadkiem oraz związany z tym rozwój agencji (instytucji) oferujących określone rodzaje świadczeń, usług i poradnictwa na rzecz określonych grup klientów i klas ich problemów. W polskiej pedagogice społecznej i teorii pracy socjalnej metodę pracy grupowej upowszechnił Aleksander Kamiński.

6 DEFINICJE METODY GRUPOWEJ
Według A. Kamińskiego grupowa metoda pracy socjalnej, a także wychowawczej to sposób organizacji procesu pomocy (wychowania), w którym „Pracownik socjalny (pedagog) ma przed sobą zespolony przez wspólne zadanie (problem) zbiór osób; wiąże go nie tylko dialogów z poszczególnymi członkami tej zbiorowości, ale i umiejętność przewodzenia lub przodowania w grupie i takiego oddziaływania na grupę, aby na straży zadań i zwyczajów sugerowanych przez wychowawcę (pracownika socjalnego) – stał nie tylko on, lecz także członkowie grupy. ”

7 DEFINICJE METODY GRUPOWEJ
Amerykański autor Charles D. Garvin opiera rozumienie pracy grupowej na funkcji prowadzącego grupę. „Prowadzący grupę musi skoncentrować się na pomaganiu uczestnikom grupy w staniu się systemem wzajemnej pomocy. Według niego głównym źródłem pomocy dla każdego członka grupy są inni, indywidualnie i zbiorowo […], a celem pracy grupowej jest przyswojenie członkom tej idei i uruchomienie w grupie wzajemnej pomocy.”

8 DEFINICJE METODY GRUPOWEJ
Wielu teoretyków współczesnej teorii pracy socjalnej na Zachodzie rekomenduje wciąż aktualną definicję pracy grupowej, którą sformułowała w 1963 r. Gisela Konopka. „Socjalna praca grupowa jest metodą pracy socjalnej, która pomaga jednostkom wzbogacić ich funkcjonowanie społeczne poprzez celowe doświadczenia grupowe i radzić sobie bardziej efektywnie z ich osobistymi, grupowymi, czy społecznymi problemami”.

9 DEFINICJE METODY GRUPOWEJ
Angielski autor Allan Brown proponuje, aby wzbogacić tę definicje o sformułowanie, iż : „Praca grupowa stwarza kontekst, w którym jednostki pomagają sobie nawzajem i może dawać jednostkom, jaki grupom możliwość wpływu i zmian w zakresie problemów osobistych, grupowych, organizacyjnych i społecznych”. Praca z grupą jest metodą łagodzenia i eliminowania przeszkód na drodze interakcji społecznej oraz osiągania społecznie pożądanych celów.

10 DEFINICJE METODY GRUPOWEJ
Według G. Konopki, celem pracy z grupą jest podniesienie jakości życia w grupie, zróżnicowanego zgodnie z jej potrzebami, a pracownik socjalny zawsze mad czynienia z konkretnym, rzeczywistym kontekstem stosunków międzyosobowych niezależnie od tego, czy pracuje z grupą środowiskową, czy kliniczną. Chcąc zastosować zasadę indywidualizacji w pracy grupowej, pracownik socjalny powinien mieć świadomość, że chociaż grupa stanów całość, nie wolno tracić z pola widzenia jednostki. Praktyka pracy grupami wskazuje, że zwykle nie ma dychotomii między jednostką a grupą i że jednostka może realizować swój potencjał oraz poczucie własnej wartości tylko przez uczestnictwo. Dzięki przynależności do grupy zapewnia sobie bezpieczeństwo, a także przyjmuje odpowiedzialność za innych w ramach stosunków grupowych i przez nie. Grupa stanowi specyficzny kontekst odniesienia porównawczego, w którym także następują procesy identyfikacji. G. Konopka podkreśla także, że „Praca z grupą jest podejściem świadomie skierowanym na pełniejszy rozwój jednostki w jej relacji do grupy.”

11 Rodzaje Grup Stosowane W Metodzie Pracy Grupowej
Formy organizacji w grupie oraz techniki i narzędzia pracy są zależne nie tylko od teorii (podejścia), którą wykorzysta pracownik socjalny (pedagog) w metodzie pracy grupowej, ale także od rodzaju grupy, z jaką będzie on pracował oraz od charakteru placówki (instytucji), w której będzie realizował proces rozwoju, rewalidacji czy terapii grupowej. Pierwsze programy na rzecz grup istniały wcześniej niż profesjonalna praca socjalna z grupami. Przykładem zastosowań może być ruch organizowany w ramach YMCA (Young Men Christian Association) i jej żeński odpowiednik YWCA (Young Women Christian, Association), który rozwinął się w Stanach Zjednoczonych w drugiej połowie XIX wieku. Odmiany grupowej pracy socjalnej realizowane są zwykle w zorganizowanej działalności i organizacji, zwanych ogólnie służbami społecznymi (social services), czy szerzej – służbami na rzecz ludzi wymagających pomocy i wsparcia (human services), poprzez różnorodne formy działalności: terapeutyczne, rewalidacyjne, resocjalizacyjne, edukacyjne i inne.

12 Rodzaje Grup Stosowane W Metodzie Pracy Grupowej
Aleksander Kamiński, promując grupową metodę pracy socjalno-wychowawczej, wyróżnił następujące rodzaje grup: grupy rozwojowo-wychowawcze – znajdują zastosowanie przede wszystkim na gruncie pracy kulturalnooświatowej wśród dzieci, młodzieży i dorosłych (w domach kultury, klubach, dziennych domach pomocy), ale również np. w instytucjach opieki (takich jak internat, dom dziecka) oraz stowarzyszeniach społecznych o profilu rekreacyjnym. Obejmują one osoby o sposobie bycia nie odbiegającym od normy, a ich głównym zadaniem jest „służenie pomyślnemu rozwojowi psychofizycznemu i kulturalnemu wszystkim tym, którzy pragną – mniej lub bardziej świadomie – samorozwoju.”

13 Rodzaje Grup Stosowane W Metodzie Pracy Grupowej
(2) grupy rewalidacyjne – mają zastosowanie w stosunku do grup dzieci, młodzieży i dorosłych, zagrożonych dewiacjami, nieprzystosowaniem lub już dotkniętymi tymi zjawiskami. Zadaniem pracowników socjalnych i pedagogów w takich grupach jest pomoc w nawiązaniu właściwych (zgodnych z przyjętymi normami społecznymi) powiązań i interakcji jednostek z ich środowiskiem – grupą społeczną (zawodową, rówieśniczą, kulturalną itp.). Grupy takie nastawione są na profilaktykę niedostosowania społecznego i mogą być organizowane w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, ogniskach wychowawczych, kuratorskich ośrodkach pracy z młodzieżą, świetlicach środowiskowych, domach pomocy społecznej (np. w formie warsztatów terapii zajęciowej lub zajęć integracyjnych). Grupami rewalidacyjnymi mogą być także rodziny problemowe. Pracownik społeczny odpowiedzialny za pomoc takiej grupie rodzinnej może w trakcie rozmów, sugestii psycho-wychowawczych rozwiązywać trudności współżycia rodziny, bądź wspierać ją informacyjnie.

14 Rodzaje Grup Stosowane W Metodzie Pracy Grupowej
(3) grupy psychoterapeutyczne – nastawione są na poczynania ratownicze i opiekuńcze w stosunku do osób nieprzystosowanych społecznie, przejawiających zachowania dewiacyjne o zabarwieniu patologicznym. Pracownik socjalny prowadzący taka grupę musi mieć pogłębioną wiedzę z psychologii oraz praktykę z zakresu psychoterapii. Grupy takie maja służyć usprawnieniu społecznego i psychicznego funkcjonowania jednostek w oparciu o techniki psychoterapeutyczne. Tego rodzaju grupy mogą być prowadzone w poradniach specjalistycznych, świetlicach terapeutycznych i innych placówkach opiekuńczo-wychowawczych, resocjalizacyjnych.

15 Rodzaje Grup Stosowane W Metodzie Pracy Grupowej
Inną typologię grup – wyodrębnioną ze względu na cele funkcjonowania grupy – przedstawił amerykański autor C. Zastrow. Typologia ta znajduje szerokie zastosowanie we współczesnej praktyce pracy socjalnej, aczkolwiek trudno mówić o aplikacji czystej odmiany metody, gdyż bardzo często prowadzący grupy łączą różne podejścia, w zależności od cech psychospołecznych uczestników.

16 Grupy rekreacyjne których celem jest organizacja zajęć rekreacyjnych. Grupy takie powstają spontanicznie i często bez profesjonalnego przywództwa. Takie grupy działają w placówkach YMCA, YWCA, świetlicach osiedlowych, ośrodkach sportu i rekreacji. Przykładem działania takich grup są gry sportowe, stolikowe, lekkoatletyka itp. Zajęcia w grupach mają zapobiegać przestępczości i patologii poprzez dostarczenie alternatywnych sposobów spędzania wolnego czasu.

17 Grupy umiejętności rekreacyjnych
których celem jest usprawnienie zespołu umiejętności indywidualnych uczestników oraz umożliwienie bardziej aktywnego, twórczego spędzania czasu wolnego. Grupy te mogą działać w placówkach takich jak przy grupach rekreacyjnych, ale także w ośrodkach kultury i instytucjach opiekuńczo-wychowawczych i socjalnych. Są zorientowane zadaniowo i znacznie większą rolę odgrywa w nich prowadzący grupę (instruktor, trener), który musi mieć odpowiednie przygotowanie zawodowe w danej dziedzinie. Z grup tych mogą powstawać zespoły (drużyny, kabarety, chóry, zespoły taneczne, zespoły hobbystyczne), które biorą udział w zawodach, przeglądach, konkursach i współzawodniczą z innymi.

18 Grupy socjalizacyjne których celem jest prawidłowa socjalizacja, a więc kształtowanie postaw i zachowań członków grupy, aby stały się one bardziej społecznie akceptowane. Toteż specyficznymi celami funkcjonowania (organizowania) takich grup jest rozwijanie kompetencji interpersonalnych (komunikacyjnych), zwiększanie wiary we własne możliwości, planowanie indywidualnej przyszłości. Grupy takie mogą być prowadzone w zakładach resocjalizacyjnych, poprawczych, ośrodkach dla samotnych matek, ośrodkach dla ludzi starych, świetlicach środowiskowych, ogniskach wychowawczych, domach dziecka a nawet szkołach.

19 Grupy terapeutyczne których celem jest doprowadzenie swoich członów do głębokiego zbadania ich problemów (indywidualnych, rodzinnych / grupowych lub /i społecznych) oraz wypracowania strategii ich rozwiązania. Terapia grupowa, stawiając sobie cele podobne do terapii indywidualnej, dostarcza członkom grupy korzystnych wzmocnień psychologicznych. Grupy pomagają swoim członkom w opanowaniu ich problemów, pokazują, bowiem, że inni też mają trudne problemy i że sobie z nimi radzą. Wymiana doświadczeń i odczuć między osobami z podobnymi problemami ułatwia zrozumienie istoty trudności i poszukiwanie ich rozwiązania. W grupach terapeutycznych najczęściej stosowaną techniką jest trening asertywności, trening wrażliwości emocjonalnej, psychodrama i inne.

20 Grupy spotkaniowe których celem jest umożliwienie wejścia w bliższe kontakty interpersonalne z innymi oraz pomoc w poznaniu i ocenie samego siebie. Grupy takie stwarzają kontekst poznania innych i rozwinięcia bardziej efektywnych sposobów interakcji i komunikacji. Najczęściej stosowanymi technikami pracy w tym przypadku są techniki komunikacyjne, autoekspresja, trening wrażliwości. Grupy te mogą znaleźć zastosowanie w placówkach opiekuńczo-wychowawczych i socjalnych o charakterze otwartym, klubach seniorów, klubach „samotnych serc”.

21 Grupy edukacyjne których celem jest zdobywanie wiedzy i uczenie się bardziej złożonych umiejętności. Prowadzenie grup edukacyjnych wymaga wiedzy specjalistycznej dotyczącej przedmiotu edukacji oraz umiejętności dydaktycznych opartych na metodach aktywizacji uczących się. Grupy takie mogą mieć zastosowanie w różnych instytucjach edukacyjnych i socjalnych. Przykładem mogą być grupy przygotowujące rodziców adopcyjnych lub rodziców zastępczych, grupy przygotowujące wolontariuszy do określonych zadań w obszarze pomocy społecznej itp.

22 Grupy samopomocy które są tworzone głównie przez ludzi i dla ludzi dzielących ten sam problem psychologiczny, społeczny czy zdrowotny w celu wzajemnego wsparcia. W grupach tych najczęściej wykorzystuje się doświadczenia uczestników, uczenie się społeczne i zasadę wzajemnej pomocy w rozwiązywaniu problemu. Przykładem grup samopomocy mogą być: grupy anonimowych alkoholików lub ich żon czy dzieci; grupy monarowskie, grupy rodziców dzieci zaginionych lub należących do sekt, grupy „Amazonek” itp. Chociaż stanowią one ważne ogniwo w procesie pomocy, powinny być nie podstawową metodą pracy socjalnej, ale raczej kontynuacją funkcjonowania innych grup, np. socjalizacyjnych lub terapeutycznych.

23 Grupy problemowe i decyzyjne
jak sama nazwa wskazuje, powoływane są w celu rozwiązania konkretnego problemu lub podjęcia decyzji grupowej. Mogą być etapem pracy socjalnej, opiekuńczo – wychowawczej czy społeczno – kulturalnej, np. terapii rodziny, pracy samorządu danej placówki, zespołu inicjującego organizację jakiejś imprezy rekreacyjnej. Grupy te znajdują zastosowanie w pracy samych służb społecznych, np. w realizacji takich celów jak: opracowanie programów lub strategii pomocy w odniesieniu do określonej grupy problemów socjalnych, koordynowanie działań między placówkami (np. komisje ds. opieki), usprawnienie usług danej placówki (np. zespół kierownictwa placówki wraz z ekspertami spoza placówki itp.).

24 ELEMENTY PRACY GRUPOWEJ – WOLNOŚĆ SŁOWA W INTERNECIE
Użytkownicy Internetu są bardzo przywiązani do swojej wolności wysyłania listów, uczestniczenia w grupach dyskusyjnych, publikowania na stronach internetowych. Kompletne rozwiązanie dla komputerowego wsparcia pracy grupowej powinno zawierać co najmniej pięć elementów: pocztę elektroniczną, grupy dyskusyjne, organizację dokumentów, formularze elektroniczne i organizację czasu. Istotnym rozszerzeniem pracy grupowej są wideokonferencje. Już na zewnątrz kategorii programów pracy grupowej leży wspólna praca nad dokumentami w programach biurowych – edytorach tekstu, arkuszach kalkulacyjnych, programach do prezentacji. Praca ta może się jednak odbywać z wykorzystaniem programów pracy grupowej; w przyszłości będzie zapewne coraz silniej z nimi zintegrowana. Podobnie jest z zarządzaniem projektami, które powoli łączy się z organizacją czasu, a przez nią – z pracą grupową; przykładem jest tu program GroupWorks. Technicznie programy pracy grupowej powinny pracować na wszystkich typach komputerów, systemach operacyjnych, sieciach i protokołach komunikacyjnych, które są używane w zespole. Powinny dobrze obsługiwać połączenia w sieci rozległej i użytkowników komputerów przenośnych czy tylko od czasu do czasu łączących się z systemem. Istotne jest posiadanie szerokich możliwości przystosowania do własnych potrzeb, aż do posiadania własnego środowiska programistycznego.

25 Etapy Pracy Z Grupą W literaturze dotyczącej grupowej pracy opiekuńczo – wychowawczej oraz socjalnej pracy grupowej podkreśla się szereg charakterystycznych cech procesu grupowego, które umożliwiają wyodrębnienie kolejnych etapów pracy pedagogicznej czy terapeutycznej z grupą. Polityka pracy edukacyjnej i rewalidacyjnej wskazuje, że niezależnie od rodzaju grupy i podejścia, które realizujemy w toku naszej profesjonalnej działalności, dynamika życia grupy i świadomego stosowania metody grupowej koncentruje się, na co najmniej czterech etapach pracy: tworzeniu grupy, stabilizacji jej struktury i norm, realizacji jej celu i ocenienie efektów działania grupy, co stanowi podstawę decyzji o dalszym istnieniu lub rozwiązaniu. W każdym z wymienionych etapów występują pewne elementy pracy socjalno – wychowawczej oraz techniki terapeutyczne, które mogą być odpowiedzialnie i świadomie stosowane w celu uzyskania właściwych efektów pracy w grupą.

26 1. TWORZENIE GRUPY Tworzenie grupy – jest to etap, na którym jednostki z różnymi oczekiwaniami, potrzebami i doświadczeniami wkraczają do na ogół nieznanych sobie zbiorowości innych, by stworzyć grupę.

27 Allan Brown proponuje realizację następujących zadań, które sprzyjają tworzeniu grupy:
ułatwiać poznanie się uczestników grupy, stwarzając od samego początku okazje do współdziałania poszczególnych osób z innymi (np. stosując ćwiczenia typu „poznajmy się); wyraźnie omówić cel tworzenia grupy i przeprowadzić dyskusję, w której wszyscy mogliby się do tego ustosunkować oraz ujawnić i poznać swoje oczekiwania; ustalić i omówić pewne „prawa” obowiązujące w grupie oraz wzajemne zobowiązania, przedstawić własną koncepcję swojej roli i sposobów pracy z grupą; dbać o to, aby wszyscy mogli „zaistnieć w grupie” i dać poznać innym swoje silne strony; uruchomić wzajemną pomoc i współodpowiedzialność oraz poczucie bezpieczeństwa; stworzyć atmosferę zrozumienia (opartą także na pewnych technikach prawidłowej komunikacji)

28 2. STABILIZACJA STRUKTURY I NORM GRUPY
Pewne aspekty działań, związane ze strukturalizacją grupy i normami jej funkcjonowania, występują już na etapie tworzenia grupy ( ustalania pewnych praw i zasad współdziałania). Należy pamiętać, że struktura grupy to wzajemny układ ról, pozycji, funkcji – zajmowanych przez poszczególnych członków grupy wraz z prowadzącym. Dynamika rozwoju grupy wskazuje, że wzajemne poznawanie się, nie tylko w toku autoprezentacji, lecz także w trakcie świadomie aranżowanych działań będzie prowadzić do stabilizacji struktury i norm (grupa stanowi punkt odniesienia porównawczego dla jej członków, jest także grupą nacisku.).

29 Kształtowanie struktury i norm jest etapem krytycznym dla jej dalszego istnienia oraz rozwoju i może przesądzać o jej efektywności w realizacji celów. Dlatego też prowadzący grupę powinien świadomie podejmować działania: ukierunkowujące określenie pożądanego miejsca każdego z członków grupy w jej strukturze (z wykorzystaniem mocnych i słabych stron jej osobowości); podtrzymujące własną indywidualność członków grupy z jednoczesną identyfikacją z jej normami i celami funkcjonowania (wykorzystanie metod zadaniowych); korygujące zachowania niezgodne z przyjętymi wcześniej zasadami; intensyfikowanie współpracy w grupie, prowadzące do pierwszych wspólnych sukcesów

30 Techniki pracy z grupą wykorzystywane na tym etapie to przede wszystkim sprawna komunikacja:
poznawanie elementów komunikacji werbalnej i niewerbalnej, dzielenie się wrażeniami i uczuciami dotyczącymi wspólnych spraw, orientowanie grupy na problem, który ma być (niekoniecznie szybko rozwiązany), prześledzenie różnych reakcji w stosunku do problemu i przemyślenie konsekwencji danych zachowań. W pracy z grupą na tym etapie wskazane jest używanie sformułowań warunkowych, trybu przypuszczającego, które sygnalizują swobodę decyzji i różnorodność wyborów, a prowadzącemu grupę umożliwiają stymulowanie procesu.

31 Modelowanie, trenowanie i kształtowanie.
Modelowanie, trenowanie i kształtowanie to techniki, których wspólną cechą jest nauczanie pożądanych zachowań. Modelowanie to zachowanie, które ma być wzorem dla innych członków grupy. Trenowanie to kierowanie i instruowanie w procesie wykonywania zadań, które mają udoskonalić pewne umiejętności. Np. aktywizacja mniej aktywnych członków grupy przez wzmacnianie u nich tych zachowań, w których ożywią się. Wymaga to wycofania uwagi wobec tych lub wyciszenia aktywności tych, którzy są zwykle bardziej aktywni, śmielsi. Technika ta przeciwdziała utrwalaniu się niepożądanej struktury grupowej, zdominowanej przez niektóre osoby. Technikami pomocniczymi wobec działań grupo twórczych jest utrwalanie wszelkich efektów na piśmie (graficznie lub plastycznie). Chodzi tu zarówno o spisywanie uzgodnionych norm i zasad pracy, jak i dokumentowanie pomysłów, decyzji, procesów rozwiązywania zadań, podziałów funkcji i planów. Nie powinny to być formalne protokoły czy odświętne kroniki, ale raczej robocze zapisy w formie haseł, plakatów, ogłoszeń – ujmujących zwięźle i dowcipnie postanowienia, zapisywanie nawet na tablicy aktualnie ważnych uzgodnień i pomysłów, w celu unaocznienia tego, co już zostało wypracowane (osiągnięte) lub, co ma być osiągnięte.

32 3. REALIZACJA CELU GRUPOWEGO
Najbardziej twórczy etap. Członkowie znają się już, mają poczucie bezpieczeństwa i często czerpią z „efektu synergii”

33 4. OCENA PRACY Z GRUPĄ I DECYZJA O JEJ DALSZYM LOSIE
Etap oceniania i korygowania efektów oraz podjęcie decyzji co do potrzeby dalszej pracy. Realizuje się sprawnie dzięki informacji zwrotnej i wielokrotnej weryfikacji pewnych działań w całym cyklu procesu grupowego.

34 GRUPA EFEKTYWNA W grupie efektywnej wytwarzają się silne więzi emocjonalne, które trudno zerwać, może powstać pewien rodzaj uzależnienia od grupy i lęk przed jej utratą. Toteż praca z grupą – od samego początku jej funkcjonowania – powinna być nastawiona na przygotowanie uczestników do jej rozwiązania. Chodzi o względnie jasne sformułowanie tej kwestii. Skoro celem pracy z grupą jest usprawnienie funkcjonowania jednostek w ich rzeczywistym środowisku, to należy dążyć do tego, aby jak najszybciej zaczęły radzić sobie same. Uświadomienie tego faktu uczestnikom grupy ma przygotować ich do zakończenia pracy grupy, jako naturalnego zjawiska. Chodzi także o to, by na ostatnim etapie pracy z grupą podkreślić to, czego dokonała grupa oraz poszczególni jej członkowie osobiście, co z pewnością wzmocni uczestników przed opuszczeniem grupy

35 MODELE PRACY Z GRUPĄ Praca opiekuńczo – wychowawcza i socjalna z grupą jest metodą i procesem zmierzającym do tego, by ludzie mogli podnieść jakość swego życia i powiększyli swój potencjał poprzez właściwe inicjowane i realizowane doświadczenia grupowe oraz możliwości interakcji w grupie. Metoda pracy z grupą, stosowana umiejętnie i profesjonalnie przez osobę kompetentną i wrażliwą, może pomóc grupie: osiągnąć wspólnie założone cele; dokonać pożądanych zmian u osób doznających problemów osobistych, rodzinnych zawodowych, przystosowawczych wspomóc samorozwój i wzbogacić osobowość zastosować połączenie terapii, osobistego samorozwoju i samospełnienia

36 Model celów społecznych
Model celów społecznych, który zwykle realizowany jest przez grupy służące określonym celom społecznym i organizowane z powodu społecznie określonych interesów. Model ten obejmuje działania, które zapewniają grupie korzyści społeczne na poziomie społeczności lokalnej. W praktyce socjalno- wychowawczej stosowany jest do regulacji problemów związanych z rozwojem tych społeczności i ich aktywnym funkcjonowaniem. Organizowane grupy nastawione są raczej na działalność profilaktyczną i kompensacyjną w odniesieniu do tej części społeczności, która ze względu na zagrożenia środowiska (rodzinnego, rówieśniczego, lokalnego) może być narażona na dewiacje czy patologie społeczne. Praca z grupami według tego modelu przybiera charakter zajęć kreatywnych, rekreacyjno – sportowych, rozwojowo – wychowawczych, umiejętności rekreacyjnych itp

37 Model celów naprawczych
Model celów naprawczych – czyli terapeutyczny, jest zorientowany klinicznie. Oznacza to, że jednostki będące uczestnikami zajęć grupowych już przejawiają określone dewiacje lub patologie i są nośnikami określonych problemów indywidualnych, grupowych, społecznych. W modelu tym grupa spełnia rolę czynnika zmiany, a prowadzący grupę poprzez stosowanie różnych form i technik terapii ułatwia interakcję między członkami grupy, świadomie prowadząc do zmian i poprawy funkcjonowania jednostek w grupie i poza nią. Interwencja koncentruje się na rzeczywistym stanie rzeczy i zajmuje się problemem dysfunkcji w grupie, a także w całym spektrum stosunków jednostki z jej otoczeniem (środowiskiem). Model ten może mieć szerokie zastosowanie w instytucjach resocjalizacyjnych, poradniach specjalistycznych, ośrodkach terapeutycznych (np. dla osób uzależnionych), a realizowany jest przez grupy rewalidacyjne, resocjalizacyjne, socjalizacyjne, terapeutyczne.

38 Model celów opartych na wzajemności
Model celów opartych na wzajemności – służy zarówno jednostce, jak i społeczeństwu. Przyjmuje się w nim, że jednostkę można zbadać, zrozumieć i leczyć (resocjalizować), tylko w kontekście licznych systemów i podsystemów społecznych (kręgów środowiskowych), do których ona należy. Jednostka w tym rozumieniu jest istotą kształtowaną i modyfikowaną przez jej relacje, stosunki z innymi jednostkami i instytucjami społecznymi. Współzależność między nią a społeczeństwem jest punktem wyjścia w pracy z jednostką w małej grupie, która staje się polem, na którym można kultywować i usprawniać funkcjonowanie indywidualne i społeczne. Model ten ma zastosowanie w różnego typu stowarzyszeniach, klubach, zwłaszcza w grupach samopomocy.

39 NARZĘDZIA PRACY GRUPOWEJ
Przykłady systemów informatycznych wspierających współpracę to systemy typu WORKFLOW, systemy GROUPWARE, poczta elektroniczna, systemy natychmiastowej komunikacji (ang. instant messaging), systemy telekonferencyjne, itp. Przyjmuje się, że narzędzia współpracy w szczególny sposób wspierają aspekt dzielenia się wiedzą, ale też zauważalne jest to, że umożliwiają one tworzenie nowej wiedzy, oraz organizacyjne uczenie się.

40 SYSTEMY GROUPWARE Jest to oprogramowanie ułatwiającą zdalną pracę grupową. Za pomocą tego systemu można przesyłać dokumenty, informacje i inne rzeczy niezbędne do wykonania zleconego zadania.

41 WORKFLOW W sensie szerszym, pojęcie określające sposób przepływu informacji pomiędzy rozmaitymi obiektami biorącymi udział w jej przetwarzaniu. W węższym sensie jest to określenie sposobu przepływu dokumentów pomiędzy pracownikami wykonującymi pewien zalgorytmizowany zespół czynności. Pojęcie workflow jest używane w odniesieniu do oprogramowania, zwłaszcza służącego wspomagania pracy grupowej.

42 Zasady Pracy Grupowej Pracownik socjalny lub / i pedagog, terapeuta pracujący z grupą wykorzystuje swoją znajomość organizacji procesu grupowego do funkcjonowania grupy do wywarcia wpływu na bardziej prawidłowe, z punktu widzenia interesu indywidualnego i społecznego, funkcjonowanie jednostki. Jednostka pozostaje, bowiem głównym obiektem (podmiotem troski), grupa zaś jest narzędziom rozwoju i zmian. Poprawa funkcjonowania społecznego, osiągnięta przez uczestnictwo w grupie, jest pierwszoplanowym celem pracy z grupą. Prowadzący grupę musi jednak mieć znaczną wiedzę, by móc właściwie i świadomie kierować grupą, stosując określone zasady pracy grupowej. Listę takich zasad po raz pierwszy opracowała Clara A. Kaiser ponad siedemdziesiąt lat temu, ale wciąż nie straciła ona na swej aktualności.

43 zasadą kształtowania autonomii grupy.
1. Pracownik socjalny pracujący z grupą spełnia rolę wspomagającego i ułatwiającego. Oznacza to, że jago celem jest pomaganie członkom grupy oraz grupie jako całości w zdobywaniu większej samodzielności i umiejętności samopomocy. Zasadę tę nazwałabym zasadą kształtowania autonomii grupy.

44 zasada stosowania wiedzy naukowej w organizacji procesu grupowego.
2. Określając sposób udzielania pomocy, prowadzący powinien korzystać z metod naukowych w ustalaniu faktów (obserwacji), analizie i diagnozie w stosunku do jednostki, grupy i otoczenia społecznego – zasada stosowania wiedzy naukowej w organizacji procesu grupowego.

45 3. Metoda pracy z grupą zakłada, że pracownik socjalny / pedagog nawiąże z grupą i jej członkami ukierunkowane stosunki i świadomie skoncentruje się na potrzebach jednostek oraz celach grupy określonych przez wypowiedzi i zachowania jej członków, a także oczekiwaniach instytucji prowadzącej przypadek (grupę). Zasada ta nazywa się zasadą nieświadomego i intencjonalnego kierowania interakcjami w grupie.

46 zasada samowiedzy i świadomego czerpania z własnych zasobów.
4. Jednym z ważniejszych narzędzi służących osiągnięciu takiej relacji jest świadome wykorzystanie przez pracownika socjalnego / pedagoga swojej osobowości – zasada samowiedzy i świadomego czerpania z własnych zasobów.

47 zasada akceptacji grupy i rozumnej empatii.
5. Pracownik socjalny / pedagog powinien okazywać akceptację dla ludzi, ale nie dla wszystkich ich zachowań. Konieczne jest tu z jednej strony poczucie empatii, a z drugiej realizacja społecznych wymogów i zadań, zgodnie z przyjętymi normami – zasada akceptacji grupy i rozumnej empatii.

48 zasada uznania autonomii grupy.
6. Punktem wyjścia pracy z grupą jest jej stan obecny. Należy pozwolić grupie na własny rozwój, ale narzucając jej od razu zewnętrznych rygorów. Grupa winna w procesie tworzenia i realizacji celów funkcjonowania wytwarzać własny system norm i wzorców zachowań – zasada uznania autonomii grupy.

49 Zasada konstruktywnego stosowania ograniczeń.
7. Oznacza, że należy je nakładać rozważnie, zarówno wobec jednostek, jak i całości grupy. Formy takiego działania mogą być różne i obejmują: osobiste cech prowadzącego grupę (jako autorytet), materiały do programu (rodzaj stosowanych ćwiczeń), kontrolę interakcji w grupie, budzenie refleksji u członków nad określonymi przejawami zachowań. Zasada konstruktywnego stosowania ograniczeń.

50 Zasada indywidualizacji.
8. Zasada ta jest także jedną z zasad pracy z grupą i polega na tym, że jednostka nie rozpływa się, nie gubi w całości grupy, lecz poprzez odpowiednie kierowanie grupą wzbudza się w niej poczucie własnej indywidualności (swoistości jej sytuacji i problemu w kontekście grupowym) i możliwość brania udziału w całości procesu wychowania, opieki, pomocy, terapii w grupie. Zasada indywidualizacji.

51 zasada świadomego równoważenia konfliktów w grup.
9. Zastosowanie procesu interakcyjnego to umiejętność zrównoważenie grupy, zezwolenia na konflikt, gdy to konieczne, i powstrzymanie go, gdy to szkodliwe. To także zdolność udzielania pomocy poszczególnym członkom nie tylko poprzez poświęcanie im osobistej uwagi, ale także przez umieszczenie go w relacjach z innymi członkami grupy – zasada świadomego równoważenia konfliktów w grup.

52 10. Zrozumienie między członkami grupy stanowi o jej prawidłowym funkcjonowaniu i realizowaniu celu grupowego. Rolą pracownika socjalnego / pedagoga jest świadome stosowanie środków werbalnych i niewerbalnych oraz umiejętne ich rozumienie (interpretowanie) przez wszystkich uczestników procesu grupowego. Zasada komunikacji jest także jedną z zasad, którą z rozmysłem należy stosować w pracy z grupą.

53


Pobierz ppt "Dane INFORMACYJNE Nazwa szkoły:"

Podobne prezentacje


Reklamy Google