PCK Polski Czerwony Krzyż to największa i najstarsza organizacja humanitarna w Polsce. Jesteśmy częścią Międzynarodowego Ruchy Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. W swoich działaniach kierujemy się 7 zasadami.

1. HUMANITARYZM Niesienie pomocy rannym na polu bitwy, bez czynienia jakiejkolwiek między nimi różnicy, podejmowanie wysiłków, zarówno na płaszczyźnie międzynarodowej, jak i krajowej, w kierunku zapobiegania we wszelkich okolicznościach cierpieniom ludzkim i ich łagodzenia. Zmierzanie do ochrony życia i zdrowia oraz zapewnienia poszanowania osobowości człowieka. Przyczynianie się do wzajemnego zrozumienia, przyjaźni i współpracy oraz do trwałego pokoju między wszystkimi narodami.

2. BEZSTRONNOŚĆ Nie czyni żadnej różnicy ze względu na narodowość, rasę, wyznanie, pozycję społeczną lub przekonania polityczne. Zajmuje się wyłącznie niesieniem pomocy cierpiącym, kierując się ich potrzebami i udzielając pierwszeństwa w najbardziej naglących przypadkach

3. NEUTRALNOŚĆ W celu zachowania powszechnego zaufania Ruch powstrzymuje się od uczestnictwa w działaniach zbrojnych oraz - w każdym czasie - w sporach natury politycznej, rasowej, religijnej lub ideologicznej

4. NIEZALEŻNOŚĆ Ruch jest niezależny. Stowarzyszenia krajowe służąc pomocą władzom publicznym w ich działalności humanitarnej i podlegając prawu obowiązującemu w ich państwach, powinny zawsze korzystać z samodzielności pozwalającej im na działania w każdym czasie, zgodnie z zasadami Ruchu.

5. DOBROWOLNOŚĆ Ruch niesie pomoc dobrowolnie, nie kierując się chęcią osiągnięcia jakiejkolwiek korzyści.

6. JEDNOŚĆ W każdym kraju działa tylko jedno stowarzyszenie Czerwonego Krzyża albo Czerwonego Półksiężyca. Powinno ono być otwarte dla wszystkich i obejmować swą humanitarną działalnością obszar całego kraju.

7. POWSZECHNOŚĆ Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, w którym wszystkie stowarzyszenia mają równe prawa i obowiązek niesienia sobie nawzajem pomocy, obejmuje swoją działalnością cały świat

Znak Znak Czerwonego Krzyża, zwany również Krzyżem Genewskim, utworzony został podczas konferencji międzynarodowej w Genewie w 1863 r. jako znak rozpoznawczy ochotników niosących pomoc rannym żołnierzom. W rok później odwrócone barwy flagi szwajcarskiej stały się uznanym międzynarodowo znakiem wojskowych służb medycznych, a ochotnicy zrzeszający się w krajowych stowarzyszeniach niosących pomoc, dali początek Międzynarodowemu Ruchowi Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. W części krajów muzułmańskich zamiast czerwonego krzyża używany jest, pełniący te same funkcje, znak czerwonego półksiężyca. W celu uniknięcia kojarzenia znaków z symboliką religijną, Państwa Strony Konwencji Genewskich w 2005 r. przyjęły trzeci znak o charakterze ochronnym - tzw. czerwony kryształ. Znak czerwonego krzyża lub czerwonego półksiężyca może mieć dwa znaczenia: ochronne oraz informacyjne.

Znak Polskiego Czerwonego Krzyża Znak Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża Znak Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca Znak Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca

Komu i jak pomagamy Działania Polskiego Czerwonego Krzyża to przede wszystkim praca na rzecz potrzebujących, uwrażliwianie społeczeństwa na krzywdę ludzką i promocja idei niesienia bezinteresownej pomocy.

Naszą misję realizujemy poprzez: Upowszechnianie międzynarodowego prawa humanitarnego; Prowadzenie Krajowego Biura Informacji i Poszukiwań; Promocję honorowego krwiodawstwa; Niesienie pomocy ofiarom klęsk żywiołowych i katastrof w kraju i za granicą; Opiekę i pomoc socjalną; Promocję właściwych zachowań zdrowotnych i ekologicznych; Szkolenia z zakresu udzielania pierwszej pomocy zgodne ze standardami UE; Działalność edukacyjną wśród dzieci i młodzieży, wolontariat;

Założycielem i twórcą ruchu Czerwonego Krzyża jest Henry Dunant (1828-1910), kupiec szwajcarski z Genewy, pierwszy laureat pokojowej Nagrody Nobla (1901).

W 1859 r., w drodze na spotkanie z cesarzem, przejeżdża koło włoskiego miasteczka Solferino, gdzie dogorywa najkrwawsza w ówczesnej Europie (obok bitwy pod Waterloo) – bitwa pod Solferino, stoczona między armią austriacką a sprzymierzonymi siłami francusko-włoskimi. Liczba ofiar przekracza 40 000. Obok ciał zabitych, których nikt nie zbiera z pola walki, umierają w męczarniach tysiące rannych żołnierzy. Niewielkie i źle zorganizowane wojskowe służby medyczne są bezradne wobec ogromu nieszczęścia. Dunant, choć nie ma żadnego przygotowania medycznego, stara się pomóc rannym i umierającym. Przerażające doświadczenia nie dają mu spokoju i po dwóch latach pisze książkę "Wspomnienie Solferino", gdzie proponuje powołanie we wszystkich krajach stowarzyszeń pomocy, których przeszkoleni wolontariusze mogliby nieść ratunek rannym na polu walki. Aby wolontariusze byli bezpieczni, muszą się wyróżniać przy pomocy znaku, powszechnie uznawanego przez wszystkie strony konfliktu i dającego status pełnej neutralności. Tak rodzi się idea Czerwonego Krzyża.

W Polsce W Polsce organizacja powstała po odzyskaniu niepodległości w 1919 roku jako Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża. 18 stycznia 1919, z inicjatywy Stowarzyszenia Samarytanin Polski, zwołano naradę wszystkich istniejących na ziemiach polskich organizacji kierujących się w działaniu czerwonokrzyskimi ideałami. Organizacje te podczas narady odbywającej się pod patronatem Heleny Paderewskiej utworzyły Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża. Pierwszym prezesem organizacji został Paweł Sapieha. W 1927 roku Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża zmieniło nazwę na Polski Czerwony Krzyż, który działa nieprzerwanie już prawie 100 lat. PCK posiada także swój hymn. Jest nim Pieśń o Czerwonym Krzyżu. Autorami są Irena Prusicka (słowa) i Aleksander Rosłan (muzyka), przyjęty przez IX Krajowy Zjazd Polskiego Czerwonego Krzyża 18 listopada 1989 r.

Kluby Wiewiórka Kluby Wiewiórka działają w przedszkolach oraz w klasach I-III szkół podstawowych. Pierwsze kluby powstały w 1965 roku. Mogą do nich należeć dzieci w wieku od 5 do 10 lat. Cele główne Klubów Wiewiórka to: kształtowanie podstawowych nawyków higieniczno-sanitarnych i żywieniowych popularyzacja zasad higieny jamy ustnej wdrażanie dzieci do przestrzegania zasad higieny otoczenia i środowiska kształtowanie humanitarnych postaw dzieci w zakresie wrażliwości na potrzeby innego człowieka oraz gotowości do niesienia pomocy innym nauczanie podstawowych pojęć z zakresu pierwszej pomocy poprzez program „Ratowniczek” przygotowanie do dalszej działalności w ruchu młodzieżowym PCK

Szkolne Koła PCK Zakładane są począwszy od klasy IV szkół podstawowych, a następnie w szkołach gimnazjalnych oraz ponadgimnazjalnych. Pierwsze SK PCK powstały w roku 1921, są zatem najstarszą częścią ruchu młodzieżowego PCK. Zadania kół to: pomoc potrzebującym uczniom promowanie idei humanitaryzmu i bezinteresownej pracy na rzecz drugiego człowieka działania na rzecz poprawy bezpieczeństwa poprzez edukację dzieci i młodzieży w zakresie pierwszej pomocy i profilaktyki przedwypadkowej i zdrowotnej opieka nad Klubami Wiewiórka kształtowanie postaw brania odpowiedzialności za najbliższe otoczenie przygotowanie młodzieży do dalszej działalności w PCK

Zdrowie, to nie tylko brak choroby. To pełen dobrostan - fizyczny, psychiczny i społeczny. Zatem jesteśmy zdrowi, gdy nie chorujemy, mamy właściwy stosunek do siebie, umiemy sobie radzić ze stresem, mamy dobre układy z otoczeniem. No i najważniejsze, zdrowie to kapitał, który pozwala nam osiągnąć nasze cele,  satysfakcję i spełnienie w życiu.

Promocja zdrowia natomiast, to sposób aby to zdrowie utrzymać, ale przede wszystkim rozwijać. To taka praca z ludźmi, która ma ich wyposażyć w wiedzę i umiejętności do podnoszenia stanu zdrowia.

„Dekalog Zdrowego Stylu Życia” prof. Zbigniewa Cendrowskiego 1.    Wiedza o samym sobie. Oznacza to  konieczność zrozumienia wszystkich podstawowych zasad funkcjonowania organizmu, w takim stopniu, aby człowiek umiał oceniać stan swojego zdrowia, prawidłowo interpretować różne dolegliwości i co najważniejsze, aby posługując się tą wiedzą umiał uprawiać strategię zdrowego stylu życia, planować i realizować różne przedsięwzięcia wyprzedzające chorobę, nie dopuszczać do zachorowań, przewidywać, wybiegać myślą w przeszłość, nie tylko unikać choroby, ale wspomagać zdrowie.

2. Utrzymywanie sił obronnych w stałej gotowości 2.    Utrzymywanie sił obronnych w stałej gotowości. Takie postępowanie opiera się na 4 zasadach: Niedopuszczanie do zachowań, które mają bezpośredni wpływ na obniżenie bariery immunologicznej (lekomania, palenie papierosów, alkohol, narkotyki, itp.) Postępowanie w sposób wzmacniający siły obronne (właściwe odżywianie, systematyczna aktywność fizyczna, hartowanie ciała, itp.) Umiejętne postępowanie podczas różnych chorób i dolegliwości, by nie tylko nie spowodowały one niekorzystnych następstw, ale aby wykorzystać je dla wzmocnienia organizmu (leki, medycyna naturalna, itp.) Pogłębianie umiejętności wykorzystania naszych sił psychicznych (autopsychoterapia)

3. Nie nadużywanie leków Podstawą tej zasady jest stosowanie leków tylko w sytuacji, gdy jest to konieczne i to pod kontrolą lekarza. 4.Utrzymywanie wszechstronnej aktywności fizycznej Odpowiednio częsty i intensywny ruch pozwala na wzmocnienie organizmu i zachowanie właściwej tężyzny fizycznej i psychicznej.

5.    Prawidłowe odżywianie się Należy stosować się tutaj do kilku prostych zasad: Trzeba jeść tylko tyle, ile się zużywa Maksymalne wyeliminowanie z diety tłuszczów zwierzęcych i zastąpienie ich tłuszczami roślinnymi oraz produktów wysokoprzetworzonych, np. cukru, soli, białej mąki. Spożywanie dużych ilości warzyw i owoców Ograniczenie spożycia potraw o wysokiej ilości cholesterolu

6. Hartowanie się Chodzi tutaj o świadome, planowe poddawanie swego ciała i psychiki różnego rodzaju bodźcom, czasem nawet ekstremalnym, by wzmocnić się, przygotować do sytuacji trudnych, uodpornić się na ekstremalne bodźce w sferach: fizycznej, psychicznej i społecznej.

7. Rozwijanie umiejętności walki ze stresem Polega to na umiejętności rozróżniania „dobrego” i „złego” stresu i stałego uczenia się sterowania swoimi reakcjami, ograniczanie i eliminowanie wpływu bodźców negatywnych, ale też na pełniejsze ich wykorzystanie. Mają tu zastosowanie wszelkie techniki psychoterapeutyczne, m.in. trening asertywności, umiejętność relaksacji i odreagowywania negatywnego stresu, także poprzez wysiłek fizyczny

8. Wyeliminowanie nałogów Mamy tu na myśli  wszelkie działania mające na celu zachęcenie ludzi do pozostawania wolnym od nałogów i podejmowania wysiłku ich porzucenia.  Kluczem do sukcesu jest motywacja i wsparcie. 9. Życzliwość dla innych Jest to jeden z podstawowych wymiarów społecznego wymiaru zdrowia. Inaczej mówiąc, zdrowym społecznie jest ten, kto czyni dobro, jest życzliwym dla innych, zna wartość pojęć: tolerancja i kompromis i posługuje się nimi w praktyce, będąc jednocześnie asertywnym.

10.Zachowanie postawy copingowej Coping to z ang. dawanie sobie rady w życiu. Jest to reguła zamykająca w sobie pozostałe.  Człowiek prowadzący zdrowy styl życia to taki, który jest o.k., życiowy optymista, odbierany przez innych jako człowiek sukcesu. Dzięki temu jest osobą atrakcyjną dla innych, posiadającą wielu przyjaciół. Jest mu po prostu łatwiej żyć.

1 grudnia – Światowy Dzień AIDS Czerwona wstążeczka jest znakiem przyjaźni z chorymi na AIDS AIDS - to poważna choroba. Jej nazwa pochodzi od czterech angielskich słów: A - Acuired (nabyty) I - Immune (odporność) D - Deficiency (upośledzenie) S - Syndrome (zespół) ZESPÓŁ NABYTEGO UPOŚLEDZENIA ODPORNOŚCI Oznacza to chorobę, która atakuje system odpornościowy organizmu, sprawiając iż nie jest on w stanie walczyć z wszelkiego rodzaju zarazkami. Ludzie, którzy mają AIDS nie mogą zwalczyć zarazków. Tacy ludzie chorują bez przerwy i nigdy nie zdrowieją. Ostatecznie umierają. AIDS jest wywoływany przez wirus HIV, którego nazwa w języku polskim oznacza „ludzki wirus upośledzenia odporności”

W jaki sposób człowiek może zakazić się HIV: poprzez krew, używając dożylnie tych samych igieł co osoba zakażona HIV (ryzyko zakażenia przez transfuzję krwi jest minimalne, ponieważ wszyscy dawcy krwi są badani w kierunku nosicielstwa), poprzez kontakty seksualne z osobą zakażoną wirusem HIV, wirus może się przenieść z zakażonej HIV matki na jej dziecko: w czasie ciąży, podczas porodu lub poprzez karmienie piersią (jeżeli kobieta wie, że jest zarażona i jest pod odpowiednią opieką lekarską, to ryzyko zakażenia dziecka jest bardzo małe)

Jak nie można zakazić się HIV: HIV nie można zakazić się w taki sam sposób jak przeziębieniem lub grypą. HIV nie przenosi się poprzez kaszel lub kichanie. Nie można zakazić się HIV od psów, kotów lub innych zwierząt. Komary nie przenoszą HIV!!! Mieszkanie pod jednym dachem z osobą zakażoną HIV nie stwarza ryzyka przeniesienia zakażenia, pod warunkiem przestrzegania podstawowych zasad higieny: każdy z domowników powinien mieć własną szczoteczkę do zębów i maszynkę do golenia. Nie można zakazić się HIV poprzez dotykanie skóry osoby zakażonej. Łzy także nie zawierają HIV. Nie można zakazić się HIV poprzez korzystanie ze wspólnych sztućców, talerzy i innych naczyń, poprzez korzystanie ze wspólnej łazienki czy ubikacji, podczas pływania w basenie, w teatrze, w kinie, w autobusie i tym podobnych miejscach.

www.aids.gov.pl - slajdy 28-30 Żródła: www.pck.pl - slajdy 1-27 www.aids.gov.pl - slajdy 28-30 Przygotowała K Moś