Ks. Michał Sopoćko- Kapłan według Serca Chrystusowego Prezentację wykonali: Bożena Grigorowicz Marzena Gołombowska Justyna Tatol S.Jordana Jolanta Steckiewicz Szkoła Średnia im. Szymona Konarskiego W Wilnie

„Sięgając wzrokiem wstecz, aż do lat dziecinnych swego życia, widzę jedno pasmo objawów niezmierzonego miłosierdzia Bożego. (...) A najwięcej miłosierdziu Bożemu zawdzięczam powołanie kapłańskie, które odczułem dość wcześnie, podtrzymywanie tej chęci pomimo tylu przeszkód, prowadzenie mnie przez liczne doświadczenia, w których na pewno bym upadł i zginął, gdyby litość Stwórcy nie zsyłała mi wyraźnej pomocy z góry”. Ks. Michał Sopoćko, Dziennik,1938 r.

Z życia Błogosławionego Ks. Michał Sopoćko urodził się 1 listopada 1888 roku w Juszewszczyźnie, w powiecie oszmiańskim, w rodzinie szlacheckiej, kultywującej religijne i patriotyczne tradycje. Mimo trudnych warunków bytowych rodzice zadbali o jego podstawowe wykształcenie. Już w dzieciństwie odkrył w sobie wezwanie do służby Bogu w kapłaństwie. Pragnienie to nadało jednocześnie konkretny kierunek jego młodzieńczym dążeniom, motywowało do kształcenia się i troski o własny rozwój duchowy.

Po ukończeniu szkoły miejskiej w Oszmianie, w 1910 roku, Michał Sopoćko wstąpił do Seminarium Duchownego w Wilnie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1914 roku.

Jego pielgrzymkę do kapłaństwa znamionuje usilna troska o należyte przygotowanie się do tego sakramentu pod względem naukowym oraz duchowym.

Po święceniach Kapłańskich w 1914 r. ks Po święceniach Kapłańskich w 1914 r. ks. Michał Sopoćko został skierowany w charakterze wikariusza do parafii Taboryszki. Oprócz pełnionych obowiązków, z własnej inicjatywy poprosił o umożliwienie mu prowadzenia niedzielnej katechezy z młodzieżą. Pierwszy rok pracy duszpasterskiej uwieńczony został uroczystością pierwszej Komunii świętej około 500 dzieci. Kościół w Taboryszkach

Michał Sopoćko jako kapelan wojskowy Jesienią 1924 r. ks. Sopoćko został mianowany Kierownikiem Wojskowego Rejonu Duszpasterstwa na Wileńszczyźnie, który obejmował 12 samodzielnych jednostek liczących łącznie ponad 10 000 żołnierzy. Michał Sopoćko jako kapelan wojskowy

W życiu Błogosławionego od najmłodszych lat ujawniały się cnoty chrześcijańskie, które z biegiem lat coraz bardziej się rozwijały. Ksiądz Sopoćko z organizatorami i członkami Związku Stowarzyszeń Młodzieży (Wilno 1926) Jako ojciec duchowny i profesor z klerykami Seminarium Duchownego w Wilnie

Był duszpasterzem parafialnym, katechetą, organizatorem szkolnictwa, pedagogiem, wykładowcą na Uniwersytecie i w Seminarium, ojcem duchownym, spowiednikiem alumnów, księży i sióstr zakonnych, kapelanem wojskowym, działaczem trzeźwościowym, budowniczym kościołów.

Opublikował szereg dzieł o Miłosierdziu Bożym, zabiegał o ustanowienie święta, przyczynił się do namalowania pierwszego obrazu Jezusa Najmiłosierniejszego Zbawiciela, współtworzył Zgromadzenie Zakonne Sióstr Jezusa Miłosiernego.

W jego bogatym w wieloraką działalność życiu dominujący i najpiękniejszy rys pozostawiła służba idei Miłosierdzia Bożego. Jemu to bez wątpienia przysługuje obok św. Faustyny Kowalskiej zaszczytny tytuł Apostoła Miłosierdzia Bożego.

Dlatego też śmiało można stwierdzić, że najbardziej angażującym i drogim mu dziełem była sprawa szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego. Temu też dziełu był do końca oddany i wierny. Zasługą Bł. Ks. Michała Sopoćki było ujawnienie objawień Jezusa Miłosiernego, jakich dostąpiła św. Faustyna.

Jako spowiednik i kierownik duchowy św. S Jako spowiednik i kierownik duchowy św. S. Faustyny z czasów wileńskich, zainspirowany jej objawieniami, oddał się całkowicie szerzeniu prawdy i kultu Miłosierdzia Bożego.

Ks. Sopoćko okazał się niezastąpioną pomocą w rozeznawaniu wewnętrznych doznań oraz objawień. Z jego inicjatywy powstał "Dzienniczek".

„Napisz, że dniem i nocą wzrok mój spoczywa na nim”. Święta Faustyna zapisała w Dzienniczku słowa Jezusa o jej wileńskim spowiedniku: „Napisz, że dniem i nocą wzrok mój spoczywa na nim”. (Dzienniczek, 86)

„Jest to kapłan według Serca Mojego, miłe są Mi jego wysiłki…”

„Przez niego rozsiewam pociechy dla dusz cierpiących, udręczonych”

„Przez niego upodobało mi się rozgłosić cześć dla miłosierdzia Mojego”

„A przez to dzieło miłosierdzia więcej dusz do Mnie się zbliży, aniżeliby on dzień i noc rozgrzeszał aż do końca życia swego”

„Bo tak pracowałby tylko do końca życia, a przez to dzieło pracował będzie aż do końca świata.” DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ!