Powstanie, rozkwit oraz upadek Monarchii Karolińskiej

Menu: Początek Monarchii Karolińskiej Karol Wielki Rozkwit Monarchii Karolińskiej Najważniejsze daty Upadek Monarchii Karolińskiej

Początek Monarchii Karolińskiej Najpotężniejszym spośród wymienionych państw okazała się Monarchia Frankońska. Frankowie jako pierwsi spośród plemion germańskich przeszli na katolicyzm (V wiek). Pozostałe szczepy choć chrześcijańskie, były czcicielami Ariusza, niegdyś wyklętego przez kościół katolicki biskupa, głoszącego naukę, zwaną arianizmem. Piewcami arianizmu byli między innymi Longobardowie, notorycznie nękający papieży i nastający na Rzym.

Na skutek zawiązanego pomiędzy papieżem Zachariaszem, a władcą frankońskim Pepinem Małym, sojuszu, udało się królowi, w połowie VIII wieku, pokonać Longobardów, a także z ziem Środkowych Włoch utworzyć Państwo Kościelne. Władzę we wspomnianym Państwie Kościelnym, Pepin powierzył Zachariaszowi.

Na drodze podbojów, monarchowie frankońscy konsekwentnie i sukcesywnie rozbudowywali własne państwo. Apogeum swojej świetności przeżywało ono wczasach Karola Wielkiego (lata 768-814). W skład państwa Karolińskiego wchodziły dzisiejsze: Francja, Belgia, Holandia, Szwajcaria, wschodnia część Hiszpanii, północne i środkowe Włochy, część Niemiec, Austrii oraz Węgier, a więc niemal cała zachodnia część Starego Kontynentu.

Rozkwit Monarchii Karolińskiej Państwo Karola było ojczyzną społeczności o odmiennych kulturach, przestrzegających i ufających innym normom prawa, posługujących się wieloma językami. A ponad nimi stał Karol, tyleż doskonały monarcha, co biegły i wytrawny administrator, twórca fantastycznie działającego państwa, będącego niedoścignionym wzorem dla innych monarchów, królów i książąt średniowiecznej Europy.

Państwo karolińskie miało charakter patrymonialny, stanowiąc tym samym prywatną własność panującego. Ośrodkiem decyzyjnym był dwór cesarski, a do najważniejszych urzędników należeli: zastępca monarchy w dziedzinie sądownictwa - palotyn (hrabia pałacowy), administrator kancelarii - kanclerz, oraz komornik, opiekun skarbu. W ten sposób palotyn, kanclerz oraz komornik tworzyli radę królewską, organ doradczy, powoływany przez króla. Rada podejmowała dyskusję oraz wspierała poradą panującego w poważnych dla funkcjonowania kraju, sprawach. Niemniej jednak ostateczną decyzję podejmował Karol. Hrabstwa i marchie Kultura i renesans Karoliński

Hrabstwa i marchie Jednostką podziału administracyjnego w państwie Karolińskim było hrabstwo, z hrabią jako urzędnikiem na czele. Marchiami nazywano tereny nadgraniczne. Zarządzali nimi margrabiowie. Do kompetencji hrabiów należało: - opieka administracyjna oraz sądownicza nad hrabstwem - kontrola poboru podatkowego - mobilizacja wojskowa z rozkazu panującego.

Margrabiowie posiadali kompetencje szersze, a to ze względu na graniczne położenie marchii, oraz potrzebę zapewnienia państwu bezpieczeństwa na wspomnianych obszarach. Margrabiowie mogli zwoływać wojsko bez uprzedniej decyzji o mobilizacji, zarządzanej przez władcę. Mogli też samowolnie inicjować działania zbrojne. W celu skontrolowania "pracy" swych urzędników, Karol delegował w teren kontrolerów, którzy monitorowali oraz składali relacje z prac wspomnianych dostojników królewskich.

Kultura i renesans karoliński Kultura karolińska W czasach karolińskich została rozbudowana i umocniona organizacja kościelna. Powstały arcybiskupstwa, silne diecezje, bogate opactwa benedyktyńskie. Dzięki reformie kościoła możliwe było ożywienie kulturalne. Wymagano od kleru lepszego przygotowania do prowadzenia duszpasterstwa i rozległych misji, ujednolicono też liturgię. Rozbudowano sieć szkół i skryptoriów. Duże znaczenie miała szkoła pałacowa powstała na dworze Karola Wielkiego. Zaczęła rozkwitać poezja, myśl polityczna a nade wszystko historiografia. Jej zawdzięczamy Żywot Karola Wielkiego napisany przez Einharda. W tym okresie powstały liczne mozaiki, freski, rozwijać się będzie malarstwo książkowe. Zaczęła kształtować się jedność kulturalna chrześcijańsko-łacińskiej Europy.

Renesans karoliński Karol Wielki zorganizował na swoim dworze szkołę pałacową i polecił aby w całym cesarstwie przy każdej katedrze i klasztorze istniały szkoły. Władca przyczynił się też do rozwoju architektury, z jego inicjatywy powstało wiele pięknych budowli: kościołów, zamków. Wnętrza ich były zdobione mozaikami i malowidłami. Odrodzenie się kultury na zachodzie, tzw. renesans karoliński, który nastąpił po okresie zastoju w dobie najazdów barbarzyńskich i kształtowania się zachodów. Wielkim dziełem Karola była reforma pisma. Język łaciński został oczyszczony z naleciałości i zbliżył się do dawnej klasycznej formy.

Upadek Monarchii Karolińskiej Po śmierci Karola dały o sobie znać w jego państwie z dużą siłą czynniki odśrodkowe, a jego następca Ludwik Pobożny nie był w stanie kontynuować jego dzieła. Ziemie na wschód od Renu były słabo zaludnione, oddalone od szlaków szerszej wymiany handlowej, a ponadto niedawno schrystianizowane, co nie sprzyjało poczuciu jedności. Do rozpadu monarchii przyczyniła się też nowa fala najazdów: Normanów z północy i Węgrów ze wschodu.

Ostatecznie w Verdun w 843 dokonano podziału monarchii pomiędzy synów Ludwika Pobożnego: Karola Łysego, Ludwika Niemieckiego i Lotara. W nowo ustalonych granicach zaczęły tworzyć się nowe państwa Zachodu- Francja i Niemcy. Ziemie Karola Łysego zamieszkiwała głównie ludność romańska, a Ludwika objęły terytoria germańskie. Królestwo Lotara nie stworzyło podstaw do powstania trwałej jedności państwowej, a część jego ziem, późniejsza Lotaryngia i Alzacja, jeszcze w XIX i XX w. były przedmiotem sporów między Francją a Niemcami. Potomkom Karola Wielkiego nie udało się utrzymać władzy cesarskiej. Odnowił ją dopiero król niemiecki Otton I, koronowany na cesarza w Rzymie w 962r.

Podział Cesarstwa na trzy części Karol Łysy (przyszła Francja) Ludwik Niemiecki (przyszłe Niemcy) Lotar (przyszła Włochy)

Karol Wielki Król Franków od 768 roku, cesarz rzymski od 800 roku, syn Pepina Małego z dynastii Karolingów. Powiększył terytorium na wschodzie i południu, umocnił jedność państwo politycznie i religijnie, uporządkował prawodawstwo, opiekun nauki i oświaty. Prowadził politykę ekspansji. Odniósł sukces w 33 wyprawach. Podbił: Awarów- koczownicy- Węgry; Sasów- kilkakrotnie- płn. Niemcy; Longobardów; Słowian- kilkakrotnie; Arabów- przekroczył Pireneje. Granice państwa (1 mln km2) rozciągały się od Oceanu Atlantyckiego, po Morze Północne. Na południu- Państwo Kościelne, na północy- Morze Północne, na wschodzie- Łaba i Soława, na zachodzie- Ebra.

Karol Wielki chciał zostać cesarzem Karol Wielki chciał zostać cesarzem. Początkowo chciał to osiągnąć żeniąc się z cesarzową bizantyjską Ireną. Nie zgodził się jednak na to papież Leon III, który obawiał się, że Rzym straci swą świetność na rzecz patriarchy bizantyjskiego. Niespodziewanie w roku 800, na Boże Narodzenie, Karol Wielki został koronowany na cesarza przez Leona III, po złożeniu mu przysięgi wierności. Karol otrzymał tytuł Augusta- cesarz Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego.

Najważniejsze daty: 496 r- chrzest władcy Franków, Chlodwiga 800 r - koronowanie Karola Wielkiego, króla Franków i Longobardów na cesarza rzymskiego przez papieża Leona III. Stał się obrońcą Kościoła i protektorem oraz inicjatorem chrystianizacji 843 r - podział monarchii karolińskiej w Verdun pomiędzy trzech synów: Karola Łysego, Ludwika Niemieckiego i Lotara Karol Młot - pozostawił on władze Merowingów i podzielił państwo. Był majordomem frankijskim. Pokonał Arabów pod Poitiers w 732 r

Pepin Mały (Krótki) - pokonał Longobardów oddając ich ziemie we władanie papieżowi. Zapoczątkował on tym państwo kościelne w 755r 919 r- w państwie wschodniofrancuskim odsunięto Karolinów od władzy. Władcą został książę Henryk I

Dziękujemy za uwagę przy oglądaniu naszej prezentacji. Autor: Adrianna Kiałka Joanna Kąkol Kl. I A