MAGURSKI PARK NARODOWY

Zwierzęta Rośliny Historia Ciekawostki

HISTORIA Pierwsza koncepcja objęcia najwyższą formą ochrony reprezentatywnego fragmentu Beskidu Niskiego została wysunięta w programie ochrony krajobrazu Polski przez Komitet Ochrony Przyrody i Jej Zasobów PAN już w 1975 roku. Poparło ją również Polskie Towarzystwo Leśne, a autorzy koncepcji (Faliński J. B., Kozłowski S., Smólski S.) lokalizowali projektowany Park Narodowy o powierzchni ok. 13 000 ha w rejonie Magury Małastowskiej i Wątkowskiej. 

Z kolei Komisja Ochrony Przyrody PTL w 1983 roku zaproponowała utworzenie parku narodowego o powierzchni ok. 18 000 ha obejmującego obszar Magury Wątkowskiej wraz z przylegającym masywem Mareszki. W 1987 roku Zakład Ochrony Przyrody i Zasobów Naturalnych PAN zaproponował utworzenie Magurskiego Parku Narodowego obejmującego swoim zasięgiem masyw Magury Wątkowskiej, pasmo Ostrej Góry i Dziamery oraz południową część Magury Małastowskiej. C.D.

Oficjalne działania mające na celu utworzenie w Beskidzie Niskim parku narodowego rozpoczęło wystąpienie Wojewody Krośnieńskiego do Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa pismem z dnia 30 lipca 1991 roku z wnioskiem o „wszczęcie procesu legislacyjnego nad powołaniem Magurskiego Parku Narodowego”. Szczegółowy projekt MPN opracowali prof. dr hab. S. Michalik i mgr inż. J. Szafrański, a powołanie parku do życia  poprzedzone było negocjacjami z władzami samorządowymi gmin, na terenie których tworzono Park oraz pracownikami likwidowanego Nadleśnictwa Żmigród. Rada Ministrów podjęła decyzję o utworzeniu Magurskiego Parku Narodowego 24 listopada 1994 roku (Rozp. RM z dnia 24.11.1994 r. w sprawie utworzenia MPN - Dz. U. Nr 126, poz. 618), a Park rozpoczął swoją działalność 1 stycznia 1995 roku. Początkowo Dyrekcja Parku mieściła się w Nowym Żmigrodzie; w 1997 przeniesiona została do Krempnej. W 2000 roku, tuż obok budynku Dyrekcji, rozpoczęto budowę Ośrodka Edukacyjnego wraz z Muzeum MPN. Budowę zakończono 30 września 2003 roku i Ośrodek oddano do użytku. W roku 2004 był wyposażany i następnie został udostępniony do działalności edukacyjnej.

CIEKAWOSTKI ZABYTKI KULTURY MATERIALNEJ Najstarszym śladem życia ludzi w tej części Beskidu Niskiego są pozostałości okazałego grodziska z IX – X wieku w Brzezowej na górze Walik u stóp Magury Wątkowskiej. Wchodziło ono w łańcuch wczesnośredniowiecznych grodzisk usytuowanych na południowo-wschodnich rubieżach granicznych państw Wiślan. Ozdobą krajobrazu są łemkowskie cerkwie. Część z nich uległa zniszczeniu. Pozostały po nich widoczne z daleka kępy drzew i przycerkiewne cmentarze. W niektórych wsiach zachowały się resztki tradycyjnego budownictwa mieszkalnego, długie łemkowskie „chyże”, budowane zazwyczaj z grubych świerkowych lub sosnowych bali łączonych na zrąb. C.D.

W  jednej z chałup w Kolonii Olchowiec urządzono małe prywatne muzeum kultury łemkowskiej. Na uwagę zasługują także zapomniane w większości i niszczejące cmentarze z I wojny światowej, kryjące szczątki tysięcy pojednanych po śmierci wrogów, w tym także Polaków poległych w służbie austriackiej, pruskiej i rosyjskiej. Tragiczną pamiątką ostatniej wojny jest cmentarz 1250 ofiar narodowości żydowskiej zamordowanych przez nazistów w 1942 roku na przełęczy w Hałbowie. Magurski Park Narodowy prowadzi szeroką działalność edukacyjną w Ośrodku Edukacyjnym wraz z Muzeum MPN w Krempnej oraz na ścieżkach przyrodniczych w terenie. Dokładne informacje na ten temat dostępne są na stronie Parku.

RYSIE I ŻBIKII, WYDRY SARENKI, LISKI Zwierzęta RYSIE I ŻBIKII, WYDRY SARENKI, LISKI

Wydra należy do Łasicowatych zwierząt. Są one przystosowane do ziemno-wodnego trybu życia. Świetnie pływa i nurkuje. Pod wodą może wytrzymać kilka minut.

Lis bardzo liczny reprezentant rodziny psowatych Lis bardzo liczny reprezentant rodziny psowatych. Długość jego ciała wynosi do 90cm, wysokości w barku 35cm, a długość ogona do 50cm.

Najliczniejszym gatunkiem wśród kopytnych są sarny.

RYSIE Ryś poluje głównie na zające, sarny, cielęta, jelenie, młode dziki, pożera dorosłe ptaki i ich pisklęta oraz drobne gryzonie. Bardzo często zdarza się, ze zabije więcej ofiar niż potrzebuje do zaspokojenia głodu.

Żbiki gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku (pod nazwą Felis catus), na podstawie wyglądu kota domowego. Obecną nazwę nadał żbikowi w 1775 roku niemiecki przyrodnik Schreber, który w Niemczech obserwował zwierzę w naturze. Zgodnie z oficjalnie przyjętą klasyfikacją żbiki (sensu largo) dzieli się na trzy podstawowe grupy Nieco rzadziej niż ryś występuje Żbik, gatunek pod ochroną spotykany także w Tatrach i pieninach

Zimowit jesienny jest byliną bulwiastą z rodziny zimowitowatych Colchicaceae. W Polsce jest spotykany w warunkach naturalnych – najczęściej w górach i na pogórzu oraz w północno-wschodniej części kraju. Trwałą częścią rośliny jest podziemna bulwa.

Storczyk Męski Kwiatostan wielokwiatowy, dość gęsty, 6-18 cm. Kwiaty pachnące. Zwykle 3-5 liści, soczysto zielone i błyszczące. Najwyższy obejmuje kwiatostan, pozostałe zebrane u nasady pędu. Rośnie na łąkach, w zaroślach oraz widnych, prześwietlonych lasach.

Kosiec Syberyjski Rośnie na Syberii oraz w Europie Wschodniej, także w Polce (jego niewielkie skupiska rozproszone są na terenie całego kraju). Jest rośliną chronioną. Tworzy okazałe kępy złożone z długich i wąskich jasnozielonych liści, które przypominają trawę. Wiosną rozwijają się delikatne niebieskofioletowe kwiaty. Kosaciec syberyjski jest długowieczny, przez wiele lat może rosnąć w tym samym miejscu.