Wdrażanie aktów delegowanych przykłady Artur Miśkiewicz Piotr Ołdak Departament Prawa Środowiska i Infrastruktury Rządowe Centrum Legislacji Dz.U.2009.203.1569 Traktat z Lizbony zmieniający Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską. Lizbona.2007.12.13. Data aktu: 2007-12-13 Data ogłoszenia: 2009-12-02 Wejście w życie: 2009-12-01 Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

ŹRÓDŁA PRAWA UE Prawo pierwotne: Prawo wtórne (pochodne): Obejmuje prawo konstytuujące UE, stanowione przez państwa członkowskie. Prawo wtórne (pochodne): Prawo stanowione przez instytucje UE w ramach powierzonych im kompetencji. Umowy międzynarodowe UE Akty wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Prawo pierwotne UE zwarte jest przede wszystkim w traktatach założycielskich , traktatach je zmieniających, traktatach o przystąpieniu, a także dołączonych do nich protokołach aneksach, itp. W szczególności na prawo pierwotne składają się Traktaty rzymskie, Jednolity akt europejski, Traktat z Mastricht, Traktat z Amsterdamu, z Nicei, z Lizbony. Obecnie najważniejszymi źródłami prawa pierwotnego są Traktat o Unii Europejskiej i Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Prawo pierwotne określa cele oraz główne zasady funkcjonowania Unii, stąd ma charakter konstytucyjny. Stanowi ono podstawę prawną działań instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii. Stanowione jest przez prawa członkowskie i oparte na ich wzajemnej zgodzie. Prawo pierwotne znajduje się na szczycie hierarchii źródeł prawa UE i jest hierarchicznie wyższe w stosunku do praw stanowionego przez instytucje UE. Cechy prawa pierwotnego: Oparte jest na wspólnej zgodzie państw członkowskich; Może być zmienione przez państwa członkowskie; Ma pierwszeństwo w stosunku do prawa wtórnego i prawa krajowego; Może określać prawa i obowiązki jednostek (mieć bezpośredni skutek); Interpretuje je TSUE, ale nie może kontrolować jego legalności. Umowy międzynarodowe – w istocie mają podwójny charakter. Są aktami zarówno prawa międzynarodowego jak i prawa pochodzącego od instytucji. Aktem łączącym umowę jako akt prawa międzynarodowego z prawem UE jest decyzja Rady wyrażająca zgodę na związanie UE umową. Mając na uwadze, że prawo wtórne powinno być zgodne ze zobowiązaniami międzynarodowymi UE (Art. 216 ust. 2 TFUE), umowy wydziela się jako odrębną kategorię źródeł prawa UE. Prawo wtórne (pochodne) tworzone jest przez instytucje UE na podstawie kompetencji określonych dla nich w Traktatach Akty wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Kompetencje wynikają z tytułu V TUE „postanowienia ogólne o działaniach zewnętrznych Unii i postanowienia szczególne dotyczące wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa” (art. 21 TUE) w oparciu o zasady określone w art. 21 TUE Rada Europejska określa jednomyślnie strategiczne interesy i cele Unii. Przyjmują one formy decyzji. Z uwagi jednak na swoją ogólną treść wymagają one wykonaninia środkami przewidzianymi w prawie UE Decyzje Rady Europejskiej (art. 22 TUE) Określają strategicznie interesy i cele Unii (opracowywane są na podstawie zasad i celów wymienionych w art. 21 TUE). Dotyczą WPZiB i wszelkich innych działań zewnętrznych; Mogą dotyczyć: a) stosunków Unii z określonym krajem lub regionem, b) określonego tematu, 4) Określają ich czas trwania oraz środki, które mają zostać udostępnione przez Unię i państwa członkowskie; 5) Podejmowane są jednomyślnie na zlecenie Rady przyjmowane przez nią na warunkach określonych dla każdej dziedziny; 6) Wymagają wykonania (nie skutkują bezpośrednio, nie dają praw jednostce); 7) Wykonywane są środkami przewidzianymi w Traktatach dla konkretnych dziedzin. Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa: Jest określana i realizowana przez Radę Europejską i Radę stanowią jednomyślnie, chyba że Traktaty przewidują inaczej; Wyklucza się przyjmowanie aktów ustawodawczych; Wykonuje je wysoki przedstawiciel Unii oraz państwa członkowskie; TSUE nie ma jurysdykcji (z wyjątkami). Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Prawo wtórne (pochodne): ŹRÓDŁA PRAWA UE Prawo pierwotne: Traktaty założycielskie, traktaty akcesyjne, ogólne zasady prawa. Prawo wtórne (pochodne): akty ustawodawcze (dyrektywy, rozporządzenia, decyzje) akty nieustawodawcze: akty delegowane (mogą przyjąć formy właściwe dla aktów prawodawczych) akty wykonawcze inne (np. opinie, porozumienia międzyinstytucjonalne, zalecenia, uchwały, deklaracje) Akty ustawodawcze to rozporządzenia, dyrektywy lub decyzje, a więc wiążące akty prawne, określające istotne elementy danej dziedziny (a contrario z art. 290 ust. 1 TFUE), przyjmowane w drodze procedury ustawodawczej (Zwykłej lub specjalnej). Akty ustawodawcze przyjmowane są z inicjatywy Komisji. Akt ustawodawczy może przekazywać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów o charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego (art. 90 ust. 1 TFUE). rozporządzenia mają charakter wspólnotowy i nie trzeba ich przekształcać w prawo krajowe (mają bezpośrednią moc obowiązującą) dyrektywy adresowane do konkretnych państw członkowskich, nakładają na nie obowiązek podjęcia działań w celu osiągnięcia wskazanego celu (adresat ma swobodę doboru środków i sposobu realizacji) decyzje obowiązują w całości tych, do których są adresowane (istnieje również możliwość wydawania decyzji niewskazujących adresatów) Każdy z ww. rozporządzeń, dyrektyw i decyzji składających się na unijne prawo wtórne może mieć charakter aktu ustawodawczego i nieustawodawczego (tj. aktu delegowanego, wykonawczego oraz „bez przymiotnika”). zalecenia i opinie, porozumienia międzynarodowe, podstawowe procedury i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE. Artykuł 288 W celu wykonania kompetencji Unii instytucje przyjmują rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości. Decyzja, która wskazuje adresatów, wiąże tylko tych adresatów. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej. Artykuł 289 1. Zwykła procedura ustawodawcza polega na przyjęciu rozporządzenia, dyrektywy lub decyzji wspólnie przez Parlament Europejski i Radę na wniosek Komisji. Procedurę tę określa artykuł 294. 2. W szczególnych przypadkach przewidzianych w Traktatach przyjęcie rozporządzenia, dyrektywy lub decyzji przez Parlament Europejski z udziałem Rady lub przez Radę z udziałem Parlamentu Europejskiego stanowi specjalną procedurę ustawodawczą. 3. Akty prawne przyjmowane w drodze procedury ustawodawczej stanowią akty ustawodawcze. 4. W szczególnych przypadkach przewidzianych w Traktatach akty ustawodawcze mogą być przyjmowane z inicjatywy grupy Państw Członkowskich lub Parlamentu Europejskiego, na zalecenie Europejskiego Banku Centralnego lub na wniosek Trybunału Sprawiedliwości lub Europejskiego Banku Inwestycyjnego. Artykuł 290 (379) 1. Akt ustawodawczy może przekazywać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów o charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego. Akty ustawodawcze wyraźnie określają cele, treść, zakres oraz czas obowiązywania przekazanych uprawnień. Przekazanie uprawnień nie może dotyczyć istotnych elementów danej dziedziny, ponieważ są one zastrzeżone dla aktu ustawodawczego. 2. Warunki, którym podlega przekazanie uprawnień, są wyraźnie określone w aktach ustawodawczych i mogą być następujące: a) Parlament Europejski lub Rada może zadecydować o odwołaniu przekazanych uprawnień; b) akt delegowany może wejść w życie tylko wtedy, gdy Parlament Europejski lub Rada nie wyrażą sprzeciwu w terminie przewidzianym przez akt ustawodawczy. Do celów litery a) i b) Parlament Europejski stanowi większością głosów wchodzących w jego skład członków, a Rada większością kwalifikowaną. 3. W nagłówku aktów delegowanych dodaje się przymiotnik "delegowane" albo "delegowana". Akty nieustawodawcze to rozporządzenia, dyrektywy i decyzje, o których mowa w art. 288 TFUE, które nie są przyjmowane w drodze zwykłej Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Akty ustawodawcze (prawodawcze) Artykuł 288 TFUE W celu wykonania kompetencji Unii instytucje przyjmują rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości. Decyzja, która wskazuje adresatów, wiąże tylko tych adresatów. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej. Zasięg ogólny oznacza, że adresatami mogą być zarówno jednostki jak i państwa. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Akty ustawodawcze (prawodawcze) Art. 289 TFUE 1. Zwykła procedura ustawodawcza polega na przyjęciu rozporządzenia, dyrektywy lub decyzji wspólnie przez Parlament Europejski i Radę na wniosek Komisji. Procedurę tę określa art. 294 TFUE. 2. W szczególnych przypadkach przewidzianych w Traktatach przyjęcie rozporządzenia, dyrektywy lub decyzji przez Parlament Europejski z udziałem Rady lub przez Radę z udziałem Parlamentu Europejskiego stanowi specjalną procedurę ustawodawczą. 3. Akty prawne przyjmowane w drodze procedury ustawodawczej stanowią akty ustawodawcze.(…) Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

europejska wykładania art. 290 TFUE komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady Wprowadzenie w życie art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Bruksela, dnia 9.12.2009 KOM(2009)673 wersja ostateczna Parlament Europejski i Komisja Europejska uznały, że: Art. 290 nie wymaga przyjęcia żadnego wiążącego aktu prawnego prawa pochodnego w celu zapewnienia jego wprowadzenia w życie; sam w sobie jest wystarczający i zawiera wszystkie elementy niezbędne prawodawcy do określenia, w zależności od przypadku, zakresu stosowania, treści oraz warunków przekazania uprawnień. W związku z tym Parlament Europejski zaproponował instytucjom uzgodnienie standardowej formuły przekazania takich uprawnień, która byłaby umieszczana stale przez Komisję Europejską w projektach aktów prawodawczych. Wynikiem jest opracowany przez Komisję opracowała omawiany dokument. Bruksela, dnia 9.12.2009 KOM(2009)673 wersja ostateczna KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY Wprowadzenie w życie art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Akty wykonawcze (art. 291 TFUE) 1. Państwa Członkowskie przyjmują wszelkie środki prawa krajowego niezbędne do wprowadzenia w życie prawnie wiążących aktów Unii. 2. Jeżeli konieczne są jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akty te powierzają uprawnienia wykonawcze Komisji lub, w należycie uzasadnionych przypadkach oraz w przypadkach określonych w artykułach 24 i 26 Traktatu o Unii Europejskiej, Radzie. 3. Do celów ustępu 2 Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, ustanawiają z wyprzedzeniem przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez Państwa Członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję. 4. W nagłówku aktów wykonawczych dodaje się przymiotnik "wykonawcze" albo "wykonawcza". Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Akty delegowane (artykuł 290 TFUE) 1. Akt ustawodawczy może przekazywać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów o charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego. Akty ustawodawcze wyraźnie określają cele, treść, zakres oraz czas obowiązywania przekazanych uprawnień. Przekazanie uprawnień nie może dotyczyć istotnych elementów danej dziedziny, ponieważ są one zastrzeżone dla aktu ustawodawczego. 2. Warunki, którym podlega przekazanie uprawnień, są wyraźnie określone w aktach ustawodawczych i mogą być następujące: a) Parlament Europejski lub Rada może zadecydować o odwołaniu przekazanych uprawnień; b) akt delegowany może wejść w życie tylko wtedy, gdy Parlament Europejski lub Rada nie wyrażą sprzeciwu w terminie przewidzianym przez akt ustawodawczy. Do celów litery a) i b) Parlament Europejski stanowi większością głosów wchodzących w jego skład członków, a Rada większością kwalifikowaną. 3. W nagłówku aktów delegowanych dodaje się przymiotnik "delegowane" albo "delegowana". Zasięg ogólny oznacza, że adresatami mogą być zarówno jednostki jak i państwa. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Akt delegowany a akt wykonawczy I akt delegowany (definiowany przez zasięg i skutki) – akt o zasięgu ogólnym, który uzupełnia lub zmienia inne niż istotne elementy aktu ustawodawczego akt wykonawczy (niedefiniowany) – określony od strony powodów jego przyjęcia czyli potrzeby jednolitych zasad wykonywania aktu ustawodawczego Rozbieżność wynika z różnego charakteru i zasięgu uprawnień powierzanych Komisji. Definicja aktów delegowanych, wynikająca z art. 290 ust. 1, jest z czysto redakcyjnego punktu widzenia bardzo zbliżona do definicji aktów, które zgodnie z decyzją 1999/468/WE („decyzja ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji”) podlegają procedurze regulacyjnej połączonej z kontrolą (tzw. Komitologia), wprowadzonej dnia 17 lipca 2006 r. na mocy decyzji 2006/512/WE. W obu przypadkach przedmiotowe akty mają bowiem zasięg ogólny, a ich celem jest zmiana lub uzupełnienie niektórych, inne niż istotne, elementów aktu prawodawczego. Podobieństwo kryteriów definiujących nie oznacza jednak, że są one wdrażane w jednakowy sposób, w nowych strukturach instytucjonalnych zakres stosowania aktów delegowanych niekoniecznie będzie się dokładnie pokrywał z zakresem procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą. Po pierwsze wyraźnie widać, że ten sam akt nie może stanowić równocześnie obu rodzajów aktów. Akty objęte zakresem art. 290 są z definicji wyłączone z zakresu stosowania art. 291, i odwrotnie. Te dwa artykuły zostały wyraźnie pomyślane przez autorów nowego traktatu jako wzajemnie się wykluczające. Akty, które z nich wynikają, mają zresztą inne nazwy prawne. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Akt delegowany a akt wykonawczy II art. 290 TFUE – prawodawca upoważnia Komisję do uzupełniania lub zmieniania jego działań przekazując Komisji (z myślą o skuteczności) swoje własne uprawnienia. Prawodawca może zdecydować o jedynie częściowym uregulowaniu danego obszaru, pozostawiając Komisji odpowiedzialność za uzupełnienie przepisów poprzez akty delegowane. art. 291 TFUE – Komisja nie otrzymuje żadnych uprawnień quasi-prawodawczych; jej uprawnienia są czysto wykonawcze. Prawodawca może wprowadzić pełne i całkowite uregulowania w danym obszarze, powierzając Komisji pieczę nad zapewnieniem ich wykonania w zharmonizowany sposób poprzez akty wykonawcze. Takie przekazanie jest zawsze opcjonalne: to z myślą o skuteczności prawodawca przekazuje Komisji swoje własne uprawnienia. W systemie stworzonym na mocy art. 291 Komisja nie otrzymuje żadnych uprawnień quasi-prawodawczych; jej uprawnienia są czysto wykonawcze. Państwa członkowskie w „naturalny sposób” są odpowiedzialne za wdrażanie unijnych aktów prawnie wiążących, ale jeśli potrzebne są jednolite warunki wykonywania, Komisja musi wykonywać swoje uprawnienia wykonawcze. Jej interwencja nie jest opcjonalna, ale obowiązkowa, jeśli spełnione są warunki art. 291. Ponadto należy podkreślić fakt, że zasięg ogólny aktów przyjętych przez Komisję nie stanowi sam w sobie wystarczającego powodu, aby dać pierwszeństwo systemowi prawnemu aktów delegowanych przed systemem aktów wykonawczych. Artykuł 291 pozwala bowiem Komisji również na przyjęcie środków wykonawczych o zasięgu ogólnym Aby zapewnić jednolite wykonanie unijnego aktu prawnie wiążącego, Komisja będzie mogła faktycznie odwoływać się albo do środków o charakterze indywidualnym, albo do aktów o zasięgu ogólnym. Z postanowień art. 290 wynika natomiast wyraźnie, że Komisja nigdy nie będzie upoważniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących środków o charakterze indywidualnym. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Akt delegowany Przyjmuje się, że kryteria określone w art. 290 TFUE muszą być spełnione łącznie, tzn. akt musi mieć jednocześnie zasięg ogólny oraz zmieniać, lub uzupełniać niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Zmiana i uzupełnienie aktu ustawodawczego I zmiana – celem użycia czasownika „zmieniać”, jest objęcie wszystkich hipotetycznych przypadków, w których Komisji powierza się uprawnienia do formalnej zmiany aktu podstawowego. Zmiana może dotyczyć treści jednego lub kilku artykułów części normatywnej lub treści załącznika, który prawnie stanowi część instrumentu prawodawczego. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Zmiana i uzupełnienie aktu ustawodawczego I uzupełnienie – znaczenie i zasięg pojęcia jest mniej precyzyjny; aby określić czy akt „uzupełnia” akt podstawowy, należy ocenić czy przyszły środek dodaje konkretne nowe przepisy inne niż istotne, które zmieniają ramy aktu prawnego, pozostawiając Komisji margines swobody. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Warunki przekazania uprawnień Komisji Prawodawca (art. 290 ust. 1 TFUE akapit drugi) ma obowiązek wyraźnego określenia celów, treści, zakresu i czasu obowiązywania przekazanych uprawnień. Wprowadzone ograniczenia dzieli się na: 1) ograniczenia merytoryczne; 2) ograniczenia czasowe. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Ograniczenia merytoryczne Przekazanie uprawnień musi być jasne, precyzyjne i szczegółowe. Prawodawca określa cele, jakie przyjęcie aktów delegowanych ma pozwolić osiągnąć, jak również, w stosownym przypadku, granice, których akty te nie powinny przekraczać. Tym samym, zakładając, że prawodawca zamierzałby powierzyć Komisji uprawnienia do zmiany załącznika do rozporządzenia, powinien np. sprecyzować, że Komisja może w drodze aktu delegowanego zmienić przedmiotowy załącznik, w całości lub w części, jeśli zachodzą pewne okoliczności – nastąpił postęp naukowy lub techniczny, wystąpiło określone wydarzenie, upłynął pewien okres czasu itd. Mogą również zostać określone ograniczenia obowiązujące Komisję w zakresie zmian tego załącznika; np. jeśli w załączniku określono wartości liczbowe, Komisja może zostać przez prawodawcę zobowiązana do nie przekraczania pewnych progów. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Ograniczenia czasowe Komisja uznała, że: przekazanie uprawnień powinno odbywać się co do zasady na czas nieokreślony; niewskazane jest stosowanie „klauzul wygaśnięcia”, które przez określenie konkretnego terminu powodują z nadejściem tego terminu automatyczne zakończenie przekazania uprawnień; w miejsce stosowania „klauzul wygaśnięcia” bardziej elastyczne jest stosowanie prawa do odwołania uprawnień na podstawie art. 290 ust. 2 lit. a TFUE. Artykuł 290 przewiduje, że prawodawca określa czas obowiązywania przekazanych uprawnień. Komisja uważa, że przepis ten nie instytucjonalizuje praktyki wprowadzania tzw. „klauzul wygaśnięcia” (ang. „sunset clause”), które po włączeniu do aktu prawodawczego powodują automatyczne zakończenie przekazania uprawnień Komisji, zmuszając ją w praktyce do przedstawienia nowego wniosku prawodawczego po upływie terminu określonego przez prawodawcę. Artykuł 290 wymaga przede wszystkim, aby warunki przekazania uprawnień były określone w sposób jasny i przewidywalny; nie wymaga natomiast, aby Komisja podlegała rygorystycznym terminom. Prawodawca musi być w stanie osiągnąć właściwą równowagę pomiędzy koniecznością określenia warunków przekazania uprawnień a koniecznością zagwarantowania ciągłości w procesie przyjmowania aktów prawnych istotnych dla wykonywania założeń politycznych Unii. Zmuszanie Komisji do przedstawiania nowych wniosków prawodawczych w regularnych odstępach czasu w celu ponownego otrzymania przekazanych uprawnień byłoby sprzeczne z zasadami skuteczności i szybkości, które stanowią właśnie uzasadnienie stosowania aktów delegowanych. Komisja uważa, że nie należy utrudniać instytucjom ich zadań poprzez ustanawianie uciążliwego systemu, w którym przekazanie uprawnień jest niestabilne. Przekazanie uprawnień powinno zatem co do zasady odbywać się na czas nieokreślony. Praktyka ta byłaby zresztą w pełni spójna z obecną sytuacją. Doświadczenie wskazuje bowiem, że zasadniczo prawodawca nie zamierza ograniczać czasu obowiązywania uprawnień powierzonych Komisji, nawet jeśli powierza jej podejmowanie środków o charakterze quasi-prawodawczym. Nie oznacza to jednak, że przekazane uprawnienia powinny pozostać niezmienne. W tym względzie należy podkreślić, że stosując art. 290 ust. 2 lit. a), prawodawca ma możliwość wprowadzenia do aktu podstawowego przepisu o możliwości odwołania przekazanych uprawnień. W sensie prawnym odwołanie powoduje te same skutki co klauzula wygaśnięcia. W obu przypadkach następuje zakończenie przekazania Komisji uprawnień, i to ona jest odpowiedzialna, jeśli okaże się to potrzebne i niezbędne, za przedłożenie w późniejszym terminie wniosku prawodawczego. Innymi słowy, jeśli w pewnych obszarach prawodawca uzna za konieczne uniknięcie sytuacji, w których przekazanie uprawnień przekształca się w stałe pełnomocnictwo, może zachować sobie prawo ich odwołania, co zresztą może umożliwiać bardziej elastyczne działanie niż automatyczna klauzula wygaśnięcia. Nie oznacza to, że odwołanie jako takie należy rozumieć jedynie jako zamiennik klauzuli wygaśnięcia. Jak wyjaśniono później (zob. poniżej, pkt 5.2), odwołanie może również spełniać inne cele. Należy jednak stwierdzić, że prawodawca dysponuje dzięki temu uprawnieniu mechanizmem, którego skuteczność jest porównywalna z klauzulą wygaśnięcia. W szczególnych przypadkach określenie dokładnej daty wygaśnięcia przekazanych uprawnień mogłoby jednak okazać się dla prawodawcy korzystne. W takich przypadkach, aby nie zmuszać instytucji do odwoływania się do procedur prawodawczych w celu ponownego przyznania uprawnień, należałoby ustanowić mechanizm dorozumianego przedłużenia obowiązywania uprawnień, na podstawie sprawozdania opracowanego przez Komisję i oczywiście pod warunkiem, że prawodawca ma możliwość niedopuszczenia do takiego automatycznego przedłużenia. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przyjmowanie aktu delegowanego I Artykuł 290 nie zawiera żadnych postanowień odnoszących się bezpośrednio lub pośrednio do procedury przyjmowania aktów delegowanych. Wynika z tego, że Komisja dysponuje w tym względzie dużą autonomią. 4.1. Autonomia Komisji Artykuł 290 nie zawiera żadnych postanowień odnoszących się bezpośrednio lub pośrednio do procedury przyjmowania aktów delegowanych. Komisja, jako organ, któremu prawodawca powierzył uprawnienia, przyjmuje akty niezbędne do osiągnięcia celów wskazanych w akcie podstawowym. Na mocy art. 290 ust. 1, dotyczącego warunków przekazania uprawnień, Komisja jest zobowiązana przestrzegać ograniczeń merytorycznych i czasowych w odniesieniu do przekazania uprawnień, które stanowią, w pewnym sensie, istotę „pełnomocnictwa” udzielanego przez prawodawcę. Ustęp pierwszy ma więc zastosowanie jeszcze zanim Komisja rozpocznie opracowywanie aktu delegowanego. Jeśli chodzi o art. 290 ust. 2, dotyczący kontroli, jaką może sprawować prawodawca, ma on zastosowanie później, po wykorzystaniu pełnomocnictwa, a jego działanie odnosi się albo do samych uprawnień, które mogą zostać odwołane przez prawodawcę, jeśli uzna on, że są wykorzystywane w niewłaściwy sposób, albo do aktów delegowanych, które mogą stać się obiektem sprzeciwu po ich przyjęciu, co powoduje niemożność ich wejścia w życie. Żadne z tych postanowień nie dotyczy jednak procedury, na mocy której Komisja przyjmuje akty delegowane. Wynika z tego, że Komisja dysponuje w tym względzie dużą autonomią. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przyjmowanie aktu delegowanego II jeżeli nie są potrzebne nowe ekspertyzy, Komisja konsultuje się z ekspertami w organach krajowych państw członkowskich, które będą odpowiedzialne za wykonanie aktów delegowanych po ich przyjęciu; w tym celu Komisja będzie mogła powoływać grupy ekspertów lub zwracać się do grup już istniejących; po zakończeniu konsultacji Komisja poinformuje ekspertów o wnioskach, które jej zdaniem wynikają z dyskusji, o swoich wstępnych działaniach i dalszym sposobie postępowania; w wypadkach, gdy okaże się to konieczne, Komisja przeprowadzi wszelkie przydatne badania, analizy, przesłuchania i konsultacje, w sposób najlepiej dostosowany do danych dziedzin oraz w ustalonych terminach. Prace przygotowawcze nad przyjęciem aktów delegowanych Komisja zamierza prowadzić prace przygotowawcze uznane przez nią za niezbędne do zagwarantowania, że z technicznego i prawnego punktu widzenia, akty delegowane spełnią całkowicie cele określone w akcie podstawowym, oraz że z politycznego i instytucjonalnego punktu widzenia spełnione zostaną wszystkie warunki pozwalające uniknąć sprzeciwu Parlamentu Europejskiego lub Rady. Z wyjątkiem przypadków, w których te prace przygotowawcze nie wymagają żadnych nowych ekspertyz, Komisja zamierza w regularny sposób konsultować się z ekspertami w organach krajowych wszystkich państw członkowskich, które będą odpowiedzialne za wykonanie aktów delegowanych po ich przyjęciu. Konsultacje takie będą odbywać się we właściwym czasie, aby dać ekspertom okazję do przekazania Komisji przydatnych i skutecznych opinii. W tym celu Komisja będzie mogła powoływać grupy ekspertów lub zwracać się do grup już istniejących. Komisja przywiązuje bardzo dużą wagę do tych prac, które na poziomie technicznym pozwalają nawiązać skuteczne partnerstwo z ekspertami w organach narodowych. Należy równocześnie podkreślić, że eksperci będą w procesie decyzyjnym odgrywać rolę konsultantów, a nie rolę instytucyjną. Po zakończeniu konsultacji Komisja poinformuje ekspertów o wnioskach, które jej zdaniem wynikają z dyskusji, o swoich wstępnych działaniach i dalszym sposobie postępowania. W obszarze usług finansowych Komisja zobowiązała się zresztą nadal przeprowadzać konsultacje z ekspertami wyznaczonym przez państwa członkowskie podczas opracowywania wniosków aktów delegowanych, zgodnie z ustaloną praktyką (zob. deklaracja nr 39 załączona do aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła Traktat z Lizbony). Ponadto w wypadkach, gdy okaże się to konieczne, Komisja przeprowadzi wszelkie przydatne badania, analizy, przesłuchania i konsultacje, w sposób najlepiej dostosowany do danych dziedzin oraz w ustalonych terminach. W kontekście ogólnym, Komisja ma zamiar ustanowić system „wczesnego ostrzegania” („early warning”), aby umożliwić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lepsze planowanie wykonania ich uprawnień w terminie dwóch miesięcy od przyjęcia aktu delegowanego, który to termin może zostać przedłużony o miesiąc na wniosek Parlamentu Europejskiego lub Rady (zob. poniżej pkt 5.3.1). W sprawach uznanych za szczególnie delikatne, Komisja zadba ponadto o przekazywanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie dodatkowych informacji na temat aktów delegowanych, które zamierza przyjąć. Jak w przypadku wszystkich innych grup ekspertów, istotne informacje dotyczące stworzonych w ten sposób grup zostaną podane do wiadomości publicznej za pośrednictwem rejestru grup ekspertów. Dz.U. L 115 z 9.5.2008, s. 350. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Kontrola aktów delegowanych Warunki przekazania uprawnień (art. 290 ust. 2 TFUE): prawo do wyrażenia sprzeciwu („konkretna krytyka” wyraźnie określonego aktu delegowanego) – postrzegane, jako ogólny środek kontroli, którą prawodawca sprawuje nad wszystkimi aktami delegowanymi; prawo odwołania uprawnień (pozbawia Komisję w sposób ogólny i zupełny przekazanych jej uprawnień) – jest środkiem bardziej wyjątkowym, spowodowanym np. poprzez wystąpienie czynników, których charakter podważa samą podstawę przekazania uprawnień. W art. 290 ust. 2 nowego traktatu określono dwa warunki, którymi prawodawca może obłożyć przekazanie uprawnień. Są to: prawo ich odwołania oraz prawo do „wyrażenia sprzeciwu”, czyli prawo do sprzeciwienia się. Podczas gdy sprzeciw jest „konkretną krytyką” wyraźnie określonego aktu delegowanego, odwołanie pozbawia Komisję w sposób ogólny i zupełny przekazanych jej uprawnień. Sprzeciw powinien zatem być postrzegany jako ogólny środek kontroli, którą prawodawca sprawuje nad wszystkimi aktami delegowanymi, podczas gdy odwołanie jest środkiem bardziej wyjątkowym, spowodowanym np. poprzez wystąpienie czynników, których charakter podważa samą podstawę przekazania uprawnień. Prawodawca nie jest zobowiązany do nakładania obu tych warunków łącznie, mają one niezależny charakter. Prawodawca mógłby zatem uznać, że nie zawsze istnieje konieczność zawarcia w przepisach możliwości odwołania przekazanych uprawnień, ponieważ uprawnienie to, w przypadkach aktów przyjmowanych w ramach zwykłej procedury prawodawczej, daje jednemu z dwóch organów władzy prawodawczej jednostronne uprawnienie do uznania za nieważne wspólnie przyjętych postanowień. Wykorzystanie prawa do sprzeciwu również mogłoby czasami okazać się niekorzystne, zwłaszcza jeśli prawodawca zamierza powierzyć Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych w szczególnie krótkim terminie lub w krótkich odstępach czasu (zob. poniżej, pkt 5.2 i 5.3.1). W celu skorzystania z któregokolwiek z uprawnień do kontroli przyznanych im na mocy traktatu, Parlament Europejski stanowi większością głosów wchodzących w jego skład członków, a Rada większością kwalifikowaną, zgodnie z art. 290 ust. 2 akapit drugi. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Prawo odwołania Prawo odwołania - może zostać przewidziane w szczególności w przypadkach, gdy prawodawca pragnie móc dysponować możliwością odebrania w każdym momencie uprawnień, które powierzył Komisji, w celu uwzględnienia nowych okoliczności, które uzasadniałyby działanie prawodawcze. Skutki odwołania powinny zostać wyraźnie określone w akcie podstawowym. Na przykład można określić, że decyzja o odwołaniu powoduje zakończenie przekazania uprawnień w odniesieniu do wyraźnie wskazanych delegowanych uprawnień, jednak nie ma wpływu na akty delegowane już obowiązujące. Prawo odwołania Prawo odwołania może zostać przewidziane w szczególności w przypadkach, gdy prawodawca pragnie móc dysponować możliwością odebrania w każdym momencie uprawnień, które powierzył Komisji, w celu uwzględnienia nowych okoliczności, które uzasadniałyby działanie prawodawcze. Prawodawca może również pragnąć dysponować prawem odwołania w przypadkach gdy uważa, że dysponowanie prawem do sprzeciwu jest nieprzydatne lub niepraktyczne. W szczególności może to obejmować sytuacje, w których Komisja jest zobowiązana przyjąć akty delegowane w ograniczonym czasie, co nie daje się pogodzić z korzystaniem przez prawodawcę z prawa do sprzeciwu. Nie mając możliwości sprawowania kontroli nad każdym z przyjmowanych aktów ze względu na ich częstotliwość, prawodawca zachowywałby jednak ogólną kontrolę nad przekazaniem uprawnień poprzez prawo do ich odwołania. Jeśli prawo odwołania jest zawarte w danym akcie prawodawczym, jego wykonanie powinno być obwarowane koniecznością uzasadnienia, a poprzedzać je powinna wcześniejsza wymiana informacji między instytucjami. Należałoby również przewidzieć skutki prawne. Korzystne byłoby, aby instytucja zamierzająca cofnąć swoje zaufanie do Komisji przedstawiła uzasadnienie tej decyzji. Byłoby to wskazane z dwóch względów. Po pierwsze, pozwoliłoby instytucji, która nie korzysta z prawa odwołania, na zrozumienie powodów, dla których druga instytucja zdecydowała jednostronnie o zmianie aktu podstawowego. Ponadto dzięki temu odwołanie miałoby również skutek zapobiegawczy: podając uzasadnienie swojej decyzji, Parlament Europejski i Rada wskazywałyby wyraźnie Komisji, co powinna a czego nie powinna ona robić, aby w przyszłości uniknąć kolejnego odwołania przekazania uprawnień. Instytucja, która zamierza odwołać uprawnienia, powinna poinformować o swoim zamiarze nie tylko Komisję, ale również instytucję, która nie korzysta z prawa odwołania. Dzięki temu można by ustanowić dialog międzyinstytucjonalny, odbywający się przed podjęciem decyzji o odwołaniu. Wskazane byłoby również, aby instytucja podejmująca inicjatywę odwołania wskazała wyraźnie, odwołania których przekazanych uprawnień dotyczy jej działanie. Należałoby bowiem przewidzieć sytuację, w której Parlament Europejski i Rada przewidują odwołanie jedynie części uprawnień, które przekazały Komisji. Innymi słowy, powinno być możliwe odwołanie częściowe. Ponadto skutki odwołania powinny zostać wyraźnie określone w akcie podstawowym. Na przykład można by określić, że decyzja o odwołaniu powoduje zakończenie przekazania uprawnień w odniesieniu do wyraźnie wskazanych delegowanych uprawnień, jednak nie ma wpływu na akty delegowane już obowiązujące. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Prawo do zgłoszenia sprzeciwu Jeżeli w akcie prawodawczym przewidziano prawo do sprzeciwu, Komisja po przyjęciu aktu delegowanego zawiadamia o przyjęciu prawodawcę. Prawo do sprzeciwu zostaje wtedy „uruchomione”, a wejście w życie aktu delegowanego przyjętego przez Komisję zostaje zawieszone na okres określony w akcie prawodawczym, w czasie którego prawodawca będzie miał prawo do sprzeciwu. Akt delegowany, wobec którego Parlament Europejski lub Rada wyraziły sprzeciw, nie może wejść w życie. Prawo do sprzeciwu Jeśli prawo do sprzeciwu zostanie przewidziane w akcie prawodawczym, powinny zostać spełnione pewne wymagania w zakresie prowadzonego postępowania. Po przyjęciu aktu delegowanego Komisja zawiadamia prawodawcę – w przypadku gdy akt podstawowy podlega zwykłej procedurze prawodawczej jest to równocześnie Parlament Europejski i Rada. Prawo do sprzeciwu zostaje wtedy „uruchomione” i ma charakter zawieszający: wejście w życie aktu delegowanego przyjętego przez Komisję zostaje zawieszone na okres określony w akcie prawodawczym, w czasie którego prawodawca będzie miał prawo do sprzeciwu. Komisja podejmie ponadto wszystkie niezbędne działania, aby akty delegowane były podawane do wiadomości publicznej zaraz po ich przyjęciu. Terminy Termin, jakim dysponuje prawodawca na zbadanie aktu delegowanego, będzie określony w akcie podstawowym. Prawodawca będzie miał swobodę określenia w każdym przypadku indywidualnie, jaki okres uznaje za niezbędny. Komisja uważa równocześnie, że należy unikać określania zupełnie różnych terminów w przypadku różnych obszarów działań, chyba że jest to całkowicie uzasadnione pilnym charakterem podejmowanych środków – konieczność określenia skróconych terminów – lub, przeciwnie, ze względu na szczególnie skomplikowany charakter aktów, które Komisja będzie zobowiązana przyjąć – potrzebę przedłużenia terminu na badanie. Termin wyrażenia sprzeciwu zaczyna biec od momentu przekazania przez Komisję przyjętego aktu delegowanego we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej. Doświadczenie zdobyte w ramach procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą wskazuje, że termin trzech miesięcy powszechnie przewidziany na wykonanie prawa do sprzeciwu jest dłuższy niż to konieczne, ponieważ Parlament i Rada często szybciej określają, czy dany akt mógłby powodować trudności. W większości przypadków termin trzech miesięcy staje się zatem zwykłym terminem proceduralnym, który opóźnia wejście w życie aktu, nie przynosząc przy tym realnych korzyści. Dlatego Komisja preferuje system, w którym termin na wyrażenie sprzeciwu wynosiłby dwa miesiące i byłby automatycznie przedłużany o miesiąc, jeśli Parlament Europejski lub Rada wystąpi z taką inicjatywą. Mechanizm taki pozwoliłby zwiększyć skuteczność procedur, nie podważając równocześnie zasady ogólnego terminu trzech miesięcy. W szczególnych przypadkach, gdy złożoność dziedzin, w których Komisji przyznane zostają uprawnienia, lub ich szczególnie delikatny charakter sprawiają, że termin dwóch miesięcy byłby niewystarczający do wykonania przez Parlament Europejski i Radę ich uprawnień, korzystne mogłoby być określenie ustalonego terminu trzech miesięcy. Należy również przewidzieć możliwość, że dwie instytucje decydują się poinformować Komisję o braku sprzeciwu wobec aktu delegowanego jeszcze przed upływem terminu określonego w przepisach, co pozwoliłoby na natychmiastowe wejście aktu w życie. Oczywiście takie standardowe przepisy nie sprawdzą się we wszystkich dziedzinach działań. W niektórych obszarach polityki Komisja musi działać w bardzo szybki sposób, nie tylko w przypadkach nagłych. W takich przypadkach prawodawca mógłby zostać proszony o znaczne skrócenie terminu na kontrolę, lub nawet o zrezygnowanie z niej, jeśli dysponuje przy tym prawem do odwołania (zob. powyżej, pkt 5.2). Uzasadnienie W art. 290 TFUE nie wymieniono powodów, na podstawie których prawodawca może wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego. Prawo do wyrażenia sprzeciwu, które daje prawodawcy możliwość ogólnej kontroli nad przekazaniem uprawnień, powinno więc zasadniczo wynikać ze swobody uznania Parlamentu Europejskiego i Rady. Jednak instytucja, która wyraża sprzeciw, powinna przedstawić powody stanowiące uzasadnienie jej decyzji. Powody te powinny zostać przedstawione w decyzji Rady lub w rezolucji Parlamentu Europejskiego, które stanowią formalne wyrażenie sprzeciwu. Taka praktyka pozwoli uniknąć Komisji kontynuowania działań, które powodują sprzeciw Parlamentu Europejskiego lub Rady. Jeśli na przykład instytucja, która wyraziła sprzeciw, wyraźnie określi, że Komisja przekroczyła granice przekazanych jej uprawnień, Komisja będzie mogła w razie potrzeby skorzystać z procedury prawodawczej. Skutki wyrażenia sprzeciwu Akt delegowany, wobec którego Parlament Europejski lub Rada wyraziły sprzeciw, nie może wejść w życie. Komisja ma wtedy możliwość przyjęcia nowego aktu delegowanego, zmienionego w stosownym przypadku w sposób uwzględniający wyrażony sprzeciw, lub przedstawienia wniosku prawodawczego zgodnie z traktatami, w przypadku gdy sprzeciw uzasadniony był przekroczeniem przez Komisję przekazanych jej uprawnień. Można również wyobrazić sobie sytuację, w której Komisja rezygnuje z wszelkich działań. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Terminy wyrażenia sprzeciwu trzy miesiące – termin podstawowy; dwa miesiące + jeden – termin preferowany przez Komisję (jeden miesiąc na wyrażenie sprzeciwu w przypadku zgłoszenia takiej potrzeby przez prawodawcę); w trybie pilnym – dla wyjątkowych sytuacji wymagających natychmiastowej reakcji prawodawcy. Terminy Termin, jakim dysponuje prawodawca na zbadanie aktu delegowanego, będzie określony w akcie podstawowym. Prawodawca będzie miał swobodę określenia w każdym przypadku indywidualnie, jaki okres uznaje za niezbędny. Komisja uważa równocześnie, że należy unikać określania zupełnie różnych terminów w przypadku różnych obszarów działań, chyba że jest to całkowicie uzasadnione pilnym charakterem podejmowanych środków – konieczność określenia skróconych terminów – lub, przeciwnie, ze względu na szczególnie skomplikowany charakter aktów, które Komisja będzie zobowiązana przyjąć – potrzebę przedłużenia terminu na badanie. Termin wyrażenia sprzeciwu zaczyna biec od momentu przekazania przez Komisję przyjętego aktu delegowanego we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej. Doświadczenie zdobyte w ramach procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą wskazuje, że termin trzech miesięcy powszechnie przewidziany na wykonanie prawa do sprzeciwu jest dłuższy niż to konieczne, ponieważ Parlament i Rada często szybciej określają, czy dany akt mógłby powodować trudności. W większości przypadków termin trzech miesięcy staje się zatem zwykłym terminem proceduralnym, który opóźnia wejście w życie aktu, nie przynosząc przy tym realnych korzyści. Dlatego Komisja preferuje system, w którym termin na wyrażenie sprzeciwu wynosiłby dwa miesiące i byłby automatycznie przedłużany o miesiąc, jeśli Parlament Europejski lub Rada wystąpi z taką inicjatywą. Mechanizm taki pozwoliłby zwiększyć skuteczność procedur, nie podważając równocześnie zasady ogólnego terminu trzech miesięcy. W szczególnych przypadkach, gdy złożoność dziedzin, w których Komisji przyznane zostają uprawnienia, lub ich szczególnie delikatny charakter sprawiają, że termin dwóch miesięcy byłby niewystarczający do wykonania przez Parlament Europejski i Radę ich uprawnień, korzystne mogłoby być określenie ustalonego terminu trzech miesięcy. Należy również przewidzieć możliwość, że dwie instytucje decydują się poinformować Komisję o braku sprzeciwu wobec aktu delegowanego jeszcze przed upływem terminu określonego w przepisach, co pozwoliłoby na natychmiastowe wejście aktu w życie. Oczywiście takie standardowe przepisy nie sprawdzą się we wszystkich dziedzinach działań. W niektórych obszarach polityki Komisja musi działać w bardzo szybki sposób, nie tylko w przypadkach nagłych. W takich przypadkach prawodawca mógłby zostać proszony o znaczne skrócenie terminu na kontrolę, lub nawet o zrezygnowanie z niej, jeśli dysponuje przy tym prawem do odwołania (zob. powyżej, pkt 5.2). Uzasadnienie W art. 290 TFUE nie wymieniono powodów, na podstawie których prawodawca może wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego. Prawo do wyrażenia sprzeciwu, które daje prawodawcy możliwość ogólnej kontroli nad przekazaniem uprawnień, powinno więc zasadniczo wynikać ze swobody uznania Parlamentu Europejskiego i Rady. Jednak instytucja, która wyraża sprzeciw, powinna przedstawić powody stanowiące uzasadnienie jej decyzji. Powody te powinny zostać przedstawione w decyzji Rady lub w rezolucji Parlamentu Europejskiego, które stanowią formalne wyrażenie sprzeciwu. Taka praktyka pozwoli uniknąć Komisji kontynuowania działań, które powodują sprzeciw Parlamentu Europejskiego lub Rady. Jeśli na przykład instytucja, która wyraziła sprzeciw, wyraźnie określi, że Komisja przekroczyła granice przekazanych jej uprawnień, Komisja będzie mogła w razie potrzeby skorzystać z procedury prawodawczej. Skutki wyrażenia sprzeciwu Akt delegowany, wobec którego Parlament Europejski lub Rada wyraziły sprzeciw, nie może wejść w życie. Komisja ma wtedy możliwość przyjęcia nowego aktu delegowanego, zmienionego w stosownym przypadku w sposób uwzględniający wyrażony sprzeciw, lub przedstawienia wniosku prawodawczego zgodnie z traktatami, w przypadku gdy sprzeciw uzasadniony był przekroczeniem przez Komisję przekazanych jej uprawnień. Można również wyobrazić sobie sytuację, w której Komisja rezygnuje z wszelkich działań. Tryb pilny Komisja uważa, że w niektórych przypadkach przyjęcie i wejście w życie aktu delegowanego podlegającego prawu do sprzeciwu mogłoby mieć szczególnie pilny charakter. W szczytowym momencie kryzysu finansowego, jesienią 2008 r., konieczna była jak najszybsza zmiana pewnych standardów rachunkowości. Terminy dla procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, które obowiązywały w tym przypadku, musiały zostać w znaczny sposób skrócone, aby środki mogły zostać przyjęte i wprowadzone w życie w jak najkrótszym czasie. Wykonywanie w normalny sposób prawa do sprzeciwu może więc okazać się nie do pogodzenia z pilnym charakterem konkretnej sytuacji. Dlatego Komisja uważa, że konieczne jest wprowadzenie trybu pilnego, którego zastosowanie przewidywane byłoby przez prawodawcę. Tryb taki mógłby zostać zorganizowany na wiele sposobów. Jedną z możliwości byłoby skrócenie terminu wyrażenia sprzeciwu do niezbędnego minimum. W ten sposób, ze względu na szczególnie pilny charakter sprawy, akt delegowany przyjęty przez Komisję mógłby na przykład wchodzić w życie w terminie 8 dni po jego przekazaniu do Parlamentu Europejskiego i Rady. Takie rozwiązanie ma tę zaletę, że jest proste i nie zmienia tradycyjnego obiegu proceduralnego. Jednak istnieje niebezpieczeństwo, że prawo prawodawcy do sprzeciwu stanie się w ten sposób czysto iluzoryczne, ponieważ wyrażenie sprzeciwu w tak krótkim czasie będzie bardzo trudne. Komisja skłania się zatem ku innemu rozwiązaniu, które pozwalałoby jej przyjmować, wprowadzać w życie i niezwłocznie stosować akty delegowane, które jednak nadal poddane byłyby prawu do sprzeciwu. Prawodawca byłby niezwłocznie zawiadamiany o przyjęciu takiego aktu, a akt ten miałby zastosowanie dopóki Parlament Europejski i Rada nie wyraziłyby sprzeciwu w terminie, którego długość można ustalić np. na sześć tygodni. W przypadku gdyby taki sprzeciw został wyrażony, akt delegowany przestawałby mieć zastosowanie. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Publikacja aktów delegowanych Akty delegowane są publikowane w serii L Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej po upływie okresu w ciągu którego Parlament Europejski i Rada mogą zgłosić sprzeciw. Akty delegowane przyjmowane w trybie pilnym powinny być ogłaszane niezwłocznie. Terminy Termin, jakim dysponuje prawodawca na zbadanie aktu delegowanego, będzie określony w akcie podstawowym. Prawodawca będzie miał swobodę określenia w każdym przypadku indywidualnie, jaki okres uznaje za niezbędny. Komisja uważa równocześnie, że należy unikać określania zupełnie różnych terminów w przypadku różnych obszarów działań, chyba że jest to całkowicie uzasadnione pilnym charakterem podejmowanych środków – konieczność określenia skróconych terminów – lub, przeciwnie, ze względu na szczególnie skomplikowany charakter aktów, które Komisja będzie zobowiązana przyjąć – potrzebę przedłużenia terminu na badanie. Termin wyrażenia sprzeciwu zaczyna biec od momentu przekazania przez Komisję przyjętego aktu delegowanego we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej. Doświadczenie zdobyte w ramach procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą wskazuje, że termin trzech miesięcy powszechnie przewidziany na wykonanie prawa do sprzeciwu jest dłuższy niż to konieczne, ponieważ Parlament i Rada często szybciej określają, czy dany akt mógłby powodować trudności. W większości przypadków termin trzech miesięcy staje się zatem zwykłym terminem proceduralnym, który opóźnia wejście w życie aktu, nie przynosząc przy tym realnych korzyści. Dlatego Komisja preferuje system, w którym termin na wyrażenie sprzeciwu wynosiłby dwa miesiące i byłby automatycznie przedłużany o miesiąc, jeśli Parlament Europejski lub Rada wystąpi z taką inicjatywą. Mechanizm taki pozwoliłby zwiększyć skuteczność procedur, nie podważając równocześnie zasady ogólnego terminu trzech miesięcy. W szczególnych przypadkach, gdy złożoność dziedzin, w których Komisji przyznane zostają uprawnienia, lub ich szczególnie delikatny charakter sprawiają, że termin dwóch miesięcy byłby niewystarczający do wykonania przez Parlament Europejski i Radę ich uprawnień, korzystne mogłoby być określenie ustalonego terminu trzech miesięcy. Należy również przewidzieć możliwość, że dwie instytucje decydują się poinformować Komisję o braku sprzeciwu wobec aktu delegowanego jeszcze przed upływem terminu określonego w przepisach, co pozwoliłoby na natychmiastowe wejście aktu w życie. Oczywiście takie standardowe przepisy nie sprawdzą się we wszystkich dziedzinach działań. W niektórych obszarach polityki Komisja musi działać w bardzo szybki sposób, nie tylko w przypadkach nagłych. W takich przypadkach prawodawca mógłby zostać proszony o znaczne skrócenie terminu na kontrolę, lub nawet o zrezygnowanie z niej, jeśli dysponuje przy tym prawem do odwołania (zob. powyżej, pkt 5.2). Uzasadnienie W art. 290 TFUE nie wymieniono powodów, na podstawie których prawodawca może wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego. Prawo do wyrażenia sprzeciwu, które daje prawodawcy możliwość ogólnej kontroli nad przekazaniem uprawnień, powinno więc zasadniczo wynikać ze swobody uznania Parlamentu Europejskiego i Rady. Jednak instytucja, która wyraża sprzeciw, powinna przedstawić powody stanowiące uzasadnienie jej decyzji. Powody te powinny zostać przedstawione w decyzji Rady lub w rezolucji Parlamentu Europejskiego, które stanowią formalne wyrażenie sprzeciwu. Taka praktyka pozwoli uniknąć Komisji kontynuowania działań, które powodują sprzeciw Parlamentu Europejskiego lub Rady. Jeśli na przykład instytucja, która wyraziła sprzeciw, wyraźnie określi, że Komisja przekroczyła granice przekazanych jej uprawnień, Komisja będzie mogła w razie potrzeby skorzystać z procedury prawodawczej. Skutki wyrażenia sprzeciwu Akt delegowany, wobec którego Parlament Europejski lub Rada wyraziły sprzeciw, nie może wejść w życie. Komisja ma wtedy możliwość przyjęcia nowego aktu delegowanego, zmienionego w stosownym przypadku w sposób uwzględniający wyrażony sprzeciw, lub przedstawienia wniosku prawodawczego zgodnie z traktatami, w przypadku gdy sprzeciw uzasadniony był przekroczeniem przez Komisję przekazanych jej uprawnień. Można również wyobrazić sobie sytuację, w której Komisja rezygnuje z wszelkich działań. Tryb pilny Komisja uważa, że w niektórych przypadkach przyjęcie i wejście w życie aktu delegowanego podlegającego prawu do sprzeciwu mogłoby mieć szczególnie pilny charakter. W szczytowym momencie kryzysu finansowego, jesienią 2008 r., konieczna była jak najszybsza zmiana pewnych standardów rachunkowości. Terminy dla procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, które obowiązywały w tym przypadku, musiały zostać w znaczny sposób skrócone, aby środki mogły zostać przyjęte i wprowadzone w życie w jak najkrótszym czasie. Wykonywanie w normalny sposób prawa do sprzeciwu może więc okazać się nie do pogodzenia z pilnym charakterem konkretnej sytuacji. Dlatego Komisja uważa, że konieczne jest wprowadzenie trybu pilnego, którego zastosowanie przewidywane byłoby przez prawodawcę. Tryb taki mógłby zostać zorganizowany na wiele sposobów. Jedną z możliwości byłoby skrócenie terminu wyrażenia sprzeciwu do niezbędnego minimum. W ten sposób, ze względu na szczególnie pilny charakter sprawy, akt delegowany przyjęty przez Komisję mógłby na przykład wchodzić w życie w terminie 8 dni po jego przekazaniu do Parlamentu Europejskiego i Rady. Takie rozwiązanie ma tę zaletę, że jest proste i nie zmienia tradycyjnego obiegu proceduralnego. Jednak istnieje niebezpieczeństwo, że prawo prawodawcy do sprzeciwu stanie się w ten sposób czysto iluzoryczne, ponieważ wyrażenie sprzeciwu w tak krótkim czasie będzie bardzo trudne. Komisja skłania się zatem ku innemu rozwiązaniu, które pozwalałoby jej przyjmować, wprowadzać w życie i niezwłocznie stosować akty delegowane, które jednak nadal poddane byłyby prawu do sprzeciwu. Prawodawca byłby niezwłocznie zawiadamiany o przyjęciu takiego aktu, a akt ten miałby zastosowanie dopóki Parlament Europejski i Rada nie wyraziłyby sprzeciwu w terminie, którego długość można ustalić np. na sześć tygodni. W przypadku gdyby taki sprzeciw został wyrażony, akt delegowany przestawałby mieć zastosowanie. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Akt delegowany - podsumowanie Akt delegowany jest aktem prawa wtórnego UE: nieustawodawczym; o zasięgu ogólnym; uzupełniającym lub zmieniającym niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego; przyjmowany na podstawie wyraźnego upoważnienia zawartego w akcie ustawodawczym; przyjmuje często formę podstawowego aktu ustawodawczego (rozporządzenia, dyrektywy albo decyzji). Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Wzory przepisów w akcie podstawowym przekazujących uprawnienia Motyw Komisja powinna posiadać uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 Traktatu w odniesieniu do [...]. Artykuły, w których zostają przekazane uprawnienia (Jeden lub kilka przepisów przekazują Komisji uprawnienia w akcie podstawowym. Przepisy te określają cele, treść oraz zakres przekazanych uprawnień i zawierają odesłanie do art. A). Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Artykuł A Wykonanie przekazania 1. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w artykułach [artykuł lub artykuły, w których przekazane zostają uprawnienia], powierza się Komisji Wariant 1: na czas nieokreślony. Wariant 2: na okres [x] lat od daty wejścia w życie […]. Komisja przedkłada sprawozdanie na temat przekazanych uprawnień najpóźniej [x] miesięcy przed końcem okresu [x] lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie odnowione na taki sam okres, chyba że Parlament Europejski lub Rada cofnie je zgodnie z art. B. 2. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę. 3. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych powierzone Komisji podlegają warunkom określonym w art. [B] [i] [C]. [Jeśli wymaga tego szczególnie pilny charakter sprawy, zastosowanie ma art. D]. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Artykuł B Odwołanie przekazanych uprawnień 1 Artykuł B Odwołanie przekazanych uprawnień 1. Przekazanie uprawnień przewidziane w artykułach [artykuł lub artykuły, w których przekazane zostają uprawnienia] może zostać odwołane przez Parlament Europejski lub Radę. 2. Instytucja, która rozpoczęła wewnętrzną procedurę w celu podjęcia decyzji, czy zamierza ona odwołać przekazanie uprawnień, informuje drugiego prawodawcę i Komisję, najpóźniej miesiąc przed podjęciem ostatecznej decyzji, wskazując przekazane uprawnienia, które mogłyby zostać odwołane, oraz uzasadnienie tego odwołania. 3. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Staje się ona skuteczna natychmiast lub od późniejszej daty, która jest w niej określona. Nie wpływa ona na ważność aktów delegowanych już obowiązujących. Jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Artykuł C Sprzeciw wobec aktów delegowanych 1. Parlament Europejski i Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego Wariant 1: w terminie dwóch miesięcy licząc od daty zawiadomienia. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady termin ten jest przedłużany o miesiąc. Wariant 2: w terminie trzech miesięcy licząc od daty zawiadomienia. 2. Jeśli po upływie tego terminu ani Parlament Europejski ani Rada nie wyrażą sprzeciwu wobec aktu delegowanego, lub jeśli przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski jak i Rada poinformowały Komisję, że podjęły decyzję o niewyrażaniu sprzeciwu, akt delegowany wchodzi w życie z dniem przewidzianym w jego przepisach. 3. Jeśli Parlament Europejski lub Rada wyrażą sprzeciw wobec aktu delegowanego, nie wchodzi on w życie. Instytucja, która wyraża sprzeciw wobec aktu delegowanego, podaje uzasadnienie. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Artykuł D Tryb pilny 1. Akt delegowany przyjęty w trybie pilnym wchodzi w życie bezzwłocznie i ma zastosowanie, o ile nie został wyrażony sprzeciw zgodnie z ust. 2. W zawiadomieniu o akcie skierowanym do Parlamentu Europejskiego i Rady podane zostają powody, dla których skorzystano z trybu pilnego. 2. Parlament Europejski i Rada mogą, w terminie [sześciu tygodni] licząc od daty zawiadomienia, wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego. W takim przypadku akt ten przestaje być stosowany. Instytucja, która wyraża sprzeciw wobec aktu delegowanego, podaje uzasadnienie. Przepisy odsyłające do tego artykułu zawierają wyraźną wzmiankę o „szczególnie pilnym charakterze sprawy”. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia I dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/40/UE z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie ram wdrażania inteligentnych systemów transportowych w obszarze transportu drogowego oraz interfejsów z innymi rodzajami transportu (Dz. Urz. UE L 207 z 06.08.2010, str. 1) – weszła w życie dnia 26 sierpnia 2010 r. przepisy dot. aktów delegowanych: motyw 21, art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 i 2, art. 7, art. 12-14, art. 18 dyrektywa wdrażana ustawą z dnia 27 lipca 2012 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych (Dz. U. poz. 965) Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia I Dyrektywa 2010/40/WE: art. 1 (przedmiot i zakres stosowania): „1. Niniejsza dyrektywa ustanawia ramy wspierające skoordynowane i spójne wdrażanie i stosowanie inteligentnych systemów transportowych (ITS) na terenie Unii, (…). 2. Niniejsza dyrektywa przewiduje opracowanie specyfikacji w odniesieniu do działań w obszarach priorytetowych, (…).”; motyw 21: „W odniesieniu do przyjmowania specyfikacji Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE. (…)”; Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia I art. 5 (wdrażanie ITS) ust. 1 zdanie pierwsze: „1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby zapewnić stosowanie specyfikacji przyjętych przez Komisję zgodnie z art. 6 do wdrażanych aplikacji i usług ITS, zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II. (…)”; art. 6 (specyfikacje) ust. 1 i 2: „1. Komisja przyjmuje najpierw specyfikacje niezbędne do zapewnienia zgodności, interoperacyjności i ciągłości w celu wdrożenia i operacyjnego stosowania ITS (…). 2. Komisja dąży do przyjęcia specyfikacji dotyczących jednego lub większej liczby działań priorytetowych do dnia 27 lutego 2013 r.”; Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia I art. 7 (akty delegowane) ust. 1 i 3: „1. W odniesieniu do specyfikacji Komisja może przyjmować akty delegowane zgodnie z art. 290 TFUE. Przyjmując takie akty delegowane, Komisja działa zgodnie z odnośnymi przepisami niniejszej dyrektywy, w szczególności z art. 6 oraz załącznikiem II. 3. Jeśli chodzi o akty delegowane, (…), zastosowanie ma procedura ustanowiona w art. 12, 13 i 14.”; art. 18 (transpozycja) ust. 1 zdanie pierwsze: „1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 27 lutego 2012 r.”. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia I Ustawa o zmianie ustawy o drogach publicznych wprowadza rozdział 4a „Inteligentne systemy transportowe” „Art. 43a. 1. W przypadku podjęcia przez zainteresowane podmioty, w szczególności zarządców dróg publicznych poszczególnych kategorii, decyzji o wdrażaniu aplikacji ITS lub usług ITS, podmioty te przy ich wdrażaniu stosują przepisy wydane na podstawie ust. 3, mając na uwadze potrzeby w szczególności użytkowników ITS, w tym szczególnie zagrożonych uczestników ruchu drogowego. 2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, przy wyborze i wdrażaniu aplikacji ITS i usług ITS stosują odpowiednio następujące zasady (…) zasady określone na podstawie zał. II do dyrektywy Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia I 3. Minister (…) może określić, w drodze rozporządzenia: 1) po wydaniu przez Komisję Europejską specyfikacji w zakresie wdrażania inteligentnych systemów transportowych w obszarze transportu drogowego, szczegółowe wymagania techniczne lub operacyjne dla aplikacji ITS i usług ITS, 2) sposoby wdrażania aplikacji ITS i usług ITS - mając na uwadze potrzebę zapewnienia skoordynowanego i spójnego wdrażania inteligentnych systemów transportowych w obszarze transportu drogowego, zaspokajanie w możliwie szerokim zakresie potrzeb użytkowników ITS oraz uwzględniając zasady, o których mowa w ust. 2.". Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie wskazania poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie, zużycia energii oraz innych zasobów przez produkty związane z energią (Dz. Urz. UE L 153 z 18.06.2010, str. 1) – weszła w życie dnia 19 czerwca 2010 r. przepisy dot. aktów delegowanych: motyw 19, art. 4 – 16 dyrektywa wdrażana ustawą z dnia 14 września 2012 r. o obowiązkach w zakresie informowania o zużyciu energii przez produkty wykorzystujące energię (Dz. U. poz. 1203) Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II Dyrektywa 2010/30/UE: art. 1 (zakres) ust. 1: „1. Niniejsza dyrektywa ustanawia ramy dla harmonizacji krajowych przepisów dotyczących informacji dla użytkownika końcowego, w szczególności w formie etykiet oraz standardowych informacji o produkcie, dotyczącej zużycia energii (…) i informacji dodatkowych o niektórych produktach związanych z energią, umożliwiając tym samym użytkownikom końcowym wybór bardziej efektywnych produktów.”; motyw 19: „Komisji należy przyznać uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do etykietowania i standardowych informacji o produkcie w zakresie zużycia energii (…) przez produkty związane z energią podczas ich użytkowania. (…).”. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II art. 4 (wymogi dotyczące informacji): „Państwa członkowskie zapewniają: a) zwrócenie uwagi użytkowników końcowych, zgodnie z aktami delegowanymi (…), na informacje dotyczące zużycia energii elektrycznej, innych form energii (…), oraz informacje dodatkowe za pomocą kart oraz etykiet w odniesieniu do produktów oferowanych do sprzedaży, wynajmu, sprzedaży ratalnej lub wystawianych na sprzedaż (…) przez Internet; b) dostarczenie informacji, o których mowa w lit. a), w odniesieniu do produktów wbudowanych lub zainstalowanych wyłącznie, jeżeli wymaga tego stosowny akt delegowany; (…)”; Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II art. 5 (obowiązki dostawców) lit. a: „ Państwa członkowskie zapewniają, aby: dostawcy wprowadzający na rynek lub oddający do użytku produkty objęte aktem delegowanym, załączali etykietę i kartę zgodnie z niniejszą dyrektywą i aktem delegowanym;”; art. 6 (obowiązki dystrybutorów) lit. b: „Państwa członkowskie zapewniają, aby: (…), gdy produkt ujęty w akcie delegowanym jest wystawiany, dystrybutorzy umieszczali stosowną etykietę w dobrze widocznym miejscu określonym w odpowiednim akcie delegowanym, oraz we właściwej wersji językowej.”; Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II art. 7 (sprzedaż na odległość i inne formy sprzedaży): „Jeśli produkty są oferowane do sprzedaży, (…) lub sprzedaży przez (…) Internet, (…) lub w inny sposób, który powoduje, że potencjalny użytkownik końcowy nie może zobaczyć wystawionego na sprzedaż produktu, akty delegowane zawierają przepisy zapewniające, aby potencjalni użytkownicy końcowi otrzymywali informacje zawarte na etykiecie produktu i w karcie przed zakupem produktu. Akty delegowane w stosownych przypadkach określają szczegółowo sposób wyeksponowania etykiety lub karty lub wyszczególnionych w nich informacji lub przedstawienia ich na etykiecie i karcie potencjalnemu użytkownikowi końcowemu.”; Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II art. 10 (akty delegowane) ust. 1 akapit pierwszy: „1. Komisja określa szczegółowe informacje dotyczące etykiety i karty za pomocą aktów delegowanych zgodnie z art. 11, 12 i 13, w odniesieniu do każdego rodzaju produktu zgodnie z niniejszym artykułem.”; art. 15 (sankcje): „Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji stosowanych w razie naruszeń przepisów krajowych, przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i jej aktami delegowanymi, w tym za nieuprawnione posługiwanie się etykietą (…). Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty tych przepisów do dnia 20 czerwca 2011 r. (…)”. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II Ustawa o obowiązkach w zakresie informowania o zużyciu energii przez produkty wykorzystujące energię: „Art. 1. Ustawa określa: 1) obowiązki w zakresie informowania o zużyciu energii oraz innych podstawowych zasobów przez produkty wykorzystujące energię lub wpływie tych produktów na zużycie energii; 2) zasady organizacji i działania systemu kontroli wykonywania obowiązków w zakresie informowania, o którym mowa w pkt 1.” Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II „Art. 2. 1. Przepisy ustawy stosuje się do produktów wykorzystujących energię, dla których wymagania dotyczące sporządzania dokumentacji technicznej oraz stosowania etykiet i kart określają akty Komisji Europejskiej wydane na podstawie kompetencji delegowanych przez Parlament Europejski i Radę, zwane dalej "aktami delegowanymi". 2. Minister właściwy do spraw gospodarki ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", wykaz aktów delegowanych.” W jakim celu zawarto ust. 2? Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II „Art. 4. 1. Dostawca jest obowiązany do: 1) dołączenia do produktu wykorzystującego energię, wprowadzanego do obrotu lub oddawanego do użytku, etykiety i karty sporządzonych w języku polskim; (…) 4. Informacje, jakie należy zamieścić na etykiecie i w karcie o zużyciu energii przez produkt wykorzystujący energię podczas jego sprzedaży na odległość lub z wykorzystaniem innych form sprzedaży lub wynajmu określają akty delegowane. 5. Akty delegowane określają także sposób informowania użytkowników końcowych korzystających z form sprzedaży lub wynajmu, o których mowa w ust. 4, o zużyciu energii przez produkty wykorzystujące energię, przed nabyciem tych produktów.” Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II „Art. 6. 1. Zakazuje się: 3) posługiwania się etykietą w sposób nieuprawniony. 2. Przez posługiwanie się etykietą w sposób nieuprawniony rozumie się posługiwanie się etykietą w sposób inny niż określony w ustawie i aktach delegowanych.” Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II „Art. 8. Minister (…) może określić, w drodze rozporządzenia, po wydaniu przez Komisję Europejską wymagań dotyczących dokumentacji technicznej, etykiety oraz karty, dla danego rodzaju produktu wykorzystującego energię, szczegółowe wymagania dotyczące dokumentacji technicznej, treści i wzoru etykiety, a także treści karty dla danego rodzaju produktu wykorzystującego energię, mając na uwadze rzetelne dostarczanie informacji o tym produkcie.” Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia II „Art. 23. Wymagania dotyczące sporządzania dokumentacji technicznej oraz stosowania etykiet i kart dla urządzeń wykorzystujących energię, określone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy w przepisach wydanych na podstawie art. 52 ust. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne zachowują moc do dnia wejścia w życie aktu delegowanego.” Art. 52. 1. Producenci i importerzy urządzeń określają w dokumentacji technicznej wielkość zużycia paliw i energii, odniesioną do uzyskiwanej wielkości efektu użytkowego urządzenia w typowych warunkach użytkowania, zwaną dalej "efektywnością energetyczną". 2. Producenci i importerzy urządzeń wprowadzanych do obrotu informują o efektywności energetycznej urządzeń na etykiecie i w charakterystyce technicznej. 5. Minister właściwy do spraw gospodarki może określić, w drodze rozporządzenia: 1) wymagania dotyczące dokumentacji technicznej, o której mowa w ust. 1, oraz stosowania etykiet i charakterystyk technicznych, o których mowa w ust. 2, 2) wzory etykiet, o których mowa w ust. 2 - uwzględniając konieczność zapewnienia efektywnego użytkowania urządzeń poprzez powszechny dostęp do informacji o efektywności energetycznej tych urządzeń. ROZPORZĄDZENIE MINISTRA GOSPODARKI I PRACY1) z dnia 20 maja 2005 r. w sprawie wymagań dotyczących dokumentacji technicznej, stosowania etykiet i charakterystyk technicznych oraz wzorów etykiet dla urządzeń2) Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia III dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/62/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. zmieniająca dyrektywę 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi – w zakresie zapobiegania wprowadzaniu sfałszowanych produktów leczniczych do legalnego łańcucha dystrybucji (Dz. Urz. UE L 311 z 28.11.2001, str. 67) – weszła w życie dnia 19 czerwca 2010 r. dyrektywa wdrażana projektem ustawy o zmianie ustawy – Prawo farmaceutyczne oraz ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia III dyrektywa 2011/62/UE: celem głównie ochrona rynku przed sfałszowanymi lekami, zapewnienie odpowiednich standardów wytwarzania substancji czynnych i pomocniczych (będących składnikami produktów leczniczych) oraz zabezpieczanie produktów leczniczych Dyrektywa wprowadza definicje pojęć sfałszowany lek, substancja czynna, substancja pomocnicza Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia III motyw 20 „Wytwarzanie substancji czynnych powinno odbywać się zgodnie z zasadami dobrej praktyki wytwarzania (…).”; motyw 30 „Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE, by uzupełniać przepisy dyrektywy 2001/83/WE, (…), dotyczące dobrej praktyki wytwarzania i dystrybucji substancji czynnych, szczegółowych zasad odnoszących się do produktów leczniczych wprowadzonych do Unii bez zamiaru ich przywożenia, a także dotyczące zabezpieczeń. (…)”. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Przykład wdrożenia III motyw 32: „Wprowadzone na mocy niniejszej dyrektywy zabezpieczenia produktów leczniczych wymagają znacznych dostosowań procesów wytwórczych. Aby umożliwić producentom dokonanie tych dostosowań, terminy rozpoczęcia stosowania przepisów dotyczących zabezpieczeń powinny być dostatecznie długie i powinny być obliczane, począwszy od daty opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej aktów delegowanych określających szczegółowe zasady dotyczące tych zabezpieczeń. (…)”. Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Dziękuję za uwagę Projekt jest współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego