K o n i e

Rasy Koni

jedna z ras koni gorącokrwistych jedna z ras koni gorącokrwistych. Jest to koń średniej wielkości z wysoko osadzoną szyją, o prostym profilu głowy i często pofalowanej grzywie i włosach ogona. Najczęściej występuje maść siwa, ale także gniada, kara i izabelowata. Wysokość 150-160 cm. Koń ten jest łagodny i inteligentny o wyrównanym temperamencie, bardzo mocno przywiazujący się do człowieka, doskonały do jazdy w siodle. Oficjalna nazwa andaluzjanów brzmi Pura Raza Española co oznacza "czysta rasa hiszpańska". Obecnie hodowane głównie w regionie Jerez de la Frontera, gdzie od roku 1973 znajduje się siedziba Królewsko-Andaluzyjskiej Szkoły Jazdy. Szkolenia skierowane są przede wszystkim na klasyczne ujeżdżenie, do którego konie te są szczególnie przydatne. Dzięki ich imponującemu wyglądowi i dumnej postawie są wykorzystywane od wieków na corridach i podczas parad hiszpańskich świąt narodowych.Są silne. Warto wiedzieć: Oficjalna nazwa koni andaluzyjskich brzmi: Pura Raza Espanola, czyli "czysta rasa hiszpańska". W XVI - XVIII wieku konie tej rasy nazywano dzianetami. Rozpowszechniły się w całej Europie. Bez koni andaluzyjskich nie można sobie wyobrazić parad podczas hiszpańskich świąt narodowych. Koń Andaluzyjski

Koń pełnej krwi Angielskiej to jedna z ras koni gorącokrwistych. Potocznie nazywany folblutem lub Anglikiem. Cechy typowe: Koń wysokonożny o szlachetnej, suchej konstrukcji i takiejże głowie. Lekka budowa ciała, sierść o delikatnym, krótkim włosie. Charakterystyczną cechą jest skośnie położona łopatka, która umożliwia większą szybkość w galopie. Rasa, ze względu na wszechstronność użytkowania, używana w uszlachetnianiu większości innych ras koni. Wysokość: 150-167,5 cm. Obwód pęciny: 18-22 cm maść: dowolna jednolita miejsce pochodzenia: Wielka Brytania Wszystkie konie tej rasy, selekcjonowanej w kierunku dzielności wyścigowej, tj. maksymalnej szybkości w galopie, wywodzą się od trzech ogierów orientalnych, które przybyły do Anglii w pierwszej połowie XVIII wieku. Były to: Godolphin Barb, Darley Arabian i Byerley Turk. Wraz z 500 klaczami stworzyły trzon rasy. Zarejestrowano je w pierwszej księdze stadnej "General Stud Book". Niezwykle romantyczne legendy otaczają Godolphin Barba, który, nim odkryto jego wartość jako reproduktora, służył jako koń roboczy. Konie tej rasy na krótkich dystansach mogą osiągać szybkości 70 km/godz. Często stosowany skrót xx. Konie z częstymi kontuzjami kończyn przednich. Ich temperament jest bardzo widoczny na otwartych przestrzeniach. Koń pełnej krwi Angielskiej

-jedna z ras koni gorącokrwistych, pochodząca od konia angielskiego skrzyżowanego z koniem arabskim. Jest to krzyżówka konia angielskiego, z koniem arabskim. Cechuje go łagodne usposobienie, temperament i inteligencja. Często jednak konie te są trudne do opanowania. Ich temperament jest po części odziedziczony po "ognistych" i bardzo energicznych koniach rasy angielskiej. Angloaraby są szybkie,zwinne i wyczulone na pomoce jeździeckie. Konie tej rasy odnoszą ogromne sukcesy w sporcie. Jego chody są płaskie i wydajne. Posiada wielki talent do skoków. Symboliczne oznaczenie rasy: xxoo. Koń Angloarabski

Appaloosa to jedna z ras koni gorącokrwistych. Ta rasa koni została wyhodowana w Ameryce Północnej przez Indian Nez Perce zamieszkujących w XVIII wieku północno wschodnie obszary stanu Oregon, między innymi nad rzeką Palouse, od której wywodzi się nazwa rasy.Konie mają około 140 cm wysokości w kłębie. Appaloosa są maści tarantowatej we wszystkich jej wariantach.

Koń Lipiciański Koń lipicański - niezbyt duży, raczej masywny koń o zwięzłej budowie i wysoko osadzonej, silnie umięśnionej szyi. Profil głowy bywa lekko wypukły co wskazuje na domieszkę krwi ras hiszpańskich u lipicanów. Maść najczęściej siwa, grzywa pofalowana. Lipicany rodzą się skarogniade lub kare, dopiero między 6 a 10 rokiem życia ich maść zmienia się na siwą. Tylko nieliczne z nich pozostają na zawsze kare. Rasa wzięła nazwę od stadniny, w której została wyhodowana - Lipica w Słowenii, założonej w 1580. Rasa powstała z rodzimych koni Karster krzyżowanych z końmi hiszpańskimi i neapolitańskimi.

Hunter Wygląd Wysokość w kłębie: 160 cm i więcej. Maść: występuje we wszystkich podstawowych maściach. Bardzo mocne nogi, znajdujące solidne oparcie w bardzo silnych kopytach, duża pierś i spadzisty zad.Głowa i żywe spojrzenie zdradzają pewność i inteligencję. Geneza Rasa ta pochodzi z Irlandii. Była wykorzystywana do polowań i wyspecjalizowana do szybkiego biegu po trudnym terenie. Charakter Bardzo wytrzymały, inteligentny, odważny koń. Informacje Hunter- po angielsku znaczy `myśliwy`. Dawniej specjalnością tych koni było polowanie, co wiązało się z koniecznością pokonywania znacznych dystansów, ale także przeszkód, takich jak np. żywopłoty, mury, nasypy. Jest to bardzo wytrzymałe, żwawe i skoczne zwierzę, przy tym umiejące świetnie zachować równowagę. Konia tej rasy cechuje również - odwaga, inteligencjai zaradność. Obecnie konie te są wykorzystywane do wycieczek, wypraw konnych, lub wyścigów przełajowych.Ponadto odnoszą także znaczące sukcesy w skokach przez przeszkody

Koń Hanowerski to elegancki koń gorącokrwisty o harmonijnej budowie ciała. Występują wszystkie rodzaje maści. Znakowane piętnem. Uzyskuje wysokość około 162 - 175 cm. W roku 1714 Hanower stał się częścią Imperium Brytyjskiego wskutek ślubu księcia regenta z królową angielską. Dzięki temu w hanowerskiej hodowli koni wcześnie przystąpiono do krzyżowania z końmi pełnej krwi angielskiej. Gdy inne hodowle rozpoczynały dopiero krzyżowanie uszlachetniające pełną krew, pogłowie koni hanowerskich było już w okresie konsolidacji - ustalenia i stabilizacji cech dziedzicznych. Ogiery hanowerskie wprowadzano więc do innych hodowli jako element szlachetny. Stadnina krajowa w Celle wyhodowała do czasów motoryzacji wiele bardzo dobrych koni roboczych i kawaleryjskich. Później szybki i z powodzeniem zmieniła kierunek na produkcję nowoczesnych koni do sportu jeździeckiego.

Koń Wielkopolski jest koniem użytkowanym w sporcie i rekreacji jeździeckiej. Rasa ta powstała na skutek uszlachetniania miejscowego pogłowia końmi wschodniopruskimi i trakeńskimi oraz w mniejszym stopniu innymi rasami półkrwi pochodzenia zachodniego. Znaczny udział w tworzeniu tej rasy miały konie pełnej krwi. Wśród koni tej rasy dominuje umaszczenie kasztanowate (40%) oraz gniade (35%), spotyka się także siwe (12%) oraz kare (10%). Wymiary koni rasy wielkopolskiej: Wysokość w kłębie: 158-165 cm klacze, 170-176 cm ogiery Obwód klatki piersiowej: 189 cm klacze, 190 cm ogiery Obwód nadpęcia: 20-20,5 cm klacze, 20,5-21 cm ogiery Masa ciała: 540 kg klacze, 570 kg ogiery

Są to wielkie zimnokrwiste konie, jedne z najcięższych, oraz największych koni świata. W ich ojczyźnie można je spotkać nawet jako konie wierzchowe, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa. Shire

Perszeron – zimnokrwista rasa koni wywodząca się z Francji Perszeron – zimnokrwista rasa koni wywodząca się z Francji. Umaszczenie najczęściej siwe, wysokość 160 - 170 cm, charakterystyczna silna i krępa budowa ciała z masywną szyją i kończynami. Perszerony ze swoimi wschodnimi korzeniami mają przewagę nad wieloma rasami ciężkimi, gdyż szybko przystosowują się do innego klimatu i są idealnym materiałem do krzyżowania. Na niegościnnych Falklandach krzyżuje się je z rasą Criollo, aby uzyskać wytrzymałe konie wojskowe, podczas gdy w Australii, gdzie klimat w niczym nie przypomina Falklandów, perszerony wykorzystywane są w hodowli koni sportowych i do doskonalenia pogłowia. Ciekawostki Nieoficjalny rekord świata w ciągnięciu ciężarów należy do australijskiej klaczy rasy perszeron, która przeciągnęła 1545 kg na przepisowym odcinku 457 cm. Najwyższym koniem na świecie był amerykański perszeron, dr Le Gear – mierzył 213 cm. Perszeron

Clydesdale szkocki koń zimnokrwisty. Jego wzrost wynosi około 162 cm, aczkolwiek ogiery mogą mierzyć 170 i więcej centymetrów. Maść najczęściej gniada i skarogniada, często dereszowata, ale także kara lub kasztanowata. Pierś ma szeroką i wypukłą. Ma skośną łopatkę i kłąb wyższy od zadu, co zwiększa jego siłę uciągu. Na pęcinach jedwabiste szczotki. Co ciekawe, cechą tej rasy jest krowia postawa tylnych nóg, o stawach skokowych ustawionych blisko siebie, która u innych koni uważana jest za wadę. Charakteryzują się wysoką akcją kończyn, mówiono o nich nawet iż" piękno tych koni zamienia banalne rozwożenie piwa w publiczne widowisko". Konie tej rasy są bardzo podone do koni shire- największych koni świata. Clydesdale pochodzą z rejonu Lanarkshire nad rzeką Clyde w Szkocji i nadal są tam hodowane przez swoich miłośników. Użytkowane są głównie w zaprzęgach, gdzie pracują w bogato zdobionych uprzężach. Clydesdale są zwykle łatwe w obejściu, co wobec masy ciała ok. 1 tony jest nieocenioną zaletą. Clydesdale

rasa konia domowego pochodząca z Wielkiej Brytanii, z rejonu Exmoor, w Somerset. Ma do 12,3 dłoni (do 128 cm). Maść gniada, skarogniada, lub bułana, nakrapiane plamki na pysku, wokół oczu i w pachwinach. Żadne białe odmiany nie są dopuszczalne. Rasa ta jest uważana za najstarszą rasę brytyjskich kuców. Ponieważ były izolowane w West Country, rasa Exmoor jest bardzo czysta. Dane jej temat sięgają 1085 roku. Badania przeprowadzone przez Brytyjską Królewską Szkołę Studiów Weterynaryjnych potwierdziły, że Exmoor może być uznany za rodzimą rasę brytyjską, od której prawdopodobnie pochodzą pozostałe rasy brytyjskich kuców. Zwierzęta te nadal żyją w wolnych stadach, które jednak mają już właścicieli. W przeszłości, kuce tej rasy wykorzystywano do wypasu owiec, lub jako zwierzęta juczne. Obecnie są to kuce rekreacyjne, nadające się do zaprzęgu, oraz dla dzieci. Konie tej rasy świetnie radzą sobie w ich naturalnym środowisku – na bagnach. Cechy budowy kuca Exmoor to szeroki grzbiet, niska klatka piersiowa, cofnięte łopatki, gruba szyja i krótkie uszy. Kuc Exmoor

Falabella jest jednym z najmniejszych koni na świecie. Jego wysokość w kłębie dochodzi jedynie do 70 cm (najmniejszy ogier tej rasy miał 54 cm w kłębie, a źrebaki mają około 30 cm w kłębie). Występują w maściach: siwa, srokata, dereszowata. Ich kopyta są bardzo lekkie. Koniki Fallabella mają bujną grzywę i ogon. Bardzo często występują w cyrkach. Na tych konikach się nie jeździ, są one hodowane dla towarzystwa. Wyglądem przypominają kuce szetlandzkie lecz są znacznie mniejsze. Mają małą głowę i krótką szyję. Rasa wyhodowana w Ameryce.

rasa koni, która została skonsolidowana w Tyrolu pod koniec ubiegłego wieku. Zasadniczo haflinger jest efektem krzyżowania czterech ras koni: nordyckiej, bośniackiej, huculskiej, czystej krwi arabskiej. Zalicza się go do koni typu jucznego. Charakteryzuje się dużą dzielnością w terenie górzystym jednakże równie dobrze nadaje się do pracy pod siodłem. Haflingery są najwyższymi kucami o mocno rozwiniętym tułowiu, suchych kończynach oraz rozłupanym zadzie. Przedstawiciele tej rasy stosunkowo późno dojrzewają (używa się ich do pracy w wieku 3,5 roku), są długowieczne i łagodne. Kraje, w których są hodowane: kraje europejskie, Stany Zjednoczone Ameryki, Turcja Wysokość w kłębie: 140-150 cm Obwód klatki piersiowej: 170-175 cm Obwód nadpęcia: ok. 19 cm Masa ciała: 400-500 kg Umaszczenie: kasztanowate, ciemnokasztanowate z konopiastą grzywą i ogonem (izabelowate, palomino) Haflinger

Welsh Cob urodziwy kuc o małej, szlachetnej głowie, wysoko osadzonej szyi i muskularnym ciele. Ma mocne tylne kończyny i długie, często pofalowane włosy grzywy i ogona. Występują wszystkie maści podstawowe, dominuje kara i gniada. Wysokość:137-150 cm w kłębie Welsh Cob jest bardzo starą rasą. Już ok 700 lat temu opisywano konie tej rasy jako mocne konie robocze, które równie dobrze nadają się do odświętnego zaprzęgu, jak i do jesiennych polowań konnych. Obecnie jest to kuc niewymagający, zrównoważony choć pełen temperamentu, ceniony zarówno w zaprzęgu jak i pod siodłem. Zdolność do szybkiego uczenia się i sprawność fizyczna czynią z niego doskonałego konia do jazdy w stylu westernowym. (konie i kuce Christiane Gohl)

Kuc Szetlandzki pochodzi z Wysp Szetlandzkich, oddalonych o 185 kilometrów od północno-wschodnich wybrzeży Szkocji. Wysokość w kłębie wynosi od ok. 80cm do 107 cm. Mają zazwyczaj prosty profil głowy, bujną grzywę i ogon, czasami zdarzają się szczotki pęcinowe. Charakterystyczny dla kuców szetlandzkich jest ich obwisły brzuch. Występuje prawie każde umaszczenie, rzadko tarantowate.

(inna nazwa konik biłgorajski) Dzikimi przodkami koników polskich są tarpany podobne do odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Mikołaja Przewalskiego w 1876 roku koni Przewalskiego. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały one rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław Schuch opisali małe chłopskie myszate koniki z okolic Biłgoraja. Profesor Vetulanin wprowadził nazwę "konik polski". Dzięki jego staraniom zaczęto odtwarzać konika o typowych dla tarpana cechach w warunkach rezerwatowych. Cechy pokroju: (Program hodowlany ochrony zasobów genetycznych koników polskich) wysokość w kłębie koni dorosłych (klacze i ogiery): minimum - 130 cm, maksimum -140 cm obwód klatki piersiowej: wartości minimalne koni dorosłych (klacze i ogiery) - 165 cm obwód nadpęcia, wartości minimalne koni dorosłych: klacze - 16,5 cm, ogiery - 17,5 cm masa ciała 300 - 400 kg Konik Polski

Kuc New Forest jest jedną z najliczniejszych rodzimych brytyjskich ras, a przy tym najchętniej kupowaną ze względu na wszechstronność. Najlepsze z nowoczesnych "foresterów" pochodzą zazwyczaj z hodowli stadnej, chociaż wciąż jeszcze utrzymuje się stada żyjące w stanie półdzikim. Wysokość w kłębie około 142 cm. [Hodowla Swoje mieszane pochodzenie new forest pony zawdzięcza dostępności (przez sieć dróg prowadzących do Winchesteru - niegdyś stolicy Anglii - terenu, na którym pierwotnie występował. Już około 1208 roku zastosowano uszlachetniający dolew krwi kuca walijskiego (welsh pony). Około 1765 roku przez krótki okres używano w hodowli ogiera Marske, potomka jednego z najsłynniejszych koni wyścigowych wszech czasów - Eclipse. Następny wiek przyniósł dolew krwi ogierów arabskich i berberyjskich, wypożyczonych przez królową Wiktorię. Lord Cecil i Lord Lucas dołożyli jeszcze krwi highlanda, fella, dalesa, dartmoora, exmoora i welsha. Pomimo tak znacznego zmieszania krwi new forest pony jest typową rasą swojego środowiska.

Budowa Kształt głowy – podłużny. Szyja krótka i mocna, uwieńczona bujną grzywą. Łopatki silne, strome oraz krótkie, idealne do zaprzęgów. Tułów jest krótki i zwarty. Koń huculski ma bardzo mocny grzbiet oraz dość szerokie lędźwie. Zad jest zwykle ścięty. Kończyny ma silne i krótkie, czasem nogi tylne – szablaste. Wzrost, od ok. 132 cm do 145 cm w kłębie. Często występują wady stawów skokowych. Ogólne Występuje najczęściej w maści gniadej, myszatej lub srokatej, rzadziej karej lub bułanej. Maść kasztanowata jest niepożądana, ogiery tej maści nie są wpisywane do Ksiąg Stadnych, a klacze maści kasztanowatej mogą być wpisane do Ksiąg Stadnych pod warunkiem, że posiadają typowe cechy rasowe: ciemną pręgę przez grzbiet i pręgowanie kończyn. Często pojawia się pręga grzbietowa i zebra (pręgowanie) na kończynach. Koń Huculski Wszystkie informacje o rasach zostały skopiowane z Wikipedii

Maści koni

Maść Siwa Maść Gniada Brunatne zabarwienie sierści, podobne do koloru dojrzałego owocu kasztana, przy czym grzywa i ogon zawsze są czarne. Kończyny od stawów nadgarstkowych i skokowych w dół też są przeważnie czarne. Istnieje wiele odcieni maści gniadej jak: jasnogniada - sierść barwy jasnobrązowej, przeważnie na brzuchu i w pachwinach, kończyny często tzw. zielone, to jest bez wyraźnego czarnego zabarwienia. ciemnogniada i skarogniada - na pierwszy rzut oka robi wrażenie maści karej, jedynie na nozdrzach i w pachwinach jest barwy brunatnej lub żółtawej (tzw. podpalenie). Sierść stanowi mieszaninę włosów białych z innymi. Istnieje wiele odcieni maści siwej, jednak z czasem wszystkie siwe konie zupełnie bieleją. Źrebię nigdy nie rodzi się siwe, lecz innej maści (z wyjątkiem albinosów), dopiero z czasem przybywa mu coraz więcej białych włosów, stąd też powstają różne odcienie maści siwej.

Maść Kara Maść Kasztanowata Sierść, ogon i grzywa barwy czarnej. Sierść o zabarwieniu brązowo-żółtym; ogon i grzywa są tej samej lub jaśniejszej barwy, nigdy czarnej. Są różne odcienie tej maści: jasnokasztanowata - sierść jasna, złocista, brudnokasztanowata - sierść ciemnobrązowa do czekoladowej włącznie, przy czym ogon i grzywa mają barwę jaśniejszą, ciemnokasztanowata - sierść jest koloru brunatnokasztanowatego, ogon i grzywa są tej samej barwy co sierść.

Maść Izabelowata Maść Bułana Zabarwienie sierści jeszcze jaśniejsze niż jasnokasztanowate, podobne do koloru słabo wypieczonej bułki, przy czym ogon i grzywa są prawie białe Zabarwienie sierści żóławobrązowe, przy czym ogon i grzywa są czarne. Często u koni tej maści występują ciemne pręgi wzdłuż grzbietu i poprzeczne pręgowanie na podbarczu.

Maść Myszata Popielate zabarwienie sierści (kolor mysi); mogą być odcienie jasno- i ciemnomyszate. Maść Dereszowata Sierść mieszana, włosy białe z jedną z maści zasadniczych, najczęściej z gniadą, kasztanowatą lub karą. Stąd mamy konie: gniado-dereszowate, kasztanowato-dereszowate i karo-dereszowate (tzw. mroziaste).

Maść Srokata Nieregularne płaty sierści białej obok płatów innej maści. Maść Tarantowata Na tle maści siwej rozsiane nieregularne plamy różnej wielkości. Zależnie od koloru plam rozróżniamy maść gniado-tarantowatą, kasztanowato-tarantowatą itd. Informacje o maściach zostały skopiowane ze strony http://www.konikowo.horsesport.pl/umaszczenie.html

Galeria

Ile widzisz koni??

KONIEC