Prudnik jego zabytki

Willa Josefa Pinkusa I Emanuela Frӓnkla Eklektyczny dom powstał w 1873r. Budynek wyróżniający się wielką kubaturą i bogactwem zdobień był w krajobrazie XIX-wiecznego Prudnika manifestem nowe, dominującej pozycji w mieście żydowskich przemysłowców. Ogromne ogrodzenie, otaczające willę skazywało te ,że swoje pełne przepychu domowe gniazdo właścicieli woleli chronić przed resztą świata. Przed I wojną światową willa była mieszkaniem rodziny Josefa Pinkusa(1829-1909) i Emanuela Frӓnkla (1842-1920).Obydwaj zostali pochowani na prudnicki kirkucie. Elewacja budynku jest bogato zdobiona, zwracają uwagę tympanony nad oknami, w których znajdują się dekoracje – sceny figuralne. Na jednej z nich postać trzyma wrzeciona, które symbol tkactwa i włókiennictwa, podstawy interesów Fӓrnklów i Pinkusów. Elewacje tylną stanowi duży półkolisty ryzalit który spełnia funkcję Wyrandy i na pierwszym piętrze Sali koncertowej. Główne, reprezentacyjne wejście do willi zbudowane jest na planie litery L znajduje się od strony ul. Piastowskiej. Po przekroczeniu progu od razu możemy przekonać się o bogactwie prudnickich przedsiębiorców XIX w. Klatka schodowa (marmurowe schody), korytarze, drzwi oraz część pomieszczeń – wszystko to jest niemal przesadnie zdobione i doskonale zachowane. Sufity posiadają zdobione stropy imitujące drewniane kasetony. Po wojnie willę zajmował urząd bezpieczeństwa. Dziś mieści się tu wojewódzki Zespół Szkół im. Janusza Korczaka, specjalizujący się w edukacji medycznej  

Wieża Zamkowa zwana Wieżą Woka Pozostałość starego, średniowiecznego murowanego zamku zbudowanego prawdopodobnie przed 1262 rokiem przez Woka z Rosenbergu, u stóp którego założone zostało miasto, a który spłonął w 1806 roku. Wieża usytuowana jest w zachodniej części Starego Miasta, na lekkim wzniesieniu. Z dawnego zamku pozostała cylindryczna, murowana z kamienia wieża tzw. stołp (wieża ostatniej szansy) o dwu kondygnacjach zaznaczonych odsadzkami oraz z trzecią niższą kondygnacją o rzucie ośmioboku. Od północy, w połowie wysokości znajduje się otwór w obramieniu kamiennym z dwoma konsolkami. Najstarszy zabytek Prudnika i jedna z najstarszych w Polsce wież obronnych w 2009 roku przeszła staranne prace konserwatorskie. Remont wieży trwał ponad pół roku. Miasto zapłaciło za niego 650 tys. zł. Poza wzmocnieniem i odzyskaniem dawnego wyglądu wieża została przygotowana do przyjęcia turystów. Dzięki dobudowanej na zewnątrz drewnianej klatce schodowej można wejść na jej szczyt i z tarasu widokowego oglądać panoramę okolicy. przez Hitlera. Z przykrością trzeba powiedzieć, że na naszych oczach zabytkowy pawilon muzyczny zamienia się w kupę złomu pokrywanego kolejnymi warstwami farby olejnej przez ludzi bez pojęcia o konserwacji starych konstrukcji metalowych.  

Altana w prudnickim parku Jeden z niewielu zabytkowych pawilonów koncertowych na Śląsku, liczy sobie prawdopodobnie więcej niż 120 lat. Na niektórych zabytkowych pocztówkach altana nie ma daty 31 marca 1887 nad wejściem, są natomiast inicjały fundatorów czyli rodziny Fränklów. Na jednej pocztówce widnieje litera F, na innej stylizowane AF oznaczające Alberta Fränkla. Zauważyć można także umieszczone wzdłuż poszczególnych przęseł ławki oraz sporej wielkości ozdobny słup (prawdopodobnie zdrój czyli poidełko) z prawej strony wejścia do altany. Niestety, funkcja muzyczna pawilonu odeszła w niepamięć. Jeszcze w latach 50. ub. wieku odbywały się tutaj sporadyczne występy zespołów muzycznych z okazji świąt państwowych, a nawet tzw. zabawy ludowe zwane wówczas „potańcówkami na dechach”. W zbiorach Piotra Kulczyka znajduje się ogłoszenie zapraszające prudnickich melomanów w niedzielę 11 czerwca 1933 r. na „koncert leśny” z udziałem 120 muzyków i 200 śpiewaków. Równie imponujący był program koncertu, w którym brały udział orkiestry wojskowe z Wrocławia, Opola, Nysy i Prudnika oraz chór męski 11 regimentu (pułku) kawalerii z Prudnika. Warto zwrócić uwagę czytelników na obecność kapeli 45 standardu (pułku) SS z Nysy. Jest ona świadectwem szybkiej rozbudowy oddziałów militarnych NSDAP jeszcze przed formalnym objęciem władzy

Ratusz miejski jako obiekt drewniany ratusz istniał już w średniowieczu. Obiekt wielokrotnie palony i odbudowywany, reprezentujący styl mieszany barokowo-klasycystyczny. Przylegające do ratusza budynki powstały po pożarze w 1779r. Ich elewacje zostały zmodernizowane a ich charakter jest typowy dla drugiej połowy XIXw. W latach 1840 do 1842 budynek ratusza podwyższono a w 1856 roku powstała górna kondygnacja wieży wraz z hełmem.  

Pomnik Św. Jana Nepomucena Pomnik położony w południowo-wschodnim narożu Rynku postawiony został w 1733 r. Przestawia św. Jana w kontrapoście, z krzyżem na lewym ramieniu. U jego stóp znajdują się główki puttów w obłokach oraz dwóch pełnoplastycznych aniołków z których lewy trzyma język świętego, a prawy przykłada palec do ust ( znak milczenia, tajemnicy spowiedzi). Poniżej są dwa kartusze: pierwszy z herbem Prudnika, drugi ze sceną zrzucenia świętego z mostu w Pradze. Po bokach cokołu znajdowały się duże figury aniołów, które zdeponowane zostały w prudnickim muzeum i docelowo mają powrócić na swoje pierwotne miejsc. Napisy na cokole kilka chronostychów które wskazują kilka dat, część odwołuje się do życia świętego i powstania pomnika. Niektóre daty pozostają zagadką

Nieistniejący Kościół Ewangelicki Chrystusa Został wybudowany w latach 1902-1904. Wmurowanie kamienia węgielnego pod budowę kościoła miało miejsce 3 lipca 1902 roku po wcześniejszym wyburzeniu starej świątyni. Znajdował się tam także cmentarz o czym świadczy do dziś zachowana kopuła wsparta na 6 kolumnach będąca nagrobkiem. Budowę zakończono 1 listopada 1904 roku na uroczystym poświęceniu zjawił się gminny garnizon, duchowieństwo, wielu gości. Kościół zbudowany w stylu neogotyckim był ozdobą miasta i posiadał 1204 miejsc siedzących. Organy pochodziły ze Świdnicy. Malatura wnętrza była dziełem samego profesora Onkena z Berlina. Cesarzowa Augusta Wiktoria podarowała okutą srebrem biblie. Najpiękniejszym elementem była przeszło 60 metrowa wieża z dużą halą wejściową. Inną ozdobą było 6 rzygaczy wykonanych z miedzi Wojna i działania z nią związane nie uszkodziły kościoła w dużym stopniu. Po wysiedleniu Niemców kościół stał się bezużyteczny. Próby przejęcia kościoła przez polskich wiernych udaremniono. Niewielkie uszkodzenia dachu przez lata nie remontowane powiększały się i doprowadziły kościół do ruiny. Doprowadziło to do rozbiórki obiektu w latach 1969/1970. Dziś w miejscu dawnego kościoła stoi hala sportowa.

Muzeum swoimi korzeniami sięga roku 1912, kiedy to jeden   swoimi korzeniami sięga roku 1912, kiedy to jeden z miejskich rajców - Metzner podarował miastu swoje zbiory historyczne, dokumentujące dzieje regionu. Jednak otwarcie pierwszej ekspozycji miało miejsce dopiero kilkanaście lat później. Od 1929 do 1945 r. muzeum znajdowało się w ratuszu zajmując tam dwie sale. Po II wojnie światowej ponownie zaczęło funkcjonować w roku 1957, początkowo jako filia Muzeum Śląska Opolskiego. W 1959 r. muzeum przenosi swoje zbiory do średniowiecznych baszt. Wcześniej baszty służyły różnym celom, jako: arsenał, więzienie miejskie, wieża ciśnień, schronisko młodzieżowe. Samodzielność Muzeum Ziemi Prudnickiej uzyskało w roku 1969. Po roku 1999 było intensywnie rozbudowywane (m.in. odbudowano trzecie skrzydło istniejące przed wojną). Obecnie jest finansowane przez gminę Prudnik. Muzeum organizuje wystawy czasowe, zwłaszcza współczesnego malarstwa o tematyce regionalnej. Podobno pod budynkiem znajdują się potężne piwnice, połączone z Kapliczną Górą (chyba dawny wodociąg).

Fontanna Z 1695 r. Stoi w miejscu średniowiecznej studni w północno - wschodnim narożu Rynku. Jest fundacją prudnickich mieszczan. W środku basenu, na podwyższeniu znajdują się rzeźby atlantów, trzymających muszlę z dużym, dwugłowym, ukoronowanym orłem. W przeszłości nad koroną znajdował się gołąb z gałązką oliwną, ale podczas jednego z remontów figurka została usunięta, a w jej miejscu umieszczono wazę z dwunastoma promieniami, której obecnie już nie ma. Po II wojnie światowej orłowi utrącono głowy, a wraz z nimi koronę. Później z fontanny zabrano również pozostały korpus ptaka, który zdeponowano w prudnickim muzeum. W 1995 r. Lesław Niziński z Głogówka dokonał gruntownej konserwacji fontanny, łącznie z rekonstrukcją orła i korony. Obecnie przez większą część roku fontanna jest czynna, dając chłód w upalne dni.

Willa przy ulicy Nyskiej W willi znajdował się najsłynniejszy dorobek Maxa Pikusa, tak zwana "Biblioteka Śląska". Pierwsze tomy trafiły do jego domu przez przypadek - ładnie oprawione w świńską skórę, miały służyć jako ozdoba gabinetu fabrykanta. Ozdoba widać bardzo spodobała się Maxowi, skoro biblioteka rozrosła się do 25 tysięcy tomów. Dzieliła się na 2 części: w pierwszej znajdowały się dzieła dotyczące historii i kultury Śląska (najstarsze dokumenty pochodziły z XV wieku) w tym wiele dokumentów historycznych, rękopisów, kronik, monografii, czasopism, zbiory geograficzne i biologiczne. W drugiej części zgromadzone zostały pierwsze wydania lub rękopisy śląskiej literatury pięknej m.in. Josepha von Eichendorffa, Angelusa Silesiusa, Martina Opitza, Jakuba Böhme, po współczesnych: Hermanna Stehra i Gerharta Hauptamnna. Dwa lata po śmierci Maxa spadkobiercą zbiorów został syn Klaus Pikus. Sprzedał je państwu niemieckiemu, prawdopodobnie został do tego zmuszony. Z Wrocławia wywieziono je za granicę, a po wojnie ich nie odnaleziono. Dziś nieliczne egzemplarze z tego dorobku znajdują się w bibliotece Uniwersytetu Wrocławskiego i Górnośląskiej Bibliotece Krajowej w Bytomiu.