Piłka Siatkowa

Piłka siatkowa (popularna nazwa to siatkówka) – sport drużynowy, w którym uczestniczą dwa sześcioosobowe zespoły, w każdym: rozgrywający, atakujący, dwóch środkowych i dwóch przyjmujących oraz libero, – na boisku przebywa jednak tylko sześciu zawodników, libero zmienia się najczęściej ze środkowymi, gdy drużyna przyjmuje zagrywkę.

Trochę historii Pomysłodawcą reguł gry w piłkę siatkową był Amerykanin William G. Morgan – na co dzień nauczyciel wychowania fizycznego w Young Men's Christian Associaton (YMCA) w mieście Holyoke w stanie Massachusetts. 9 lutego 1895 odbył się w tamtejszej sali gimnastycznej premierowy pokaz stworzonej przez niego dyscypliny, którą wówczas nazywano Mintonette.

Pierwsze mistrzostwa W 1949 zorganizowano pierwsze Mistrzostwa Świata mężczyzn, a w 1952 Mistrzostwa Świata kobiet. Mistrzostwa Europy mężczyzn wprowadzono do kalendarza w 1948, a Mistrzostwa Europy kobiet w 1949. Do programu olimpijskiego siatkówka (zarówno w wydaniu kobiet, jak i mężczyzn) weszła w 1964, podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Tokio.

Początek w Polsce Reprezentacja polskich siatkarek pierwszy mecz rozegrała w Warszawie 14 lutego 1948, pokonując Czechosłowację 3:1. Reprezentacja siatkarzy zadebiutowała na arenie międzynarodowej także z Czechosłowacją w Warszawie 28 lutego 1948, przegrywając 2:3.

Zasady gry Mecz siatkówki rozgrywa się do 2 wygranych setów. Seta wygrywa ten zespół, który pierwszy osiągnie 25 punktów przy koniecznej przewadze 2 punktów. Punkt może zdobyć każda drużyna, zarówno ta, która wykonuje zagrywkę (serw), jak i ta, która zagrywkę przyjmuje. Punkty zdobywa drużyna, która prawidłowym zagraniem spowoduje dotknięcie piłki boiska przeciwnika. Zdobywa się również punkt wtedy, gdy przeciwnik popełni błąd. Piłka może być odbijana każdą częścią ciała. Jeśli piłka jest podnoszona, pchana, rzucana uznaje się ją za przetrzymaną. W grze nie wolno: - dotykać siatki, - przekraczać linii środkowej, - zawodnikowi obrony atakować z pola ataku, - drużynie odbijać piłki więcej niż 3 razy (4 razy z odebraniem po bloku), - odbijać piłki kolejno 2 razy z rzędu przez tego samego zawodnika (z wyjątkiem odbicia po bloku)

Postawy w piłce siatkowej POSTAWA WYSOKA Cechami, które charakteryzują ten typ postawy są : - wykroczne i równoległe ustawienie stóp na szerokość bioder - niewielkie ugięcie w stawach kolanowych - odpowiednie ułożenie ramion w zależności od wykonywanego zadania Ten typ postawy występuje w fazie przygotowawczej przed wykonaniem: zastawiania, wejścia czwartego do ataku, przed wykonaniem zagrywki. POSTAWA NISKA - wykroczne ustawienie stóp na szerokość bioder lub znacznie szerzej - wyraźne ugięcie nóg w stawach kolanowych - tułów pochylony do przodu - wzrok skierowany przed siebie - ramiona ułożone w odpowiedni sposób przygotowane do odbicia

NAUCZANIE ODBICIA SPOSOBEM GÓRNYM OBURĄCZ Pozycja odbicia to pozycja w rozkroku ponad piłką, stopy ustawione na szerokości równej lub większej niż szerokość bioder. Jedna stopa wysunięta do przodu o całą swoją długość lub połowę. Ciężkość ciała osoby grającej przełożona na śródstopie, kończyny górne ugięte w ramionach, kolana również, wyprost w tułowiu. Przy odbiciu piłki dłoń i jej powierzchnia dłoniowa przyjmuje kształt miseczki, piłka odbijana na wysokości ciała, palce są rozłożone- kciukiem do dołu, w tył. Odbicie wykonujemy elastycznie za pomocą opuszków palców przy wyprostowanych ramionach.

NAUCZANIE ODBICIA SPOSOBEM DOLNYM OBURĄCZ Przed przyjęciem piłki ważna jest odpowiednia postawa. Pozycja rozkroczno wykroczna, nogi powinny być lekko ugięte w stawie kolanowym, tułów pochylony do przodu. Pozwoli to lepiej ustawić się do opadającej piłki. Ręce przygotowane do odbioru, składamy je dopiero tuż przed kontaktem z piłką. Ważne by ich nie uginać oraz by tworzyły płaską powierzchnię, np. kiedy składamy dłonie razem, by kciuki były do siebie równoległe. Dzięki temu możliwe jest dokładne odbicie piłki. Piłka przyjmowana jest na wysokości bioder w fazie połowy wyprostowania kończyn. Można lekko pochylić się do przodu podczas odbicia

Jeden ze sposobów ułożenia dłoni w odbiciu dolnym

ZAGRYWKA W PIŁCE SIATKOWEJ Zagrywka, serwis, serw w piłce siatkowej – wprowadzenie piłki do gry mające na celu zdobycie punktu lub utrudnienie jej przyjęcia przeciwnikowi. Zagrywkę wykonuje się zza linii końcowej. Piłka jest zagrywana przez prawego zawodnika linii obrony z pola zagrywki, znajdującego się za 9 metrem boiska. Pierwszy sędzia zezwala na wykonanie zagrywki po stwierdzeniu, że zawodnik zagrywający posiada piłkę i oba zespoły są przygotowane do gry. Pierwsza zagrywka w pierwszym secie oraz w tie-breaku wykonywana jest przez zespół ustalony w losowaniu. W pozostałych setach pierwszą zagrywkę wykonuje zespół, który nie wykonywał jej jako pierwszy w secie poprzednim. Każdą inną zagrywkę w secie wykonuje zespół, który jako ostatni zdobył punkt.

Rodzaje zagrywek Przed wprowadzeniem zagrywki z wyskoku wyróżniano następujące typy zagrywek: zagrywka dolna zagrywka boczna zagrywka tenisowa Na profesjonalnym poziomie obecnie stosuje się trzy główne rodzaje zagrywek. Zagrywka tenisowa, czyli stacjonarna, to uderzenie piłki stojąc w miejscu. Zagrywka z wyskoku ma na celu nadanie piłce większej siły, co ma utrudnić przeciwnikowi przyjęcie. Konsekwencją popularności zagrywki z wyskoku są tzw. "skróty", czyli zagrywki z wyskoku, kiedy siatkarz w ostatniej chwili zwalnia rękę, aby posłać piłkę tuż za siatkę zaskakując przeciwnika. W ostatnich latach na popularności zyskuje zagrywka płaska bita z wyskoku, tzw. "brazylijka". Tak zagrywana piłka nie ma rotacji, bądź ma nietypową rotację i odbija się od rąk w sposób nieprzewidywalny, co utrudnia przyjęcie a jednocześnie jest bezpieczniejsza (rzadziej psuta niż serwis mocny).

METODYKA NAUCZANIA ZAGRYWKI Naukę zagrywki rozpoczynamy od zagrywki dolnej uwzględniając następujące zasady. Umieszczenie piłki na drodze ramienia uderzającego odwiedzionego do tyłu. Prowadzenie ramienia uderzającego w kierunku piłki skoordynowane z wyprostem nóg i przeniesieniem ciężaru ciała do przodu. Przyspieszenie ręki do piłki (po niskim podrzucie)  i uderzenie otwartą dłonią w środek piłki. Pójście ciałem za piłką. Przejście do zagrywki górnej uwarunkowane jest możliwościami ćwiczących.

Zagrywka dolna W zagrywce dolnej stoimy przodem do siatki z nogami rozstawionymi na szerokość bioder. Wysuwamy nogę po skosie w stosunku do ręki (lewa noga- prawa ręka i odwrotnie). Ciężar ciała powinien być równomiernie rozłożony na ugiętych nogach. Piłkę trzymamy w lewej dłoni przesuniętej lekko w prawą stronę. W momencie podrzutu robimy odmach do tyłu ramieniem zagrywającym  i obniżamy postawę. Ramię uderzające musi wykonać ruch wahadłowy,  w tym czasie nogi powinny się wyprostowywać

Zagrywka boczna zagrywający ustawia się bokiem do linii końcowej boiska w rozkroku, tak aby ramię zagrywającego było dalszym. W odróżnieniu od pozostałych form zagrywki ruch ręki do uderzenia piłki przebiega w płaszczyźnie zbliżonej do poziomu boiska, unosząc się w kierunku siatki. Piłka podtrzymywana w drugiej ręce zostaje podrzucona tak wysoko, aby uderzenie jej, wykonane na wysokości piersi lub barków, następowało w początkowej fazie jej opadania. Podrzut piłki powinien być również nieco w kierunku ręki i zagrywającej. W momencie podrzutu piłki ramię uderzające wykonuje obszerny zamach do tyłu ze skrętem tułowia i niewielkim skłonem. Ciężar ciała zostaje przeniesiony na nogę dalszą, odpowiadającą ręce zagrywającej. Uderzenie piłki wykonuje się nasada dłoni, której palce są luźne, nieco ugięte i prawie złączone. Piłka uderzona jest minimalnie poniżej osi poziomu, tak aby lot piłki był możliwie najbardziej płaski, a zatem i droga lotu jak najkrótsza.

Zagrywka tenisowa Przy zagrywce tenisowej stoimy w lekkim wykroku. Noga zakroczna odpowiada ręce rozgrywajacej (prawa noga- prawa ręka). Ręka jest zgięta i znajduje się nad głową. Piłka trzymana jest z przodu, należy ją podrzucić w ten sposób, aby do uderzenia doszło w najwyższym punkcie zasięgu ręki. Równocześnie z podrzutem piłki odginamy tułów i wykonujemy zamach. W tym momencie ciężar przenosimy na nogę zakroczną. Uderzamy piłkę jednocześnie wyprostowując ciało i przenosząc jego ciężar na nogę zakroczną. Podczas uderzenia piłki palce dłoni powinny być luźno zwarte.

Atak Możemy go wykonać na trzy sposby: poprzez zbicie tenisowe, plasing i kiwnięcie. Przy zbiciu tenisowym atakujący ustawia się bardzo blisko siatki (i okolo pół metra za linią boczną). Siatkarz praworęczny robi prawą nogą mały krok kierunkowy, a nestępnie daje dłuższy  i szybszy krok w stronę punktu, z którego będzie atakował. W momencie dawania trzeciego kroku należy obniżyć środek ciężkości i wykonać zamach. Odbicie rozpoczyna się od postawienia prawej nogi i dołączenia lewej, lekko skręconej do środka. Następnie siatkarz odbija się począwszy do pięt przez śródstopie i palce. W najwyższej fazie odbicia ciało gracza wygięte jest w pałąk. Piłkę należy uderzyć jednocześnie z szybkim skłonem tułowia i opuszczeniem ręki nie-zagrywającej.  Drugim sposobem wykonywania ataku jest tzw. Plasing. Polega on na lekkim, ukierunkowanym uderzeniu piłki w pole rywala. Kierunek piłce nadaje nie dłoń, lecz nadgarstek. Kiwnięcie natomiast jest przerzuceniem piłki w wyskoku w najsłabiej bronione przez przeciwnika miejsce. Tor piłce nadaje ręka poruszana w stawie barkowym; podczas skierowania piłki w dół ramię jest wyprostowane a nadgarstek lekko zgięty.

Zbicie tenisowe

Blok

Blokowanie może być pojedyncze lub grupowe Blokowanie może być pojedyncze lub grupowe. Zawodnik może blokować w swojej strefie działania, względnie przenieść się do innej strefy, najczęściej w celu wykonana bloku grupowego. Blokowanie, poza uniemożliwieniem przelotu piłki na stronę drużyny broniącej, ma również na celu zasłonięcie określonego pola gry, względnie kierunku, co wiąże się ściśle z założeniami taktyki gry w obronie. Taktyka gry określa, jaki powinien być blok przeciwko stosowanemu przez przeciwnika systemowi ataku, jak również zaleca odpowiednie ułożenie dłoni w celu zasłonięcia niebronionego pola

Siatka

Koniec