 Problematyka zagrożeń w literaturze została podjęta ze względu na chęć skierowania uwagi dorosłych na treści z jakimi spotykają się dzieci. Zapracowanie rodziców, brak zainteresowania, brak czasu na przebywanie z dzieckiem nie rzadko jest przyczyną niewiedzy dorosłych o sposobie spędzania czasu wolnego przez ich pociechy. Brak kontaktu z dzieckiem wpływa na fakt, że dorośli nie mają wglądu do treści, jakie czytają dzieci.

 Wiele się mówi o zagrożeniach, jakie płyną z nieodpowiedniego korzystania z Internetu. Dzięki wielu akcjom i zajęciom poświęconym tej tematyce udaje się dotrzeć do ucznia i przestrzec go przed różnymi „pułapkami” czyhającymi na niego w Sieci. Podobnie jest i z książką, nieumiejętne korzystanie z niej, może stanowić dla odbiorcy zagrożenie.

dobór treści do wieku, styl pisania tekstów przez autora, ilustracje, wrażliwość dziecka, trendy napływające z innych krajów, postawy dorosłych wobec danej treści.

 Dziecko często nie jest traktowane jak człowiek myślący i odczuwający. Istnieje stereotyp, że dziecko nic nie rozumie, podczas, gdy ono czuje, słyszy, obserwuje, bada i doświadcza. Odbiera treści i analizuje je z ogromną, przypisaną tylko dziecku wrażliwością.  Dziecko jest ufne, naśladuje dorosłych, wierzy w dobroć każdego człowieka, miewa często trudności w odróżnieniu dobra od zła.

 brak oddzielenia dobra od zła,  brak nazewnictwa czym jest dobro, czym zło,  pomieszanie dobra ze złem (bohater jest raz dobry, raz zły),  zwodzenie pod pozorem dobra,  fałszowanie prawdy,  posługiwanie się ogólnikami,  zło dokonane dla dobrych celów.

 nierealne postacie i wydarzenia,  postacie typu czarodzieje, czarnoksiężnicy, czarownice, wróżki, wampiry, demony itp.,  przenoszenie rzeczywistości bajki do świata realnego,  występuje wrogość, nieprzebaczenie, nienawiść,  błędy, herezje, bluźnierstwa,  pochwała magii, magią zajmują się ludzie, żartowanie i bawienie się magią.

 Małgorzata Nawrocka jest 40- letnią pisarką, autorką ponad pięćdziesięciu książek dla dzieci i młodzieży, tekstów piosenek, audycji radiowych i telewizyjnych, scenariuszy teatralnych, laureatką trzech nagród literackich, z zawodu nauczycielką z ogromną pasją.

 Pierwsza książeczka dla dzieci pt. Pacynki Faustynki  Debiut zbiorkiem Piórka z podwórka  Powieści antymagiczne

Gdy urodziłam pierwszą córkę i przestałam pracować w szkole, odkryłam nagle, że oto mam przed sobą nowe wspaniałe drzwi do świata wrażliwości i wyobraźni dziecka. Pierwszy tekst, pt. „Pacynki Faustynki”, napisałam dla dwuletniej córeczki. To moje przebudzenie zaczęło się więc od teatrzyków domowych.

Pomysły pączkują, rozrastają się we wrażliwości autora, rozprzestrzeniają się… Pisanie bajek sprawia mi przyjemność, ale nie to jest najważniejsze. Prawdziwą radość przeżyłam dopiero wtedy, gdy ktoś opowiedział mi, jak to moje „Piórka” wywołały uśmiech na twarzy ciężko chorego dziecka. Pomyślałam, że nawet jeżeli ta książka pozostanie moją jednorazową przygodą literacką, nawet jeśli napisałam ją tylko dla dwu małych dziewczynek, to warto było! Poczułam, jak wielką satysfakcję daje praca dla jakiejś idei.

Jeśli mam czerpać jakieś wzory, to nie od Rowling, lecz raczej z książek Lewisa i Tolkiena, w których dobro i zło są dokładnie rozróżnione i nazwane. U Rowling imienne jest tylko zło, natomiast siła dobra jest rozmytą intuicją. U Rowling czarami zajmują się ludzie, u Tolkiena i Lewisa oraz w klasycznej baśni - tylko istoty z innego świata, zaś zła czarownica jest zawsze brzydka i szczerbata, od razu rozpoznajemy jej złe intencje.

 Trylogia o królewskim rodzie Anharydów to fantastyczne powieści przeznaczone dla czytelników, którzy żyją nadzieją, że ich tęsknota za nieskończonością zostanie kiedyś zaspokojona. To fascynująca, pełna przygód podróż kilku pokoleń bohaterów, walczących o Dobro w świecie, w którym zło chce pokonać radość i nadzieję.

 Anhar to imię głównego bohatera. Według zamysłu autorki należy je rozszyfrować jako „Anty-Harry”. Zgodnie z tym tytułem książka jest odwrotnością treści i idei zawartych w powieściach o Harrym Potterze. Nic więc dziwnego, że nosi podtytuł: Powieść antymagiczna. Autorka zaznacza, że Anhar nie ma bezpośrednio nic wspólnego z cyklem powieści J. Rowling, nie odnosi się ani do bohaterów, ani sytuacji czy pomysłów literackich książek o Harrym Potterze.

 Anhar to książę królestwa magii, który przekonuje się, iż sztuka magiczna, którą od dzieciństwa kocha i zgłębia, jest dla ludzi niebezpiecznym złem.  Książę poznaje cały fałsz oraz zło magicznych praktyk i dlatego świadomie je porzuca.

 To druga część powieści „Anhar”.  Syn Anhara o imieniu Alhar opuszcza potajemnie rodzinny pałac i przez swoje konszachty z magami naraża się na potężne niebezpieczeństwo.

 Kolejna powieść z BESTSELLEROWEJ serii o rodzie Anharydów W trzeciej części do akcji wkracza Ariel, wnuk Alhara.

 Antymagiczna powieść pani Nawrockiej dobrze pokazuje, że magia nie jest dobra i że nie ma władzy nad wszystkim. Książkę czyta się łatwo, ponieważ jest ciekawa i od początku dzieje się w niej wiele rzeczy. Podoba mi się i uważam, że spodoba się każdemu, kto po nią sięgnie. Michał Węgliński, lat 14, uczeń II klasy gimnazjum

 „Anhar" to uzdrawiająca terapia dla wszystkich ofiar mody na magię. Wanda Wróblewska, Terapeuta

 Jeśli szukasz Drogi – warto poznać tę opowieść. Jeżeli szukasz Mistrza, musisz koniecznie ją przeczytać. Niezależnie od wieku. Jan Woronko, Dyrektor Teatru „Lalka"

 Odetchnąłem! Nawet stara czarownica Glapina nie zna zaklęć wywołujących zmiany pogody, bo takich po prostu nie ma! Tomasz Zubelewicz, prezenter telewizyjny

 W przedstawionej prezentacji chciano ukazać, że istnieje literatura, która może być niebezpieczna dla młodych osób. Czytanie nieodpowiednich treści przez uczniów może nieść za sobą pewne konsekwencje. Dzieci są ciekawe świata, chętnie interesują się nowinkami, same chcą próbować i doświadczać często nie mając świadomości w co wchodzą. Na ich poziomie dzisiaj mogą być to niewinne zabawy dążące do kontaktu z jakąś

niezwykłością. Jednakże za kilka lat może się to przełożyć na fakt wejścia w jakąś sektę, a także w przyszłości na podjęcie nieodwracalnych decyzji życiowych. Również obcowanie z niebezpiecznymi treściami może powodować zaburzenia wrażliwości dziecka, utratą wewnętrznego spokoju i krytycznego myślenia. Jako osoby dorosłe (rodzice, nauczyciele) mamy

wpływ na to po co nasze pociechy/ uczniowie sięgają. Widząc to może zaproponować wspólny wybór lektury, uzasadnić podając konkretne argumenty, dlaczego dana książka może dziecku zaszkodzić, zachęcić do przeczytania pozycji, którą znamy i wiemy, że nie ma tam treści niebezpiecznych dla dziecka. Od nas zależy kształtowanie młodego człowieka.