BRAMA GRODZKA

Brama Grodzka lub Brama Żydowska – brama miejska w Lublinie, pozostałość pierwszych murowanych elementów obwarowań miasta, wybudowanych w 1342 roku, po zezwoleniu Kazimierza III Wielkiego. Obecny zabytek ma kształt nadany mu w 1785 roku przez nadwornego architekta króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, Dominika Merliniego, a jej wygląd jest wynikiem remontu z XVIII wieku.

Brama Grodzka zwana była także Bramą Żydowską, ponieważ była przejściem pomiędzy Starym Miastem, a dzielnicą żydowską. Obecnie w Bramie Grodzkiej znajduje się siedziba Ośrodka „Brama Grodzka - Teatr NN”.

REMONTY Pierwszy remont po 1989 roku trwał od 1994 do 2000 roku. Prace renowacyjne polegały na: podbiciu fundamentów, wymianie dachu i adaptacji poddasza, wykonaniu elewacji, montażu instalacji elektrycznej i ciepłowniczej, wymianie stolarki okiennej i drzwiowej. W latach 2008–2009 przeprowadzono remont generalny sklepienia Bramy. 30 lipca 2008 roku podczas prac nad elewacją budynku odkryto, że od okresu II wojny światowej mogła w każdej chwili runąć na przechodniów.

Podczas remontu w 1954 roku robotnicy jedynie odnowili zabytek, by pochwalić się nim przed Bolesławem Bierutem – elewacja, podobnie jak większość kamienic Starego Miasta, odnowiona została na X-lecie PRL. Przywrócono wtedy także wazy na postumentach i wyzłocono monogram Stanisława Augusta. Niebezpieczne pęknięcia u stropu pozostały jednak niezabezpieczone.

Widok od strony Zamku. Zdjęcie z 1941 r. Brama Grodzka funkcjonowała wówczas jako przejście do lubelskiego getta. Brama Grodzka przed remontem z roku 2008.

Domenico Merlini (ur. 22 lutego 1730 w Castello w Valsolda nad jeziorem Lugano, zm. 20 lutego 1797 w Warszawie) – włoski architekt działający w Polsce. Nadał kształt Bramie Grodzkiej.

WIEŻA TRYNITARSKA Wieża Trynitarska w Lublinie – neogotycka wieża-dzwonnica jest najwyższym zabytkowym punktem wysokościowym Lublina. Z platformy widokowej, na wysokości 40 metrów roztacza się rozległa panorama miasta. Nazwa wieży pochodzi od zakonu oo. trynitarzy, którzy przebywali w pojezuickich zabudowaniach klasztornych, znajdujących się w pobliżu wieży. Obecnie w jej wnętrzu mieści się Muzeum Archidiecezjalne.

HISTORIA Wieża Trynitarska w Lublinie zwana również Bramą Trynitarską wchodziła w skład zabudowań kolegium jezuickiego. Na początku była tylko furtą klasztorną. Wejście do katedry, lub szkoły prowadziła przez furtę. W roku 1627 podwyższono ją i przeznaczono na dzwonnicę. Pomimo, że budowla krótko należała do zakonników, od tej pory zaczęto ją nazywać Wieżą Trynitarską. Trynitarze byli jednak biednym zakonem. Budynki w kompleksie klasztornym zaczęły podupadać i wymagały remontu. W 1818 roku kolejnym właścicielem obiektu stało się miasto.

W XIX wieku Wieża Trynitarska wraz z katedrą została przebudowana W XIX wieku Wieża Trynitarska wraz z katedrą została przebudowana. Antonio Corazzi zaprojektował ją w stylu neogotyckim. Podczas II wojny światowej uległa poważnym zniszczeniom. W latach 1945-1952 odbudowano Wieżę. Obecnie znajduje się tu Muzeum Archidiecezjalne. Muzeum w swoich zbiorach posiada przedmioty użytku religijnego, obrazy, ikony, rzeźby, tkaniny, sarkofagi, instrumenty muzyczne, lichtarze, portrety trumienne oraz inne zabytkowe sprzęty. W związku z tym, że Wieża to dzwonnica lubelskiej archikatedry, można tu obejrzeć 4 dzwony: Michała, przeniesionego z fary lubelskiej oraz największy lubelski dzwon, Marię, odzywa się ona w wyjątkowe uroczystości. Ze szczytu Wieży można podziwiać panoramę Lublina.

Wieża Trynitarska i ul. Trybunalska (pocz. XIX w.). Brama Trynitarska, Archikatedra i Baszta Gotycka widziane z Bramy Krakowskiej.

Widok z Krakowskiego Przedmieścia. Widok z rynku staromiejskiego nocą.

Widok z ul. Jezuickiej, po remoncie z 2011 r. Brama pod Wieżą Trynitarską, widok na Plac Katedralny.

RATUSZ Nowy Ratusz – ratusz w Lublinie wybudowany w latach 1827-1828 w stylu klasycystycznym na miejscu dawnego klasztoru karmelitów bosych. Współcześnie Ratusz nadal pełni funkcje administracyjne, będąc siedzibą Prezydenta Miasta Lublin oraz Młodzieżowej Rady Miasta.

HISTORIA Nowy Ratusz w Lublinie powstał w miejscu dawnego klasztoru karmelitów bosych. Już w roku 1611 planowano budowę Magistratu. Zygmunt III Waza wydał w tym celu specjalne przyzwolenie. Jednak do Lublina przybyli karmelici, którzy zapragnęli zbudować dla siebie klasztor dokładnie w miejscu planowanej budowy Magistratu. Nabyli grunty na różne, w tym bezprawne, metody i zbudowali kompleks klasztorny.

20 kwietnia 1803 o godzinie 23. 00 wybuchł wielki pożar klasztoru 20 kwietnia 1803 o godzinie 23.00 wybuchł wielki pożar klasztoru. Karmelici opuścili budynki, w 1807 rząd austriacki wystawił ruiny na licytację, w 1826 nabył je Magistrat miasta Lublina. Ze względów oszczędnościowych na początku urzędnicy musieli pracować w zniszczonych murach klasztornych. Dopiero po interwencjach dziennikarzy lubelskich, postanowiono tu zbudować Magistrat. Prace trwały w latach 1827-1828. Autorem przebudowy był Aleksander Groffe, prace nadzorował Jakub Hempel. Ratusz wybudowano w stylu klasycystycznym.

KONIEC DZIĘKUJE ZA UWAGE WYKONAŁ: MARCN TKACZYK