Promocja Zdrowia i Oświata Zdrowotna Ostróda "Młodość wolna od papierosa" Promocja Zdrowia i Oświata Zdrowotna Ostróda

Profilaktyka palenia tytoniu w Polsce. Profilaktykę palenia tytoniu rozpoczęto już w latach siedemdziesiątych. Aktywne działania w profilaktyce rozpoczęły: Polskie Towarzystwo Przeciwtytoniowe Profesorowie Instytutu Onkologii i Instytutu Kardiologii w latach osiemdziesiątych.

9 listopada 1995 została uchwalona pierwsza ustawa (Dz. U 9 listopada 1995 została uchwalona pierwsza ustawa (Dz. U. z dnia 30 stycznia 1996) Ustawa reguluje stosunki społeczne związane z paleniem tytoniu oraz nakłada szereg zobowiązań i ograniczeń służących zmniejszeniu strat zdrowotnych wynikających z chorób odtytoniowych. Ustawa o ochronie zdrowia przed następstwami palenia tytoniu.

W ustawie z 1995 r. nie udało się wprowadzić całkowitego zakazu palenia tytoniu w miejscach publicznych. Zauważalne są niewielkie sukcesy w ochronie zdrowia: Art.5.1. Zabrania się palenia wyrobów tytoniowych poza pomieszczeniami wyodrębnionymi i odpowiednio przystosowanymi: 1) w zakładach opieki zdrowotnej, z zastrzeżeniem ust. 2 2) w szkołach i placówkach oświatowo- wychowawczych, 3) w pomieszczeniach zakładów pracy oraz innych obiektów użyteczności publicznej, a w małych, jednoizbowych lokalach gastronomicznych- poza wyraźnie wyodrębnionymi miejscami. Za wprowadzenie zakazu palenia i przestrzeganie ustawy w tych miejscach odpowiedzialny jest właściciel.

czyli ochronę niepalących gwarantowały wydzielone w pracy palarnie i strefy dla palaczy w lokalach. To podstawa ustawy z 1995 roku. W zakresie ustawy prowadzone są działania przez Inspekcje Sanitarne sprawdzające sytuację przestrzegania zakazu palenia tytoniu w zakładach pracy ( Art. 1; art.3; art. 5.1). Ustawa z 1995 roku została dwukrotnie aktualizowana w 1999 r. i 2003 r.

Palarnie- pomieszczenia higieniczno-sanitarne. Dz. U. 03. 169 Palarnie- pomieszczenia higieniczno-sanitarne. Dz.U.03.169.1650 Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. §40.1. Palenie tytoniu w zakładach pracy jest dozwolony wyłącznie w odpowiednio przystosowanych pomieszczeniach (palarniach) wyposażonych w dostateczną ilość popielniczek. 2. Palarnie nie mogą narażać osób niepalących na wdychanie dymu tytoniowego. §41. Na osobę palącą w palarni powinno przypadać 0,1 m2 powierzchni podłogi. Jednak powierzchnia pomieszczenia przeznaczonego na palarnie nie może być mniejsza niż 4m2. §42. W palarni powinna być 10-krotna wymiana powietrza w ciągu godziny.

Art. 5.4 odnosi się do miejsc przeznaczonych do użytku publicznego jako strefy wolne od dymu tytoniowego, o których mogą decydować radni gminy. 1997 rok- radni kilkunastu polskich miast wprowadzili strefy niepalenia: przystanki, place zabaw i parki. Pierwszy był Toruń, Kraków, Bielsko- Biała, Gdańsk, Poznań, Rzeszów, Olsztyn i.t.d.

Art. 6. 1. Zabrania się sprzedaży wyrobów tytoniowych osobą do lat 18 Art. 6.1. Zabrania się sprzedaży wyrobów tytoniowych osobą do lat 18. Zmodyfikowany artykuł w zmianie do ustawy z 1999 r. i 2003 r. Pkt. 2 – zabrania się sprzedaży na terenie placówek (1999). Dodany w 2003 r. Pkt.1a- pełnoletniości kupującego- okazanie dokumentu.

Art. 7.1. Zabrania produkcji i wprowadzania artykułów bezdymnych, z wyjątkiem tabaki. Art. 7a. Zabrania przy produkcji wyrobów tytoniowych dodatków zwiększających właściwości uzależniające od nikotyny. Art. 7b. Zabrania umieszczania na opakowaniach napisów i znaków informujących, że ten wyrób jest mniej szkodliwy niż inny.

Art. 8. 1. Zakaz reklamowania i promowania wyrobów tytoniowych. Artykuł był modyfikowany w 1999 roku nadano mu inne brzmienie i poszerzono o punkty: 1- radio, kina, placówkach oświatowo- wychowawczych, sportowych oraz zakładach opieki zdrowotnej, prasie młodzieżowej i dziecięcej; 2- prasa inna niż młodzieżowa i dziecięca, 3- plakaty, bilbordy oraz poszerzony o punkt 4 w zmianie do ustawy z 2003 roku odnoszący się do reklamowania w środkach usług informatycznych. Art. 8.2. Zakaz sponsorowania przez firmy tytoniowe działalności sportowej, kulturalnej, oświatowej, zdrowotnej i społeczno-politycznej.

Artykuł 8a i 8b został dodany do zmiany do ustawy z 2003 roku. Art. 8a Artykuł 8a i 8b został dodany do zmiany do ustawy z 2003 roku. Art. 8a.1. Dotyczy zobowiązań producentów lub importerów wyrobów tytoniowych do wykazu substancji dodatkowych używanych do produkcji tych wyrobów. 2. Producent składa oświadczenie wyjaśniające stosowanie dodatku, jego funkcji i kategorii tej substancji w wyrobie tytoniowym. 3. Producent dołącza wszelkie dane toksykologiczne substancji dodatkowych używanych przy produkcji ze względu na skutki zdrowotne i uzależniające. 4. Zawartość substancji dodatkowych przedstawiona w wykazie w sposób malejący. 5. Wykaz przedstawiony jest ministrowi właściwemu do spraw zdrowia i podany do publicznej wiadomości w Dzienniku Urzędowym. Art. 8b. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia może zażądać od producenta dokonania badań w laboratoriach kontrolnych. 2. Badania wykonywane na koszt producenta lub importera. 3. Wyniki badań są podane do informacji dla konsumentów. 4. Informacje tę minister właściwy do spraw zdrowia publikuje w Dzienniku Urzędowym.

powierzchni opakowania 30% powierzchni opakowania Art.9. Odnosi się do opakowań artykułów tytoniowych. Nakazujący umieszczenie trwałych i czytelnych napisów informujących o szkodliwości palenia. Na powierzchni opakowania powinny być umieszczone dwa różniące się treścią ostrzeżenia przed szkodliwością używania tytoniu zajmujące odpowiednio powierzchnię nie mniejszą niż 30% jednej strony i nie mniejszą niż 40% drugiej strony opakowania. Modyfikowany przy zmianie do ustawy z 1999 r. i 2003 r. (sprecyzowane i dodane punkty odnoszące się do umieszczenia napisów ostrzegawczych na innych wyrobach tytoniowych niż papierosy). 40% powierzchni opakowania 30% powierzchni opakowania

Dalsze artykuły ustawy z 1995 odnoszą się do: Art. 10 Dalsze artykuły ustawy z 1995 odnoszą się do: Art.10. Minister właściwy do spraw zdrowia określa zawartości substancji szkodliwych w wyrobach tytoniowych, laboratoria kontrolujące tę ilość, opakowanie i napisy, rolę ustawy itd. Art. 11. Odnosi się do bezpłatnego leczenia uzależnień.

Art. 12,13,14,15 Odnoszą się do wprowadzenia sankcji dla osób łamiących zakaz, a wysokość kary w zależności od stopnia przestrzegania zakazu. Modyfikowane artykuły przy zmianach do ustawy z 1999 r. i 2003 r.

Całkowity zakaz palenia wprowadziły: Wszystkie kraje członkowskie Światowej Organizacji Zdrowia zobowiązały się do ochrony ludności przed dymem tytoniowym. Polska jest krajem starającym się o wprowadzenie w życie ustawy o całkowitym zakazie palenia w miejscach publicznych. Irlandia 2004 Norwegia 2004 Włochy 2005 Malta 2005 Szwecja 2005 Hiszpania 2006 Szkocja 2006

Nowa ustawa przewiduje wprowadzenie zakazu palenia w barach i restauracjach, na dworcach, w obiektach sportowych, a także w samochodach (zwłaszcza w obecności dzieci do 13 roku życia). Przewiduje również zdjęcie obowiązku tworzenia palarni w zakładzie pracy.

Gdzie powinien obowiązywać całkowity zakaz palenia?

PSSE PZiOZ Ostróda mgr Anna Skiba Dziękuję!!! PSSE PZiOZ Ostróda mgr Anna Skiba

W prezentacji wykorzystano informacje i fotografie ze stron internetowych: www.images.google.pl www.sejm.pl www.ack.gdansk.pl www.reporter.edu.pl www.smokefreepartnership.eu www.pardon.pl www.lokalbezpapierosa.pl www.rp.pl www.palarnia.pl