Bezpieczeństwo uwarunkowania prawne

Na wniosek Komitetu Zagadnień Prawnych i Bezpieczeństwa Kongres FIS w 1981 roku uchwalił przepisy bezpieczeństwa dla miejscowości, w których uprawiane są sporty zimowe. Określono pojęcie terenu narciarskiego i trasy, szlaków zjazdowych i terenu otwartego. Wykładnia prawna i orzecznictwo mają punkt wyjścia w definicji trasy. Zastrzeżono możliwość wyboru innych dróg zjazdu, nie tylko tras zjazdowych. W związku z tym powstała konieczność ochrony prawnej narciarzy, którzy poruszają się poza oznakowanymi trasami. Określono również prawa i odpowiedzialność na terenie narciarskim.

Trasy Użytkownicy tras mają prawo do bezpieczeństwa, jakie im przysługuje z mocy prawa. Trasy nie można zakładać w terenach zagrożonych lawinami. Trasa musi być codziennie „otwierana" i „zamykana". Na całym swym przebiegu trasa musi być wolna od nadzwyczajnych i nietypowych przeszkód. Pomiędzy czasem otwarcia a czasem zamknięcia tras musi działać stała służba ratownicza.

Inne drogi i szlaki narciarskie Ten rodzaj dróg zjazdu narciarz użytkuje na własną odpowiedzialność. Trudności na drodze zjazdu, którym przeciętny narciarz nie mógłby sprostać, należy określić na tablicach informacyjnych. Oznakowanie drogi zjazdu musi być prowadzone do jej końca. Niebezpieczeństwo lawin musi być zaawizowane zarówno w samej miejscowości, jak i na dolnych stacjach wyciągów narciarskich.

Teren otwarty W terenie otwartym narciarz dokonuje zjazdów na własną odpowiedzialność.

Informacja dla narciarzy Na tablicach informacyjnych w miejscowościach sportów zimowych trasy oznacza się linią ciągłą inne drogi zjazdu i szlaki linią przerywaną lub ciągłą koloru żółtego.

Kongres FIS ustalił ponadto: reguły zachowania się narciarzy na trasach (10 reguł) wytyczne dla użytkowników wyciągów narciarskich, wytyczne zachowania się w stosunku do maszyn trasowych, zalecenia dla zjeżdżających poza oznakowanymi trasami, sygnały wzywania pomocy w górach oraz wzywania pomocy z powietrza, unormowane symbole graficzne i tablice dla oznakowania tras oraz informacyjne dla korzystających z wyciągów, przepisy prawne dotyczące zakładania ośrodków narciarskich.

Za granicą przytoczone działania realizowane są przede wszystkim przez władze lokalne i organy samorządowe wyższych szczebli w ścisłej współpracy z krajowymi związkami sportowymi. Bezpieczeństwa na wyciągach, trasach i szlakach pilnują we własnym interesie przedsiębiorcy prowadzący działalność w zakresie sportu i rekreacji. Są oni zrzeszeni w branżowych organizacjach. Działania na rzecz bezpieczeństwa wspomagają instytuty naukowobadawcze oraz specjalistyczne biura ds. bezpieczeństwa i prewencji

POSTANOWIENIA PRAWNE W POLSCE Ustawa o Kulturze Fizycznej (z dnia 18 stycznia 1996 roku - Dz. U. Nr 25, póz. 113 z późniejszymi zmianami) jest jedynym aktem prawnym, który zajmuje się bezpieczeństwem w górach. Zakres tematyczny ustawy jest obszerny, ale ilość miejsca zajmuje się tym rozdział 10 - „Zasady bezpieczeństwa w kulturze fizycznej" w artykule 54 mówiącym o tym, że zapewnienie bezpieczeństwa osób przebywających w górach należy do organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego, dyrekcji parków narodowych, a także do osób prawnych i fizycznych prowadzących w górach działalność w zakresie kultury fizycznej.

Organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach, należy w szczególności do Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego - specjalistycznego stowarzyszenia kultury fizycznej o zasięgu ogólnokrajowym w zakresie określonym w statucie tej organizacji (art. 55).

Warunki bezpieczeństwa osób przebywających w górach określa w drodze rozporządzenia Rada Ministrów. Zakres obowiązków specjalistycznych organizacji ratowniczych określa rozporządzenie RM z 6 maja 1997 roku (Dz. U. Nr 47, póz. 303). Odnosi je m.in. do stwierdzenia zagrożeń osób przebywających w górach i przewiduje odpowiedni tryb postępowania, do zaniechania imprezy, wyjścia w góry lub zamknięcia urządzenia lub obiektu włącznie. Warto podkreślić fakt, że rozporządzenie to nadało dotychczasowemu „Kodeksowi Narciarskiemu" cechy normy prawnej (zał. nr 1; §9 ust. 1) obowiązującej użytkowników narciarskich dróg zjazdu w postaci zasad ruchu narciarskiego.