Jest największym orłem europejskim o długości ciała 91 cm, rozpiętości skrzydeł do 250 cm, wadze do 6 kg. W locie można go odróżnić po charakterystycznym klinowatym ogonie. Jego pokarmem są głównie ptaki wodne, które zdobywa nad dużymi zbiornikami wody, ryby oraz zające, piżmaki i norniki. Nie gardzi też padliną, np. padłymi sarnami i zwierzętami domowymi. Potrafi też rabować zdobycz innym ptakom drapieżnym. Liczebność tego gatunku nieznacznie rośnie. Zasiedla częściowo zarośnięte jeziora lub stawy rybne położone wśród lasów albo w ich pobliżu. Występuje również na wybrzeżu morskim. W Polsce żyje par lęgowych, głównie w północnej i północno-zachodniej części kraju: na wyspach Uznam i Wolin, w Puszczy Goleniowskiej i Wkrzańskiej, na Mazurach. W zimie młode osobniki można spotkać w całym kraju. Gnieździ się w koronach starych, wysokich drzew ro-snących przy śródleśnych polanach i zrębach. Zwykle ma kilka gniazd, które użytkuje na zmianę. Dojrzałość płciową osiąga w piątym roku życia. Dorosłe osobniki nie opuszczają swoich rewirów lęgowych przez cały rok. Toki zaczynają się już w grudniu i trwają do połowy marca. Samica znosi 2 jaja. Samiec bierze udział w ich wysiadywaniu oraz dostarcza samicy pokarm przez 3-4 tygodnie po wykluciu się młodych. Młode są zupełnie samodzielne dopiero we wrześniu, bo choć opuszczają gniazdo po dniach, jeszcze przez dni są karmione przez rodziców. Najstarszy bielik na wolności żył 27 lat, w niewoli 42 lata. Ptak ten jest w Polsce pod ochroną.