Autyzm

Autyzm wczesnodzieci ę cy, autyzm g łę boki, zespó ł Kannera – skomplikowany zespó ł upo ś ledzenia rozwoju, w którym istotn ą rol ę odgrywa funkcjonowanie mózgu. Jest to choroba neurologiczna, w ś ród typowych cech s ą problemy z komunikacj ą uczu ć i zwi ą zkami spo ł ecznymi. Wyst ę puj ą równie ż k ł opoty z integracj ą wra ż e ń zmys ł owych. W typowych przypadkach pojawia si ę w pierwszych trzech latach ż ycia. Ocenia si ę, ż e wyst ę puje u oko ł o 2 do 6 na 1000 osób, przy czym jest cztery razy cz ę stszy u m ęż czyzn ni ż u kobiet.

Przyczyny Prawdopodobnie, u podłoża wszystkich zaburzeń spektrum autyzmu leżą defekty neurologiczne o szczegółowo nieznanej etiologii. Do najczęściej wymienianych, potencjalnych przyczyn ich powstawania należą: genetyczne – uwarunkowane genem EN2 na chromosomie 7, a także innymi genami znajdującymi się na chromosomach 3, 4, 11; wiek ojca od 40 i więcej lat zwiększa ryzyko zachorowalności na autyzm zaburzenia metaboliczne, przede wszystkim nietolerancja glutenu i kazeiny, zaleca się dietę pozbawioną tych substancji urazy okołoporodowe uszkodzenia centralnego układu nerwowego dziecięce porażenie mózgowe szczepienia w okresie niemowlęcym poważne infekcje i intensywne antybiotykoterapie w okresie niemowlęcym alergie i osłabiona sprawność immunologiczna

Objawy, Zachowania wskazujące na możliwość występowania u dziecka zaburzeń ze spektrum autystycznym

Autyzm dziecięcy: nie gaworzy, nie wskazuje, nie wykonuje świadomych gestów po pierwszym roku życia nie mówi ani jednego słowa w wieku 16 miesięcy nie składa słów w pary w wieku 2 lat nie reaguje na imię traci zdolności językowe lub społeczne

Autyzm

Inne objawy: słaby kontakt wzrokowy nie potrafi się bawić zabawkami nadmiernie porządkuje zabawki lub inne przedmioty jest przywiązane do jednej zabawki lub przedmiotu nie uśmiecha się czasem wydaje się upośledzone słuchowo lub w Zespole Aspergera wyostrzony zmysł słuchu urojenia omamy

Objawy społeczne Dzieci z ASD zdają się z ogromną trudnością przyswajać zwykłą ludzką codzienność dawania i brania. Nawet w pierwszych miesiącach życia wiele z nich nie próbuje odpowiadać na czyjąś obecność i unika kontaktu wzrokowego. Wydają się obojętne na ludzi, często wolą być same. Dzieci z ASD wolniej uczą się interpretować myśli i uczucia innych. Subtelne znaki, takie jak uśmiech, zmrużenie oka albo grymas, mogą nic dla nich nie znaczyć. Dodatkowym problemem u ludzi z ASD jest trudność w widzeniu spraw z perspektywy innej osoby (brak teorii umysłu). Większość pięciolatków rozumie, że ktoś może mieć inne wiadomości, uczucia i cele niż one. Osoba z ASD nie posiada takiego zrozumienia, co uniemożliwia jej przewidzenie i zrozumienie działań innych ludzi.

Rozpoznanie zespołu zaburzeń autystycznych Nie ma jednego, uniwersalnego testu pozwalającego na rozpoznanie autyzmu. Największe możliwości postawienia właściwej diagnozy ma interdyscyplinarny zespół złożony ze specjalistów wykorzystujących sprawdzone metody, tj.: wywiad diagnostyczny – ADI (autism diagnostic interview), diagnostyczna skala obserwacyjna autyzmu - ADOS (autism diagnostic observation scale) oraz testy psychometryczne pozwalające na ustalenie słabych i mocnych stron umiejętności intelektualnych dziecka. Rozpoznanie autyzmu jest łatwiejsze w przypadku dzieci starszych, ponieważ objawy stają się bardziej wyraźne. Jednak możliwie wczesna diagnoza i rozpoznanie mają ogromne znaczenie, ponieważ oznaczają wczesną interwencję, a to może w sposób znaczący zmienić jakość życia tych dzieci.

Leczenie nie ma leków, które mogłyby leczyć przyczynowo lub poprawiać stan osób z autyzmem, ale niezwykle pomocne może być stosowanie odpowiedniej terapii celem wzmocnienia uwagi, zmniejszenia nasilenia zachowań destrukcyjnych monitorowania padaczki, niepokoju lub depresji. Poprzez ograniczenie zachowań niepożądanych ludzie z autyzmem stają się spokojniejsi i doznają mniej urazów, dzięki czemu czerpią większe korzyści z programów edukacyjnych.

Dziecko autystyczne często odsuwa się od swego otoczenia i ludzi, aby zatrzymać ogrom bodźców ( zapachy, odgłosy, ruchy przedmiotów). Autyzm jest nieprawidłowością okresu dzieciństwa, która powoduje separację dziecka od kontaktów międzyludzkich. Nie interesuje się ono światem zewnętrznym i nie bada go. Pozostaje w swoim własnym, wewnętrznym świecie. Z dzieckiem autystycznym można pracować w różny sposób. Każde z dzieci jest inne, wymaga innego rodzaju oddziaływania terapeutycznego. W zależności na jakim etapie rozwoju się ono znajduje i jak bardzo jest „wycofane”, podejmuje się odpowiednie formy i techniki pracy. Każda metoda terapeutyczna jest dobra, przynosi efekty, o ile jest stosowana w odpowiednich warunkach i jest adekwatna do możliwości dziecka.

Metody terapii autyzmu Hipoterapia Dogoterapia Delfinoterapia MUZYKOTERAPIA HYDROTERAPIA TERAPIA ZABAWĄ TERAPIA RUCHOWA TERAPIA WIĘZI METODA DOBREGOI STARTU

Dogoterapia czyli kynoterapia to jedna z metod rehabilitacji, w której odpowiednio przeszkolony Pies-terapeuta wspomaga w wieloprofilowym usprawnianiu dzieci i doros ł ych a tak ż e pomaga osobom starszym czy zagubionym w zachowaniu lub wr ę cz nawi ą zaniu kontaktów ze ś wiatem zewn ę trznym. Bezpo ś redni kontakt z psem pomaga osobom chorym w kszta ł towaniu umiej ę tno ś ci okazywania emocji oraz rozwija spontaniczn ą aktywno ść ruchow ą.

Cel dogoterapii Zaj ę cia z udzia ł em psa maj ą równie ż na celu rozwijanie sfery umys ł owej dziecka, wp ł ywaj ą c na koncentracj ę uwagi, rozwój mowy i funkcji poznawczych, pobudzanie zmys ł u wzroku, s ł uchu, dotyku i w ę chu Dzi ę ki nawi ą zaniu i pog łę bieniu kontaktu z psem osoba niepe ł nosprawna czuje si ę pewniej we w ł asnym ś rodowisku, ł atwiej nawi ą zuje kontakty spo ł eczne, poprawia komunikacj ę Ró ż nego rodzaju zabawy wp ł ywaj ą na aktywno ść fizyczn ą podopiecznych. Zadaniem dogoterapii jest pomoc w przywróceniu ludziom zdrowia, u ś miechu i wiary we w ł asne si ł y.

Dogoterapia jest prowadzona w: W zale ż no ś ci od ustale ń, pogody i potrzeb: w domu w szpitalu w o ś rodku rehabilitacji w parku na podwórku na łą ce W szpitalu i o ś rodku rehabilitacji tylko za zgod ą dyrekcji

Na czym polega dogoterapia? poznawanie budowy cia ł a psa kszta ł towanie orientacji w schemacie w ł asnego cia ł a doskonalenie sprawno ś ci ruchowej stymulowanie zmys ł ów: s ł uchu, wzroku, dotyku ć wiczenie koncentracji uwagi wyzwalanie spontanicznej aktywno ść dziecka w zabawie z psem nauka troski o higien ę w ł asn ą i psa – mycie r ą k, czesanie, karmienie okazywania emocji i uczu ć zwi ą zanych z kontaktem ze zwierz ę tami na ś ladowania ruchu poprzez obserwowanie czynno ś ci wykonywanych przez psa i na ś ladowanie ich np. chodzenie, siadanie, le ż enie nauka samodzielno ś ci – samodzielne wykonywanie zada ń z udzia ł em psa (chodzenie na smyczy, czesanie, elementy tresury) ć wiczenia relaksacyjne

Jakich problemów dotyczy dogoterapia Zaburzenia i niepe ł nosprawno ś ci psychiczne i fizyczne w tym: mózgowe pora ż enie dzieci ę ce nerwice autyzm ADHD Zespó ł Downa niedow ł ad ko ń czyn ró ż nego pochodzenia wady postawy zaburzenia nastroju zaburzenia l ę kowe ró ż norodne zaburzenia emocjonalne rehabilitacja dzieci trudno ś ci w szkole (problemy z rówie ś nikami, rodzicami) zaburzenia mowy i wzroku

Spotkanie z Psem. Spotkanie z Psem. Cel: stworzenie pozytywnego Cel: stworzenie pozytywnego kontaktu pomiędzy uczestnikami a psem. kontaktu pomiędzy uczestnikami a psem. -dostarczenie uczestnikom pozytywnego ładunku emocjonalnego i satysfakcji z obcowania z psem, przełamują lęki w kontaktach z otoczeniem, stymulują rozwój zmysłów, pobudzają aktywność, pozwalają oderwać się od otaczającej rzeczywistości.

Edukacja z Psem Cel: usprawnienie sfery intelektualnej i poznawczej. Zajęcia najczęściej odbywają się w przedszkolach i szkołach. Pies uczestnicząc aktywnie w zajęciach motywuje do nauki i poprzez stworzenie przyjaznych warunków emocjonalnych zwiększa możliwości przyswojenia wiedzy. Dziecko chętniej zapamiętuje treści, których bohaterem jest jego nowy przyjaciel – pies.

Terapia z Psem jest to zestaw ćwiczeń ukierunkowanych na konkretny, zaplanowany cel, z zakresu kompleksowej rehabilitacji, do których układana jest metodyka w porozumieniu ze specjalistą np. lekarzem prowadzącym, rehabilitantem, psychologiem. Charakteryzuje się indywidualnym podejściem do każdego uczestnika, jego możliwości i potrzeb.

PRZECIWWSKAZANIA - alergia na psa - otwarte rany - choroby skóry - choroby infekcyjne - pasożyty - podwyższona temperatura

ZESPÓŁ KYNOTERAPEUTYCZNY - wykwalifikowany kynoterapeuta z wyszkolonym odpowiednio wyselekcjonowanym psem - wolontariusz (opcjonalnie) - przewodnik psa (opcjonalnie) - specjalista (opcjonalnie)

Rasy psów używane w terapii W doborze psa dla terapii istotne jest pierwotne przeznaczenie rasy i związane z tym odruchowe zachowania mające wpływ na bezpieczeństwo zajęć. Stąd preferuje się psy rasowe, u których można spodziewać się występowania z dużym prawdopodobieństwem cech niezbędnych przy prowadzeniu zajęć terapeutycznych. Pies terapeutyczny to: pies społeczny pies przewidywalny pies reprezentujący rozumne posłuszeństwo

Delfinoterapia