Świat zależy ode mnie! Kreatywność artystyczna

Prezentacja na temat: "Świat zależy ode mnie! Kreatywność artystyczna"— Zapis prezentacji:

1 Świat zależy ode mnie! Kreatywność artystyczna
dzieci kluczem do szczęścia!

2 TEATR „Teatr jest dyscypliną sztuki przygotowującą widza do pracy intelektualnej a z drugiej strony pobudza pewne cechy, takie jak: ciekawość, zdolność do analizy, poczucie względności. Zachęca do badania świata, poszukiwania prób wyjaśniania, głębszego zrozumienia. Jednocześnie teatr ukazuje los człowieka, co jest ważnym elementem humanizującym i bardzo ważnym elementem edukacji.” (A. Hausbrat)

3 KONTAKT Z TEATREM WPŁYWA NA ROZWÓJ:
Intelektualny Psychiczny Umysłowy Moralny Poznawczy Mowy Emocjonalny Wiedzy powszechnej  Społeczny

4 Chcę się bawić! WIEK PRZEDSZKOLNY POTRZEBA RUCHU, DZIAŁANIA
POTRZEBA ZABAWY POTRZEBA ZASPOKAJANIA CIEKAWOŚCI POPRZEZ ZADAWANIE PYTAŃ POTRZEBA IMPULSYWNOŚCI POTRZEBA NAŚLADOWNICTWA I ODTWARZANIA RZECZYWISTOŚCI ZMIENNOŚĆ UCZUCIOWA, NIEKONTROLOWANA EKSPRESYJNOŚĆ EMOCJONALNA, POTRZEBA FIKCJI , KREOWANIA INNEGO ŚWIATA, WCHODZENIA W ROLE

5 TEATR CZY TELEWIZJA?

6 CECHY TEATRU CECHY TELEWIZJI
teatr istnieje gdy jest aktor i widz nie ma teatru bez widza- interakcja zapewnia bezpośredni „żywy” kontakt widza z aktorem/aktorami bariera „ekranu” nie ma interakcji między aktorami w TV a widzami odbiór w jedną stronę, bezpośrednio oddziałuje na zmysły: słuchu, wzroku, nieco okrojony obiór przez bodźce, łatwo o rozproszenie, rola socjalizująca do teatru ubieramy się odświętnie, musimy się zachować w określony sposób, kupić bilet itp. powszechność TV, niekontrolowany czas korzystania nadmiar reklam, wielość kanałów, robienie kilka rzeczy naraz przy oglądaniu, oglądanie „przypadkowych” treści. aura tajemniczości i wyjątkowości (do teatru zazwyczaj się „wybieramy” na konkretną sztukę, na konkretną godzinę, dzień, dzieci często przeżywają jako jakieś „wydarzenie”) historia jest zazwyczaj „łatwo podana”

7 CECHY TEATRU CECHY TELEWIZJI
musimy uruchomić wyobraźnie aby odbierać spektakl, domyślać się, próbować rozumieć, zastanawiać się nie ma się poczucia że jest jedna historii w spektaklu często są ukazywane los człowieka, co ma wartość humanizującą, jak sobie dana postać radzi, jak postępuje, dlaczego takie jest jej postępowanie nie zmusza do pobudzenia wyobraźni, koncentrowaniu się na jednej treści, do ekspresji żywej (oprócz meczy ;) po spektaklu możemy porozmawiać, wytłumaczyć postępowanie bohatera (wartość moralna) dzieci nas nie słuchają tylko widzą, naśladują – to co zobaczą na żywo ma na nich większy wpływ, to naśladują, to internalizują, korzystają z tych doświadczeń w telewizji często zdarza się, że puszczane są filmy, bajki niedostosowane do wieku odbiorcy, kanały dla dzieci są przepełnione bajkami, bajka po bajce trudno o zatrzymanie się o porozmawianie o historii człowieka o sytuacji, o wydarzeniu formy teatralne są możliwe do przeniesienia na grunt domowy, szkolny

8 PRZYGOTUJMY DZIECKO NA WIZYTĘ W TEATRZE
DOSTOSUJMY SPEKTAKL DO WIEKU I MOŻLWOŚCI EMOCJONANYCH, POZNAWCZYCH DZIECKA PRZYGOTUJMY DZIECKO NA WIZYTĘ W TEATRZE PO CO DZIECKU TEATR????? IDZIEMY DO TETARU

9 RELACJA AKTORA ZA TEATRU DLA DZIECI
„Przynajmniej raz w tygodniu jestem na przedstawieniu dla najmłodszych i mogę powiedzieć śmiało: dzieci kochają teatr. Dla przedszkolaków i uczniów początkowych klas szkoły podstawowej chodzi tu o coś więcej niż o wyrwanie się z lekcji. Przywiezione autokarem, grzecznie i w parach wchodzą do teatru. Przestronne wnętrza onieśmielają je: potrzebują nieco czasu, by przed wejściem na salę zacząć krzyczeć i biegać. Prędzej czy później i tak to nastąpi: panie nauczycielki dwoją się i troją, krzyczą, grożą i przepraszają za dzieci, które ta niejednokrotnie pierwsza wizyta w teatrze zaciekawia jeszcze przed rozpoczęciem się przedstawienia. Wszystko co nowe musi zostać pokazane paluszkiem i głośno skomentowane. Odważniejsze dzieci podejdą do mnie, szarpiąc z ciekawością za kostium lub prosząc o wspólne zdjęcie. Są tak autentyczne w swoim zachwycie tym, co je otacza, że nie sposób się gniewać za hałas w holu” AKTOR

10 Dzieci żywo reagują na to co dzieje się w teatrze –pozwólmy im na to!
FUNKCJA SOCJALIZUJĄCA TEATR UCZY MNIE ZACHOWANIA SIĘ W SYTUACJACH SPOŁECZNYCH Sama wyprawa do teatru jest dla dziecka przeżyciem. Potrzeba żeby się ładnie ubrać, kupić bilety, ekscytacja związana z wspólnym wyjściem. Dziecko nabywa umiejętności zachowania się na widowni, uczy się, w jaki sposób można i należy reagować, jak wyrażać swoje emocje ale jednym z najważniejszych efektów pobytu w teatrze jest pobudzenie i rozwój myślenia abstrakcyjnego !! DZIECKO ! poszerza własny zbiór doświadczeń społecznych, które przejawiać się będą w kontaktach z innymi rówieśnikami czy osobami dorosłymi w przedszkolu, w szkole czy na podwórku w czasie zabawy. Dzieci żywo reagują na to co dzieje się w teatrze –pozwólmy im na to!

11 ROZWÓJ INTELEKTUALNY DZIECKO BĘDĄC ŚWIADKIEM ŻYWEJ SZTUKI TERANEJ POPRZEZ „WYSIŁEK UMYSŁOWY” ROZWIJA SWOJE SPRAWNOŚCI UMYSŁOWE: percepcję dedukuje uwagę pamięć wzrokowo-słuchową wyobraźnię, poprawa komunikacji werbalnej i niewerbalnej kreatywność analizuje domniema Teatr uczy mnie jak myśleć, rozwija moją pamięć, wyobraźnie, uwagę i koncentracje !

12 Kontakt dziecka z teatrem pozwala bogacić dziecięcą wiedzę
o świecie i o człowieku, umożliwiając im odkrywanie piękna i brzydoty, czynów szlachetnych i złych. TEATR łączy w sobie różne dziedziny twórczości artystycznej: literaturę, plastykę, muzykę, taniec  i ruch sceniczny. Jest często źródłem wiedzy z zakresu wiedzy powszechnej z zakresu historii, geografii, biologii, przyrody.

13 Widząc ciąg wydarzeń, które są efektem spektaklu w dziecku uruchamiają się procesy myślowe związane
z myśleniem logicznym, myśleniem przyczynowo-skutkowym, fantazją, skojarzeniami, Wyobrażanie sobie że pan w czerwonej pelerynie to najprawdziwszy król wpływa na wyobraźnię, która jest niezbędna do prawidłowego rozwoju umysłowego, pomaga w późniejszych etapach edukacji podobnie jak pamięć, analiza.

14 Ponieważ w teatrze gra się na żywo, na oczach dziecka, sceny
ROZWÓJ EMOCJONALNY Ponieważ w teatrze gra się na żywo, na oczach dziecka, sceny i postacie ze spektaklu są przez nie na żywo odczuwane i przeżywane. ___________________________ Przekonuje się, że tę sama emocję można wyrazić w różny sposób, jednakże istotne jest, aby nie był on krzywdzący oraz był zrozumiały dla wszystkich stron interakcji

15 Możliwość ich przeżywania to możliwość rozmowy
Podczas żywego widowiska dziecko przeżywa: smutek radość strach złość niezadowolenie oczarowanie rozczarowanie zachwyt Możliwość ich przeżywania to możliwość rozmowy o nich, poznanie „właściwych” prospołecznych sposobów reakcji i radzenia sobie z nimi, „oswajanie się” z nowopoznanymi emocjami

16 ROZWÓJ SPOŁECZNY  Czuję się bezpieczniej w grupie kiedy wiem jak mogę się zachować a za jakie zachowania spotyka mnie kara, wiem jak zdobyć przyjaciela i fajnie się razem bawić ! Dzieci dzięki przedstawieniom teatralnym zaczynają postrzegać ludzkie zachowania oraz ich konsekwencje. Dowiadują się, jakie wartości są cenione, poprzez jednoznaczne pokazanie kogo i za co spotyka nagroda lub kara.

17 CO MY MU MÓWIMY ŻE MA ROBIĆ
Uczą się wrażliwości, zachowań prospołecznych oraz empatii dzięki przeżywaniu wydarzeń wraz z bohaterami. W spektaklu jasno i wyraźnie przedstawione są postacie męskie i żeńskie, dzięki czemu dziecko uczy się przypisanych im ról społecznych, odkrywając także swoje miejsce w społecznym systemie. DZIEKO CHĘTNIEJ ROBI TO CO MY ROBIMY NIŻ ROBI TO CO MY MU MÓWIMY ŻE MA ROBIĆ

18 MAMO, TATO – POBAW SIĘ ZE MNĄ
W TETAR!! -BĘDZIESZ CHOINKĄ A JA GWIAZDKĄ!

19 Animizm i antropomorfizm
(Przypisywanie cech ludzkich zwierzętom, przedmiotom),które cechują myślenie dziecka, powodują, że tak chętnie ucieka ono w świat ożywionych przez siebie przedmiotów. Dziecko ma naturalną potrzebę wyrażania siebie: ciałem, ruchem, głosem, słowem, kredką – każdym dostępnym sobie w danej chwili narzędziem. Teatr uruchamia wszelkie potencjalne zdolności dziecka. Uczy współpracy, koncentracji i odpowiedzialności. Oswaja dziecko z sytuacją publicznego występu, ośmiela i wzmacnia poczucie własnej wartości.

20 POPRZEZ UCZESTNICTWO W ZAJĘCIACH TEATRALNYCH DZIECKO
może wcielić się w fikcyjną postać, przeżywać jego losy ,być w innym magicznym świecie- pozwala to na kreowanie swojej przestrzeni, swojego świata poprawia rozwój prawidłowej wymowy, rozwija wyobraźnię, doskonali pamięć uczy współdziałania rozładowuje napięcie, daje możliwość „wyżycia się” dzieciom żywym, a także ośmielenia się dzieciom nieśmiałym, uczy cierpliwości, czekania, uczy szacunku do pracy innych, sprzyja rozwojowi ruchowemu, sprzyjają rozwojowi emocjonalnemu -

21 daje przede wszystkim dziecku dużo radości
ZABAWA W TEATR daje przede wszystkim dziecku dużo radości i przyjemności, wzmacnia jego poczucie wartości, poczucie sprawstwa, poszerza horyzonty, myślenie, rozwija osobowość . Przełamuje lęki, buduje poczucie własnej osobowości, rozwija wyobraźnie i intelekt, szuka odniesień, interpretacji, rozwija myślenie abstrakcyjne . PAMIĘTAJ Dziecięca wyobraźnia jest tą cechą, która w dorosłym życiu pomaga być nam kreatywnym, pomysłowym, rozwijać talenty artystyczne: muzyczne, plastyczne, aktorskie, graficzne, pomaga w kreatywnym szukaniu sposobów na wyjście z trudnych sytuacji, pozwala nam w sposób aktywny, ciekawy spędzać czas, pracować.

22 Silna, wrodzona potrzeba fikcji
Poprzez teatr następuje naturalna, samoistna nauka postaw tolerancji, partnerstwa, współżycia w środowisku rówieśników. Silna, wrodzona potrzeba fikcji i fantastycznego przekształcania rzeczywistości świata, tęsknota dziecka do tego, by być kimś, aby czynnie uczestniczyć w wielkiej, fantastycznej przygodzie, stanowi wdzięczne pole do kształtowania wielu pozytywnych cech charakteru: wrażliwości estetycznej, moralnej i społecznej.

23 "Nie zadawaj dzieciom gwałtu nauczaniem-  tylko niech się tym bawią:  wtedy łatwiej potrafisz dostrzec  do czego każdy zdolny jest z natury." Platon

24 ZABAWA W RZEŹBĘ. Dzieci w parach wykonują rzeźbę przedstawiającą na przykład zwierzątko , drzewo. Jedno z dzieci jest rzeźbiarzem, drugie nieruchomym „materiałem”, z którego tworzy się posąg, nadając mu określoną pozycję. SCENA Z BAJKI. Dzieci, w grupach, przedstawiają scenkę ze znanej baśni, na przykład „Kopciuszek” z samodzielnie przygotowanymi rekwizytami i sceną. RUCH BEZ SŁÓW. Uczestnicy przedstawiają, bez przygotowania, pantomimicznie scenkę z wysłuchanego przedstawienia, opowiadania, bajki, wiersza.

25 IMPROWIZACJA ZE SŁOWEM
Dzieci prezentują fragment bajki z życia głównego bohatera, z tekstem własnym, bez wcześniejszej nauki na pamięć. GRUPOWY RYSUNEK Uczestnicy wykonują wspólny rysunek obrazujący fragment wysłuchanej bajki lub opowiadania, przy muzyce. Następnie przedstawiają treść pracy – pantomimicznie. ODGRYWANIE RÓL Dorosły dotyka dzieci, na przykład „zaczarowaną różdżką”. Dotknięte dziecko wyobraża sobie, że od teraz jest krasnoludkiem. Opowiada o tym, co widzi, jak się czuje.

26 ZAGADKI Uczestnicy naśladują pantomimicznie ludzi różnych zawodów /zwierzęta, pojazdy, postacie z filmu, drzewa, codzienne czynności domowe/. ZABAWA W NAŚLADOWANIE DYRYGENTA Chętne dziecko wychodzi z sali. Pozostali wybierają osobę – „dyrygenta”, który wykonuje różne ruchy, naśladowane później przez całą grupę. W trakcie zabawy wraca do sali wyproszony wcześniej uczestnik zabawy . Próbuje odgadnąć, kto jest „dyrygentem”. BUŹKI Rodzic/nauczyciel rozdaje dzieciom obrazki z buźkami – słoneczkami, przedstawiającymi różne emocje. Nikt nie ujawnia swojego obrazka. Zadanie polega na mimicznym przedstawieniu danej emocji. Grupa zgaduje i podaje nazwę buźki, na przykład: „radość”, „smutek”, „gniew”, „płacz”, „zdziwienie”.

27 REKLAMA Osoba prowadząca zajęcia rozdaje dzieciom rekwizyty, na przykład: proszek do prania, szampon, czekolada, książka. Dziecko „zamienia się”, zgodnie z rekwizytem, w dany produkt. Następnie, opowiada o tym, jednocześnie reklamując. Można używać słów i oczywiście mowy ciała.

28