ZWALCZANIE TERRORYZMU

Prezentacja na temat: "ZWALCZANIE TERRORYZMU"— Zapis prezentacji:

1 ZWALCZANIE TERRORYZMU
4 Zwalczanie terroryzmu w krajach Unii Europejskiej Maciej Milczanowski 1

2 TEMATY ZAJĘĆ Pojęcia i definicje.
Organizacje terrorystyczne w XXI wieku. Sylwetki najważniejszych terrorystów współczesnego świata. Cyberterroryzm, bioterroryzm, ekoterroryzm. Zwalczanie terroryzmu w krajach Unii Europejskiej. Agencje wywiadowcze w walce z terroryzmem. Terroryzm w II dekadzie XXI wieku Konflikt izraelsko-palestyński jako źródło terroryzmu oraz wyzwania przyszłości

3

4 Al-Kaida w Europie

5 Unia Europejska uchwaliła szereg regulacji, które inicjują tworzenie jednolitego rozwiązania ukierunkowanego na wspólne zwalczanie terroryzmu przez państwa zrzeszone

6 cd Do najważniejszych z nich można zaliczyć:
(1) Plan Działania w Zwalczaniu Terroryzmu przyjęty przez Radę Europy 21 września 2001 r.; (2) Decyzję Ramową Rady z 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu (Dz.U.L 264 z r.); (3) Decyzję Ramową Rady z 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania między państwami członkowskimi (Dz.U.L 190 z r.); (4) Decyzję Ramową Rady z 13 czerwca 2002 r. w sprawie wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych (Dz.U.L 162 z r.); (5) Decyzję Rady z 28 lutego 2002 r. w sprawie utworzenia Eurojustu (Dz.U.L 63/1 z ); cd

7 (6) Decyzję Rady z 20 września 2005 r
(6) Decyzję Rady z 20 września 2005 r. w sprawie wymiany informacji i współpracy dotyczącej przestępstw terrorystycznych (Dz.U.L 253/ r.); (7) Decyzję Ramową Rady dotyczącą prania brudnych pieniędzy, identyfikacji, śledzenia, zamrażania i konfiskaty środków popełnienia przestępstw lub przychodów z przestępstw (Dz.U.L 182 z r.); (8) Europejską Strategię Bezpieczeństwa (tzw. Strategię Solany) przyjętą przez R adę UE 12 grudnia 2003 r.; (9) Deklarację o Zwalczaniu Terroryzmu z 25 marca 2004 r. i Europejski Plan Działania odnośnie Zwalczania Terroryzmu; (10) Program Haski w zakresie budowy obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w UE z 5 listopada 2005 r. (Dz.U.C 53/1 z r.).

8 Europejski Koordynator ds. Zwalczania Terroryzmu
Europejskiego Koordynatora ds. Zwalczania Terroryzmu, powołano do funkcjonowania w strukturze Sekretariatu Rady Europejskiej z misją i kompetencjami ukierunkowanymi na kompleksowo spójne organizowanie wysiłków związanych ze zwalczaniem tego zjawiska w skali narodowej, kontynentalnej i światowej.

9 Po wejściu w życie Traktatu Lizbońskiego przed Unią Europejską zarysowują się trzy możliwości organizacji działań związanych ze zwalczaniem terroryzmu. powrót do podejścia z lat 70. i 80., kiedy to europejski antyterroryzm ograniczał się do bilateralnych kontaktów międzyrządowych. umacnianie współpracy antyterrorystycznej na forum UE przy użyciu wyspecjalizowanych i już istniejących agencji. powstanie w Unii federalnych struktur wywiadowczych i bezpieczeństwa, które miałyby odpowiadać także za zwalczanie terroryzmu.

10 Francja Organizacją zwalczania terroryzmu w Republice Francuskiej zajmują się najwyższe organa władzy państwowej

11 Szczególne przepisy proceduralne przy rozpatrywaniu przestępstw o zabarwieniu terrorystycznym, umożliwiające: zatrzymywanie podejrzanych na 96 godzin, które – w wypadku bezpośrednich zagrożeń atakiem – może być przedłużane do 6 dni, dopuszczenie zatrzymanego do kontaktu z obrońcą dopiero po 72 godzinach, rozszerzanie uprawnień w zakresie stosowania technik specjalnych podczas nadzoru operacyjnego, stosowanie instytucji anonimowego świadka oraz anonimowej osoby prowadzącej sprawę.

12 Odpowiednio wyspecjalizowane sądy do rozpatrywania przestępstw o charakterze terrorystycznym, przy czym uwzględnia się: centralizację prokuratury, pionu dochodzeniowego i sędziowskiego, prowadzenie spraw wyłącznie przez zawodowych sędziów, bez powoływania ławy przysięgłych

13 Głównym narzędziem prognozującym, koordynującym działania poszczególnych instytucji w zakresie zwalczania terroryzmu, są plany reagowania kryzysowego określane mianem PIRATE. Jest to zbiór scenariuszy, opracowanych po raz pierwszy w 1987 r. i od tego czasu systematycznie modyfikowanych i rozwijanych, przewidywanych do wprowadzania – przez rząd Republiki w sytuacjach wystąpienia konkretnych zagrożeń lub zaistnienia określonego aktu terrorystycznego

14 PLANY ODNOSZĄ SIĘ DO: PIRATOX – zagrożeń chemicznych,
BIOTOX – zagrożeń biologicznych, PIRATOME – zagrożeń nuklearnych i radiologicznych, PIRANET – zagrożeń informatycznych i ataku na obszary szczególne, PIRATAIR-INTRUSAIR – zagrożeń środkami powietrznymi, PIRATE-MER – zagrożeń terroryzmem morskim, PIRATE-EXT – zagrożeń interesów lub obywateli francuskich poza granicami kraju, VIGPIRATE – rozpoczęcia działań prewencyjnych i zwalczania terroryzmu. Plany te określają sposób zarządzania kryzysowego oraz postępowanie służb cywilnych i formacji uzbrojonych – włączając w to policyjne i wojskowe jednostki specjalne.

15 Wielka Brytania Zwalczanie terroryzmu w Wielkiej Brytanii leży w kompetencjach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (Home Office). Do jego głównych zadań w tym zakresie należy: kształtowanie krajowej polityki anty- i przeciwterrorystycznej, monitorowanie procesu legislacyjnego oraz sprawowanie nadzoru nad polityką anty- i przciwterrorystyczną,

16 Odpowiedzialność Ministerstwa Spraw Wewnętrznych za zwalczanie terroryzmu obejmuje w pełnym zakresie także Walię i Szkocję. Wyjątek stanowi Irlandia Północna, gdzie za zwalczanie terroryzmu w pierwszej kolejności odpowiada Ministerstwo ds. Irlandii Północnej (Northern Ireland Office).

17

18 Rozwiązania organizacyjne dotyczące funkcjonowania:
Stałego sekretarza ds. wywiadu, bezpieczeństwa i reagowania (Permanent Secretary, Intelligence, Security and Resilience) spełniającego, w systemie bezpieczeństwa państwa, podobną rolę integracyjną jak szef Sztabu Premiera Republiki Francuskiej, Połączonego Komitetu Wywiadu [Joint Intelligence Committee (JIC)] nadzorującego, koordynującego i kierunkującego krajowe działania służb wywiadowczych, Połączonego Centrum Analiz Terrorystycznych [Joint Terrorism Analysis Center (JTAC)], jako centralnego ośrodka monitoringu bieżących zagrożeń objawiających się na terytorium kraju i poza jego granicami,

19 Zespołu Wiodących Departamentów Rządowych [Lead Government Departments (LGDs)], jako najbardziej dostosowanych do rozwiązywania sytuacji kryzysowych w poszczególnych obszarach zagrożenia, Rządowego Biura Koordynacyjnego [Cabinet Office Briefing Room (COBR)], jako organu roboczego, spełniającego bezpośrednie funkcje koordynacyjne podczas rozwiązywania zaistniałych sytuacji kryzysowych, Rządowego Zespołu Łącznikowego [Government Liaison Team (GLT)], zabezpieczającego bezpośrednią łączność (obecność) przedstawicielom rządu w rejonach kryzysowych, Centrum Koordynacji Wiadomości [The News Coordination Centre (NCC)], odpowiedzialnego za utrzymywanie kontaktu z mediami i właściwe informowanie opinii publicznej o istniejących zagrożeniach.

20 UNIA DLA ŚRÓDZIEMNOMORZA (PARTNERSTWO EUROŚRÓDZIEMNOMORSKIE)

21

22 Unia dla Śródziemnomorza - (ang. Union for the Mediterranean, fr
Unia dla Śródziemnomorza - (ang. Union for the Mediterranean, fr. Union pour la Méditerranée), została oficjalnie powołana do życia podczas konferencji w Paryżu lipca 2008.

23 Ideą Unii jest nawiązanie partnerskiej współpracy z państwami basenu Morza Śródziemnego dzięki czemu ma nastąpić zmniejszenie napięć a w konsekwencji terroryzmu.

24 Celem jest ożywienie Procesu Barcelońskiego
Celem jest ożywienie Procesu Barcelońskiego. Dotychczasowy dorobek współpracy eurośródziemnomorskiej ma być wzbogacony o realizację konkretnych projektów, przyczyniających się do większej integracji regionu. W trakcie spotkania w Paryżu przyjęto sześć pierwszych, które dotyczą: oczyszczania Morza Śródziemnego, wykorzystania energii słonecznej, poprawy infrastruktury transportowej, ochrony ludności cywilnej przed katastrofami naturalnymi, utworzenia Uniwersytetu Eurośródziemnomorskiego oraz rozbudowy mechanizmów kredytowania dla małych i średnich przedsiębiorstw.

25 Uczestnicy zdecydowali również, że w ramach UMŚ nastąpi rozbudowa instytucji. Co dwa lata będą odbywały się spotkania na szczeblu głów państw i szefów rządów. Wprowadzono instytucję wspólnej prezydencji, sprawowanej jednocześnie przez państwo odpowiedzialne za przewodniczenie Radzie UE oraz – ze strony partnerów śródziemnomorskich – przez kraj wybrany w drodze konsensusu na okres dwóch lat (obecnie Egipt). Podjęto także decyzję o utworzeniu dwóch instytucji pomocniczych: sekretariatu zajmującego się przygotowywaniem propozycji projektów oraz stałego komitetu wspólnego, odpowiedzialnego za wspieranie wspólnej prezydencji w przygotowywaniu spotkań na najwyższym szczeblu.

26 Patrolowanie Morza Śródziemnego

27 Po wydarzeniach z 11 września 2001, już w październiku tego samego roku NATO rozpoczęło operację morską mającą na celu rozpoznanie i wywiad o kryptonimie Active Endeavour. Operacja ta ma na celu rozpoznanie i usunięcie działalności terrorystycznej na obszarze Morza Śródziemnego. Od kwietnia 2003 NATO zatrzymuje podejrzane okręty w celu przeszukania. Okręty NATO patrolują wody Morza Śródziemnego oraz zwalczają terroryzm pojawiający się na tych wodach. Partnerstwa i doświadczenia w tej misji znacznie wpłynęły na poszerzenie możliwości NATO.

28 FRONTEX frontières extérieures
Frontex (Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej) został powołany przez Radę Ministrów ds. Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w październiku 2004 r. i bezpośrednio podlega temu organowi.

29 FRONTEX frontières extérieures
Działania Frontexu nie eliminują przyczyn, z powodu których ludność Afryki, czy Azji opuszcza swoje domy. Nie zmniejsza determinacji uchodźców i migrantów, za to zwiększa zagrożenie jakie pociąga za sobą forsowanie coraz lepiej strzeżonych granic. Uchodźcy, aby uniknąć patroli wybierają dłuższe i bardziej niebezpieczne trasy, aby uniknąć radarów wsiadają na coraz mniejsze, bardziej niebezpieczne łodzie. Jak wskazuje raport organizacji Fortress Europe w 2007 r. liczba imigrantów, którym udało się dotrzeć na Sycylię spadła w stosunku do roku poprzedniego, ale jednocześnie wzrosła liczba osób, które utonęły w czasie prób przedarcia się na włoską wyspę. W ciągu 9 pierwszych miesięcy 2007 r. zarejestrowano w tym rejonie 502 przypadki śmierci. Niektóre organizacje mówią wprost: Frontex zabija.

30 FRONTEX frontières extérieures
To, że Frontex woli pozostać w cieniu nie jest niczym dziwnym, gdyż jego zadania i operacje wyraźnie obnażają politykę imigracyjną UE. Agencja uszczelnia granice, doskonali nadzór techniczny, wyłapuje imigrantów, gromadzi ich w obozach i deportuje.

31 przyszłość organizacji
FRONTEX przyszłość organizacji Dotychczasowe operacje wydają się zaledwie przygotowaniem do roli, jaką Komisja Europejska chce powierzyć Frontexowi w planowaniu i wdrażaniu Systemu Europejskiego Nadzoru Granic – Border Surveillance System (EUROSUR). Projekt systemu zakłada wzmocnienie krajowych ośrodków granicznych, ścisłą współpracę pomiędzy krajami członkowskimi, obejmującą m.in. bieżącą wymianę informacji oraz wzmocnienie nadzoru technicznego przez zastosowanie urządzeń namierzających, takich jak satelity i bezpilotowe statki powietrzne.

32

33 Zapora na ludzkie odpady?
- Zygmunt Bauman Latem 2011 roku lista osób, które utonęły lub zmarły z pragnienia próbując dopłynąć do bram Europy zaczęła się okrutnie wydłużać. W ramach walki z odpowiedzialnym za tą sytuację śmiercionośnym reżimem granicznym UE, od kilku miesięcy powstaje międzynarodowy projekt „Statki solidarności- dość śmierci na Morzu Śródziemnym”, który ma na celu udzielanie realnego wsparcia uchodźcom i migrantom w czasie ich podróży do Europy.

34 UE i NATO w Libii

35 17 lutego 2011 w następstwie powstania przeciw reżimowi Kadafiego, Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję 1970, ustanawiającą embargo na broń, zamrażającą prywatne konta przywódców libijskich oraz nakładają zakaz podróżowania na najważniejsze postaci libijskiej polityki. 17 marca w skutek rozwoju konfliktu ONZ przyjmuje rezolucję 1973 upoważniającą państwa członkowskie i organizacje regionalne do podjęcia „wszystkich niezbędnych środków” dla ochrony ludności cywilnej oraz wzmocnienia strefy zakazu lotów. W marcu 2011 NATO decyduje się na operację militarną pod mandatem ONZ - Operation Unified Protector. Aby embrago było skuteczne okręty wojenne i samoloty NATO patrolują obszary wokół Libii. Dla ochrony ludności cywilnej NATO przeprowadza rekonesanse, obserwację oraz operacje wywiadowcze aby identyfikować siły zagrażające rebeliantom. Lotnictwo i marynarka NATO przystępuje wówczas do ostrzału celów na terytorium Libii.

36

37

38 NATO w Kosowie

39 Około 5,500 żołnierzy sojuszu działa na Bałkanach jako NATO Kosovo Force (KFOR).
Udział NATO w konflikcie rozpoczął się w czerwcu 1999 w celu powstrzymania wzrastającej i rozprzestrzeniającej się przemocy, zastopowaniu katastrofy humanitarnej. Po ogłoszeniu deklaracji niepodległości przez Kosowo w lutym 2008, sojusz przystał na propozycję kontynuowania misji na podstawie rezolucji 1244 Rady Bezpieczeństwa ONZ. W czerwcu 2008 sojusz zgodził się wziąć odpowiedzialność za misję rozwiązania Korpusu Ochrony Kosowa i pomoc w budowaniu profesjonalnych i wieloetnicznych Sił Bezpieczeństwa Kosowa.

40 EUFOR (European Union Force in Bosnia and Herzegovina) – operacja pokojowa prowadzona przez Unię Europejską w Bośni i Hercegowinie. Rozpoczęta 2 XII 2004 roku zastąpiła wycofujące się wojska NATO (misja SFOR). Misja ma dwa podstawowe cele: 1. zapewnienie bezpieczeństwa ludności BiH, 2. wypełnianie zadań określonych w aneksach 1A i 2 Porozumienia z Dayton/Paryża (Dayton/Paris Agreement) z 1995 roku, czyli m.in. ochrona granic BiH. Jednym z pobocznych celów jest wspieranie Międzynarodowego Trybunału Karnego dla byłej Jugosławii (ICTY) w poszukiwaniu serbskich zbrodniarzy wojennych.