Ignacy Krasicki - najwybitniejszy pisarz, poeta i publicysta polskiego oświecenia. Ur. 3 lutego 1735r. w Dubiecku. Zmarł 14 maja 1801r. Uczęszczał do szkól.

Prezentacja na temat: "Ignacy Krasicki - najwybitniejszy pisarz, poeta i publicysta polskiego oświecenia. Ur. 3 lutego 1735r. w Dubiecku. Zmarł 14 maja 1801r. Uczęszczał do szkól."— Zapis prezentacji:

1 Ignacy Krasicki - najwybitniejszy pisarz, poeta i publicysta polskiego oświecenia. Ur. 3 lutego 1735r. w Dubiecku. Zmarł 14 maja 1801r. Uczęszczał do szkól jezuickich we Lwowie. 1751-54 przebywał w seminarium w Warszawie. Następnie przez 2lata studiował w Rzymie. Został kanonikiem kijowskim i przemyskim. Po elekcji Stanisława Augusta Poniatowskiego znalazł się w kręgu najbliższych pracowników króla. W 1776r. otrzymał biskupstwo warmińskie. Po III rozbiorze Polski został arcybiskupem gnieźnieńskim. Zmarł w Berlinie. Pisał poematy, satyry, wierszowane listy dydaktyczne, powieści, komedie, bajki. Do najbardziej znanych należą : " Wstęp do bajek"; "Ptaszki w klatce"; "Malarze"; "Dewotka"; "Kruk i lis"; satyry: " Żona modna"; "Do króla";" Świat zepsuty"; "Pijaństwo". Są one popularne ze względu na dydaktyzm. Satyry mają charakter ponadczasowy i uniwersalny. Ignacy Krasicki - najwybitniejszy pisarz, poeta i publicysta polskiego oświecenia. Ur. 3 lutego 1735r. w Dubiecku. Zmarł 14 maja 1801r. Uczęszczał do szkól jezuickich we Lwowie. 1751-54 przebywał w seminarium w Warszawie. Następnie przez 2lata studiował w Rzymie. Został kanonikiem kijowskim i przemyskim. Po elekcji Stanisława Augusta Poniatowskiego znalazł się w kręgu najbliższych pracowników króla. W 1776r. otrzymał biskupstwo warmińskie. Po III rozbiorze Polski został arcybiskupem gnieźnieńskim. Zmarł w Berlinie. Pisał poematy, satyry, wierszowane listy dydaktyczne, powieści, komedie, bajki. Do najbardziej znanych należą : " Wstęp do bajek"; "Ptaszki w klatce"; "Malarze"; "Dewotka"; "Kruk i lis"; satyry: " Żona modna"; "Do króla";" Świat zepsuty"; "Pijaństwo". Są one popularne ze względu na dydaktyzm. Satyry mają charakter ponadczasowy i uniwersalny.

2 Bajka: krótka, wierszowana opowiastka zawierająca pouczenie (morał); krótka, wierszowana opowiastka zawierająca pouczenie (morał); bohaterami są najczęściej zwierzęta, rzadziej rośliny, ludzie; bohaterami są najczęściej zwierzęta, rzadziej rośliny, ludzie; posługuje się alegorią (występującym w niej zwierzętom przypisuje się stałe cechy, np. paw – próżność, duma); posługuje się alegorią (występującym w niej zwierzętom przypisuje się stałe cechy, np. paw – próżność, duma); ma charakter dydaktyczny. ma charakter dydaktyczny.

3 W wierszu panuje żywioł dialogu. W utworze pojawiają się dwaj bohaterowie – czyżyk młody i czyżyk stary, nie mamy tu jednak do czynienia z typową bajką zwierzęcą, w której konkretny gatunek zwierzęcy na zasadzie alegorii, odpowiada jakiemuś typowi ludzkiemu, np. lis obrazuje człowieka przebiegłego. Ważniejszy okazuje się wiek tych postaci (młodość, starość) oraz ich różne doświadczenie życiowe. Stary czyżyk z sentymentem odnosi się do lat, które spędził na wolności, docenia wolność i chciałby jej jeszcze zakosztować. Młody ptaszek nie rozumie żalu współtowarzysza, ponieważ urodził się w klatce (symbol niewoli) i nie zaznał innego życia. Bajka w aluzyjny sposób nawiązuje do sytuacji Polski po zaborach. W wierszu panuje żywioł dialogu. W utworze pojawiają się dwaj bohaterowie – czyżyk młody i czyżyk stary, nie mamy tu jednak do czynienia z typową bajką zwierzęcą, w której konkretny gatunek zwierzęcy na zasadzie alegorii, odpowiada jakiemuś typowi ludzkiemu, np. lis obrazuje człowieka przebiegłego. Ważniejszy okazuje się wiek tych postaci (młodość, starość) oraz ich różne doświadczenie życiowe. Stary czyżyk z sentymentem odnosi się do lat, które spędził na wolności, docenia wolność i chciałby jej jeszcze zakosztować. Młody ptaszek nie rozumie żalu współtowarzysza, ponieważ urodził się w klatce (symbol niewoli) i nie zaznał innego życia. Bajka w aluzyjny sposób nawiązuje do sytuacji Polski po zaborach.

4 Bohaterami bajki są dwaj malarze - portreciści. Pierwszy z nich malując podobizny ludzi schlebia ich próżności i upiększa ich twarze. W związku z tym cieszy się popularnością i pomnaża majątek. Drugi, choć znacznie bardziej utalentowany – klepie biedę, ponieważ jego dzieła odzwierciedlają rzeczywistość. Bohaterami bajki są dwaj malarze - portreciści. Pierwszy z nich malując podobizny ludzi schlebia ich próżności i upiększa ich twarze. W związku z tym cieszy się popularnością i pomnaża majątek. Drugi, choć znacznie bardziej utalentowany – klepie biedę, ponieważ jego dzieła odzwierciedlają rzeczywistość. Wniosek z omawianej bajki jest następujący: ludzie nie chcą oglądać swoich prawdziwych wizerunków, wolą portret nieprawdziwy, ale piękny. Krasicki piętnuje w tej bajce ludzką próżność i głupotę, pokazuje też smutną prawdę, że człowiek uczciwy, prawdomówny, nie schlebiający innym będzie miał bardzo trudną drogę do kariery w zepsutym świecie. Wniosek z omawianej bajki jest następujący: ludzie nie chcą oglądać swoich prawdziwych wizerunków, wolą portret nieprawdziwy, ale piękny. Krasicki piętnuje w tej bajce ludzką próżność i głupotę, pokazuje też smutną prawdę, że człowiek uczciwy, prawdomówny, nie schlebiający innym będzie miał bardzo trudną drogę do kariery w zepsutym świecie.

5 Bajka opowiada o Lisie, który przy pomocy sprytnego fortelu, odbiera Krukowi, zdobyty przez niego, kawałek sera. Lis wychwala zalety ptaka aż do momentu, gdy ten otwiera dziób by zaśpiewać i wypuszcza trzymaną w nim zdobycz. Bajka opowiada o Lisie, który przy pomocy sprytnego fortelu, odbiera Krukowi, zdobyty przez niego, kawałek sera. Lis wychwala zalety ptaka aż do momentu, gdy ten otwiera dziób by zaśpiewać i wypuszcza trzymaną w nim zdobycz. Lis jest alegorią sprytu, chytrości, przebiegłości. Lis jest alegorią sprytu, chytrości, przebiegłości. Kruk to alegoria naiwności, głupoty, próżności Kruk to alegoria naiwności, głupoty, próżności Bajka ukazuje ponadczasową prawdę o tym, że za naiwność i ślepą wiarę w pochlebstwa często trzeba słono zapłacić. Ostrzega by nie ufać ślepo pochlebcom, którzy często chcą wykorzystać naszą próżność. Bajka ukazuje ponadczasową prawdę o tym, że za naiwność i ślepą wiarę w pochlebstwa często trzeba słono zapłacić. Ostrzega by nie ufać ślepo pochlebcom, którzy często chcą wykorzystać naszą próżność.

6 Satyra epicki utwór wierszowany mający na celu ośmieszenie i napiętnowanie wad ludzkich, zjawisk społeczno-obyczajowych; epicki utwór wierszowany mający na celu ośmieszenie i napiętnowanie wad ludzkich, zjawisk społeczno-obyczajowych; posługuje się: ironią, parodią, karykaturą, sarkazmem, humorem, szyderstwem; posługuje się: ironią, parodią, karykaturą, sarkazmem, humorem, szyderstwem; ma charakter dydaktyczny. ma charakter dydaktyczny.

7 Satyra Ignacego Krasickiego "Żona Modna„ opowiada o pewnym szlachcicu i jego perypetiach z żoną. Szlachcic ten opowiada o swojej żonie,która została wychowana w mieście i przeprowadziła się do niego na wieś. Żona ciągle krytykuje styl wiejski,nie podoba jej się dom męża,jest bardzo wymagająca,chce do wszystkiego osobne pokoje i lepszej służby. Próbuje ze wsi zrobić miasto. Pewnego dnia żona wydaje bal, zaprasza wykwintnych gości,którzy dobrze się bawią nie zwracając na nic uwagi. Biedny mąż musi im wszystkim usługiwać. Po balu był pokaz sztucznych ogni,podczas którego przypadkiem zapaliła się stodoła,goście myśląc że tak ma być wiwatują i krzyczą z zadowolenia. Szlachcic z płaczem próbuje ratować co się da, nie pomaga mu w tym nawet żona która zajęta jest zabawą. Mimo, że bal był wspaniały, pozostawił po sobie tragiczne skutki dla gospodarzy. Natomiast dla szlachcica wybór żony,mimo jej urody,dobrego wychowania oraz bogatego posagu, okazał się pomyłką. Satyra Ignacego Krasickiego "Żona Modna„ opowiada o pewnym szlachcicu i jego perypetiach z żoną. Szlachcic ten opowiada o swojej żonie,która została wychowana w mieście i przeprowadziła się do niego na wieś. Żona ciągle krytykuje styl wiejski,nie podoba jej się dom męża,jest bardzo wymagająca,chce do wszystkiego osobne pokoje i lepszej służby. Próbuje ze wsi zrobić miasto. Pewnego dnia żona wydaje bal, zaprasza wykwintnych gości,którzy dobrze się bawią nie zwracając na nic uwagi. Biedny mąż musi im wszystkim usługiwać. Po balu był pokaz sztucznych ogni,podczas którego przypadkiem zapaliła się stodoła,goście myśląc że tak ma być wiwatują i krzyczą z zadowolenia. Szlachcic z płaczem próbuje ratować co się da, nie pomaga mu w tym nawet żona która zajęta jest zabawą. Mimo, że bal był wspaniały, pozostawił po sobie tragiczne skutki dla gospodarzy. Natomiast dla szlachcica wybór żony,mimo jej urody,dobrego wychowania oraz bogatego posagu, okazał się pomyłką. Satyra ośmiesza postawę kosmopolityczną, nierozsądną pogoń za modnymi nowinkami. Potępia też małżeństwa zawierane nie z miłości ale dla korzyści finansowych.

8 XVIII-wieczna elegantka

9 Ignacy Krasicki w swoim utworze "Do Króla" opisuje sposób, w jaki polska szlachta krytykuje Stanisława Augusta Poniatowskiego. Twierdzi, że król nie powinien zasiąść na tronie polskim, gdyż nie wywodził się z rodu królewskiego. Szlachta zazdrości mu tytułów "najjaśniejszy Panie" i tak rozległej, bardzo wpływowej władzy. Uważa, iż jest on za młody i zbyt niedoświadczony by rządzić krajem; nie może znieść, że król cieszy się autorytetem wśród autorytetu jakim się cieszy. Nienawidzi sposobu w jaki traktuje swoim poddanych, zyskując ich poparcie- przeprowadzając istotne reformy. Ignacy Krasicki w swoim utworze "Do Króla" opisuje sposób, w jaki polska szlachta krytykuje Stanisława Augusta Poniatowskiego. Twierdzi, że król nie powinien zasiąść na tronie polskim, gdyż nie wywodził się z rodu królewskiego. Szlachta zazdrości mu tytułów "najjaśniejszy Panie" i tak rozległej, bardzo wpływowej władzy. Uważa, iż jest on za młody i zbyt niedoświadczony by rządzić krajem; nie może znieść, że król cieszy się autorytetem wśród autorytetu jakim się cieszy. Nienawidzi sposobu w jaki traktuje swoim poddanych, zyskując ich poparcie- przeprowadzając istotne reformy. Okazuje się, że wszystkie wady przypisywane królowi (mądrość, polskie pochodzenie, wykształcenie, dobroć wobec poddanych) są tak naprawdę zaletami. Satyra ośmiesza więc nie króla, ale sarmacką szlachtę, która boi się reform, zazdrości mu pozycji i swoimi rządami prowadzi Polskę do upadku. Okazuje się, że wszystkie wady przypisywane królowi (mądrość, polskie pochodzenie, wykształcenie, dobroć wobec poddanych) są tak naprawdę zaletami. Satyra ośmiesza więc nie króla, ale sarmacką szlachtę, która boi się reform, zazdrości mu pozycji i swoimi rządami prowadzi Polskę do upadku. KRASICKI POSŁUŻYL SIĘ W TEJ SATYRZE IRONIĄ (wydaje się, że gani króla i staje po stronie szlachty, ale tak naprawdę chwali jego zalety, a ośmiesza postawę sarmacką) KRASICKI POSŁUŻYL SIĘ W TEJ SATYRZE IRONIĄ (wydaje się, że gani króla i staje po stronie szlachty, ale tak naprawdę chwali jego zalety, a ośmiesza postawę sarmacką)

10 Stanisław August Poniatowski