KONTRCYWILIZACJA

„ Ziemia jest kolebką ludzkości, ale nikt nie zostaje w kołysce na wieki” KONSTANTY CIOŁKOWSKI

Badania prowadzone przez Związek Radziecki Przez cały okres zimnej wojny w latach sześćdziesiątych naukowcy ze Związku Radzieckiego poszukiwali życia poza Ziemią.

Początkowo radzieckie radioteleskopy były drucianymi antenami na słupach. Były one znacznie mniej czułe od ruchomej czaszy anteny Grote Reberga.

ANTENA DIPOLOWA

Radzieccy astronomowie Iosif (Józef) Szkłowski Po ukończeniu Wydziału Fizyki Uniwesytetu Moskiewskiewskiego i odbyciu aspirantury na tym wydziale od 1938 r. pracował w Instytucie Astronomii tegoż uniwersytetu. Od 1968 r. był kierownikiem oddziału astrofizyki w Instytucie Badań Kosmicznych w Moskwie.

Specjalizował się w astrofizyce, radioastronomii Specjalizował się w astrofizyce, radioastronomii. Zajmował się naturą supernowych, badaniem promieniowania kosmicznego i korony słonecznej.

Do największych jego osiągnięć należy opracowanie teorii jonizacji korony słonecznej, badania nad promieniowaniem radiowym Galaktyki oraz nad pochodzeniem promieni kosmicznych. Wykazał, że promieniowanie pochodzące z Mgławicy Kraba jest synchrotronowe.

Zasugerował też, że wybuchy supernowych w odległościach bliższych niż 300 lat świetlnych od Słońca mogły być odpowiedzialne za niektóre z masowych wyginięć na Ziemi. Przez wiele lat był entuzjastą poszukiwań cywilizacji pozaziemskich. Pod koniec życia uznał, że jesteśmy sami w kosmosie, a jego nasłuch jest stratą czasu i pieniędzy.

O ile można podejrzewać, że w wielu rejonach kosmosu mogą występować najprostsze formy życia, na przykład bakterie, o tyle rozwinięcie się poza Ziemią wyższych organizmów wydaje się mało prawdopodobne.

Na jego cześć nazwano planetoidę 2849 Shklovskij Na jego cześć nazwano planetoidę 2849 Shklovskij . Jego ironiczną książkę „ Pięć miliardów butelek wódki do Księżyca: Opowieści o radzieckich naukowcach” wydano pośmiertnie w 1991.

I Iosif Szkłowski (po lewej)

Dalsze badania W 1964 roku Mikołaj Kardaszew zaproponował bardzo ciekawą skale oceny rozwoju cywilizacyjnego. Nie ma ona zbyt dużych zastosowań w analizie historii ziemskich cywilizacji, przynajmniej według racjonalnych przesłanek, jest za to użyteczna przy tworzeniu pewnych ram dla futurologów.

Pierwszym Krokiem jest cywilizacja Typu I kontrolująca w 100% zasoby planetarne i wykorzystująca wszystką energię dostępną dla planety macierzystej Cywilizacja tego typu jest bardzo aktywnie obecna w całym macierzystym układzie planetarnym - Kolonie, stacje badawcze, sondy .

Cywilizacja Typu II Jest zdolna do wykorzystania pełnego potencjału macierzystej gwiazdy i to robi. Prawdopodobnie macierzysty układ planetarny takiej cywilizacji byłby otoczony Sferą Dysona wypromieniowywaną przez słońce oraz planety.

Taka cywilizacja prawdopodobnie koncentrowałaby się na rozwoju podróży międzygwiezdnych.

Cywilizacja Typu III jest największą z zaproponowanych przez Kardaszewa. Swoim zasięgiem otacza całą macierzystą galaktykę i wykorzystuje jej cały energetyczny potencjał - hipotetycznie 10^36W. Jej technologiczny rozwój pozwala kontrolować również czarne dziury.

Prezentację wykonała Irmina Trojnara