ZESPÓŁ SZKÓŁ SPOŻYWCZYCH W KRAJENCE PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ ROK SZKOLNY:2010/11 SEMESTR I NR.GRUPY PROJEKTOWEJ: 97_19_G2 OPIEKUN: BOŻENA PALUSZKIEWICZ

Szkoła współpracująca ZESPÓŁ SZKÓŁ TECHNICZNYCH IM TADEUSZA KOŚCIUSZKI PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ ROK SZKOLNY:2010/11 SEMESTR I NR.GRUPY PROJEKTOWEJ: 97_76_P_1 OPIEKUN: DARIUSZ WOJTALA

TEMAT PROJEKTU: ETYCZNA REKLAMA ZESPÓŁ SZKÓŁ SPOŻYWCZYCH - PROJEKT OPRACOWALI: MARCIN DOLIGAŁA KATARZYNA WCISŁO JOANNA PISZCZEK EWELINA CHAŁUBEK ANGELIKA KARASIEWICZ MARTA PODEMSKA KAMIL TOMKE JONASZ ZIARNIK KAROL KRZYŻANOWSKI

TEMAT PROJEKTU: ETYCZNA REKLAMA ZESPÓŁ SZKÓŁ TECHNICZNYCH - PROJEKT OPRACOWALI: ALEKSANDRA BIENIEK BOGUSŁAW KOŁUPAIŁO KAMIL KOŚCIELSKI KRZYSZTOF ŁUCZAK NATALIA ŁUSZCZKI KONRAD ŁYSZEGA SEWERYN OLSZEWSKI ALEKSANDRA SZYMCZYSZYN ALICJA WEJDELEK

I.Reklama etyczna,czyli jaka? Komisja Europejska w 2006 r. ustaliła 7 standardów reklamy. Dzięki nim reklama może być etyczna i odpowiedzialna. Samoregulacja jest inicjatywą środowiska reklamowego, która ma na celu zapewnienie najwyższych standardów reklamy w Polsce.   Komisja Europejska w 2006 r. ustaliła 7 standardów reklamy. Dzięki nim reklama może być etyczna i odpowiedzialna. Samoregulacja jest inicjatywą środowiska reklamowego, która ma na celu zapewnienie najwyższych standardów reklamy w Polsce. Przyjrzyjmy się poszczególnym standardom reklamy.

Standard nr 1: Popularyzacja oraz nagłaśnianie zasad we wszystkich formach komunikacji marketingowej czyli m.in. reklamach. Jedną z najważniejszych części Kodeksu Etyki Reklamy jest rozdział dotyczący zasad komunikowania marketingowego . Zasady te dotyczą wszystkich form komunikacji, począwszy od reklamy zewnętrznej, poprzez komunikowanie w punktach sprzedaży, aż do projektowania opakowań. Standard nr 2: Zapewnienie zgodności komunikacji marketingowej z duchem i literą kodeksu poprzez zaangażowanie szkoleniowe oraz doradztwo reklamowe.

Skargi rozpatruje specjalna komisja powołana przez Radę Reklamy Aby tak było, pracownicy działów marketingu zostali przeszkoleni w zakresie zasad samoregulacji reklamowej. Standard nr 3: Rozpatrywanie skarg konsumentów dotyczących reklam przez bezstronne, niezależne gremium. Skargi rozpatruje specjalna komisja powołana przez Radę Reklamy Standard nr 4: Szybkość decyzji: zapewnienie sprawnego procesu rozpatrywania skarg i skrócenie czasu od jej złożenia do decyzji gremium rozpatrującego. .

Kiedy do Rady Reklamy wpływa skarga, pierwszym krokiem rady jest poinformowanie firmy, której ta skarga dotyczy. Potem zwoływana jest komisja Rady Etyki Reklamy. Komisja zawsze składa się z trzech osób, które reprezentują zarówno świat biznesu,jak i świat reklamy. Decyzja jest wysyłana do osoby, która wniosła skargę, jak i do firmy, której decyzja dotyczy. Standard nr 5: Funkcjonowanie systemu sankcji, który minimalizuje ryzyko sięgnięcia po niezgodne z kodeksem formy komunikacji marketingowej. Rada Etyki Reklamy nie może karać pieniężnie, natomiast ma obowiązek informować firmę, że jej reklama była nieetyczna i niezgodna z Kodeksem Etyki Reklamy. Potem decyzje, które zapadają w sprawie danej reklamy, są rozsyłane do mediów.

Standard nr 6: Poprawa stanu świadomości konsumentów – odbiorca powinien być świadomy możliwości złożenia skargi i odpowiedniej procedury w tym zakresie. Standard nr 7: Własny, niezależny od systemu skarg konsumenckich monitoring komunikacji marketingowej.

II.Reklama skuteczna, czy etyczna? W Rosji ogromne kontrowersje wywołała kampania społeczna przeciwko paleniu. Na jednym z wielkich bilbordów w Moskwie widać niemowlaka, na plecach którego zgaszono niedopałek papierosa. „Palenie w obecności dziecka – to dla niego jeszcze większa tortura. Czy jest Ci wszystko jedno?„– grzmi napis na plakacie. Antynikotynowa kampanię na ulicach stolicy i kilku innych rosyjskich miast prowadzi jedna z agencji reklamowych. Plakat wywołał krytykę moskiewskiej komisji reklamy. Jej zdaniem agencja stanowczo przesadziła a sam plakat jest nieetyczny i propaguje okrucieństwo wobec dzieci. Odpowiednie służby mają sprawdzić, czy wywieszenie tak kontrowersyjnych bilbordów jest zgodne z prawem.

Przedstawiciele agencji reklamowych tłumaczą, że szokująca kampania ma zwrócić uwagę na ochronę zdrowia dzieci. „ Dorośli często palą przy swoich dzieciach i nie zastanawiają się nad skutkami szkodliwego wpływu nałogu na organizmy maluchów” Wykorzystanie wstrząsających obrazów jest celowe i spowoduje, że nikt nie pozostanie obojętny. „Dla każdego normalnego człowieka to, co pokazano na plakacie jest nie do przyjęcia. Ale jeśli dzięki temu dzieci przestaną wdychać papierosowy dym, to warto dla takiego efektu poświęcić komfort wizualny” Podobna reklamę widzimy w polskiej telewizji pt. „Nie krzywdź – bo też będziesz krzywdzony”

III.KODEKS ETYKI REKLAMY Kodeks etyki reklamy - obejmuje całą działalność marketingową, reklamową, dystrybucyjną, sponsoringową oraz promocję sprzedaży. W potrzebie społecznej odpowiedzialności, świadomości wpływu, jaki działania marketingowe wywierają na rynek i konsumentów, dostrzegając ich wzrastającą rolę w kształtowaniu zachowań i postaw, tak w sferze gospodarczej, światopoglądowej jak i moralnej, uznając kulturotwórczy i obyczajotwórczy charakter tych działań, widząc potrzebę eliminowania w tym zakresie zjawisk negatywnych i stymulowania pozytywnych przez jednoczesne podnoszenie branżowych standardów etycznych oraz rozumiejąc konieczność ujednolicenia danych standardów w ramach rozszerzającego sie rynku jednoczącej sie Europy, zobowiązujemy sie do respektowania i dołożenia starań, by zasady w nim zawarte przestrzegane były zgodnie z jego literą i duchem.

IV. PODSTAWOWE ZASADY Kodeks etyczny reklamy stanowi zbiór zasad, jakimi powinni kierować sie przedsiębiorcy oraz osoby zajmujące sie działalnością marketingową, reklamową, dystrybucyjną, sponsoringową i promocją sprzedaży. Zasady w nim zawarte stanowią uzupełnienie obowiązujących przepisów prawa, w szczególności: Konstytucji RP, kodeksu cywilnego, Ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, prawa prasowego, Ustawy o radiofonii i telewizji, Ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów oraz odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny, Ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, Ustawy o ochronie danych osobowych, Ustawy o prawie autorskimi prawach pokrewnych, prawa własności przemysłowej, Ustawy o grach losowych i zakładach wzajemnych. Wszystkie działania, które obejmują postanowienia kodeksu, powinny być zgodne z prawem i dobrymi obyczajami. Kodeks odwołuje się w nich do poczucia odpowiedzialności społecznej, nie pochwala zachowań wprowadzających odbiorców w błąd. Wszystkie wyniki badań, cytaty z publikacji technicznych lub naukowych muszą wskazywać źródło.

Dane podane do wiadomości publicznej winny być zgodne z prawdą; informacje dotyczące istotnych cech produktu lub usługi, w tym: właściwości, skład, metody, daty produkcji, przydatności, ilości, pochodzenia (w tym geograficznego) reklamowanego produktu; wartości produktu i jego rzeczywistej ceny oraz warunków płatności, w szczególności takich jak sprzedaż ratalna, leasing, sprzedaż na kredyt, sprzedaż okazyjna; warunków dostawy, wymiany, zwrotu, napraw i konserwacji; warunków gwarancji; praw własności intelektualnej i przemysłowej, takich jak w szczególności patenty, nazwy, znaki towarowe oraz wzory przemysłowe i modele; urzędowych zezwoleń lub atestów, nagród, medali i dyplomów; zakresu świadczeń przedsiębiorcy na cele dobroczynne. Przekazy te nie powinny sugerować, iż posiadają większą wartość niż w rzeczywistości.

Stosowanie porównań w odniesieniu do podmiotów zawarte w kodeksie powinno być uczciwe, a także jasno sformułowane. Cechy i właściwości produktów winny być przedstawione w sposób rzetelny i obiektywny. Można się powoływać wyłącznie na rekomendacje mające odniesienie do rzeczywistych sytuacji i doświadczeń. Media nie powinny promować działań reklamowych, czy promocyjnych, o których wiadomo, że zostały zabronione przez dany organ samoregulujący. Bez względu na użyty środek przekazu reklamowy charakter przekazu powinien być oczywisty.

Prezentacja danych statystycznych musi w szczególności uwzględniać reguły wnioskowania statystycznego, w tym zjawiska błędu statystycznego. Reklamy porównawcze są dopuszczalne, jeżeli służą interesom ożywionej konkurencji oraz informacji publicznej. Nie mogą jednak wprowadzać w błąd odbiorców reklamy, prowadzić do pomyłki wśród odbiorców, co do oferowanych produktów, znaków towarowych, nazw handlowych, innych oznaczeń. W reklamie porównawczej można porównać jedynie produkty zaspokajające te same potrzeby lub wytworzone w tym samym celu. Zazwyczaj porównuje się jedną lub więcej cech, o ile są one weryfikowalne. Wśród tych cech może się znajdować również cena. Reklama o charakterze porównawczym nie może w nieuzasadniony sposób, sprzeczny z postanowieniami Kodeksu, a w szczególności z treścią ust. 1, 2 i 5 używać pełnej lub skróconej firmy, nazwy, symbolu graficznego lub innych oznaczeń indywidualizujących, przynależnych zgodnie z prawem do innego podmiotu oraz wykorzystywać jego dobrego imienia.

Reklama porównawcza, poprzez użyte w niej środki wyrazu, nie może dyskredytować lub ośmieszać konkurenta oraz dotyczących go okoliczności, stawiając w złym świetle jego osobę lub produkt. Sugerowanie, że produkt jest dostępny jest dla każdego budżetu domowego jest niedozwolone.  W reklamie nie można używać na słowie “gwarancja”, kiedy produkt lub usługa nie może w rzeczywistości podlegać gwarancji. Reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy. Reklamodawca, promujący, pośrednik i środki przekazu, każdy wyłącznie w zakresie swojej działalności dotyczącej reklamy, będzie przestrzegał zasady, aby odbiorca reklamy powstałej lub rozpowszechnianej z jego udziałem mógł zawsze zidentyfikować, że dany przekaz jest reklamą.

Aby przedstawiać lub odnosić się do jakiejkolwiek osoby fizycznej, publicznej, w tym także powszechnie znanej, trzeba uzyskać jej zgodę. Bez uzasadnionej konieczności powodowanej np. względami społecznymi i profilaktyką, reklamy nie mogą motywować do zakupu produktu poprzez wykorzystywanie zdarzeń losowych, wywoływanie lęku lub poczucia strachu.

V. POSTANOWIENIA OGÓLNE 1. Kodeks Etyki Reklamy, stanowi zbiór zasad, jakimi powinni kierować się przedsiębiorcy, w tym zwłaszcza reklamodawcy oraz inne osoby prawne, fizyczne i jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, zajmujące się działalnością w zakresie reklamy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 2. Kodeks nie stanowi zbioru norm zastępujących bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa, a jedynie zawiera zbiór zasad nakładających na podmioty nim objęte dodatkowe ograniczenia, niezależnie od obowiązujących przepisów prawa. 3. Działania objęte postanowieniami Kodeksu powinny być wykonywane z należytą starannością, zgodnie z dobrymi obyczajami, prowadzone w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji. 4. Strony umów dotyczących reklamy mogą układać wzajemne stosunki prawne według swego uznania, z zastrzeżeniem, że ich treść jest zgodna z Kodeksem.

VI. DZIAŁALNOŚĆ REKLAMOWA Reklamy nie mogą zawierać elementów, które zachęcają do aktów przemocy, treści dyskryminujących rasę, przekonania religijne, płeć lub narodowość. Nie mogą być realizowane w sposób, który naraziłby na uszczerbek obiekty o znaczeniu historycznym lub artystycznym. Jeżeli w reklamie znajduje sie wzmianka o gwarancji związanej z warunkami sprzedaży, musi ona być dostępna w punkcie sprzedaży lub dołączona do produktu, a następnie przekazana beneficjentowi. Warunki sprzedaży ratalnej, sprzedaży na kredyt lub innych form kredytu konsumenckiego, przedstawione w reklamie nie mogą budzić zastrzerzeń u klientów co do rzeczywistej końcowej ceny reklamowanego produktu, a także kwoty płaconej gotówką, wysokości zaliczki, wysokości oprocentowania, terminów spłat rat kredytu oraz innych warunków związanych z tą formą sprzedaży.

Reklamy informujące o ofertach pożyczki nie mogą zawierać stwierdzeń mogących rodzić wątpliwości co do ich rodzaju, niezbędnych zabezpieczeń, terminów spłat, rzeczywistych kosztów odsetek oraz możliwych innych opłat. Reklamy informujące o sposobach oszczędzania lub inwestowania nie mogą zawierać nieprecyzyjnych stwierdzeń co do szacowanego przyszłego dochodu, czynników wpływających na jego wysokość oraz możliwych korzyści podatkowych. Nie można stosować reklamy mogącej stworzyć u odbiorcy wrażenia, że nie istnieje obowiązek zapłaty za produkt, jeśli za produkt ten trzeba zapłacić. W reklamie produktów, które w przypadku normalnego użytkowania stwarzają realne niebezpieczeństwo (środki trujące lub łatwopalne) należy w czytelny sposób informować o potencjalnym niebezpieczeństwie związanym z ich używaniem. Jakiekolwiek użyte w reklamie dane, rekomendacje, oferty handlowe, informacje lub objaśnienia dotyczące produktu muszą być odpowiednio udokumentowane.

Dokumenty powinny być udostępnione na żądanie beneficjenta Dokumenty powinny być udostępnione na żądanie beneficjenta. Reklamy nie mogą propagować postaw ignorujących prawa zwierząt. Reklamy wykorzystujące wizerunek zwierząt powinny być nacechowane powściągliwością, naturalnością, tak aby zwierzęta nie były przedstawiane w sposób sugerujący możliwość ich niehumanitarnego traktowania.

VII. DEFINICJE Definicje dotyczące reklamy : Reklama – przekaz zawierający w szczególności informację lub wypowiedź, zwłaszcza odpłatny lub za wynagrodzeniem w innej formie, towarzyszący czyjejkolwiek działalności, mający na celu zwiększenie zbytu produktów, inną formę korzystania z nich lub osiągnięcie innego efektu, które są pożądane przez reklamodawcę. Do reklamy zalicza się również promocję sprzedaży, oferty kierowane do odbiorców za pomocą marketingu bezpośredniego lub sponsoring. Dla uniknięcia wątpliwości, reklamą w rozumieniu Kodeksu nie jest: (1) przekaz mający na celu propagowanie pożądanych społecznie zachowań, jeżeli nie jest jednocześnie związany z promocją reklamodawcy, przedmiotu jego działalności, jego produktu lub produktów pozostających w jego dyspozycji;

(2) przekaz będący elementem kampanii wyborczej lub referendalnej, w tym również przekaz o treści propagującej określone zachowanie odbiorców w wyborach lub referendum; (3) przekaz, także publiczny, pochodzący od podmiotu (np. spółki kapitałowej, fundacji), wymagany obowiązującymi przepisami prawa lub skierowany do jego organów, udziałowców lub potencjalnych udziałowców, w szczególności w zakresie obejmującym stan faktyczny, prawny, finansowy, a także w zakresie informacji dotyczących akcji i innych papierów wartościowych, kwitów depozytowych, znaków legitymacyjnych lub innych jednostek udziałowych (uczestnictwa) w odniesieniu do: (i) tego podmiotu, (ii) podmiotów z nim powiązanych bezpośrednio lub pośrednio.

Powyższe zasady stosuje się przy wykładni postanowień Kodeksu, w tym także regulujących zasady promocji sprzedaży, marketingu bezpośredniego, sponsoringu oraz w odniesieniu do relacji z odbiorcami i beneficjentami; Reklama porównawcza lub reklama o charakterze porównawczym – reklama, która umożliwia rozpoznanie konkurenta lub jego produktów, lub produktów pozostających w jego dyspozycji w celu promowania innego podmiotu, lub jego produktów, lub produktów pozostających w jego dyspozycji; Sponsoring – rodzaj reklamy powstałej w wyniku porozumienia, przez które sponsor z korzyścią dla siebie oraz podmiotu sponsorowanego, zapewnia, na podstawie umowy, jakiekolwiek wsparcie albo współwsparcie w celu zapewnienia pozytywnego powiązania między wizerunkiem sponsora, jego markami i innymi oznaczeniami identyfikującymi go oraz produktami a sponsorowanym wydarzeniem, działalnością, produktem lub określonym podmiotem;

w rozumieniu Kodeksu nie jest sponsoringiem patronat medialny, jeżeli ogranicza się on wyłącznie do informacji o danym wydarzeniu; Produkt podlegający reklamie, w tym również promocji sprzedaży, sponsoringowi lub marketingowi bezpośredniemu, przedmiot reklamy, w tym w szczególności efekt działalności twórczej, wytwórczej, handlowej oraz usługowej; Odbiorca – podmiot, który ma możliwość zapoznania się z reklamą; Beneficjent – odbiorca, do którego kierowana jest dana reklama i który jest potencjalnym nabywcą produktu, albo odbiorca, który nabył produkt po zapoznaniu się z reklamą; Reklamodawca – podmiot, który zwłaszcza odpłatnie lub za wynagrodzeniem w innej formie, zlecił do wykonania reklamę z przeznaczeniem do dystrybucji, a przekaz reklamowy dotyczy tego podmiotu, lub jego działalności, lub jego produktu, lub produktu pozostającego w jego dyspozycji;

Promujący – podmiot, który w imieniu własnym lub działając w imieniu reklamodawcy organizuje realizację reklamy, w tym w szczególności: kampanię reklamową, promocję sprzedaży, sponsoring lub kampanię z wykorzystaniem marketingu bezpośredniego. Dla uniknięcia wątpliwości, jeżeli promujący działa w imieniu własnym, jest jednocześnie reklamodawcą w rozumieniu Kodeksu; Pośrednik – podmiot uczestniczący w procesie dystrybucji lub sprzedaży produktów pomiędzy reklamodawcą a beneficjentem; Środki przekazu – podmioty, które świadczą – odpłatnie lub nieodpłatnie – usługę dystrybucji reklam(-y) przy użyciu jakiejkolwiek techniki rozpowszechniania, w tym szczególnie poprzez publikację, emisję za pomocą wizji lub fonii, ekspozycję lub wykorzystując środki stosowane przy marketingu bezpośrednim; Połączenie specjalne – telefoniczne/faksowe połączenie lub przesłanie wiadomości tekstowej/multimedialnej, którego koszt jest inny niż wynika to z normalnej taryfy telefonicznej, obowiązującej przy połączeniach typowych;

Lista preferencji – lista konsumentów, którzy wyrazili sprzeciw wobec otrzymywania adresowanych przekazów reklamowych (np. tzw. „Lista Robinsona”); Dzieci – osoby, które nie ukończyły lat trzynastu, a tym samym nie mają zdolności do czynności prawnych; Młodzież – osoby, które ukończyły lat 13, ale nie ukończyły lat 18. Dane – użyte w reklamie wyniki badań, wyniki sprzedaży oraz wszelkie inne dane statystyczne

VIII. REKLAMA SKIEROWANA DO DZIECI I MŁODZIEŻY Wartość produktów oferowanych w reklamie skierowanej do dzieci lub młodzieży nie może być wskazywana w sposób, który prowadzi dzieci lub młodzież do nietrafnego postrzegania rzeczywistej ich wartości, np. przez użycie w niewłaściwym kontekście zwrotów i słów w rodzaju „tylko”, „niewiele”. Reklama nie może także sugerować, iż produkt jest dostępny dla każdego budżetu domowego. Reklama skierowana do dzieci lub młodzieży nie może zawierać treści stwarzających zagrożenie dla zdrowia lub bezpieczeństwa.

Reklama skierowana do dzieci lub młodzieży nie może wprowadzać w błąd poprzez wykorzystywanie ich naturalnej ufności i braku doświadczenia. Reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży muszą uwzględniać stopień ich rozwoju oraz nie mogą zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi. Reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży nie mogą zawierać przekazu, że posiadanie lub używanie produktu zapewni im przewagę społeczną lub psychologiczną nad innymi albo nieposiadanie tego produktu odniesie skutek przeciwny.

Reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży nie mogą podważać autorytetu rodziców lub innych osób sprawujących opiekę prawną, kwestionować ich odpowiedzialności, opinii, gustów lub upodobań. Powyższe ograniczenie nie dotyczy przypadków zwalczania patologii społecznych. W przypadku reklamy skierowanej do dzieci należy dołożyć szczególnych starań, by nie wprowadzała w błąd co do prawdziwych rozmiarów, wartości, natury, trwałości, wyglądu i technicznych możliwości reklamowanego produktu, np.: a) jeśli do posługiwania się produktem konieczne są dodatkowe akcesoria (np. baterie) albo do osiągnięcia opisywanego lub pokazywanego efektu niezbędny jest dodatkowy materiał (np. farba), musi to być wyraźnie stwierdzone. b) gdy reklama dotyczy produktów sprzedawanych oddzielnie, ten fakt musi być jednoznacznie określony. c) reklama nie może pomniejszać stopnia sprawności potrzebnej do posługiwania się produktem; jeśli przedstawia się skutki i sposób używania reklamowanego produktu bez wyraźnego zastrzeżenia, to osiągnięcie prezentowanego efektu powinno być osiągalne dla przeciętnego dziecka w przedziale wieku, dla którego produkt jest przeznaczony.

Reklamy nie mogą zawierać skierowanych do dzieci lub młodzieży: (i) poleceń nakłaniania osób dorosłych do zakupu reklamowanych produktów, lub (ii) instrukcji sposobu nakłaniania osób dorosłych do zakupu reklamowanych produktów. Zarówno reklamy, jak i produkty dla dzieci lub młodzieży muszą, jeśli względy bezpieczeństwa tego wymagają, posiadać wyraźne informacje, dla jakiej grupy wiekowej produkt jest przeznaczony Skierowane do dzieci lub młodzieży promocje sprzedaży, marketing bezpośredni lub wydarzenia objęte sponsoringiem muszą być zgodne z odpowiednimi zasadami określonymi w Kodeksie, w szczególności z postanowieniami niniejszego rozdziału.

Przepisy zawarte w art. 22-31 Kodeksu Etyki stosuje się odpowiednio również do reklam, które nie są bezpośrednio skierowane do dzieci, jednak dzieci są ich odbiorcami ze względu na formę oraz miejsce i sposób prezentowania reklam. Dotyczy to w szczególności reklam emitowanych w telewizji w sąsiedztwie audycji dla dzieci, reklam wyświetlanych w kinach przed seansami filmów dla dzieci oraz reklamy zewnętrznej

Jeżeli reklama zagraża zdrowiu lub bezpieczeństwu albo ochronie przyrody, musi mieć uzasadnienie względem edukacyjnymi lub społecznymi. Nie powinna wykorzystać braku doświadczenia i ufności u dzieci i młodzieży oraz być sprzeczne z zasadami etycznymi i moralnymi, powinny szanować ogólnie przyjęte normy społeczne. W reklamie skierowanej do dzieci nie może być miejsca na zapewnienia, że posiadanie lub używanie danego produktu, czyni je lepszym od innych, a nieposiadanie tego produktu będzie miało skutek odwrotny. Nie można podważać autorytetu, sposobu wychowania dzieci i gustów rodziców ani sugerować rodzicom i opiekunom, że zakup reklamowanego towaru czy usługi świadczy o ich uczuciach w stosunku do dzieci. Należy zamieszczać informacje zgodne z prawdziwym stanem i funkcyjnością produktu i o prawdziwych rozmiarach; wartości; naturze; trwałości, także o jego technicznych możliwościach.

Powinno się przedstawiać sposób i skutki użytkowania wyrobów oraz zaznaczyć przedział wieku grupy docelowej; stopień dojrzałości odbiorców; aby nie zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi. Skierowane do dzieci lub młodzieży promocje sprzedaży, marketing bezpośredni lub wydarzenia objęte sponsoringiem muszą być zgodne z odpowiednimi zasadami określonymi w Kodeksie.

IX. REKLAMA ZAWIERAJĄCA INFORMACJE EKOLOGICZNE Reklamy nie mogą naruszać społecznego zaufania do prawidłowo realizowanych działań podejmowanych w zakresie ochrony środowiska naturalnego. Reklamy nie mogą wykorzystywać braku wiedzy jej odbiorców w zakresie ochrony środowiska naturalnego. Reklamy nie mogą zawierać przekazu, który mógłby wprowadzić konsumentów w błąd w zakresie ochrony środowiska, w tym w szczególności poprzez błędne informowanie o cechach produktów lub co do działań podejmowanych przez reklamodawcę na rzecz ochrony środowiska

Reklamy przedsiębiorców odnoszące się do konkretnych produktów lub działań nie mogą bezpodstawnie rozszerzać skutku reklamowego w zakresie ochrony środowiska naturalnego na całą działalność reklamodawcy. Informacja ekologiczna zawarta w reklamie musi być związana z właściwościami reklamowanego produktu i odnosić się do takich jego właściwości, które są aktualne bądź przez cały czas jego użytkowania, bądź okresowo, ale w tym wypadku reklama musi o tym informować odbiorcę.

Reklamy zawierające ogólne sformułowanie, w szczególności takie jak „przyjazny środowisku” czy „bezpieczny ekologicznie” nie mogą wprowadzać w błąd. W przypadku, gdy w reklamie wskazuje się na zmniejszenie ilości (liczbę) szkodliwych składników lub innych elementów mających wpływ na stan środowiska naturalnego, przekaz ten nie może wprowadzać w błąd. Informacja ze wskazaniem, na czym polega w tym zakresie pozytywny efekt produktu, musi być prawdziwa. Musi ona być dostępna w punkcie sprzedaży lub dołączona do produktu oraz przedstawiona beneficjentowi. Informacje w reklamie nie mogą odwoływać się do braku składników, cech oraz braku wpływu na środowisko, które nie dotyczą danej kategorii produktów. Informacja w reklamie typu „nie zawiera...” może być używana tylko wówczas, gdy zawartość określonej substancji nie przekracza ilości śladowych.

Oznaczenia i symbole dotyczące środowiska naturalnego mogą być używane tylko wtedy, gdy w reklamie wskazane jest źródło ich pochodzenia (przyznania albo nadania) i nie występuje ryzyko pomyłki co do ich znaczenia. Takie oznaczenia i symbole nie mogą fałszywie sugerować, że ich obecność jest związana z decyzją organu administracji rządowej, organu jednostki samorządu terytorialnego lub innych instytucji, których działalność jest związana z ochroną środowiska naturalnego . Informacje w reklamie odnoszące się do gospodarki odpadami są dopuszczalne, pod warunkiem, że zalecana metoda rozdzielania, zbierania, przetwarzania lub usuwania odpadów jest dostępna dla istotnej części beneficjentów. W przeciwnym przypadku należy wskazać zakres i sposób dostępu do wyżej opisanych metod.

X. SPONSORING Sponsoring i związane z nim umowy muszą być realizowane w sposób łatwy do odczytania i zrozumienia przez osoby postronne co do ich charakteru. W szczególności muszą wskazywać wszystkie zainteresowane podmioty i treść zobowiązań względem sponsora. Informacje o sponsorowaniu pochodzące od sponsora danego wydarzenia lub sponsorowanego muszą być wyraźnie sformułowane i nie mogą naruszać dobrych obyczajów. Sponsoring nie może być realizowany w sposób, który naraziłby na uszczerbek obiekty o znaczeniu historycznym lub artystycznym. Działania związane ze sponsoringiem nie mogą wprowadzać w błąd co do podmiotu, marki lub innych oznaczeń identyfikacyjnych sponsorowanego, w szczególności w sytuacji, gdy sponsorowane wydarzenie jest prezentowane w radiu lub telewizji. Sponsorowane wydarzenie nie może mieć negatywnego wpływu na środowisko naturalne. W związku z tym jakikolwiek przekaz pochodzący od sponsorowanego lub sponsora, a dotyczący ochrony środowiska musi być zgodny ze stanem rzeczywistym

W sponsoringu obowiązuje zasada przejrzystości, która dokładnie wskazuje wszystkie zainteresowane podmioty i zobowiązania względem sponsora. Umowa sponsorska chroni samodzielność, swobodę twórczą i własność intelektualną podmiotu sponsorowanego. Sponsor obowiązuje się dbać o odpowiedni poziom sponsorowanej działalności, a także nie nadużywa swojej pozycji w toku realizacji umowy. Nie może dojść do naruszenia dobrego imienia którejkolwiek ze stron ani dobrych obyczajów, w tym przekonań religijnych. Sponsoring nie może naruszać chronionych obiektów historycznych lub artystycznych. Umowy powinny informować o sponsorowaniu przez kilka podmiotów danego wydarzenia. Kiedy sponsorowane wydarzenie jest emitowane, w szczególności w radiu lub telewizji, trzeba dołożyć wszelkich starań by nie wprowadzać odbiorców przekazu w błąd. Sponsorowane wydarzenie nie może mieć negatywnego wpływu na środowisko naturalne.

XI.Wymagania działań reklamowych Działania reklamowe powinny spełniać następujące wymagania... Reklama leków powinna spełniać wymagania prawne oraz wysokie standardy etyczne. W szczególności, działania reklamowe nie mogą być obraźliwe, nie mogą zmniejszać zaufania do przemysłu farmaceutycznego, ani być sprzeczne z dobrymi obyczajami . Wszelkie stwierdzenia w reklamie muszą być zgodne z Charakterystyką Produktu Leczniczego. Dane naukowe powinny być cytowane w sposób rzetelny i uczciwy, zgodnie z oryginałem, z podaniem ich źródła oraz daty publikacji lub ostatniej aktualizacji . Działania reklamowe muszą mieć taki charakter, aby możliwe było poparcie dowodami twierdzeń przekazywanych za ich pomocą.

Podmiot odpowiedzialny lub jego przedstawiciel, który wykorzystał w reklamie dane uzasadniające stwierdzenia reklamowe, ma obowiązek udostępnić dokumentację lub jej część stanowiącą źródło danych, na pisemne żądanie adresata reklamy, podmiotu odpowiedzialnego, lub jego przedstawiciela, w terminie 21 dni od dnia doręczenia wniosku o udostępnienie dokumentacji. Działania reklamowe muszą zachęcać do racjonalnego stosowania produktu leczniczego . Reklama produktów leczniczych powinna być kierowana tylko do osób, co do których uzasadnione jest założenie, że jej potrzebują i/lub że są nią zainteresowane .

XII.MANIPULACJA REKLAMY Jak sama definicja reklamy mówi, reklama oznacza nakłanianie odbiorcy do określonej akcji - wejścia na nasz portal internetowy, kupienia naszych produktów, uważania naszej marki za lepszą niż konkurencyjne. A zatem jak określić, czy reklama jest etyczna? Można przyjąć, że reklama, która nie kłamie jest etyczna, natomiast ta, która wprowadza odbiorcę w błąd etyczna nie jest. W przypadku ludzkiej psychiki mamy do czynienia z tak wielką złożonością procesów, że określenie jednoznaczne jakiejś reklamy jako etycznej bądź nieetycznej jest co najmniej trudne.

Otóż zwykło się uważać, że reklama wprowadza w błąd, jeśli składa jakąś obietnicę, a następnie produkt jej nie dotrzymuje. Dla przykładu reklamujemy proszek, który dzięki supernowoczesnym granulkom wywabi każdą plamę. W praktyce klient kupuje nasz produkt, zachęcony obietnicą i mimo usilnych prób nie udaje się wywabić plamy na białej koszuli. Wtedy klient postrzega reklamę jako kłamliwą. Tak na prawdę w jakiś sposób każda reklama odbiega odrobinę od rzeczywistości - sztuka polega na tym, aby nie oddalić się od niej na tyle daleko, aby była postrzegana jako nieetyczna. Tak więc kwestię etyki reklam możemy zostawić nierozstrzygniętą, ponieważ każda reklama ma na celu nakłonienie odbiorcy do określonej akcji.

Jak pokazuje praktyka badających zagadnienia reklamy odpowiednie dobranie komunikatów i zastosowanie kilku zabiegów daje dramatyczny wzrost skuteczności reklamy. Reklamy “puste”, które tylko informują i nie zawierają komunikatów perswazyjnych cechują się słabą skutecznością. Tak więc czy zwiększanie skuteczności reklam poprzez sprytniejszą manipulację komunikatem jest etyczne?

XIII. PODSTAWOWE ZASADY REKLAMY Reklamy nie mogą zawierać treści dyskryminujących, w szczególności ze względu na rasę, przekonania religijne, płeć lub narodowość. Reklamy nie mogą zawierać elementów, które zachęcają do aktów przemocy. Bez uzasadnionej konieczności powodowanej np. względami społecznymi i profilaktyką, reklamy nie mogą motywować do zakupu produktu poprzez wykorzystywanie zdarzeń losowych, wywoływanie lęku lub poczucia strachu. Reklama nie może być realizowana w sposób, który naraziłby na uszczerbek obiekty o znaczeniu historycznym lub artystycznym. Reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy.

Reklamodawca, promujący, pośrednik i środki przekazu, każdy wyłącznie w zakresie swojej działalności dotyczącej reklamy, będzie przestrzegał zasady, aby odbiorca reklamy powstałej lub rozpowszechnianej z jego udziałem mógł zawsze zidentyfikować, że dany przekaz jest reklamą. Reklamy nie mogą wprowadzać w błąd jej odbiorców, w szczególności w odniesieniu do: a) istotnych cech, w tym właściwości, składu, metody, daty produkcji, przydatności, ilości, pochodzenia (w tym geograficznego) reklamowanego produktu; b) wartości produktu i jego rzeczywistej ceny oraz warunków płatności, w szczególności takich jak sprzedaż ratalna, leasing, sprzedaż na kredyt, sprzedaż okazyjna; c) warunków dostawy, wymiany, zwrotu, napraw i konserwacji; d) warunków gwarancji; e) praw własności intelektualnej i przemysłowej, takich jak w szczególności patenty, nazwy, znaki towarowe oraz wzory przemysłowe i modele; f) urzędowych zezwoleń lub atestów, nagród, medali i dyplomów;

g) zakresu świadczeń przedsiębiorcy na cele dobroczynne 2 g) zakresu świadczeń przedsiębiorcy na cele dobroczynne 2. Użyte w reklamie dane oraz nieobjęte tym pojęciem w rozumieniu Kodeksu terminy naukowe, cytaty z publikacji technicznych lub naukowych muszą wskazywać źródło oraz nie mogą być używane w sposób wprowadzający w błąd. Dane muszą być prezentowane w sposób poprawny metodologicznie. Prezentacja danych statystycznych musi w szczególności uwzględniać reguły wnioskowania statystycznego, w tym zjawiska błędu statystycznego

XIV. POSTANOWIENIE KOŃCOWE Wprowadzenie w życie, wykładnia, nadzór nad przestrzeganiem, orzekanie w sprawach przestrzegania oraz zmiany Kodeksu należą do wyłącznej kompetencji odpowiednich organów Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, zgodnie z treścią jego statutu i obowiązujących regulaminów. Każdy podmiot, z wyjątkiem odbiorców i beneficjentów reklamy, powinien stosować się do postanowień Kodeksu w zakresie, w jakim zostały one do niego skierowane. Obowiązek powyższy dotyczy w szczególności reklamodawców, promujących osoby działające na ich rzecz w ramach upoważnienia do ich reprezentowania albo podejmowania w ich imieniu decyzji, pośredników oraz środków przekazu, z wyjątkiem odpowiedzialności, o której mowa w ust. 2. Reklamodawca lub promujący ponoszą ostateczną odpowiedzialność za wszystkie aspekty reklamy, niezależnie od jej rodzaju lub treści.

Podlegające weryfikacji dowody, które są niezbędne do ustalenia zgodności reklamy, w tym promocji sprzedaży, sponsoringu oraz marketingu bezpośredniego z postanowieniami Kodeksu powinny być dostępne i przedstawiane na żądanie właściwego organu Rady Reklamy

Przykład reklamy nieetycznej:

Przykład reklamy nieetycznej:

Przykład reklamy nieetycznej:

Przykład reklamy nieetycznej:

Przykład reklamy etycznej:

Przykład reklamy etycznej:

Przykład reklamy etycznej:

Przykład reklamy etycznej:

Przykład reklamy etycznej:

KONIEC